Dabid Lazkanoiturburu
06.03.2010
É posible conxugar un proceso de industrialización que leva taxas de crecemento económico anual de dous díxitos cunha acción sostida e exitosa contra o incremento, constatable, das desigualdades sociais? Esa é a pregunta e o principal reto que afronta China e presidirá a axenda de traballos do plenario anual da Asemblea Nacional Popular, que se inaugura hoxe.
O reto non é novo e vén traendo de cabeza aos dirixentes chineses nos últimos anos. A apertura económica bendicida por Deng Xiaoping nos anos oitenta e desenvolvida con entusiasmo polo seu sucesor, Jiang Zemin, levou a China a disputar con Xapón o segundo posto na economía mundial. En plena crise global, que sacudiu con forza en todo o orbe, China segue rexistrando crecementos anuais superiores ao 10%.
Pero este vórtice industrializadora ten os seus custos e xerou novos fenómenos de explotación e propiciado un incremento da desigualdade e das protestas sociais igualmente exponencial.
Xa hai tempo que os novos dirixentes chineses, coñecidos como a Cuarta Xeración (tras Mao, Deng e o propio Jiang) dirixen as súas preocupadas miradas á sima socio-económica que, en forma dunha diagonal que cruza China deste a oeste, acrecéntase sen cesar e ten xa as súas réplicas no interior das megaciudades do xigante asiático.
Hu Jintao, quen presidirá o país máis poboado do mundo ata 2012, fixo da "harmonía social" a súa bandeira. Un concepto que rescata o legado filosófico-moral do seu emblema nacional, Confucio, adecuándoo á realidade da maior economía emerxente da actualidade e póndoo ao servizo do ideal igualitario do fundador da República Popular, Mao Zedong. Un ideal ao que, sequera de forma oficial, débense os actuais dirixentes chineses, cada vez máis conscientes de que o futuro do Partido Comunista como forza hegemónica pode depender do desenlace desa batalla. A fosa entre a Chinesa rural e a urbana está tendo a súa correlato coa xeración dun exército laboral de reserva de centos de millóns de campesiños que deixan as súas casas e acoden ás cidades.
As estatísticas calculan que uns 230 millóns de persoas emigraron fuxindo da economía de subsistencia do campo e respondendo á constante demanda de man de obra da puxante economía chinesa.
A gran maioría deles nin sequera pode soñar con contar coas condicións de traballo e as prestacións sociais que si goza, en maior ou en menor medida, a clase obreira tradicional. Ao contrario, seguen sendo considerados poboación "nómade" ou "flotante" e dispón dunha menor protección social que lles fai máis vulnerables á extorsión e á arbitrariedade de empresarios e funcionarios corruptos.
Para entender esta situación hai que remontarse ao triunfo da revolución maoísta, que instaurou un sistema de rexistro (hukou) para fixar a poboación ao seu lugar de orixe e impedir os fenómenos migratorios internos. Esta prohibición xeral rexeu ata 1978, cando o sistema foi flexibilizado para permitir que as fábricas que floreceron tras a implantación das reformas económicas puidesen contar con man de obra. O problema é que, a pesar da flexibilización, aínda é necesaria unha autorización administrativa para cambiar o hukou rural por un urbano e nin sequera os permisos temporais de residencia solucionan o problema pois non levan aparellada unha igualación nas prestacións sociais (educación, sanidade) a percibir.
O drama agrávase para os inmigrantes internos que carecen de todo tipo de papeis e que sofren un proceso de exclusión social combinado cunhas condicións laborais que raian a escravitude.
O problema adquiriu tal dimensión que o "documento número un" do Goberno chinés para o ano recentemente iniciado apela a unha reforma do hukou. Máis aínda, en vésperas de que arrinque hoxe o plenario anual da Asemblea Nacional Popular (Parlamento), trece diarios oficiais publicaron esta mesma semana un editorial conxunto a favor da abolición do hukou.
Poboación, alimento e mobilidade
Esta cuestión, e en xeral a preocupación polas crecentes distorsiones e protestas sociais en China, estará nos debates da Cámara, que se marcou como prioridade o reaxuste do actual modelo de desenvolvemento.
O reto non é pequeno. E é que non se pode obviar que a cuestión da migración do campo á cidade en China ten unhas derivadas que os seus dirixentes chineses non poden resolver dunha plumada, tal e como afai facer tanto crítico occidental.
Mao fixou a poboación campesiña á terra e forzou, ben é certo que pola forza e á conta de grandes suores, a que fose precisamente a Chinesa rural a que permitise a primeira acumulación de capital sen a que fose totalmente imposible, a partir dos oitenta, o novo "salto adiante".
Ademais, o control migratorio impediu que se repetise en China o fenómeno do chabolismo que tan funestas consecuencias tivo noutros países emerxentes (o caso de Brasil é paradigmático) e ata industrializados e, o que é tan ou máis importante, impediu que o campo baléirese. Non hai que esquecer que a subsistencia alimentaria, nun país de 1.200 millóns de habitantes e coa escaseza de terra cultivable que sofre, é un dos grandes milagres da nova China.
Quizais haxa que reformar ou ata derrogar o hukou. Pero todo indica que o verdadeiro reto de China é mellorar a situación no campo, onde aínda vive a maioría da poboación, e onde, ademais de brillar pola súa ausencia as prestacións sociais, a xente gaña tres veces menos que na cidade.
Volverá Chinesa a mirada ao campo 35 anos logo da morte de Mao, quen liderou a revolución en nome do campesinado?
Beijing pon o freo este ano ao incremento do gasto gasto militar
O orzamento para Defensa para este exercicio presenta o menor incremento dos dez últimos anos. O Goberno chinés segue focalizado no crecemento económico e en sortear definitivamente o impacto da crise global e insiste na natureza totalmente defensiva do seu Exército.
O orzamento militar fixouse en 532.000 millóns de yuanes (57.000 millóns de euros), o que supón un incremento do 7,5% respecto ao exercicio anterior, segundo anunciou o portavoz do Parlamento, Li Zhaoxing, en vésperas da sesión plenaria da Asemblea.
Li recordou que o orzamento supón un 1,4% do PIB, fronte ao 4% longo que gasta EEUU ou ao 2% de potencias menores como o Estado francés e Gran Bretaña.
A pesar diso, as potencias occidentais insisten en pór o acento en que o orzamento do Exército hase quintuplicado desde 1999, o que Beijing xustifica dentro dun plan de modernización.
Fonte: gara.net/
______________________
Enlaces de interese:
________________________
1 comentarios so far
A Repúbica Popular China un conxunto de países descoñecidos. Os enlaces que poñedes son de moito proveito, para coñecer esa parte do mundo de máis de 1.300 millóns de habitantes. Grazas pola información. Antón
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon