Julio Anguita ou porque non todos os políticos son iguais

Julio Anguita rexeitou a paga de ex parlamentario

Por Lucas León Simón [*]
26.01.2011

Cando José María Aznar e Felipe González dítannos ao común dos cidadáns unha lección de indecoro e insolidaridade, cando nos decatamos que María Dolores de Cospedal gaña ao ano 241.000 € co cobro de tres soldos públicos, cando sabemos que o presidente da Deputación de Castelló -Carlos Fabra Carrera- non ten mais remedio que declarar un patrimonio de 3,9 millóns de euros cando fai cinco anos non declaraba ningún, decatámonos que, de xeito totalmente accidental, sóubose que fai sete anos Julio Anguita renunciou por escrito á paga de pensión máxima vitalicia á que tiña dereito como ex parlamentario, argumentando que "coa pensión que lle correspondía como mestre tiña bastante".

Xenio e figura. Julio Anguita vén demostrarnos que o devandito populista de "todos os políticos son iguais" non se verifica, polo menos na súa totalidade. Que hai distintas formas de ser e estar na política, de entender os compromisos éticos e exemplarizantes dun cargo público e que a erosión que afecta á nosa moral pública ten un freo.

Non todo é poder e diñeiro. Teño a fortuna de ser amigo persoal e ser dun equipo de goberno de Julio Anguita. Coñezo a sobriedade espartana do seu espírito. Se que en poucas persoas se verifica unha maior consecuencia entre o que di e pensa e o seu modo de vida. Nunca acabara de entender porque considera un punto de felicidade durmir a sesta no verán sobre unha manta tendida no chan, nin porque a súa maior consideración do luxo e do lecer é xogar unha partida de dominou á tardiña, cando está de vacacións. Nesta dura mitoloxía do capitalismo, Julio Anguita xoga contracorriente. E o seu compromiso consigo mesmo e coa sociedade, gaña.

Julio Anguita fai seu o lema de Ghandi de "vivir sinxelamente, para que os demais poidan, sinxelamente, vivir". E desde a súa antisimetría co político ao uso achéganos solucións aos nosos graves problemas coa ética e a estética do cargo público.

Mestre vocacional, traslada a pedagoxía a calquera escenario, e cando a acción política diaria, queima e unta, Julio Anguita quérea converter en lección a pequena e gran escala.

Os ideólogos e profetas da modernidade, reunidos ao redor dun gran medio informativo nacional, pensaron que o invalidaban para a política cando acuñaron aquilo de "honrado pero desfasado". A súa pegada chegou ata o Parlamento en voz dalgún replicante "moderno". ¡Bendito desfasamiento!

É dicir, exentos das xactanciosas modernidades dos políticos pendentes da dieta, a nómina e o futuro cargo no Consello de Administración de calquera sucursal do Gran Capital, Julio Anguita, sen contarllo a ninguén, e moito menos a eses sistemas mediáticos que encubren a vulgaridade e o populismo, deulle unha soberana patada no cu ao sistema. ...

[*] Lucas León Simón, xornalista.
_______________