O 15M convirteu-se en movimento - Miles de persoas desafían a prohibición na Porta do Sol Madrileña - Outras miles concentran-se nas prazas públicas de diferentes cidades do Estado - "A revolución comezou" ... por Carlo Frabetti - "Indignados" ... por Raimundo Fitero - "15M: xa non temos medo" ... por Miguel Urbán, Raúl Camargo - Enlaces - Vídeos

[Vista da madrileña Porta do Sol nas primeiras horas da tarde do Mércores 18 de Maio de 2011]

ESTADO ESPAÑOL

Miles de persoas desafían a prohibición na madrileña Porta do Sol

A Xunta Electoral de Madrid considera que non existen "causas extraordinarias e graves" que xustifiquen a concentración do Movemento 15-M e cre que pode afectar ao dereito a votar libremente.  Os organizadores din que non se retiran porque a decisión non é vinculante.

O movemento enfrontábase este Mércores a súa proba de lume, no cuarto día de mobilizacións, pero a Xunta Electoral de Madrid botouna por terra. Nunha resolución notificada esta tarde á Delegación do Goberno, alega que non existen "causas extraordinarias e graves" que xustifiquen a convocatoria urxente da concentración e a veta por motivos electorais e por influír no dereito dos cidadáns a decidir libremente o seu voto. Os convocantes querían manter o pulso ata o 22M, pero agora teñen unha primeira resolución oficial na súa contra. A pesar da prohibición, decidiron manter a convocatoria e miles de persoas están concentradas na Porta do Sol. Máis de 500 policías desprazáronse á laza. Pero, de momento, non actuaron.

A Xunta Electoral de Madrid cre que a petición do voto responsable á que se refiren os convocantes "pode afectar á campaña electoral e á liberdade do dereito dos cidadáns ao exercicio do voto". Esta mañá a Delegación do Goberno reuniuse con algúns dos convocantes que pretendían legalizar a protesta que se ía a celebrar ás 8 da Tarde na Porta do Sol de Madrid. Pero, en lugar de darlles unha resposta, a Delegación comunicoulles que, en período electoral, é competencia da Xunta Electoral tomar este tipo de decisións. A Lei de Folga e Manifestación especifica que a petición oficial para realizar concentracións deste tipo debe facerse con 10 días hábiles de antelación, ata aínda que non haxa campaña electoral.

Con todo, o Tribunal Superior de Xustiza de Castela-A Mancha autorizou o pasado 12 de Maio unha manifestación similar á que hoxe prohibiu en Madrid a Xunta Electoral de Madrid e revogou a prohibición da marcha convocada o pasado 15 de maio por Democracia Real Xa en Toledo.

Fontes da Delegación do Goberno aseguran que porán en marcha o dispositivo policial oportuno para impedir que se poida celebrar a protesta. Xa houbo reunións entre a delegada do Goberno, Dolores Carrión, e o xefe superior de Policía, Javier Redondo, para despregar aos axentes "necesarios" para que de forma preventiva non se poida levar a cabo a concentración esta tarde. A resolución xa foi notificada ás partes, polo que as fontes da Delegación esperan que todo desenvólvase sen incidentes.

A Xunta Electoral de Madrid alega que a convocatoria pode influír na liberdade de voto dos cidadáns

A policía está á espera de recibir instrucións da delegación de Goberno para ver como acometen un problema que cualificaron de "moi delicado" porque calquera persoa que acuda a esta manifestación incorrerá nun delito electoral, segundo fontes policiais. Fontes da Delegación de Goberno confirmaron a "El País" que a policía vai empezar a distribuír panfletos coa resolución da Xunta Electoral Provincial e invitarán á xente a que se marche. Por iso recordaranlles que se permanecen nese sitio poden ser culpado dun delito electoral. A orde dos policías é non actuar salvo en caso de vandalismo.

[En horas da noite do Mércores 18 de Maio, a multitude que se concentra na madrileña Porta do Sol creceu notoriamente]

"Non nos movemos"

O caos instalouse no campamento da Porta do Sol a penas unha hora e media antes da concentración convocada para esta tarde ás oito. A decisión da Xunta Electoral Provincial de prohibir a concentración promovida polo 15M ía na fala da xente por toda a praza. As comisións organizadoras reuníronse para decidir se levantan o campamento ou se quedan outra noite máis. De momento, non se van a mover da Porta do Sol. Carlota Jover, xurista, comunicou a decisión aos medios e explicou que habían oído que se había "prohibido a concentración, pero non é así". Segundo asegurou Jover, "é un ditame da Xunta Electoral Provincial e non ten efectos vinculantes, polo que non se prohibiu nada" e tampouco se lles "comunicou nada". Decatáronse por "fontes extraoficiais". Nos círculos da Porta do Sol a resposta é clara: "Non nos movemos".

