O Obama serio

Por Fidel Castro Ruz

22.09.2009

O presidente bolivariano Hugo Chávez foi realmente orixinal cando falou do "enigma dos dous Obamas".

Hoxe falou o Obama serio. Hai pouco recoñecín dous aspectos positivos da súa conduta: o intento de levar a saúde a 47 millóns de norteamericanos que carecen dela, e a súa preocupación polo cambio climático.

O que onte expresei sobre a ameaza inminente que se cerne sobre a especie humana, podería parecer pesimista, pero non se afasta da realidade. Está por coñecerse agora a opinión de moitos Xefes de Estado sobre o tema ignorado e esquecido do cambio climático.

Obama foi o primeiro en emitir a súa opinión como país sede da Reunión de Alto Nivel das Nacións Unidas sobre ese tema.

Que dixo? Transcribo as palabras esenciais dos seus pronunciamientos:

• "Recoñecemos que a ameaza contra o planeta é seria e crecente."
  
  
• "A resposta a este reto ambiental será xulgada pola historia."
  
  
• "Non hai nación, por grande ou pequena que sexa, que escape ao impacto do cambio climático."
  
  
• "Cada día aumentan as mareas altas que azoutan as liñas costeiras, tormentas e inundacións máis fortes ameazan os nosos continentes."
  
  
• "A seguridade e estabilidade de todas as nosas nacións perigan."
  
  
• "puxemos o clima no tope das prioridades da nosa axenda internacional, de China a Brasil, de India a México, África e Europa."
  
  
• "Uníndonos, estes pasos son significativos."
  
  
• "Entendemos a gravidade da situación e estamos determinados a actuar."
  
  
• "Pero non viñemos hoxe aquí a celebrar progresos."
  
  
• "Queda moito traballo por facer."
  
  
• "E ese traballo non será fácil."
  
  
• "Notamos que a parte máis difícil do percorrido está fronte a nós."
  
  
• "Isto ocorre en momentos en que a prioridade para moitos é revivir as economías."
  
  
• "Todos enfrontamos dúbidas en canto ao desafío climático."
  
  
• "As dificultades e as dúbidas non son escusas para non actuar."
  
  
• "Cada un de nós debe facer o seu parte para que as nosas economías crezan sen pór en perigo o planeta."
  
  
• "Debemos facer de Copenhague un paso significativo de avance en canto ao debate climático."
  
  
• "Tampouco debemos permitir que vellas divisións obstaculicen a procura de solucións, unidos."
  
  
• "As nacións desenvolvidas causaron a maior parte do dano e deben asumir a súa responsabilidade."
  
  
• "Non excederemos este reto a menos que nos unamos."
  
  
• "Sabemos que estas nacións, especialmente as máis vulnerables, non teñen os mesmos recursos para combater os retos climáticos."
  
  
• "O futuro non é unha opción entre crecemento económico e planeta limpo, porque a supervivencia depende de ambos."
  
  
• "Temos a responsabilidade de prover axuda financeira e técnica a estas nacións."
  
  
• "Buscamos un pacto que permita aumentar a calidade de vida dos pobos, sen afectar ao planeta."
  
  
• "Sabemos que o futuro depende dun compromiso global."
  
  
• "Pero o camiño é longo e duro e non temos tempo para facer o percorrido."
  

O problema agora é que todo o que afirma está en contradición co que Estados Unidos vén facendo desde fai 150 anos, particularmente desde que, ao finalizar a Segunda Guerra Mundial, impuxo ao mundo o acordo de Bretton Woods e converteuse en amo da economía mundial.

Os centos de bases militares instaladas en decenas de países de todos os continentes, os seus portaavións e as súas flotas navais, os seus miles de armas nucleares, as súas guerras de conquista, o seu complexo militar industrial e o seu comercio de armas, son incompatibles coa supervivencia da nosa especie. As sociedades de consumo e o malgasto dos recursos materiais son igualmente incompatibles coa idea do crecemento económico e un planeta limpo. O malgaste ilimitado de recursos naturais non renovables, especialmente o petróleo e o gas, acumulado durante centos de millóns de anos e que en apenas dous séculos esgotaranse ao ritmo actual de consumo, foron as causas fundamentais do cambio climático. Aínda cando se reduzan os gases contaminantes nos países industrializados, o que sería loable, non é menos certo que 5 mil 200 millóns de habitantes do planeta Terra, é dicir, as tres cuartas partes da poboación, viven nos países que en maior ou menor grao están por desenvolver, os cales demandarán enormes consumos de carbón, petróleo, gas natural e outros recursos non renovables que, de acordo con patróns de consumo creados pola economía capitalista, son incompatibles co obxectivo de salvar a especie humana.

Non sería xusto culpar ao Obama serio do mencionado enigma polo ocorrido ata hoxe, pero é menos xusto aínda que o outro Obama fixésenos crer que a humanidade poida preservarse baixo as normas que hoxe prevalecen na economía mundial.

O Presidente de Estados Unidos admitiu que as nacións desenvolvidas causaron a maior parte do dano e deben asumir a responsabilidade. Foi sen dúbidas un xesto valente.

Sería xusto recoñecer tamén que ningún outro Presidente de Estados Unidos tería o valor de dicir o que el dixo.

Fonte: CubaDebate
_______________________