Chamamento da Frente Nacional contra el Golpe de Estado en Honduras á Clase Obreira Mundial

Tod@s a organizar o boicot contra a ditadura militar-empresarial de Roberto Micheletti

O 28 de xuño do presente ano, cando a poboación hondureña preparábase a participar na Enquisa Popular sobre a instalación dunha Cuarta Urna, na cal decidiríase se se convoca ou non a unha Asemblea Constituínte, miles de efectivos militares secuestraron ao Presidente Constitucional da República, Manuel Zelaya Rosales e expulsárono cara á veciña Costa Rica; ocuparon a Casa Presidencial, clausuraron violentamente todas as estacións de radio e televisión independentes, perseguiron aos funcionarios do goberno e implantaron un Estado de Sitio en todo o país.

Desa forma, fíxose efectivo un Golpe de estado, que horas máis tarde foi "legalizado" polo Congreso Nacional (asemblea lexislativa), colocando na Presidencia a Roberto Micheletti Bain, dirixente do mesmo Partido político do Presidente Zelaya, mediante ridículos argumentos de que o gobernante deposto había "renunciado". Esa versión foi desmentida polo mesmo Presidente Zelaya, ademais de que o Congreso Nacional non ten atribucións constitucionais para separalo do seu cargo. Así mesmo, argumentouse a existencia dunha orde de captura sen que o Presidente fose sometido a un xuízo no cal puidese defenderse das acusacións que se lle facían.

Detrás do golpe atópanse a cúpula empresarial, os catro partidos políticos da burguesía (Partido Liberal, Partido Nacional, Partido Demócrata Cristián e Partido Innovacion e Unidade socialdemócrata), as cúpulas das igrexas católica e evangélica, asi como os donos dos principais medios de comunicación. Todos eles fixeron unha alianza contrarrevolucionaria temendo que a consulta popular do 28 de xuño dese poder ao pobo e, en especial, á clase obreira e ao campesinado pobre, para iniciar a construción dunha nova sociedade, onde os privilexios de clase da burguesía e dos terratenientes fosen eliminados.

Tamén é necesario dicir que detrás dese golpe de estado, esta a man do Imperialismo norteamericano e da ultraderecha latinoamericana, quen o ven como unha oportunidade de frear os avances da esquerda na rexión centroamericana e a influencia da revolución venezolana, tras os recentes triunfos electorais da Fronte Farabundo Marti para a Liberacion Nacional (FMLN) no Salvador e da Fronte Sandinista en Nicaragua.

Con todo, a resposta do Pobo hondureño non se fixo esperar desde a primeira hora do golpe. As masas populares lanzáronse ás rúas, a conquistar as prazas públicas e a protestar na Casa Presidencial (edificio sede do goberno) en contra de miles de efectivos militares, armados con tanquetas, helicópteros, avións e artillería pesada. Desde entón, as masas populares saen TODOS OS DIAS á rúa desde fai un mes, a protestar, a executar medidas de presión para derrocar ao goberno usurpador, realizando masivas mobilizacións, cortes de estradas, toma de edificios públicos, etc. facendo uso do Articulo 3 da nosa Constitución Política que dá dereito á Insurrección Popular en caso da imposición dun goberno pola forza das armas. Aínda que esta loita custou a vida de varios hondureños, asasinados polos militares, grazas á mesma o goberno usurpador non logrou controlar a situación, nin derrotar ás masas e xa que logo non logrou consolidarse como goberno.

A máxima expresión organizativa da resistencia popular é o "Frente Nacional contra El Golpe de Estado" que unifica a todas as expresións sociais e políticas do movemento popular e conduce o movemento nacional cara ao derrocamento da ditadura. Esta fronte está constituído por organizacións obreiras, campesiñas e populares en xeral, así como polos partidos e movementos políticos de esquerda e centro que se declararon en contra do golpe de estado.

