At Versaris canta e reflexiona sobre @s indignad@s - VideoClip Interesante!!!!

Letra:

@s indignad@s

Nin a sensación de estar a cambiar a historia dalgúns, nin o escepticismo dos puristas, non.

Uns por entusiastas, os outros pon non ver que a indignación chega repentina e trunca as apostas.

A esquerda líquida acampa cómoda, inconcreta, difusa e por iso inocua e se estampa.

A esquerda sólida non pode ir coa Anti-Duhring na man, pero tampouco raiar desde casa facendo o púa.

Moi inxenuo é o pobre que se fai chamar apolítico mentres grita consígnas da esquerda.

Moita charla en asembleas longas de collóns.

É típica a fobia a asumir contradicións do cínico.

Pascual Serrano e Manuel Delgado crávana sempre; ti con Toni Negri.

Predicando co exemplo, eu:

En 2001 Arxentina incendiábase unha praga aplacada, un discurso demasido simple.

Fan falta novos modelos, peron non partir de cero.

Fan falta liderazgos, que non o manipulen.

Fai falta derrubar mitos, como pensar que asembleas de 15000 persoas podrán derrocalo.

A escrita ponderada e o seu tempo.

O relatorio e votación reflexionada, síntoo, a miúdo non é efectista como a masa furiosa pero cando cae a noite seguro que ilumina algo.

E como mostra un botón, mira Bildu.

E como mostra un botón, mira Venezuela.

E como mostra un botón, mira as CAV e as CUP, e as asembleas de barrio, "julandrón".

Que se che caguen na cara, que se mexen na tua boca: a banca, a pseudo política e a coca.

Toca o que toca, apertarse o cinto, reir co bufón e votar nesta operación triunfo 22M ou cambio de alcalde, un violador que arrinca saias no FMI.

Din que a vida é así, á merda o que custou sangue conseguir.

En Madrid "La chispa" e en Barna a faísca a xente críspase e toma a Praza Catalunya.

Democracia superficial contra a profunda.

Chéirase a peste dos seus votos nunha urna.

E blablabla.... desde o patriotismo rancio, eh!, eu non defento a #spanishrevolution, que ninguén o pense.

Pero vexo xente normal que fala de política e rompe o silencio.

Dispense, non necesitamos as súas cúpulas, perderon o norte as súas brúxulas.

Canta democracia aguanta a rutina?

Cuantos demócratas terían que probar as guillotinas?

Bildu fai saltar a adrenalina, a CUP camiña facendo traballo de formigua.

UM9 en Ribes, Xente de Gramanet, o COP de Ripollet presentan alternativas.

Cada cal no seu bando e nós no noso.

Assemblea de Barrio co lume da proposta.

Cae o socialdemócrata e volve a dereita.

Volven tempos de rúa, volven tempos de guerra.

Moi interesante canle:

http://www.youtube.com/user/LaTuerka

Fonte: http://www.youtube.com/watch?v=1CnqnaqTBe4

Enviado por:

Damch GZ

-damchgz@gmail.com-

31 de maio de 2011 13:04
___________________

#galizarevolution en marcha - 28 de Maio na Praza do Obradoiro en Compostela ás 6 da Tarde, constitución dunha Comisión Coordenadora - A idea dun movemento propiamente galego de ... indignación – inserido no contexto mundial

versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011

“Mexan por nós e quérennos dicir que chove”: é precisa unha #galizarevolution?

A idea dun movemento propiamente galego de ... indignación –inserido, por suposto, no contexto mundial– xurdiu a primeiros de maio dun grupo de mozas e mozos de distintas comarcas galegas e de distintos ámbitos sociais e políticos que críamos que a resposta á falta de “democracia real” tiña que ter en conta tamén a situación de Galiza como “nación oprimida”, e con ela a solidariedade con todos os pobos do mundo. Xa dende as protestas en Portugal nos rondaba a idea na cabeza, pois somos xente que queremos facer nacer un modelo de sociedade novo dende o noso recanto do globo terráqueo. Sobre isto, copiamos unha das intervencións no grupo de debate, achegada por Raúl Asegurado:

“Non hai forma máis internacionalista de axir que asumindo o protagonismo histórico e político no que te identificas, e sentindo cada bandeira de liberdade que se mova en calquera lugar do mundo e facéndoa propria, mas asumindo que temos que libertarnos por nós mesmas e mesmos; eu, independentista, abrazo con entusiasmo o que se está a facer en Madrid, e interpélame a ser consecuente aquí, asumindo o protagonismo, non mimetizando un comportamento doutra esfera de poder e doutro referente soberano. Independentismo e solidaridade co pobo español, aínda que a muitos non lles entre, non é antagónico, máis ben é tradicional na historia do noso nacionalismo, sempre sumamente construtivo, de esquerdas, emancipador e irmandiño, no senso republicán da fraternidade da Revolición Francesa”.

Ademais, dende o principio consideramos moi importante dispor dun “caixón das ideas”, dun think-thank, a libre disposición, co obxectivo de facer unha especie de “argumentario” ou charla tipo, ou presentación de diapositivas coa que cada persoa que o desexase puidese explicar á xente máis moza –e a toda a xente, de calquera condición– cómo funciona o mundo, organizando charlas, encontros ou coloquios nas distintas localidades da Galiza. Algo didáctico e moi sinxelo, tendo en conta que a concienciación, o coñecemento é o primeiro paso para a rebelión.


versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011

Con estas ideas iniciais lanzamos na Rede a pregunta –aquí non hai certezas–: é preciso uha rebelión galega? Así, puxemos en marcha un blogue (http://mexanedinquechove.blogspot.com/), un manifesto de partida (incluído abaixo en anexos – anexo 1) e unha frase típica galega dos tempos do Fragasaurius para expresar a indignación: “mexan por nós e quérennos dicir que chove”. No blog definíamonos así:

“En 'Mexan por nós' somos xente que queremos vivir en democracia, nunha democracia de verdade, con decisión sobre os asuntos económicos, sen oligopolios económicos, mediáticos nin de ningún tipo, que queremos poder vivir dignamente na nosa terra, que non queremos seguir a destruír o planeta nin que a maior parte da humanidade viva na miseria para que unha minoría de ricachóns gañe cada vez máis”.

