Os adiviños do Banco de España

Por Juan Torres López e Juan García Caselles
21.04.2009

O gobernador do Banco de España volveu a facer unhas declaracións nas que anuncia un segura crise das pensións públicas se non se adoptan as reformas que casualmente benefician aos bancos privados. Xa falei noutras ocasións sobre o furuto das pensións e sobre a natureza real deste tipo de análise pero agora quero traer aquí un artigo que mostra a real capacidade de anticipación que teñen os adiviños que como o gobernador permítense falar á xente coma se fosen deuses. Como se pode ter por serios e rigorosos a semellantes pontífices do erro?

A HISTORIA DE MAFO O ADIVIÑADOR

Por Juan García Caselles

Baixo o paternal auspicio de Solbes, o 18 de xullo (día premonitorio) de 2.006, MAFO, tamén coñecido como Miguel Anxo Fernández Ordóñez, tomou posesión do seu cargo de Gobernador do Banco de España. Faltaban menos de catorce meses para que a crise aparecese (final do verán de 2.007). A pesar das súas dotes adiviñatorias e o seu sisudos estudos, non nos anunciou nada respecto diso.

En: elmundo.es

A finais de xaneiro de 2.007, cando só faltaban sete meses para o inicio da crise, Mafo prometíallas moi felices con algún problemilla como a inflación e o déficit da balanza comercial.

"O responsable do Banco de España recalcou que o Estado español leva 13 anos de crecemento económico ininterrompido, e atribuír ao -efecto expansivo- das baixadas de tipos de interese, as políticas fiscais aplicadas desde 1994 e as depreciacións cambiarias que se aplicaron nos anos 90 antes de que a peseta integrásese no euro".

Iso si sinalaba algún outro problema: Entre os desequilibrios, o gobernador destacou o "forte crecemento" do endebedamento das familias para a compra de vivenda. No entanto, sinalou que este endebedamento hipotecario estase reducindo "suavemente", do mesmo xeito que "está baixando algo" o crédito ao consumo, mentres que crece de xeito moi destacado o investimento crediticio das empresas.

Recoñeceu que hai unha "sobrevaloración" nos activos inmobiliarios, aínda que mantivo que esta apreciación é relativa, xa que o prezo dun activo depende de se hai demanda disposta a pagalo. En todo caso, aventurou que "non haberá caídas" de prezos no sector, senón que se volverá á "senda" de crecementos máis moderados, o que xa se está dando e servirá para "un reequilibrio da economía española". De crise, nada de nada.

En: elperiodico.com

En xuño de 2.007, cando xa se lle vían os cornos a touro, Mafo falou de "posible desaceleración cíclica" e recomendaba abaratar o despedimento e desligar as subidas salariais do IPC: afirmou que os "dous problemas" do mercado de traballo son os "mecanismos de rixidez" da negociación colectiva, porque non facilitan a adecuación dos incrementos salariais ás características particulares das empresas, e os "elevados" custos de despedimento dos contratos indefinidos, que fan que as compañías opten pola contratación temporal.

"Unha desaceleración cíclica da economía afectaría en menor medida aos salarios, pero prexudicaría ao emprego temporal, o que non permitiría garantir a xeración de postos de traballo". Ou sexa, que o pato pagaríano os de abaixo para que as empresas (os capitalistas) seguisen gañando diñeiro.

Precisou "que aínda se manteñen importantes soportes para o dinamismo da vivenda a medio e longo prazo. Noutros momentos baixos do ciclo -evocou- estes factores non se daban....Por outra banda, a morosidade bancaria segue en niveis mínimos". Niso da vivenda non acertou nin unha. Pero foi o primeiro en inventar o da desaceleración, pero de crise non sabía nada Recordemos que en novembro de 2.005 Solbes reprendía a Caruana, entón Gobernador do Banco de España polas súas críticas á política orzamentaria do Goberno, pero non se lle ocorreu facer o mesmo con Mafo.

En: larioja.com

E nos días despois, cando xa empezaba a cruxir a cousa, Mafo volveu advertirnos sobre a necesidade de que a banca sanease os seus investimentos, pero cría, listo el, que as familias íanse adaptando ás subidas dos tipos de interese. Iso si, de crise de verdade, nada de nada. Máis gordo cando outro gobernador do Banco de España (Vermello) advertira en 2.006 de que tiñamos a crise encima.

En: elpais.com

En setembro de 2.007, cando xa estabamos dentro a crise de fouce e coz, Mafo aconsellaba ao goberno prudencia orzamentaria. "nestes momentos de incerteza non hai que tocar o superávit orzamentario que é o que dá tranquilidade". "A miña recomendación en política económica é a prudencia e a cautela".

Calquera tentación de facer políticas de alegría sería contraproducente". Iso si, da crise non sabía nada. Por iso dicía que "se o Goberno aumenta excepcionalmente o gasto ou renuncia a ingresos por motivos electorais, pode ter despois un efecto moi negativo que obrigue ata a subir os impostos no futuro". Acertado o home.

En: elmundo.es

Na comparecencia ante o Senado de 23 de novembro de 2.007 Mafo afirmou que "o crecemento da economía española en 2008 pode alcanzar o 3%, aínda que, iso si, matizou, sempre que as turbulencias, é dicir, a crise crediticia, teñan unha duración limitada". Coa desenvoltura que lle caracteriza criticou as políticas dun Goberno que empezaba a realizar tímidos intentos de política antidepresión con medidas para inxectar diñeiro na economía e favorecer as rendas máis baixas, que son as que manteñen o gasto. Aínda o home non vía crise, auque, curioso, empezaba a sospeitar que se podía agravar.

En: elmundo.es

Pois ben, este señor que se permite o luxo de criticar ao Goberno, de apoiar aos empresarios e a dereita con todas as súas forzas, que no canto de realizar informes económicos ao Goberno, como é a súa obrigación, dedícase desde fai tempo a realizar todo tipo de previsións agoreiras, por exemplo avisar que a crise vai durar un ano máis do que acababa de dicir o Ministro de Facenda. Ao mesmo tempo defende políticas antisociais con todo descaro, como propor que se alargue a xubilación ata os 67 anos, que se aumente o número de anos de cotización para o cálculo da base reguladora, como fixeron Francia e Austria ou que se reforme "canto antes" o sistema de pensións para que sexa "menos traumático". E logo de defender uns días antes o despedimento libre, agora afirma que este ano podería "desaparecer" o superávit da Seguridade Social. Pero o máis marabilloso é que é capaz de atisbar que para o 2.025 crebará a Seguridade Social.

Como se atreve a vaticinar nada ou a dicir que medidas deben tomarse cando nunca dá nin unha, se coa crise nos seus fociños non foi capaz de vela? ... Que merda de técnicos nos gobérnan?

Fonte: http://juantorreslopez.com/
_________________