A reacción internacional foi contundente desde o punto de vista diplomático: Salvo o réxime sionista de Israel, ningún outro país do mundo atreveuse a recoñecer á ditadura militar-empresarial imposta en Honduras. Tanto a Organización de Estados Americanos (OEA), a Asemblea Xeral das Nacións Unidas (ONU), o Grupo de Río, os países asociados ao ALBA, entre outros, condenaron o golpe de estado, porque correctamente interpretan que se trata dun primeiro golpe ás de seu limitadas democracias burguesas existentes en Latinoamerica, e que, de consolidarse, sentaría un precedente funesto para facer retroceder as conquistas sociais e as liberdades democráticas dos pobos e traballadores, proclive a ser imitado polas forzas máis reaccionarias noutros países da rexión e do mundo.

Con todo, esta reacción non pasou aínda de declaracións diplomáticas que, aínda que son útiles, non son suficientes para golpear á ditadura nin no económico, nin no militar.

O único goberno que tivo sempre unha política ambigua respecto ao goberno usurpador, foi o goberno norteamericano liderado por Barack Obama. Mentres declaraba recoñecer ao Goberno do Presidente Manuel Zelaya como único presidente, deu visa aos emisarios dos golpistas para que estes ingresen a territorio norteamericano a facer lobby a favor do golpe; non suspendeu os principais programas de apoio económico e militar en Honduras; non aplica o boicot comercial como en cambio se fixo contra Cuba, e négase a declarar que se trata dun "Golpe de Estado". Máis ben promoveu unha negociación entre o lexítimo Presidente dos hondureños, Manuel Zelaya, co ditador Micheletti, a través dun mediador: o Presidente de Costa Rica, Oscar Arias.

Para a Fronte Nacional contra o Golpe de estado, a mediación do Presidente Arias é unha estratexia do Departamento de Estado dos Estados Unidos para lograr certo recoñecemento internacional ao ditador Micheletti, dilatar no tempo a saída ao conflito para que o movemento de resistencia desgástese e someter ao Presidente Zelaya a condicionamentos inaceptables ante o seu eventual reinstalación no poder, a fin de que abandone as reivindicacións políticas que motivaron a mobilización popular, como son a loita por unha Asemblea Constituínte e polo castigo aos culpables do golpe. Por conseguinte, a Fronte Nacional contra o Golpe de estado, só acepta unha reinstalación inmediata, segura e incondicional do Presidente Zelaya ao seu cargo.

A clase obreira hondureña, que desde o principio respondeu activamente á resistencia popular, organizou para a terceira semana unha mobilización unificada cos seus propios métodos de loita: a Folga xeral e a toma dos centros de traballo, comezando cun paro xeral de 48 horas das tres centrais sindicais do país (CUTH, CXT e CTH) os pasados días 23 e 24 de xullo, que se repetiu o 30 e 31 do mesmo mes. En solidariedade os compañeiros de organizacións populares do Salvador e Nicaragua fixeron cortes nas aduanas para impedir o ingreso e saída de mercadería a Honduras. Inmediatamente as asociacións empresariais de Honduras e Centroamérica, que son solidarias cos usurpadores, puxeron o berro no ceo porque devandito boicot implica perdas millonarias para as súas empresas. Iso significa que a folga e o boicot comercial son armas efectivas para desgastar as bases económicas dos golpistas, máis que as declaracións formais.

Por todo o anterior, a Frente Nacional contra el Golpe de Estado en Honduras fai un chamamento ás organizacións representativas da clase obreira mundial para que organicen e executen unha solidariedade militante coa clase obreira e co pobo de Honduras, realizando accións de boicot a todos os produtos que entran e saen a portos hondureños, a fin de asfixiar economicamente á ditadura; a facer manifestacións de repudio á ditadura enfronte das embaixadas de Honduras e dos Estados Unidos; a facer actos político culturais en solidariedade coa loita do pobo hondureño; e en xeral a executar canta acción fortaleza a loita do pobo hondureño e a súa clase obreira para sacudirnos este réxime opresor e alcanzar unha nova sociedade.

SÓ A UNIDADE MUNDIAL DA CLASE OBREIRA DERROTASE O EXPERIMENTO FASCISTA EN HONDURAS

Frente Nacional contra el Golpe de Estado en Honduras

Tegucigalpa M.D.C. 31 de xullo de 2009

_______

Enlace de interese relacionado:

Frente Nacional Contra el Golpe de Estado
____________________