"Eu vou estar aquí esta noite, mañá, pasado e o domingo, se non o fago é porque estou nun calabozo", di un membro que non se quixo identificar da Comisión de Información Legal. Aínda así, a decisión final tena a Asemblea que ten que adoptar o acordo por consenso.

Cos mesmos argumentos de Madrid, a Xunta Electoral de Granada tamén prohibiu as concentracións e acampadas do 15M, segundo confirmou a Subdelegación do Goberno. A de Granada estaba prevista esta tarde fronte ao Concello, na praza do Carmen. Con todo, noutras cidades como Valencia, a xunta electoral autorizou a manifestación. Por iso, mañá a Xunta Electoral Central unificará os criterios.

As prohibicións non fixeron madeixa nos manifestantes andaluces, que manteñen as convocatorias e ata algúns, como é o caso de Sevilla, estanas adiantando nun día. As redes sociais están xa convocando na capital andaluza para hoxe ás 8 da tarde. Nas últimas horas, unha decena de mozas de Huelva sumouse ás acampadas.

Francisco Jurado, integrante de Democracia Real Xa en Sevilla, cualificou as decisións das xuntas electorais de "uso perverso do dereito" porque ao seu xuízo non fan actos electorais. Segundo Jurado, que é licenciado en Dereito, as prohibicións fixéronse "a propósito de que os recursos non chegarán a tempo". Os membros do movemento 15M de Sevilla pretenden celebrar esta mesma tarde na Praza da Encarnación unha asemblea para decidir que facer ante a nova situación.

Xa na asemblea que se celebrou na Porta do Sol onte ao fío da medianoite algúns portavoces barallaban que o éxito da mobilización dependía de que os acampados permanecesen ata o vindeiro Domingo, o día das eleccións municipais e autonómicas. Pero agora a situación cambiou.

Protagonismo na campaña electoral

O movemento que comezou o pasado domingo con multitudinarias manifestacións en máis de 50 cidades do Estado en protesta pola crise económica e política non se detén e a apenas cinco días das eleccións autonómicas e municipais os indignad@s, como xa se lles coñece, tomaron o protagonismo da campaña electoral. A plataforma Democracia Real Xa!, convocante das marchas do domingo, desvincúlase agora do movemento. "Nós só empezámolo, agora son os cidadáns os que se organizaron", dixo Carlos Paredes, un dos seus portavoces, que aproveitou as cámaras dos medios de comunicación para pedir "a aqueles que queren montar gresca que queden en casa".

Insisten en que é un movemento pacífico, que avoga por "espertar a conciencia social" e desmárcanse de calquera partido político ou asociación. "Somos cidadáns e temos dereito a indignarnos", gritou unha moza a través do megáfono. E indignada estaba Andrea Foch, que non dubidou en introducirse no tumulto empuxando o carriño do seu bebé duns meses. Ten 27 anos e aos cinco meses de embarazo botárona da escola infantil na que traballaba como educadora porque ía ser nai. "Para indignarse, non?", pregunta mentres inicia unha consigna que enseguida cala entre a xente e repítese: "Indignados e organizados".

----------


A revolución comezou

Por Carlo Frabetti [*]
19.05.2011

Ao fío das mobilizacións da plataforma Democracia Real Xa, "o máis claro precedente" das manifestacións do 13 de Marzo de 2004, o autor sérvese da analogía para analizar o éxito das convocatorias na Porta do Sol. A mobilización "autopropulsada" mediante a acción combinada de internet e telefonía móbil, fixo que desde o medio centenar de persoas mobilizadas ante a sede do PP, -"o núcleo de condensación"- lográsese nunha poucas horas unha incontida "progresión xeométrica" e unha "resposta masiva" que superou o esquema de manifestación "lineal e clásica". Entón, conclúe, "como onte á noite" na Porta do Sol ao berro de "a revolución comezou", un goberno empezou a caer e o seguinte xa está tremendo.