A partir de aí a xente interesada foise anotando nun grupo creado no Facebook (#galicianrevolution, que agora se chamará, tras votación, #galizarevolution) e dende o 15M foron xurdindo debates e propostas de acordo sobre un movemento, ou corrente de pensamento, “galeguista” de indignación e rebelión.

Somos xente moi diversa, que participa ou non en forzas políticas do eido nacionalista e en movemento socias. Ao principio estabamos algo desorientados coas mobilizacións, pois as mensaxes que se recibían e as experiencias dalgunha xente eran de seguidismo acrítico das propostas da Porta do Sol, mais este movemento chamado do 15M é complexo e foi evolucionando dende o primeiro día. Por exemplo, a xente máis moza foi aclarando que non era “apolítico” –como inicialmente se definía–, senón “apartidista”, a acampada de Compostela amosou o seu desacordo con puntos do manifesto da porta do Sol, comezouse a empregar o galego, incorporouse a cuestión de xénero … (grazas a Séchu Sende polas impresións dende o Obradoiro, que incluímos en anexos – anexo II). De feito, o manifesto da #acampadaobraoiro – reproducido en anexos –, é moito máis completo e adecuado á realidade galega que o consenso de mínimos proposto pola acampada de Palma de Mallorca para todo o Estado (tamén en anexos – anexo III) e recollido xa pola acampada de Vigo. A acampada de Ponteareas pronunciouse cun manifesto propio (anexo IV).


versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011

Neste grupo de debate na Rede, fóronse decantando dúas posturas: a de quenes queren crear un movemento propio, que trascenda as prazas, que inclúa nas reivindicacións de democracia real o dereito autodeterminación e a de quenes individualmente aspostan por ir ás concentracións e falar alí, aportando ideas do eido nacionalista, nun diálogo recíproco entre a xente que se sumou por primeira vez ao activismo político e a que xa leva anos. De feito, a maior parte da xente da #galizarevolution participou nas concentracións.

En todo caso, ambas posturas non son excluíntes e pódense concretar en:

1 – Crear unha comisión organizadora da #galizarevolution, que se encargue de coordenar a convocatoria de asembleas e oncentracións, coordenar accións e completar o manifesto ou facer un consenso de mínimos galego, recollendo propostas, pondo unha data concreta para acadar ese consenso de mínimos, -unha data próxima na que se convoque tamén unha manifestación nacional en Compostela, como apuntaba Miguel Anxo Abraira–.

A data e lugar para constituír esa comisión ou coordenadora nacional da #galizarevolution será o 28 de maio no Obradoiro en Compostela ás 18:00, pois ás 20:00 (hora preferida pola xente no grupo) hai asemblea xeral, onde a participación é individual, loxicamente. Falouse moito de evitar o ensimismaneto e o distanciamento coa xente da praza. Se hai concentración nese momento (18:00 horas) o ideal sería pedir ás persoas que xa están a organizar a praza a constitución dun grupo de debate chamado #galizarevolution. Esta comisión tamén se encargará da comunicación (blogue – xa xestionado por Jon Amil, que o pasará a Blogaliza –, xestión da conta de correo mexanpornosdicindoquechove@gmail.com e do facebook e twitter).

É urxente, por tanto, decidir coordenadores/as desa primeira xuntanza en Compostela do 28M no Obradoiro ás 18:00 horas e de outras xuntanzas no resto de Galiza. [De momento, ese día e hora hai confirmada presenza da #galizarevolution en Compostela, Monforte (participando na asemblea xeral con propostas), O Morrazo e Ponteareas, confirmade maís a medida que o saibades].

2 – Ir ás concentracións galegas (dende XA!) con propostas concretas.


versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011

Así, Raúl Asegurado Pérez e Paula Vázquez Verao propoñen traballar en propostas concretas para levar ás concentracións. Xa se foron perfilando as seguintes.

- Renda Básica de Cidadanía. Hai información aquí:

http://www.nodo50.org/redrentabasica/textos/index.php?x=127

- Referénduns sobre cuestións importantes.

- Dereito á liberdade cultural e mediática, proposta de Ângelo Lodeiro.

- Dereito de autodeterminación para todas as nazóns sen estado. A cuestión dos dereitos colectivos dos pobos.

- O feminismo como aspecto imprescindíbel en calquera revolución. Idea de Fátima Peón-Torres apoiada por María Castelo Leston e mais xente.

- Crítica da estrutura da Unión Europea.

- Establecemento de leis contra a corrupción. David Rapacha propón guiármonos pola de Finlandia.

- Fiscalización da actuación d*s candidat*s ás eleccións, proposta de Hector Rodriguez Vidal, “por exemplo, estabelecendo percentagens de (in)cumprimento de promessas eleitorais (fornecidas de estudos sérios) ou cousas desta guisa.”

- A cuestión do colapso ambiental. Iolanda Aldrei propón estes puntos para o manifesto:

1 - A terra como lar e sustento do povo galego, é um património para respeitar e cultivar de jeito sustentável, fomentando a geração de riqueza agro-florestal intimamente unida ás nossas raízes culturais, à nossa idiossincrasia como povo e ao nosso relacionamento com outros povos. Os campos cultivados e os bosques galegos são o espaço próprio que deve versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011 ser tratado com respeito ecológico, perspectiva económica, espiritual, antropológica, arqueológica e biológica como a referência geográfica e histórica do nosso povo.

2 - Num mundo no que as fronteiras políticas têm menos importância na comunicação entre os povos, e as redes culturais se tornam mais doadas como veiculo de comunicação para a humanidade, as galegas e os galegos devemos priorizar os relacionamentos na nossa língua comum com os outros povos galegófonos ou lusófonos do Planeta, assim como o nosso entendimento cultural, mítico, antropológico e arqueológico com as nações celtas. Estes nós devem ser reforçados como rotas de união para nos apresentar ao mundo.

A propia Iolanda Aldrei, David Outeiro Fernández e Javier Foz poderían ser un bo equipo para concretar estes puntos, a quen se podería unir Eva Nion, que fixo a seguinte:

“A cesión de uso de solo é o único modo de tirar adiante coa terra e co país. Concesións con alugueres (100-300 euros) e responsabilidade de mantenhemento a 50-75 anos no rural.

