Non lles preocupa a fame

Por Juan Torres López
23.11.2009

Nos últimos meses, cando se ían tomando as medidas para facer fronte á crise, púidose comprobar de modo moi evidente a dobre vara de medir que as autoridades teñen cando se trata de resolver os problemas da xente. Puxéronse en marcha todo tipo de solucións para salvar as contas dos banqueiros e o negocio dunhas entidades financeiras cuxo comportamento irresponsable e demencial provocou unha crise descomunal. E nin sequera pedir responsabilidades. Con rapidez e xenerosidade inauditas, gobernos e bancos centrais dispuxéronse a ofrecer os fondos necesarios para facer fronte ás súas quebras e, sen que mediase consulta de ningún tipo non debate social algún, asumiuse que somos os cidadáns quen cos nosos impostos haberemos de financiar as medidas que resolvan os problemas dos bancos que eles mesmos crearon.

Con diñeiro cidadán intervíñase e salvaba ás entidades pero, salvo casos que xa son excepcionais, nin sequera substituíanse os seus dirixentes, nin se establecían novas normas de xestión, nin prevencións para que non volva ocorrer no futuro o desastre destes últimos anos.

E as cantidades postas sobre a mesa son sinxelamente colosais. Tan inxentes que é verdadeiramente difícil que nos deamos conta da súa magnitude. E, por suposto, do tempo que tardarán as economías en metabolizar ese esforzo financeiro e o incremento de liquidez que levan consigo. A base de sufrir as súas consecuencias nos próximos tempos irémonos dando conta.

Son cifras que contrastan con calquera outra e precisamente por iso nestes últimos meses a diferenza entre esa xenerosidade cos ricos e a estreiteza coa que se actúa cos débiles foi máis evidente que nunca.

É certo que iso non é algo novo. Desde hai anos comprobamos como se destinan billóns de dólares a armamento, a subvencións e subsidios a empresas e como se eliminan ou reducen os impostos aos ricos exactamente ao mesmo tempo que minguan os ingresos dos grupos de menos rendas e renúnciase a gastos sociais e a financiar a provisión de bens e servizos públicos destinados principalmente a aumentar o benestar destes últimos.

Pero o que está a ocorrer nestes momentos é xa algo realmente impresionante e incalificable. Non é só que se incumpran constantemente os compromisos de gasto dedicado a paliar os problemas sociais máis graves, non é unicamente que todo estes, como os Obxectivos do Milenio, queden postergados para afrontar con inaudita dilixencia as demandas de banqueiros e grandes empresarios. É que os gobernantes xa nin sequera disimulan o seu desinterese nin tratan de facer como que están dispostos a facer fronte ao que mata de verdade ás persoas.

O recente cume da FAO en Roma é a manifestación máis tremenda da desvergoña colosal con que eles, "os líderes", como se autodenominan nas pomposas cumes financeiras, gobernan o mundo. A crise dos dous últimos anos fixo aumentar en case 200 millóns de persoas o número de famentos en todo o mundo, alcánzase a cifra colosal de 1.020 millóns pasando fame, a morte de case 30.000 persoas diarias por fame e de 17.000 nenos. E os líderes dos países máis ricos nin sequera acoden á cita para darse por decatados ou para tranquilizar ao mundo.

É verdade que é un adianto que polo menos Obama sexa o primeiro presidente de Estados Unidos que se comprometeu a erradicar a fame dos nenos no seu país, onde 17 millóns de nenos e 49 millóns de adultos padecían "inseguridade alimentaria" en 2008, é dicir, que non tiveron acceso seguro a alimentos en todo momento do ano. Pero como se pode confiar na sinceridade do seu compromiso si nin sequera visualiza a súa presenza nos lugares onde se están expondo eses problemas. E cando o seu país, como case todos os máis ricos, incumpren logo os compromisos materiais aos que chegan.

A ineficacia dos gobernantes, o seu case nulo compromiso á hora de cumprir os acordos é xa de seu vergoñoso, pero que ao cume na que se debate a cuestión máis grave de todas as que ten a humanidade ten por diante nin sequera asistan non ten nome.

Están a dar lugar a que cando falemos destas cousas, como polo menos a min pásame, fagámolo xa simplemente con rabia e co único desexo de facer que sáeche polo aire este colosal desatino. Como é posible tanto cinismo e, sobre todo, que todos sigamos impasibles ante un drama como o que están a vivir unha de cada seis persoas no noso planeta? Como é posible que gobernos que non tiveron dificultade para pór ao servizo dos banqueiros centos de miles de millóns de dólares non estean dispostos a pór o 1% desa cantidade, que é o que está a reclamar a FAO, para empezar a paliar de forma efectiva o sufrimento inxusto e evitable de millóns de seres humanos? Como é posible que lles de igual todo iso, e até cando admitiremos que todo iso siga así?

Cando eles quítanse desaparecen e nin sequera dan a cara non queda máis remedio que actuar como reclamaba hai poucos días Federico Maior Zaragoza cando dicía que "os cidadáns non podemos seguir nin persoal nin institucionalmente en silencio; non podemos seguir sendo súbditos calados, temos que pedir democracias reais, baseadas na xustiza social e non nas leis do mercado".

Publicado na Revista Sistema Dixital

Web de Juan Torres:
http://juantorreslopez.com

Enviado por:
Juan Torres López
-juantorres@uma.es-
23 de Novembro de 2009 14:07

__________________