Tras a súa derrota electoral de 2004, Rajoy declarou nunha entrevista que sabía quen convocara a manifestación do 13 de Marzo pero non quería dicilo. Por unha vez, dixo a verdade. O Goberno sabía perfectamente quen puxo en marcha a mobilización social que lle deu o golpe de graza, e tiña bos motivos para non dicilo.

Porque a metamanifestación (se se me permite o termo un tanto pedante, que logo intentarei xustificar) da véspera das eleccións foi un marabilloso exemplo -e, para o poder, un alarmante precedente- de mobilización "autopropulsada".

Quen inventa os chistes? Algúns teñen autor, coñecido ou non, pero moitos -os mellores, seguramente- son froito dun proceso de decantación parecido á selección natural. Alguén fai un comentario ocurrente, conta unha anécdota divertida ou ten un lapsus gracioso. Empezan a circular diversas versións (mutacións) do comentario, a anécdota ou o lapsus, e unha desas versións, especialmente feliz, sintética, oportuna, consolídase e propágase na fala da xente (reprodúcese) ata facerse un oco no complexo ecosistema da cultura oral.

O interesante do proceso (e a clave da súa potencia) é que cada persoa que oe un chiste decide automaticamente se merece ser transmitido ou non. Se o chiste é "bo" (é dicir, se cumpre eficazmente a súa mínima función subversiva) difúndese con extraordinaria rapidez, e cada vez que alguén o conta está elixíndoo entre moitos candidatos a ser contados, está "votando" por el.

Coas mensaxes que circulan por internet e a través dos teléfonos móbiles ocorre algo similar. Constantemente chegan propostas, peticións e convocatorias de toda índole. A maioría non teñen ningún éxito. Algunhas conseguen unha atención moderada. E unhas poucas logran pór en marcha o incontido mecanismo das progresións xeométricas e obteñen unha resposta masiva: iso é, sinxelamente, o que ocorreu o 13 de Marzo de 2004.

Ás cinco e media da tarde había na rúa Xénova de Madrid, fronte á sede do PP, medio centenar de persoas. Un "núcleo de condensación" máis que suficiente, se a situación é propicia. Tras uns minutos de frenética actividade dos teléfonos móbiles, a autoconvocatoria difundiuse por toda a cidade, por todo o país.

Podería non ser así. A concentración fronte á sede do PP podería haberse reducido ás cincuenta persoas iniciais, ou a uns poucos centos máis. Se o número inicial se centuplicó nunha hora, e logo seguiu crecendo durante todo o día e case toda a noite, en todo o país, foi porque a xente xa decidira, previamente, manifestar dalgún xeito a súa indignación e a súa repulsa.

Para que a votación espontánea que consagra os chistes e outras formas de subversión tivese unha eficacia inmediata, só faltaban instrumentos que fixesen posible a interconexión da cidadanía en tempo real, o fluxo reticular e instantáneo da información (que substitúe a consígnalas, faias innecesarias; logo volverei sobre este punto). E xa os temos.

Os computadores aínda non están ao alcance de todos, pero os teléfonos móbiles si. E a acción combinada -sinérxica- de internet e a telefonía móbil permite improvisar, en calquera momento e desde calquera sitio, un ágora utópica (no dobre sentido do termo: non está en ningún lugar físico e apunta cara á utopía), un foro instantáneo. Ou un referendo extraoficial (e por iso mesmo inapelable), unha votación espontánea (polo tanto, ningún Goberno poderá impedir, por exemplo, que o pobo vasco se pronuncie con respecto á autodeterminación ou a calquera outro asunto de interese xeral. Xa existen os recursos tecnolóxicos e morais necesarios para que unha sociedade tan desenvolvida e sólidamente estruturada como a de Euskal Herria manifeste de forma inequívoca a súa vontade colectiva, e farao moi pronto).

Pero a mobilización do 13 de Marzo de 2004 foi tamén -e sobre todo- a culminación dun proceso, e non se produciu sen as multitudinarias manifestacións contra a guerra do ano anterior, sen a protesta dos Goya, sen a exemplar loita da familia Couso e outros precedentes memorables. Como sinala Marx, a importancia das mobilizacións sociais estriba, máis que nos seus logros inmediatos, na súa capacidade de transformar a quen participan nelas. Téñano moi en conta os agoreiros que din: "De que serven as manifestacións, se logo a xente volve á súa casa e segue facendo a súa vida normal?".