Dereito á explotación, a autoxestión, etc. A min paréceme unha das chaves para un futuro un pouco mellor xestionado, sosteníbel, e viábel”.

Tamén Begoña Maira Benítez engade máis puntos: “Defensa da terra viva e digna para todas, non á incineración, envasese retornabeis, aforro enerxético, non ao AVE, non ao plan do litoral, non ás piscifactorías, saneamento das rías para poder vivir nelas e delas.

ecuperación, mantenemento e reforzamento do transporte público ferroviario ordinario porque o AVE a parte do custo económico, deterioro medioambiental, etc, é un transporte que maioritariamente so se poden permitir as clases mási acomodadas e provoca deixación das redes ferroviarias tradicionais de menor custe para a clase traballadora”.

E Maria Castelo Leston indica que haberá que concretar máis custións sobre o rural.

- Cambio do sistema electoral: plantexar a circunscripción única galega e eliminar o mínimo do 5% para obter representación (a acampada de Compostela xa aprobou algo disto): debate plantexado por Marcos Celeiro, Alberte Domínguez e Fernando de Trasancos.


versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011

- Exercer o poder que temos como consumidores: “nom consumir prudutos nom respetuosos com o medio ambiente, preferir o nosso e o que respete a nossa cultura, produtos de multinacionais que usem mao de nenos escravos ou de homens o mulheres com condicons de trabalho indignas. Campanha de informações arredor da economia dos paises do terceiro mundo e de como o nosso consumo incide nas suas vidas: imposição de mono-cultivos que gera fame por falta de outros alimentos, custo em vidas e miséria do nosso carburante, trebelhos eletrónicos, pantalões 'lavados à pedra', etc...”, algo apuntado por Lola, quen tamén propón “fazer uma proposta para deixar de comprar cousas nom básicas-comida- entanto na informação do produto, não conste onde é que se fez, quanto cobravam os que o fizeram e as condições de trabalho. Solidariedade de clase, com os trabalhadores de todo o mundo. Para que as informações for verdadeiras, criar um organismo mundial que em cada país se encarregue de comprobar. Uma inspeção de trabalho a nível mundial”.
Cuestións tamén tratadas por Viçente da Veiga.

- No eido do ensino, Clara Figueroa fai as seguintes propostas, na procura dun ensino público, laico, galego e antipatriarcal:

PEDAGÓGICA: O professorado na Galiza está especialiçado. Hoje na Galiza no Ensino Obrigatório boa parte do professorado anda a dar aulas em especialidades alhéias. Isto prejudica gravemente a qualidade em Educaçao. O alunado nao recebe a formaçao necesária nestas matérias e o professorado padece consequências psicológicas nefastas por nao ter preparaçao para a matéria que lhe ordeam impartir de repente, sem formaçao em ela.

ENSINO PÚBLICO E LAICO: Nao se pode continuar o financiamento público do ensino privado. Por ser privado tém fontes de financiamento privadas. O financiamento do ensino privado tém desviado montes de dinheiro que deberiam ter melhorado as condiçoes do ensino público nas últimas décadas. Resultado disto, hoje se podem constatar as grandes diferenças que há entre os Centros Privados Sostidos com Fundos Públicos e os Centros Públicos e isto traduz-se na qualidade da educaçao. Há que reparar o prejuíço em que se encontra o ensino público.

Além disto, de maneira nehuma se financiarao Centros Educativos Privados em cuja actividade diária se promova a segregaçao entre os sexos; pois atenta contra a legislaçao vigente na C.C.A.A. Galega e no Estado Espanhol.: Nenhuma pessoa será discriminada por razao de sexo. versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011.

Da mesma maneira nao se poden financiar com dinheiro público os Centros Educativos Religiosos pois atenta contra a legislaçao vixente na C.C.A.A. Galega e no Estado Espanhol, em cuja Constituiçao se declara que o Estado Espanhol é um Estado Aconfesional e, por tanto, nehuma religiao terá carácter estatal.

A religiao tém que saír do Ensino Obrigatório, saír das Escolas, e passar a ser uma opçao pessoal individual em tempo de lazer, como qualquer outra.

Tém que restabelecer-se a matéria de Ética pois o Ensino Obrigatório tém que oferecer ao alunado a possibilidade de compreender-se a sí próprio como Pessoa, como parte de uma sociedade concreta no tempo e no espaço e como parte de um mundo complexo e diverso.

ENSINO GALEGO: derrogación do decreto do plurilingüismo e maior integración no ámbito de fala galego-portuguesa.

“Por causa da clara discriminaçao que sofre o galego em relaçao ao espanhol, e contando, Galiza, com duas linguas em Oficial Situaçao de Co-Oficialidade, deve caír o Decreto de Plurilingüismo aprovado polo Governo do PP em Galiza no periodo de regência de Núñez Feijoo. É uma realidade que o número de galegofalantes desce à cada vez mais e nas cidades já se encontram pessoas novas que nao sabem falá-lo. Hoje no nosso território falam-se ambas linguas e o justo é que tod@s os galeg@s tenham competências nos dous idiomas.

Se pensamos em justiça histórica a educaçao teria que ser monolingue em galego mas um ponto de restauraçao a curto- meio praço, atendendo à realidade social, teria de ser voltar à Lei de Normalizaçao Linguística no mínimo. Na realidade que máis da metade das matérias fossem em galego seria o idôneo se se quer evitar a extinçao do nosso idioma.

O nosso idioma é o que se fala além Minho e nós somos utentes da nossa própria variedade linguística, com as subvariedades que cada lingua tém também.

Que o nosso idioma galego seja aceite de acordo a esta definiçao e que @s galeg@s possamos acceder à TV portuguesa e de outros países lusófonos, que podamos contar com materiais escolares já impresos em países da nossa fala, que se fomentem os encontros profisionais com a lusofonia..tudo isto e máis impedirá que o galego da Galiza desapareça”.

- David Rapacha propón o debate sobre o modelo de Estado, opóndose á Monarquía, e Begoña Maira Benítez fala da apertura dun novo proceso constituínte.

- Begoña Maira Benítez propón reclamar medidas que verdadeiramente apoien ás familias: “Desenrrolo dunha ampla, digna e gratuita rede de sevicios de apoio á 'familia' tales versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011 como axudas económicas, garderías, centros de maiores e dependentes que faciliten as mulleres a súa integración laboral, xa que logo seguimos a ser nós as que maioritariamente asumimos os coidados e tarefas reproductivas e de coidados de os maiores e os depedentes.

