A tortura en Iraq non diminúe

Por Amy Goodman [*]
23.09.2010

Se un crese no discurso do Presidente Barack Obama debería pensar que as operacións de combate en Iraq terminaron. Con todo, exposta publicamente por primeira vez co escándalo de Abu Ghraib, a tortura nos cárceres iraquís crece e crece, cada vez máis distante de todo tipo de escrutinio ou responsabilidade. Tras arrestar a decenas de miles de iraquís (en moitos casos sen imputárselles ningún cargo) e de manter a moitos deles prisioneiros durante anos sen xulgalos, Estados Unidos entregou o control das prisións de Iraq, cos seus 10.000 prisioneiros, ao goberno iraquí. Coñezan ao novo xefe, é igual que o anterior.

Tarde na noite do sábado, tras aterrar en Londres, trasladámonos á pequena zona residencial de Kilburn para falar con Rabiha ao-Qassab, unha refuxiada iraquí a quen se lle outorgou asilo en territorio británico logo de que o seu irmán fose executado por Saddam Hussein. O seu marido, de 68 anos de idade, Ramze Shihab Ahmed, foi xeral do exército iraquí durante o réxime de Saddam, pelexou na guerra entre Irán e Iraq e formou parte dun frustrado intento de derrocar ao ditador iraquí. A parella viviu apaciblemente en Londres por varios anos ata setembro do ano 2009.

Nesa data, Ramze Ahmed decatouse de que o seu fillo Omar fora arrestado en Mosul, Iraq. Ahmed regresou a Iraq para atopar ao seu fillo pero o arrestaron a el tamén.

Durante meses, Rabiha non soubo nada achega do paradoiro do seu marido. Pero o 28 de marzo de 2010 soou o seu celular. Rabiha conta o sucedido: "O meu celular soou e respondín. Parecía outra persoa, non recoñecín a súa voz e preguntei: 'Quen é?' Dixo que estaba moi enfermo e logo dixo: 'Son eu, Ramze, Ramze. Chama á embaixada? Sacáronlle o teléfono e terminou a conversación".

Ramze Ahmed estaba preso nun cárcere secreto situada no vello aeroporto de Muthanna en Bagdad. Nun informe recente de Amnistía Internacional titulado "Nova orde, os mesmos abusos" descríbese ao cárcere de Muthanna como "unha das máis duras" das prisións de Iraq, escenario de múltiples torturas, baixo o control do Primeiro Ministro Iraquí Nouri ao-Maliki.

Mentres Rabiha mostrábame fotos da súa familia, caeuse un pedazo de papel con palabras en inglés e en árabe. Rabiha explicoume que para poder dicir en inglés o que sucedía ao seu marido tivo que buscar no dicionario algunhas palabras, xa que nunca antes utilizara en inglés palabras como: "violación", "pau", "tortura". Caían bágoas dos seus ollos mentres transmitía o que o seu marido relatoulle: "sodomizarono cun pau, afogábano repetidas veces colocándolle bolsas de plástico na cabeza, propinábanlle descargas eléctricas".

"O primeiro que facían era colocarlle bolsas de plástico na cabeza, unhas cincuenta veces por día, cando perdía o coñecemento e xa non sentía nada, propinábanlle descargas eléctricas e deixábano en estado de shock. Cando se espertaba, púñanlle de novo a bolsa de plástico e, unha vez máis, facíanlle o mesmo, facíanlle iso todo o tempo. Tamén puñan un pau nunha bolsa ou puñan unha parte dun arma, a pequena parte que vai ao principio do arma, non dun revólver ou dunha pistola, senón dun arma grande. Puñan iso nunha bolsa e pechábana. Logo traían ao seu fillo e dicíanlle que violase ao seu pai e á inversa. Dicíanlle: `Debes violar ao teu fillo´".

Non resulta sorprendente entón, que segundo se detalla no informe de Amnistía Internacional, o goberno de Iraq afirme que Ramze Shihab Ahmed confese vínculos coa Al-Qaida en Iraq. En xaneiro de 2010, durante unha conferencia de prensa organizada polo Ministro de Defensa iraquí, proxectáronse vídeos que mostraban a outros nove prisioneiros confesando crimes, entre eles ao fillo de Ahmed, Omar, que presentaba signos de ser golpeado. No vídeo, Omar confesa "asasinar a varios cristiáns en Mosul e detonar unha bomba nunha localidade próxima a Mosul".

Malcolm Smart, director do programa de Amnistía Internacional para Medio Oriente e o norte de África díxome en Londres: "[En Iraq] hai unha cultura do abuso que botou raíces. É certo que estaba presente durante o tempo de Saddam Hussein, pero o que pretendiamos a partir do ano 2003 era dar volta a páxina desa historia, e isto non sucedeu. O que si sucedeu é que hai prisións secretas, xente torturada e maltratada que é forzada a realizar confesións. A pesar de que nos tribunais son moitos os detidos que din ser forzados a asinar confesións falsas, a xustiza non investiga estes feitos nin loita para erradicalos. Quen perpetran estes actos non enfrontan responsabilidade algunha e non son identificados".

Tras aquela breve e interrompida chamada telefónica que recibiu do seu marido, Rabiha púxose en contacto co goberno británico e a súa embaixada en Iraq seguiu o rastro de Ahmed ata a prisión da Al-Rusafa en Bagdad. Habitualmente Ahmed utilizaba bastón, pero agora atopábase nunha cadeira de rodas. Rabiha ten unha foto del que sacou o representante do goberno británico.

Amnistía Internacional informa que, estimativamente, hai uns 30.000 prisioneiros en Iraq, 200 dos cales continúan baixo custodia estadounidense. Preguntei a Malcolm Smart de Amnistía Internacional polos prisioneiros e contestou: "Dinme que o exército estadounidense considera este tema como un asunto iraquí e que entregaron aos últimos prisioneiros, fóra dos douscentos que continúan baixo custodia estadounidense". Con todo, mentres Estados Unidos continúe destinando miles de millóns de dólares a manter a súa presenza militar en Iraq e a financiar ao goberno iraquí, é claro que o trato que reciben os prisioneiros tamén é un asunto estadounidense. Amnistía lanzou unha campaña de base para promover máis accións que aseguren a liberación de Ahmed.

Mentres tanto, Rabiha ao-Qassab, que se atopa illada e soa no norte de Londres, pasa as horas alimentando patos nun parque próximo. Isto era o que o seu marido adoitaba facer.

Rabiha díxome: "Vou ao parque e dou para comer aos patos. Falo cos patos e dígolles: Acórdanse do home que lles daba para comer? Está preso. Pídanlle a Deus que o axude ... "

Pode-se escoitar o artigo online -en español, en formato mp3


Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

© 2010 Amy Goodman


[*] Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 250 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Enlaces de interese:

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

_________________________________________