A xente que volve á súa casa logo dunha mobilización, non é a mesma que antes de participar na loita, e esa é a súa maior vitoria.

Na metamanifestación do 13 de Marzo de 2004 confluíron as estratexias e os logros das principais accións dos últimos dous anos e medio: concentracións, caceroladas, vixilias, sentadas, pasacalles, mitins, pintadas, itinerarios múltiples, circuítos recorrentes... E unha parte importante da "marcha" xuvenil nocturna sumouse á protesta: a movida converteuse en mobilización. A manifestación lineal -cun horario e un percorrido predeterminados, convocada oficialmente, con consignas previas, negociada co poder- é un modelo a superar, e o 13 de Marzo de 2004 foi amplamente superado.

Non necesitamos permiso de ninguén para saír á rúa. A rúa é nosa, por definición, por máis que a momia de Fraga siga boqueando. Non necesitamos consignas nin instrucións de uso da cidade: a información fluída e descentralizada permite ir configurando as mobilizacións sobre a marcha (nunca mellor devandito). A comunicación reticular instantánea permite expresar a vontade do pobo de forma inmediata e insobornable. Un Goberno caeu, e outro treme, ante a potencia incontido desta revolución sen precedentes. Que non fixo máis que empezar.

Ata aquí o que escribín en 2004 por mor da "metamanifestación" do 13 de Marzo, o máis claro precedente das mobilizacións de Democracia Real Xa. Onte á noite, na Porta do Sol, miles de mozos gritaban "A revolución comezou".
Un Goberno vai caer. E o seguinte xa está tremendo.

Publicado no xornal vasco Gara

[*] Carlo Fabretti , Escritor e Matemático

----------


Indignad@s

Por Raimundo Fitero  [*]
19.05.2011

Andamos todos mirando con demasiadas lupas as concentracións de cidadáns indignados. É natural que salten as alertas, as sospeitas, os estados dubitativos. Temos motivos para a desconfianza, á vez que argumentarios máis que suficientes para entender que nalgún momento da historia os cidadáns dormentes tiñan que espertar e non soamente para ir como zombis ás urnas. Reclamábase, esperábase, desexábase, e de súpeto apareceu, e todos téntanse as roupas, se desperezan.

Que é o que sorprende e inqueda máis deste movemento que está crecendo? Eu diría que o non saber con exactitude a quen ou a que responden, nin a quen ou a que favorecen. Miramos cos ollos contaminados polas porcentaxes, as enquisas e os cargos públicos. Cando nas televisións ou as radios entrevistan aos participantes, un descobre que non se trata de xente moi formada, cun discurso bastante coherente, e que non están pedindo a abstención, senón xusto o contrario, a democracia directa, participativa, que de momento se cristaliza nunha mensaxe moi axustada ao sentir popular "Non lles votes". Sinalan aos que non se lles debe votar, que son os que podreceron as institucións, instauraron a corrupción como medio habitual de goberno e que se reparten o negocio dun xeito vergonzante.

Probablemente esta forza que aumenta, sexa un movemento social que intentarán manipular os partidos políticos máis adocenados, os sindicatos máis inocuos e outros voitres, pero que, en calquera caso, está xerando unha corrente de ilusión, de esperanza, expresado nun debate aberto, asembleario, que debe servir para que os poderosos do escano perdido, sentan o alento popular, que escoiten ao pobo.

Poderíamos aliviarnos pensando que aquí é bastante máis fácil canalizar ese sentimento de indignación, rebeldía e de dicir ben forte aski dá introducindo a papeleta adecuada nas urnas, pero hai que atender a este movemento e cuestionar este sistema político capitalista anquilosado debe continuar na nosa axenda o luns, ata que se cambie todo. E si, non está mal pedir democracia, da boa, non a do simulacro actual.

----------

15-M: Xa non temos medo

Por Joseba Fernández, Miguel Urbán, Raúl Camargo [*]
19.05.2011

O 15 de Maio abriuse unha brecha. Xa non hai discusión respecto diso. Unha mobilización que abre novas vías e que supón, sen matices, un punto de inflexión na resposta social á crise no Estado español. Quen non teña motivos, no campo da esquerda, para a celebración e a alegría, máis aló da incerteza do momento, ten un serio problema. Quedouse, xa, en fóra de xogo.