No 2009 no estado español só un 38% das mulleres adultas estaban integradas ao mercado laboral, cando a media da UE era do 53%”.

- Dereito a vivir en galego: derrogación das leis que impoñen o castelán en Galiza.

- Derrogación da Lei de Partidos e da Lei Antiterrorista, que, como aporta David Rapacha, “elimina o direito fundamental de qualquer cidadao preso a ter o seu advogado próprio presente durante os cinco primeiros dias de interrogatório, o qual propícia as torturas que mesmo 'Amnistia Internacional' denúncia. Elimina tamém o direito do preso a saber, no momento da detençom qual é a acusaçom”.

- Revisión da Lei de Memoria Histórica, propota de Begoña Maira Benítez (anexo V).

- Oposición ao poder financeiro internacional, proposta de Maria Castelo Lenton:

“Rejeitamento do sistema financieiro atual e de qualquer reforma deste que não suponha o seu submetemento aos intereses dos cidadães e de uma economia sustentavel, respeutosa com o medio, e com o desenrolo humano em toda a sua extensão.

O home tem de vivir do produto do seu trabalho, mas não vivir para a producir, e cada um será dono da súa forza produtiva.

Rejeitamos a explotaçaõ do homem pelo homem e que o mercado seja o dono das forzas produtivas de cada quem.

Negamos a autoridade do mercado para governar as nossas vidas e tomar decisões que só a nós nos pertencem, negamo-nos a ser escravos dese ser invisivel que domina, hipoteca e condiciona a nossa existência, coartando a nossa liberdade de decisão.

A fim do ser humano não é a produção infinita de riqueza que só nutrirá a uns poucos, mas a construção e o sustento de si mesmo, e é cada quem o competente para decidir sobre isso.

A reforma do sistema financieiro, ainda bancario, debe ser feita polos e para os cidadãos, e tem de ser humano, racional e local. O dinheiro não debe producir riqueza, o dinheiro debe versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011 ser um medio de simplicação do troco e do pago de servizos, não uma mercancia.

Intervençom do governo dos cidadãos nos temas esenciais pra uma pessoa, vivenda, educaçom, sanidade.

Rejeite da especulação com a vivenda; as fontes de alimentação, a sanidade e a educação são minimos indispensaveis para uma subsistencia digna e quedarão fora das leis do mercado.

Não se negocia com os medios esenciais para a vida.

A cultura e os desportos deberão ser tratados como dereitos do ser humano para a realização persoal e não como privilegios e deberão quedar também fóra das canles especulativas de mercado”.

- Retirada da Reforma Laboral aprobada polo Parlamento do Estado.

Tamén houbo propostas concretas de accións. Por unha parte, propostas de accións locais – cunha lectura global á vez – coma a de Armando Ribadulha: concentrarse diante de Marineda City en defensa do pequeno comercio galego fronte ás grandes superficies e multinacionais ou a de Xabier Seixo sobre a toma simbólica da Deputación de Ourense. Propostas máis xerais foron a de ocupar a TVG e facer unha “queima simbólica nas praças públicas de exemplares dos jornais falsimídia do sistema”.

Tamén se plantexou a retirada de diñeiro dos bancos, co cal a xente de #galizarevolution se suma á retirada simbólica de 155 € dos bancos prevista para o 30 de maio. Contra o poder financeiro internacional, Begoña Maira Benítez aboga por adherirse “á plataforma que ten presentado unha denuncia contra as axencias de calificación de débeda soberana (esas que xogan a dicir 'ohhh, a túa débeda non vale nada, é unha basura'; a pasamos de c111 a d+1 y su p. m..), e así fan perder moiiito diñeiro aos erarios públicos (entre eles o noso que xa está na picota) e aos pequenos aforradores, e se embolsan enoooormes cantidades de diñeiro suxo da ESPECULACIÓN”.

A idea máis repetida e da que máis gosta a xente é a de vontade de diálogo, de contacto humano, de aprendizase mutuo, de chegar a uns mínimos en común entre a xente que temos conciencia galeguista e a que se achega ao activismo por vez primeira.

Destacaba Manoel Santos nun artigo (anexo VI) que “o movemento do que estamos a falar pouco o nada vai ensinar, dende o punto de vista ideolóxico e de construción versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011 propositiva, a quen leva anos a loitar contra o sistema, a quen levan anos indignados ou indignadas. As críticas case sempre van rematar nas mesmas conclusións antisistémicas.

Porén, si pode aprendernos moito, moitísimo, sobre novos xeitos de proceder, de organizármonos e de chegar á xente para sumar masas críticas á loita, que debería ser o obxectivo primario do activismo. Fuxir desta escola renovada de política social que parece estar a agromar, como se xa tivésemos todo aprendido, só delata un ensimismamento tan inútil como fachendoso e desprezativo”. Esta cuestión, a das novas formas de militancia, é complementada por Xavier Carriba, cun texto de Toni Negri: "... esta nova militancia non repite meramente as fórmulas de organización da antiga clase obreira revolucionaria. Hoxe, o militante non pode pretender ser un representante, nin sequera das necesidades humanas fundamentais dos explotados. Pola contra, hoxe a militancia política revolucionaria debe redescubrir a forma que sempre lle foi propia: non a actividade representativa, sinó a actividade constituínte. A militancia de hoxe é unha actividade positiva, construtiva e innovadora ...". Marcos Celeiro tamén aportaba un texto de Ken Knabb (anexo VII).

Rematamos cun pedazo do poema que nos deixaba Séchu Sende.

"Necesitamos instruçons para sonhar ao mesmo tempo, umha convocatória para sonhar juntos á mesma hora, um método para a produçom social de sonhos.

Se fabricamos coitelos en cadea por que nom Liberdade?

É o seguinte passo na evoluçom da espécie.

E conseguiremo-lo mirando-nos aos olhos".

