Os teloneiros soaron mellor que as estrelas

"O máis importante é que os españois gañaron o debate, porque se viron reflectidos na intervención de Rajoy, que reflectiu o seu estado de ánimo". -Javier Areas, Presidente do PP de Andalucía-

Por Isaac Rosa [*]
17.07.2010

O verán é tempada de festivais musicais, eses enormes carteis repletos de grupos que permiten encadear varios días de música sen interrupción. Este ano o pistoletazo de saída non o deu o FIB, senón o FEN: o Festival do Estado da Nación. Dous días de discursos, réplicas e contrarréplicas, mañá, tarde e noite, cun programa que reuniu todo tipo de estilos musicais, para todos os gustos.

Como en edicións anteriores, o cartel deste ano presentaba a dúas grandes estrelas e unha ducia de teloneiros. E como sempre, o protagonismo leváronllo os dous tenores principais, que actuaron a aforamento completo e baixo os flashes dos fotógrafos, mentres o resto de participantes sufriu a espantada de parte do público, e pouca atención informativa. Ano tras ano, o festival redúcese cada vez máis a un man a man entre os dous solistas principais, mentres os demais parecen cumprir un labor de recheo, para contentar a públicos minoritarios e darlle máis variedade ao cartel.

E con todo, un ano máis, o máis interesante estivo na actuación dos teloneiros. Mentres que os dous divos aburriron ata aos incondicionais, con argumentos previsibles e agarrones dialécticos demasiado vistos, os pequenos puxeron máis oficio, tomáronse en serio os seus minutos sobre o escenario e non se perderon en tantos efectismos. Poderache gustar máis ou menos o que toca cada un, pero hai que recoñecerlles que coas súas interpretacións elevan algo o nivel do festival, e reflicten o estado da nación moito mellor que os gorgoritos das estrellonas. Cada un desde os seus principios e intereses, por suposto, pero ata desde a discrepancia é moito máis interesante oílos que aguantar o waka waka dos dous de sempre.

O malo é que, como xa sabemos, o sistema electoral está montado para que o cartel non varíe demasiado, para que sempre haxa dous artistas principais e unha chea de teloneiros. Pero polo menos estes festivais serven para que o público recorde que existen, que hai máis onde elixir, e que non todo é radiofórmula bipartidista.

Tirado de "Traballar Cansa", do xornal estatal "Público".

[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
______________________