Ao longo do texto exporemos algunhas explicacións do porqué do éxito da mobilización (e a súa continuación), a especial relevancia da precariedade e a mocidade, así como do significado que este acontecemento-movemento pode ter como factor desestabilizador na mobilización contra a crise.

Os antecedentes: o caldo de cultivo, o abandono de funcións dalgúns e a impotencia do "alternativo".

Estenderse, novamente, sobre os factores que explican a profunda deterioración social, económico, ambiental e do conxunto da vida política española non ten maior sentido. É dabondo coñecido como estalou a crise económica capitalista sobre o modelo de desenvolvemento español e como iso afectou a millóns de persoas. Tamén o modelo de saída á crise que desde as elites seguiuse. Unha dinámica de "loita de clases desde arriba" que, ao ditado da UE e o FMI, deixou un reguero de vítimas e un escenario de triunfo demoledor para a banca, os grandes capitais e os especuladores de distinto signo.

Dalgunha forma, o saldo desde o crack da economía española é dun balance aterrador. A financiarización das clases medias, o "efecto riqueza" e o soño aletargador da sociedade de propietarios e do ascensor social funcionara, perfectamente, como mecanismo ilusorio para o plácido devir do modelo económico de desenvolvemento deste país. Con todo, o rebentón das varias burbullas que atenazaban a economía española fixo saltar polo aire este esquema do capitalismo de ficción. Dunha sociedade parcialmente eufórica polo credo do crecemento pasouse a unha sociedade maioritariamente golpeada e sen asideros sociais aos que agarrarse. E, sen entrar en psicologismos ocos, pasouse dunha cidadanía baseada nas diversas redes de confianza a unha sociedade desconfiada das institucións sociais e políticas sobre as que se asenta o réxime español.

Pero este tránsito fíxose esperar. O K.O. que recibiu a composición maioritaria das clases traballadoras foi administrado e dixerido a través de diferentes fases e momentos. Ninguén pasa da euforia ao medo e deste á indignación e a mobilización nunha secuencia curta e mecánica. Pero, evidentemente, o "caldo de cultivo" que ía producir o "estalido" do 15M íase tecendo, aos poucos, e soterradamente. E, nos últimos meses, á marxe das canles e as estruturas dos que se esperaba puidesen protagonizar unha resposta ampla e antagónica á situación de urxencia social e de golpe de estado que vivía a economía e a soberanía política.

Con todo, unha brecha anterior abriuse uns meses antes. Foi o 29S. Ese día (e as semanas previas de preparación) a posibilidade real de ampliar o marco das resistencias e as respostas populares (non só desde o ámbito do traballo senón moito máis alá) quedou reafirmada na convocatoria e seguimento da Folga Xeral. Para a esquerda social e política anticapitalista as condicións de continuidade da Folga estaban dadas: plataformas veciñais, novas iniciativas de traballo social, aprendizaxe colectiva para novos activistas etc.

O peche do esquema do conflito sindical e o compromiso co diálogo e pacto social por parte dos sindicatos maioritarios supuxo a imposibilidade de aproveitar unha oportunidade política real para intervir, desde esas estruturas, para seguir un modelo distinto e de acumulación de forzas na resposta social á crise. O dano que causou o pacto sobre as pensións sobre a moral de non poucos activistas e a deslegitimación real (e merecida) que sufriron as centrais maioritarias explica que estes axentes non poidan ser percibidos, nestes momentos, como ferramentas reais para interpretar e dar canle ao "malestar xeral".

Tampouco o balance do que podemos chamar, ampla e difusamente, a esquerda alternativa e anticapitalista foi moito mellor. Evidentemente, non no seu papel de legitimador nin comparsa da farsa da paz social. Pero si, polo menos, na súa capacidade de expresar na rúa a alternativa que podiamos significar. Aínda que o resistencialismo foi notable, as incapacidades organizativas, a estreiteza de miras, a desconexión real respecto do que non son núcleos de activistas ou, simplemente, a posta en marcha de repertorios de acción atractivos e atrayentes para outro perfil de público conduciron a mobilizacións que, non por necesarias e relativamente exitosas, non puideron dar inicio en ningún momento a un ciclo de mobilizacións. Así, o sindicalismo alternativo, os movementos sociais máis radicais e coherentes ou a esquerda política rupturista non poidemos romper o círculo no que se movía. Aínda que é verdade que se ampliou nos últimos meses, o seu papel como dinamizador da batalla na rúa tivo sempre o seu teito. Pero tamén é certo que as pequenas iniciativas que se foron concretando estes meses e anos foron xerando parte do discurso que hoxe van asumindo máis sectores dos hoxe mobilizados.