Séchu Sende em "Animais", Editorial Através, 2011

versión ás 14:00 do 25 de maio de 2011

Ás 14:30 horas do 25 de Maio de 2011 eramos 507 integrantes do grupo de debate do facebook #galicianrevolution. Máis información (de momento) neste grupo do facebook, que logo se mudará a #galizarevolution.
__________________

Enlaces de interese:

Proposta:

http://mexanedinquechove.blogspot.com/

Coordenando:

http://cabozo.com/wordpress/

Rede Social Alternativa:

http://www.cabozo.com/index.php

Acampadas no Twitter:

• #galicianrevolution
• @acampadaSCQ
• @AcampadaVigo
• @acampadacoruna
• @AcampadaOurense
• #acampadapo
• #acampadalugo
• #acampadaferrol
• #acampadaponteareas
• #acampadamonforte
• #acampadacarballo
• #acampadacambados
• #acampadaarousa

_______________________

30 de Maio: Os bancos e os especuladores foron os principais causantes da crise polo que eles serán o obxectivo do noso primeiro ataque non violento - Retirarada masiva de 155 €

Atentos ao ataque que se está preparando.

Ideas concretas para obxectivos concretos:

Por unha democracia real xa.

Xa temos preparada a primeira acción non violenta de loita masiva e conxunta. Axúdanos a difundila, participa dela alí onde che atopes!!!

Os bancos e os especuladores foron os principais causantes da crise polo que eles serán o obxectivo do noso primeiro ataque non violento.

O próximo día 30 de maio imos manifestar a nosa indignación en contra do abuso que practican os bancos non só contra os cidadáns de forma independente senón tamén contra os estados.

Pomos hoxe en marcha un acto pacífico e sutil, pero o suficientemente contundente e rechamante como para mostrar con claridade a indignación que sentimos, e tamén a nosa fortaleza e compromiso para chegar ata o final. Pomos hoxe en marcha o primeiro ataque non violento que mostrará ao mundo a nosa imaxinación, determinación e compromiso para alcanzar o obxectivo de ver cumprida a nosa reivindicación final: instaurar unha democracia real.

Facemos un chamamento a todas aquelas persoas que estean de acordo coas nosas reivindicacións, a participar nunha retirada masiva de capital das entidades bancarias o próximo día 30 de maio.

Se o estás, propómosche sacar nun só movemento bancario a cantidade de 155 euros da túa conta corrente. A operación poderá realizarse ao longo de todo o día, preferiblemente acudindo ás sucursais ou utilizando os caixeiros automáticos (con múltiplos de 10-->150).

O motivo de elixir esa cantidade concreta, é porque debiamos elixir unha cifra apreciable e simbólica coa forza suficiente coa que demostrar aos bancos que estes movementos son motivados desde a mesma indignación que nos fixo mobilizarnos o 15 de maio.

En canto ao día 30 de maio, é porque entendemos que é un prazo razoable para que a mensaxe poida difundirse adecuadamente e chegue ao maior número de persoas que nos axuden a ser o máis efectivos no noso ataque non violento en contra da voracidade dos bancos, en contra do sistema económico instaurado, en contra dos paraísos fiscais, en contra da especulación e a favor do interese xeral, da solidariedade, en definitiva das persoas. Ademais, en devandita data transcorrería 15 días desde o inicio da mobilización, e será outro bo momento simbólico para recordar que o noso movemento só acaba de comezar.

O próximo día 30 de maio, oiranse todas as voces gritando ao unísono que outro mundo é posible.

O próximo día 30 de maio oirase a voz do pobo con máis forza que a dos partidos políticos.

O próximo día 30 de maio, poderase contar a indignación do pobo, a reivindicación activa dunha democracia real, na que se ten en conta ás persoas por encima dos intereses económicos, financeiros, especulativos... as persoas por encima dos mercados.

O próximo día 30 de maio daremos un paso máis cara a un mundo mellor.

Contamos contigo, divulga a mensaxe. Participa. Seguímonos vendo cada día na prazas.

Enviado por:

Fran Cabana

-frandacabana@gmail.com-

25 de maio de 2011 12:35

________________

______________________

Intervención de Carlos Taibo trás a Manifestación do 15M en Madrid - Video e Texto

Video da intervención de Carlos Taibo despois da manufestación do 15M en Madrid.



Por Carlos Taibo [*]
22.05.2011

Tentei reconstruír aquí, sobre a base dos meus apuntamentos, o que dixen na Porta do Sol madrileña o domingo 15, ao final da multitudinaria manifestación que convocou a plataforma Democracia Real Xa.

Tempo haberá para valorar –a min cústame traballo– que é o que está a acontecer estes días. Conténtome agora con chamar a atención sobre unha discreta experiencia persoal que algo nos di –penso– da zozobra coa que os medios de incomunicación do sistema asumiron a revolta de tantos mozos.

Nos xornadas sucesivas ao día 15 recibín unha chea de chamadas deses medios de incomunicación. Algunhas procedían, por certo, de emisoras de radio e de xornais que de xeito altivo e descortés puxéronme na rúa no seu momento. Pareceume evidente que os profesionais correspondentes andaban desesperados buscando algunha cara que porlle ao movemento que, fundamentalmente articulado por mozos, empezaba a tomar a rúa. En todos os casos –xa terei tempo de mudar, se procede, de conduta– negueime a facer declaración algunha e en todos suxerín que entrevistasen aos organizadores das manifestacións e, máis aínda, aos propios manifestantes. Nunha desas conversas o meu interlocutor insistiu na súa demanda e preguntoume expresamente se non habería algún outro profesor universitario que puidese pór a súa cara. Ao parecer, e aos ollos dalgúns, para explicar o que está a acontecer é inevitábel botar man das sisudas explicacións que proporcionamos os mestres de universidade, coma se a xente do montón non soubese expresarse con claridade e contundencia. Menos mal que hai algún profesional que se salva. Onte, e de novo na Porta do Sol, un xornalista díxome que os mozos aos que entrevistara falaban moito mellor que Tomás Gómez e –dáme o pálpito– que a propia señora De Cospedal.

Antes de colocar o meu texto, permítome agregar unha última observación: non só debemos estar sobre aviso ante o que fan os medios –para cando unha activa campaña de denuncia do que supón esa xenuína praga contemporánea que son os tertulianos. Tamén debemos gardar as distancias con respecto ao que din e se aprestan a facer moitas xentes da esquerda de sempre que, ben intencionadas, propóñense canalizar uns movementos que en último termo non comprenden e miran con desdén. Aí van, en calquera caso, as miñas palabras do día 15.

