Dereitos humanos, de quen? ... por Vicenç Navarro

Por Vicenç Navarro [*]
31.03.2011

Este artigo critica a dobre moral dos maiores medios de información españois, dos supostamente grandes defensores dos dereitos humanos (como Mario Vargas Llosa, José María Aznar, Bernard-Henri Lévy, Moisés Naím e outros), e do Congreso de EEUU e do Parlamento Europeo que constantemente denuncian a violación de dereitos humanos en Cuba, mentres manteñen un silencio ensordecedor sobre maiores violacións de tales dereitos realizados por gobernos de dereitas como Colombia, o país do mundo que ten o maior número de persoas desprazadas dos seus fogares por razóns políticas e o maior número de sindicalistas asasinados. O artigo sinala tamén como o Tratado Bilateral de Libre Comercio entre Colombia e EEUU incrementará aínda máis a violación dos dereitos humanos da maioría das clases populares colombianas.

É extraordinaria a selectividade que existe nos medios de información de maior difusión de España na cobertura das violacións dos dereitos humanos hoxe no mundo. Cando tales violacións ocorren en Cuba, a noticia ocupa grandes espazos mediáticos. A liberación de presos políticos naquel país, por exemplo, ocupou unha gran atención de tales medios, así como dos establishments políticos tanto de España como da Unión Europea. O Parlamento Europeo, por exemplo, dominado polos partidos pertencentes ás sensibilidades conservadoras e liberais, pasou varias resolucións sobre o que chaman "a flagrante violación dos dereitos humanos en Cuba". Paréceme ben que se denuncie a violación de dereitos humanos en Cuba, pero me parece enormemente incoherente (para expresalo dun xeito amable) que se permaneza en silencio fronte ás violacións moito máis extensas e máis dramáticas que as ocorridas en Cuba e levadas a cabo en países gobernados polas dereitas, talles como Colombia. En realidade, este silencio mostra a falta de credibilidade de tales medios na súa suposta defensa dos dereitos humanos. O que están facendo é utilizalos para promover os seus puntos de vista políticos e ideolóxicos. Non son as violacións dos dereitos humanos (que utilizan para os seus fins ideolóxicos), senón o seu obxectivo de promocionar o seu ideario político o que motiva a súa atención a tal violación.
Hoxe, un dos países que está cometendo maiores violacións de dereitos humanos en América Latina e no mundo é Colombia, sen que os medios de información españois de maior difusión informen sobre iso. Colombia excedeu este ano a Sudán como o país que ten unha porcentaxe maior de persoas desprazadas dos seus fogares por causas políticas. Dunha poboación total de 44 millóns de habitantes, 5,2 millóns (case o 12% da poboación) foron desprazadas por causas políticas, sendo os grupos máis afectados por estes desprazamentos forzosos as poboacións indíxenas, tal como documenta o asesor xurídico dos Sindicatos do Aceiro de EEUU, Dan Kovalick, no seu artigo "Colombia Slips Into the Abyss" (Counterpunch, 10-03-11).

É probable que esta situación acentúese co Tratado de Libre Comercio con EEUU, pois facilitará os investimentos estadounidenses na produción de aceite de palma, que é unha das causas do desprazamento da poboación indíxena, conseguido por medios violentos e liderado polos infames paramilitares, que utilizan a loita contra a guerrilla como escusa para expulsar a miles e miles de campesiños das súas terras.

O Tratado de Libre Comercio entre Colombia e EEUU (presionado polas grandes corporacións estadounidenses) terá un impacto moi negativo no pequeno campesiño colombiano, tal como ocorreu con semellantes tratados bilaterais de EEUU con México e con Haití. Como recoñeceu recentemente nada menos que o que foi presidente de EEUU Bill Clinton, o maior promotor do tratado de libre comercio entre Haití e EEUU cando foi presidente, tal tratado danou a Haití. Cito directamente as súas declaracións: "O tratado bilateral con Haití favoreceu aos grandes agricultores do meu Estado, Arkansas, pero danou enormemente aos pequenos campesiños de Haití. Foi un gran erro ... E terei que vivir o resto da miña vida co sentimento de ser responsable da deterioración da capacidade de producir alimento por parte do propio pobo de Haití" (mencionado no artigo de Kovalick).

Outra enorme violación dos dereitos humanos é a situación laboral en Colombia. Segundo a Escola Nacional Sindical (ENS) de Colombia, 51 sindicalistas foron asasinados en 2010, e no que vai de ano xa se asasinou a catro sindicalistas (incluíndo tres mestres). Como escribe o mesmo Dan Kovalick (esta vez no diario Huffington Post, 09-03-11), este número de sindicalistas, 51, é idéntico ao número de sindicalistas asasinados en 2008, cando o candidato Obama expresou o seu desacordo co tratado bilateral de comercio entre Colombia e EEUU. O candidato Obama opúxose á ratificación do tratado, referíndose aos asasinatos políticos dos sindicalistas como a causa da súa oposición. Un indicador máis do abandono de moitas das súas promesas foi o feito de que o presidente Obama, co mesmo número de sindicalistas mortos hoxe que entón, apoie agora tal ratificación. A situación de abuso que está ocorrendo en Colombia deu pé a que a Confederación Internacional de Sindicatos opóñase tamén a que se estableza un tratado bilateral entre a Unión Europea e Colombia semellante ao que probablemente se aprobará en EEUU este ano. É probable que ambos os parlamentos, o Congreso de EEUU e o Parlamento Europeo, que se enchen a boca falando de dereitos humanos, aproben tal tratado.

Imaxinan vostedes que ocorrería se fosen asasinados 51 sindicalistas en Cuba? Ocorre en Colombia e nin sequera é noticia. Onde están os "grandes defensores dos dereitos humanos" como Mario Vargas Llosa, José María Aznar, Bernard-Henri Lévy, Moisés Naím e outros? e onde se poden ler os editoriais dos grandes medios de difusión protestando por tales feitos? Por certo, cando estou terminando de escribir este artigo, leo na axencia EFE que o avogado Ricardo Alberto Sierra, que representaba aos familiares das vítimas dos paramilitares da rexión do Pacífico (20.000 asasinados), acaba de ser asasinado ante a súa familia. Ata cando a comunidade internacional, supostamente defensora dos dereitos humanos, continuará co seu silencio ensordecedor?

[*] Vicenç Navarro, naceu en Barcelona o 1937 e licenciouse en Medicina e Cirurxía pola Universidade de Barcelona en 1962. Exiliouse de España no mesmo ano pola súa loita anti-franquista, pasando por universidades de Suecia (Uppsala e Estocolmo), onde estudou Economía Política; Gran Bretaña (London School of Economics, Oxford e Edimburgo), onde estudou Políticas Públicas e Sociais; e EEUU (Johns Hopkins University), onde se doctoró en Políticas Públicas e Sociais o 1967. Alí tamén foi nomeado profesor e posteriormente catedrático de Políticas Sanitarias e Sociais, Políticas Públicas e Estudos Políticos desde o ano 1977 [Máis información na wikipedia].

Artigo publicado por Vicenç Navarro no diario PÚBLICO, 31 de Marzo de 2011

Fonte: vnavarro.org
_____________