O efecto imitación e as resistencias no planeta dos desposuídos:

Esta falta de referencias prácticas, simbólicas e de identidade atenazou a posibilidade de respostas sociais estes últimos meses. Chamando á nosa porta apareceron en forma de revoltas, rebeldías e revolucións outros pobos, experiencias e novas formas de auto-organización. foi a mocidade portuguesa na súa loita contra o FMI, os estudantes italianos contra Berlusconi, a precariedade e os recortes en educación; o sindicalismo e a mocidade grega contra a débeda e a chantaxe da UE; as universidades ocupadas e mobilizadas en Reino Unido; a Francia rebelde e insumisa a perder dereitos sociais. E foron, como un milagre que xamais se espera, o levantamento da dignidade e contra a tiranía dos países árabes. A mocidade tunisiana e exipcia e de tantos outros países, as organizacións sociais e políticas que alí héroicamente resistiron a través do conflito social estes anos ás ditaduras políticas e económicas mostráronnos que é posible tomar o ceo por asalto, ata nas peores condicións. E, dalgún xeito, fixéronnos perder o medo.

Non se pode minimizar, a estas alturas, o efecto contaxio que estas revoltas-revolucións tiveron no planeta. E como están contribuíndo a cambiar tantas cousas e supostas realidades inamovibles na xestión e goberno do capitalismo e o imperialismo a escala global.

É difícil demostrar de que xeito tiveron impacto específico sobre este espertar da rebeldía instintiva no Estado español. Só dous apuntes respecto diso: a nivel de discurso e de formas de organización (manexo das redes sociais e forza simbólica e real do espazo público) parecen exercer xa como auténticas inspiradoras.

A mocidade: significante baleiro pero cheo de contido

Dicía Íñigo Errejón nun recente artigo que na mobilización do 7 de Abril de "Mocidade sen Futuro" o propio concepto de mocidade manexouse, exitosamente, como un "significante baleiro" que condensaba boa parte da realidade social e do imaxinario colectivo capaz de lexitimar unha mobilización deste tipo. Certeira análise que, como vemos, segue funcionando e seguirao facendo.

Novamente, e como xa sucedeu no ciclo do '68 aínda que nunhas condicións completamente diferentes, a mocidade, en distintos focos de resistencia, está actuando como auténtica "vangarda táctica" no marco dun movemento máis de conxunto. Non entramos a valorar aquí aspectos tan espiñentos como o do propio concepto de xeración nin sobre as condicións obxectivas e subxectivas dispoñibles para a mobilización da mocidade na actualidade. Limitámonos a afirmar a súa transcendencia como elemento iniciador de antagonismos sociais. E estao facendo en contextos demográficamente (caso dos países árabes Vs casos europeos) e politicamente (a nivel de política de movemento) moi desiguais.

Con todo, o eixo de discurso e de práctica que pivota sobre a precariedade segue mostrándose como un activo á hora de aglutinar vontades. A acumulación de experiencias e de discurso contra-hegemónico nas universidades nos últimos anos non é desdeñable. A posta en marcha dunha iniciativa con tanto potencial como a de "Mocidade sen Futuro" é só un sinal de como os sectores activistas do movemento estudantil souberon recoñecerse, articular un discurso con capacidade de sumar e afinar prácticas de mobilización con capacidade de impacto social.

Neste sentido, non pode entenderse o 15-M sen o 7 de Abril. E non poderá entenderse un movemento na rúa sen a especial intervención e protagonismo das demandas, discursos e prácticas de colectivos como "Mocidade sen Futuro". As alarmantes cifras de paro e precariedade xuvenil xa eran síntoma de preocupación para sociólogos ligados ao PSOE como Jose Félix Tezanos ou, máis recentemente, para o propio FMI que se atreveu falar do risco dunha "xeración perdida" en España.