Quen estamos aquí somos, de seguro, persoas moi distintas. Levamos na cabeza proxectos e ideais diferentes. Conseguiron, con todo, que nos poñamos de acordo nun feixe de ideas básicas. Tento resumilas de xeito moi rápido.

Primeira. Chámano democracia e non o é. As principais institucións e, con elas, os principais partidos conseguiron demostrar a súa capacidade para funcionar á marxe do ruído molesto que emite a poboación. Os dous partidos máis importantes, en singular, escenifican desde tempo atrás unha confrontación aparentemente severa que agacha unha fundamental comunidade de ideas. Un e outro manteñen nas súas filas, por certo, a persoas de máis que dubidosa moralidade. Non é difícil adiviñar o que hai por detrás: nos feitos son formidábeis corporacións económico-financeiras as que ditan a maioría das regras do xogo.

Segunda. Somos vítimas con frecuencia de grandes cifras que se nos impoñen. En maio de 2010, por propor un exemplo, a Unión Europea esixiu do Goberno español que reducise en 15.000 millóns de euros o gasto público. Ninguén sabe de certo que son 15.000 millóns de euros.

Para comprendelo non está de máis que asumamos unha rápida comparación con outras cifras. Uns anos atrás ese Goberno español que acabo de mencionar destinou en inicio 9.000 millóns de euros ao saneamento dunha única caixa de aforros, a de Castela-A Mancha, que se achaba ao bordo da quebra; estou a falar dunha cifra que se achegaba ás dúas terzas partes da esixida en recortes pola Unión Europea. Durante dous anos fiscais consecutivos, ese mesmo Goberno obsequiou con 400 euros a todos os que facemos unha declaración da renda. A todos, dito sexa de paso, por igual: o mesmo recibiu o señor Botín que o cidadán máis pobre. Segundo unha estimación, ese agasallo levou, en cada un deses anos, 10.000 millóns de euros. Estou a falar do mesmo Goberno, que se autotitula socialista, que non dubidou en suprimir un imposto, o do patrimonio, que por lóxica grava ante todo aos ricos, reducindo sensibelmente a recadación, mentres incrementaba en troques outro, o IVE, que castiga aos pobres. O mesmo Goberno, en fin, que a penas fai ren para loitar contra a fraude fiscal e que mantén a lexislación máis laxa da Unión Europea no que fai a evasión de capitais e paraísos fiscais.

Terceira. Se hai un Deus que adoran políticos, economistas e moitos sindicalistas, ese é o da competitividade. Calquera persoa con dous dedos de cabeza sabe, con todo, en que se traduciron, para a maioría de quen están aquí, as formidábeis ganancias obtidas nos últimos anos en materia de competividade: salarios cada vez máis baixos, xornadas laborais cada vez máis prolongadas, dereitos sociais que recuan, precariedade por todas partes.

Non é difícil identificar as vítimas de tanta miseria. A primeira achégana os mozos, que engrosan masivamente o noso exército de reserva de desempregados. Se non houbese moitas traxedias por detrás, tería a súa graza glosar esa deriva terminolóxica que hai media ducia de anos invitábanos a falar de mileuristas para retratar unha delicada situación, hoxe invítanos a facelo de quiñentoeuristas e pasadomañá, as cousas como van, obrigaranos a referirnos aos trescentoeuristas. A segunda vítima son as mulleres, de sempre peor pagas e condenadas a ocupar os chanzos inferiores da pirámide produtiva, a máis de verse obrigadas a cargar co groso do traballo doméstico. Unha terceira vítima son os esquecidos de sempre, os anciáns, ignorados en particular por eses dous marabillosos sindicatos, Comisiones e UGT, sempre dispostos a asinar o inasinábel. Non quero esquecer, en cuarto e último lugar, aos nosos amigos inmigrantes, convertidos, segundo as conxunturas, en mercadoría doadamente substituíbel. Estou a falr, ao cabo, dunha concisa minoría da poboación: mozos, mulleres, anciáns e inmigrantes.

Cuarta. Non quero deixar no esquecemento os dereitos das xeracións vindeiras e, con eles, os das demais especies que nos acompañan no planeta Terra. Dígoo porque neste país no que estamos hai moito tempo que confundimos crecemento e consumo, por unha banda, con felicidade e benestar, polo outro. Falo do mesmo país que permitiu orgulloso que a súa pegada ecolóxica acrecentásese espectacularmente, con efecto principal na ruptura de precarios equilibrios ambientais. Aí están, para testemuñalo, a idolatría do automóbil e da súa cultura, eses marabillosos trens de alta velocidade que permiten que os ricos se movan con rapidez mentres se deterioran as posibilidades ao alcance das clases populares, os castigos, seica irreversíbeis, que padeceron as nosas costas ou, para deixalo aí, a dramática desaparición da vida rural. Nada retrata mellor onde estamos que o feito de que España se atope no furgón de cola da Unión Europea no que fai á loita contra a mudanza climática, cun Goberno que alenta a impresentábel merca de cotas de contaminación en países pobres que non están en condicións de esgotar as súas.

Quinta. Entre as reivindicacións que expón a plataforma que promove estas manifestacións e concentracións hai unha expresa relativa á urxencia de reducir o gasto militar. Paréceme tanto máis pertinente canto que nos últimos anos tivemos a oportunidade de comprobar como os nosos diferentes gobernantes rebaixaban de xeito moi sensíbel a axuda ao desenvolvemento. Nunca o subliñaremos de xeito suficiente: o momento máis tétrico da nosa crise debuxa un escenario claramente preferíbel ao momento máis airoso da situación da maioría dos países do Sur.

Volvo, con todo, ao do gasto militar. Este último, visibelmente agachado tras numerosas partidas, responde a dous grandes obxectivos. O primeiro non é outro que manter a España no núcleo dos países poderosos, cos deberes consecuentes en materia de apoio a esas xenuínas guerras de rapina global que lideran os Estados Unidos. O segundo vincúlase co designio de preservar un apoio franco ao que fan tantas empresas españolas no exterior. Alguén tivo noticia de que algún portavoz do Partido Socialista ou do Partido Popular se atrevese a criticar, sequera só sexa livianamente, as violacións de dereitos humanos básicos das que son responsábeis empresas españolas tanto en Colombia como en Ecuador, en Perú como en Bolivia, en Arxentina como en Brasil?

