Home de pedra

Quero compartir hoxe un texto breve do meu vello amigo Marcos. Véxoo pouco, aínda que o escoito até cando el non me fala nin eu poido escoitalo. Porque as nosas cumpricidades son moito máis fortes, até, que as pedra máis duras.

Juan Torres López


HOME DE PEDRA

O tempo camiña ao noso lado, é ás veces un fiel aliado e outras unha lanza que atravesa o costado desgarrando tecidos día a día.

Leo no rótulo gravado en arxila de barro cocido "HOME DE PEDRA" e vexo nel todo o peso da humanidade sobre uns ombreiros. Un home nunha rúa, na esquina dunha casa, na habitación onde soa o televisor. Infiel por non cravarse de xeonllos fronte ao paso que todos veneraban. O Loiro, louro malaje, e foi maldicido. Condenado a ver todos os pasos coa terra até a cintura: pasos de zapatillas vellas de indixentes, de zapatos elegantes, de nenas de colexios, de anciáns pensionistas de fame, zapatos de gardas, de obreiros, de artistas, de monxas de Santa Clara, zapatos remendados, zapatos doloridos, zapatos de soñadores, de namorados, zapatos chineses de plástico, zapatos nobres de coiro, zapatos de estranxeiros e zapatos de traxedia, zapatos de andar e zapatillas de casa con bata de pano. É o mercado dos zapatos e ti, home de pedra, cativo por non cravar o xeonllo ou por vir de fóra, O Loiro.

Xa na praza da Encarnación, onde sofren as pedras, a xente camiña, son un regueiro de formigas que cruzan o paso de peóns. Hainas de todas as culturas, de todas as cores, de todas as fisionomías, de todas as clases sociais. Cada un deles podería ser un home de pedra, unha muller de mármore.

Paseei unha vez máis polas rúas desta cidade. Os escaparates de antes son soportes que anuncian unha defunción: véndese, alúgase, traspásase. Tempo atrás dentro delas había xente de carne e óso que traballaba e sentía, e que hoxe talvez sexan estatuas de bronce nunha sala, unha cifra nas listas do paro, un desafiuzamento nos xulgados... unha copa, un cigarro, un millón de ilusións rotas.

Nós somos os homes de pedra, os que soportan o peso da historia, somos a plusvalía na fábrica, o indixente na crise, o beneficio na feira. Os outros, os que apestan a terra, mírannos tras os cristais

Marcos González Sedano

http://juantorreslopez.com
_____________