As vitorias do 15-M e os seus riscos: contra a ditadura dos mercados, o movemento en marcha.

Algo cambiou a partir do 15M. En Madrid respirábase ambiente de manifestación. Do que supón (ou debería ser) unha manifestación: tomar as rúas, conectar coa xente común, ampliar o espazo do posible. Perder o medo. Iso dicíannos xa semanas antes os carteis de "Mocidade sen Futuro". E iso gritouse colectivamente nas rúas de Madrid (e, seguramente, na doutras moitas cidades): "sen medo". Un medo que só nolo podemos quitar de encima desde o común, desde a colectividade. O gran triunfo das políticas do neoliberalismo foi afundirnos en problemáticas individualizadas (no medo ao traballo, ao futuro, aos bancos, á desconexión social). Só desde canles colectivas, afastados de falsas solucións individuais, ese medo pode dar paso a outros estados de ánimo. E parte dese medo xa nolo sacudimos. Esa foi a gran lección que, colectivamente, puidemos vivir. Seguramente, así o experimentou moita xente non asidua aos rituais de manifestación e expresión da esquerda. E iso é un agasallo para a esquerda radical: a posibilidade de politización de novos sectores.

As claves do éxito da manifestación, así como da súa continuidade, xa están circulando e empezan a ser amplamente recoñecidas. Máis aló dalgúns discursos ambiguos e contraditorios nas convocatorias que circularan nos días previos, percibíase que existía unha posibilidade de ampliar o espectro social, de chegar a sectores desmovilizados ata o momento.

A tensión entre organización e espontanéismo demóstrase, novamente, irresoluble e falsa. Non existe marxe para un fortalecemento da mobilización e a sedimentación de experiencias organizadas sen marxe para o espontaneismo; pero tampouco hai marxe para este sen un traballo de organización previo que se abre tamén ao inesperado.

En Madrid, o traballo e visión de "Mocidade sen Futuro" permitiu que esta plataforma se convertese en polo de referencia inescusable nestes momentos. Polo seu dinamismo, a súa combatividade e a súa capacidade de tecer alianzas. Unha aparición pública e mediática, tolerada ata o momento, pero que moito nos tememos cambiará de signo no curto prazo.

Pero o 15M non foi, nin moito menos, unha mobilización xuvenil nin de sinal dun falso conflito intergeneracional. Foi a posta de longo do que pode ser un novo movemento cidadán diverso, con evidentes contradicións pero con aínda máis posibilidades. Un movemento, aínda difícil de caracterizar, que era necesario e que rompe coa inercia de derrota e pesimismo que se apoderou da esquerda social en sentido amplo.

E se é ilusionante éo polo número de persoas que congregou (a maior mobilización contra a crise desde a Folga Xeral), porque a maior parte dos discursos son propios do discurso que, machaconamente, veu repetindo a esquerda desde moito antes do estalido da crise: contra a ditadura dos mercados e dos bancos, contra os recortes sociais, contra este modelo de "democracia". E iso é xa unha vitoria: socializar nas rúas as bandeiras do movemento antiglobalización, dos estudantes, docentes e de persoal de sanidade en loita estes anos, dos sindicalistas honestos e combativos.

Poderase dicir que non é un discurso acabado, completo. Claro que non. Faltan moitas cousas: análise sobre a destrución ambiental, sobre a crise enérxetica, sobre a finitude do planeta. E tamén sobre o patriarcado e a crise dos coidados. Ou un discurso sobre a inmigración, a lei de estranxeiría ou os CIE 's. Iso é o que falta. E outras moitas cousas.

Pero é un discurso e unha práctica que debe ser acompañada, que é posible construírse en camiño e á que os sectores que traballaron as resistencias desde as facultades, os centros de traballo, o movemento ecoloxista, o feminismo deben (e deben poder) encher de contido.

O 15M e as plataformas asentadas sobre o terreo que están xurdindo é unha posibilidade para que esas esquerdas e eses movementos sociais amplíen o público dos seus discursos e das súas prácticas. Porque estes movementos, afortunadamente, non xorden de acordos entre aparellos, non son experiencias para o debate entre os sectores máis conscientes. É, por fín, unha experiencia en marcha para a mobilización. É, prafraseando a Brecht na súa polémica cos "identitarios", unha experiencia que ten "pernas" e non "raíces". Estas son as converxencias que teñen futuro: as que teñen "pernas" (de manifestacións) e non "patas" (de mesas).