Remato. Gustaríame nestas horas ter unha lembranza para alguén que nos deixou en Madrid o martes pasado. Falo de Ramón Fernández Durán, que iluminou o noso coñecemento no que respecta ás miserias do capitalismo global e púxonos sobre aviso ante o que nos espera da man desa xenuína idade das tebras na que, se non o remediamos, penetrámonos ás alancadas. Non se me ocorre mellor xeito de facelo que a que me invita a rescatar unha frase que repetiu moitas veces o meu amigo José Luís Sampedro, de quen escoitaremos, por certo, un saúdo dentro duns minutos. A frase en cuestión, que penso reflexa ben a ás claras a nosa intención desta tarde, pronunciouna Martin Luther King, o muñidor principal do movemento de dereitos civís nos Estados Unidos de cincuenta anos atrás. Di así: “Cando reflexionemos sobre o noso século, o que nos parecerá máis grave non serán as fechorías dos malvados, senón o escandaloso silencio das boas persoas”. Moitas grazas por terme escoitado.

Fonte: Altermundo

[*] Carlos Taibo é Profesor de Ciencia Política da Universidade Autónoma de Madrid. Membro do Consello Editorial de Altermundo

Sitio web de Carlos Taibo:

http://www.carlostaibo.com
______________________

#galicianrevolution (Unha reflexión sobre o 15-M), ... Por Fran P. Lorenzo

Por Fran P. Lorenzo [*]
22.05.2011

Vou salvar todas as distancias e pido xa desculpas polo feble e tópico do símil, pero, ante as protestas do 15-M, experimento eu un algo parecido ao que sentín cando o triunfo da selección española no Mundial de Fútbol. Había alí xogo limpo, valores, pericia, equipo e futbolistas aos que admiro. Había entusiasmo e eu, debo recoñecelo, entusiásmome co entusiasmo dos demais. Alegreime da súa vitoria. Pero mesmo así non conseguín ser arrastrado pola onda de La Roja. Non é que fora eu a axitar unha bandeira española, porque iso xa non entraba nos meus plans, pero por algunha razón non conseguín participar no que era un estourido de xúbilo e solidaridade mecánica, mediaticamente conducido, e con boas doses de vitalidade, tan necesaria, tan osixenante.

Aquí o asunto é ben máis serio. O que está en discusión non é unha final de balompé senón un modelo político e a cuestión de se ese modelo político pode ser mudado extramuros do propio sistema. Non teño respostas a iso, só preguntas e dúbidas. Pero o primeiro que me afastou das acampadas do 15-M foi, precisamente, a indefinición política dunha meritoria e necesaria listaxe de obxectivos, que na súa universal xustiza, poderían ser compartidos por un votante de UPyD ou por un benintencionado e/ou desideoloxizado votante do PP.  Iso fala de min como unha persoa dogmática, partidista sen partido, pode ser, pero aí, na apropiación ou non que deste movemento fixeron as forzas e conglomerados políticos tradicionais, radica outro dos eixes do meu shakespeariano estado de contemplación.


Malia a inconcreta mensaxe do 15-M, observo que é unicamente a esquerda quen pode abeirarse a ese discurso de xustiza social e de ecoloxía política, á denuncia da crise como elemento de extorsión. Debería estar nos seus programas, de maneira activa. Da dereita nada agardo, e abofé que hai esquerdas e dereitas, sempre haberá esquerda e dereita. Para min si.
Pero por algunha razón a esquerda, a que está representada nos parlamentos e órganos de goberno, demostrou, fóra das lóxicas adhesións que suscita a liberdade de expresión e de asemblea na rúa neste 15-M, certa desafección co fenómeno. Esa desafección é, acho eu, a constatación dunha imposibilidade: a de atraer eses votantes cara a opcións máis ‘políticas’, integradas no sistema e que aposten por mudar as cousas ‘desde dentro’, se é que iso é aínda posíbel. A outra lección do 15-M para os partidos de esquerda é a da permeabilidade, a de camiñar cara organizacións máis porosas, máis abertas e integradoras, cos ollos máis abertos á complexidade dun mundo a cada volta máis interconectado e mutábel e no que certos mantras políticos deben ser reformulados.

Cando este día lin un artigo de Carlos Luis Rodríguez que rebordaba paternalismo até a náusea cara ao 15-M, e que tentaba asimilar este movemento á trampa mortal que, segundo el, foi a xeira de dignidade do Nunca Máis, souben que debía desterrar o meu propio paternalismo e suficiencia cara aos acampados. Non pensar coma el é, para moitos, un elemento de inspiración, un guieiro moral. Ler nel ten esa vantaxe.

Así que desterrado o paternalismo, que é dos sentimentos que máis me anoxa, en sabendo que xa non son un mozo sobradamente preparado (aínda que si en paro intermitente), compartindo moitos dos supostos que de maneira aínda por definir se erguen nesas protestas, e tendo en conta que nunca votei eu aos de sempre e que sempre votei aos de nunca, quixen destecer os meus apriorismos e tentei ollar de novo cara á experiencia do maio español. (Abráiame que ninguén acudira á simplona denominación d’O Maio español ou do Maio do 2011).

E que concluín? Algunhas cousas, que non son teses senon conclusións moi persoais sobre este movemento:

1) que o papanatismo dos medios de comunicación tradicional cara ás redes sociais é só a cristalización da súa propia impotencia. Os medios tradicionais, os que un día tiveron o poder para convocar e dirixir, tentan agora emular os mecanismos dese poder en rede das mozas e mozos e van a rebufo del. No 15-M explicítase unha nova linguaxe, afiánzase un novo xeito de relación, e esa evidencia será quizais a principal conclusión desta vaga de protestas.

2) que a xornada de reflexión, como a coñeciamos até agora, non ten sentido neste contexto no que as redes sociais non dormen nin sequera por unhas horas.

3) que o 15-M débelle o que é a ese contexto global da sociedade-rede e que se trata dunha resposta lóxica, anque de signo diferente, ás mobilizacións árabes, á de Portugal ou á de Islandia.