A resposta ante este fenómeno das institucións e da propia esquerda acomodada é síntoma do propio éxito do movemento. A estigmatización das protestas, as etiquetas sobre as mesmas, a súa minusvaloración e represión son a proba palpable da inquietude que están provocando. Algunhas voces da progresía intelectual pedíannos indignarnos e reaccionar. Cando o facemos, somos violentos antisistema que non ofrecemos alternativas. Sempre o mesmo conto daqueles instalados no "politicamente correcto".

A perspectiva para o que veña despois do 15M é incerta. Non hai dúbida. Bastante máis, iso si, que o que virá o 22M. De aí xa sabemos o que sairán: máis recortes sociais, menos democracia.

Sempre mantivemos que a "loita de clases" é unha batalla de longo alento. Que non hai atallos nin receitas máxicas. E que nin sequera xa sabemos como se pode cambiar o mundo. Tampouco o 15M e o que agora está pasando é unha lección definitiva. Pero si que foi unha pequena ruptura na normalidade desta democracia que se imparte a golpes de porra e de decretos anti-sociais baixo os espúreos designios diso que chaman "mercados".

Aproveitar esta greta, conformar espazos de resistencia sobre o terreo que non abandonen os grandes problemas, consolidar espazos para a práctica da resistencia e da democracia son xa as tarefas que nos deixa o berro do 15M.

Na mobilización contra a crise e na loita contra este mundo de saqueos neste recuncho do planeta abriuse unha pequena porta. Dicía Daniel Bensaid que as revolucións ou "chegan tarde ou chegan demasiado pronto; pero sempre cando non llas espera". Dicía tamén que as revolucións son unha especie de milagre, pero que nós temos que preparar ata os milagres. Isto que irrompeu o 15 M (se non antes, o 7A) non é unha revolución, naturalmente. Pero é unha oportunidade real para levantar un forte movemento contra os efectos da crise que, con intelixencia e unhas boas doses de virtude e fortuna, pode empezar a facer cambiar as cousas.

E como vimos e sufrido estes anos, as oportunidades non abundan.
Non a deixemos pasar de longo.

Fonte: Rebelión

[*] Joseba Fernández, Miguel Urbán e Raúl Camargo, son militantes de Esquerda Anticapitalista.

----------

Mobilización permanente até o 22M

A nível de Estado son moitas as cidades que están tomando as súas prazas públicas, en Ferrol a convocatoria é na Praza do Concello [Praza de Armas], no resto da Galiza en:

• - A CORUÑA: Obelisco dos cantóns
• - ORENSE: Praza Maior, 20 horas
• - SANTIAGO DE COMPOSTELA: Praza do Obradoiro
• - VIGO: Rua do Príncipe

----------


Vídeo resumen da manifestación do 15-M




Concentración na madrileña Porta do Sol o 18 de Maio de 2011




Asemblea na compostelán Praza do Obradoiro - 18 de Maio de 2011




Manipulacion de Intereconomía TV sobre ¡Democracia real xa! e acampada Sol



E centos de vídeos máis [Ollo ! os que manipulan e os que informan], hai de todo:

• Na Galiza - "Democracia Real Xa"
  
• "Acampada en la Puerta del Sol"
  
• "Democracia Real Ya"

Enlaces de interese

Información en directo de todas as acampadas:
http://tomalaplaza.net

Enlace co Blogue de Ourense:
http://democraciarealxaourense.wordpress.com/

Enlaces en Portugal:
http://15maio.blogspot.com/
http://www.facebook.com/Democracia.Verdadeira.Ja

Enlace co Blogue Democracia Real Xa:
http://democraciarealya.es/

Enlace co evento en Ferrol:
Democracia Real Xa Ferrol no facebook

Greaçao A rasca Portugal no facebook:
Geração à Rasca - Portugal no facebook

Opinións sobre o 15M en twitter:
http://twitter.com/#!/search?q=%2315mani

O pinións sobre o 15M en facebook:
http://www.facebook.com/post15m

Enlaces relevantes:

• Evento general en facebook
• Páxina en facebook
• Páxina en tuenti
• Perfil en twitter
• Canal  en youtube
• Foro

Fontes: Diario de Urxencia, Rebelión, Gara, Ártabra 21, ...
______________________