4) que, persoalmente, a adhesión que xera en min a acampada de Sol é a mesma que me provoca o protesto da Geração á rasca portuguesa, ou dos insubmisos islandeses, e que a translación mimética a Galicia dese movemento tropeza, ao meu ver, cun outro conflito político aínda por resolver. E que da mesma maneira que Túnez non ten nada a ver con Islandia, tampouco Madrid é A Coruña nin Santiago, e non me refiro ás cuestións idiomáticas, tamén importantes. Nese centralismo reinterpretado da mobilización, no hashtag #spanishrevolution, nesa virar os ollos cara ao Quilómetro Cero e na escolta mediática de cada paso que dá o 15-M aniñan algúns dos meus receos.

5) que os meus receos non me impiden un acto reflexo de simpatía cara esta nova maneira de facer as cousas, cara esta exaltación da cidadanía tan vivificante e nova e da que se poden, creo sinceiramente, aprender moitas cousas. E que seguramente deberei revisar varios preconceitos que levo no lombo, como os referidos á nación galega, ao colonialismo español e á arela dun país-país, non unha reserva de emigrantes e de náufragos -que iso somos, desde moito antes do 15-M.

6) Que eses preconceitos dos que falo, con rasgos de marxismo do vello e nacionalismo galego de manual, con trazas de independentismo estupefacto, ao mellor non son outra cousa que ideoloxía, e que, porén, nunca a ideoloxía me pareceu tan actual, e nunca a visión política dos acontecementos tan necesaria. E que nese país-país co que soño decote é onde me gustaría tuitear, con pleno sentido, orgullo cidadán e o san escepticismo que me dá saber os aniños que xa teño, ese hashtag poético-político, pura rebeldía, que é #galicianrevolution.

Fonte: http://unpaisenlata.wordpress.com/

[*] Fran P. Lorenzo, -Vigo 1973. Xornalista.
_____________

O nacionalismo galego e Democracia Real Xa! -ou de como escollín un mal momento para deixar o blog

Entre algunhas das ideas intelixentes que ven expresando Alain Badiou nestes últimos tempos quédome, así de memoria, con dúas:

1. A idea de Acontecemento como ese intre inesperado e fundacional, ese salto ao baleiro que muda todo e a partir do cal o anterior perde todo significado.

2. A idea de que a palabra Democracia se convertiu no fetiche manoseado polos principais inimigos da mesma para anestesiar ás poboacións despois de que as conclusións de Thatcher e Fukuyama de que non había alternativa e de que chegaramos ao fin da historia callaran máis do que merecían.

Tanto unha como a outra cobran especial vixencia ao albur do que está a suceder co chamado movemento Democracia Real Xa!

A toma da Porta do Sol de Madrid por parte dun conxunto de cidadáns autoconvocados e as metástases da mesma a menor escala que van agromando por todo o Estado parecen querer ser ese Acontecemento inesperado que se veu de facer ser extenso despois de ter sido só ser virtual e que ten o potencial de mudar o prisma con que percibimos a nosa realidade política. Que o nome do movemento inclúa a palabra Democracia para denunciar, como Badiou, que aquilo co que nos aguilloaban a diario non era en verdade digno de tal nome senón mero simulacro anestesiante consegue golpear con gran precisión na trabe mestra do edificio ideolóxico do capitalismo neoliberal: o binomio absurdo democracia=capitalismo / capitalismo=democracia.

Con esta paisaxe coma pano de fondo xorden, aquí e acolá, entre algunhas das xentes vinculadas ao soberanismo galego de esquerdas e, en xeral, no mundo do activismo organizado previamente a este novo movemento, certa espectación ante os feitos non exentos de desconfianza (nalgúns casos xustificada) pero co agravante de esquecer que a maior característica dun Acontecemento como este é a súa performatividade, é dicir, o seu caracter non pechado e o seu potencial para ser levado alá onde os participantes decidan conducilo.

Aínda que cativo na súa capacidade mobilizadora (outra cousa é analizar a corrente de simpatía que está a xerar no interior de non pouca xente anónima), o movemento Democracia Real na Galiza está a ser impulsado por xente nova nas súas dúas acepcións, nova en idade e nova nisto do activismo. Estamos asistindo á primeira mobilización de capas sociais criadas na opulencia alienante desta fase concreta do capitalismo neoliberal tan destructiva e suicida. Xente cun contacto escaso co movemento altermundista dos noventa, canto máis co que puido ser o movemento obreiro dos anos 70, o movemento antimilitar dos 80 o movemento pola lingua tamén desas décadas ou o movemento feminista. Xentes ás que cando lles falas dos 60 pensan máis na estética psicodélica made in centro comercial que nas revoltas de París.

Xente que naceu cando o muro de Berlín xa caera e para os que a imaxinería clásica da esquerda é cousa dos libros de historia. En definitiva, xente que se move nuns marcos mentais diferentes aos do activista de sempre. De aí a perplexidade e mesmo o recelo deste último. Pero compre sermos xenerosos. Para moitos deses rapaces e rapazas esta loita é a súa primeira loita. Percibimos simpleza nalgunhas das súas manifestacións e lemas e percibimos que non son quen aínda de relacionar a súa loita coas loitas de outros (a congruencia das loitas das que falaba Domènech) pero sería un erro censuralos. Na experiencia apréndese e na práctica vanse creando as alianzas. Mal farían os activistas con pedigrí desprezando este alude de enerxía deslabazada e fresca. Máis que criticalos o que compre é acompañalos e, sobre todo, aprendermos mutuamente (porque moito temos que aprender sobre o seu uso das novas tecnoloxías). Que rapaces e rapazas, eu mesmo coñezo algunhas, se tivesen manifestado desta volta e non noutras mobilizacións (que mesmo nin souberan que houbera outras mobilizacións interesantes) demostra máis a incapacidade dos vellos activistas para atraeren a esta xente que o pasotismo ou o embiguismo deses rapaces. Hai vontade, o que están a buscar é como canalizar esa vontade. Se cadra non son os campións da coherencia pero.. quen foi un campión da coherencia con vinte anos? (e co dobre tamén). Se as persoas identificadas co soberanismo galego deciden non acompañar a esta xente por cuestións como a falta de conciencia lingüística o que contribuirán é a que o afastamento destes rapaces e rapazas coa loita nacional galega sexa cada vez maior. Quen despreza o movemento alcumándoo como émulo de Madrid, demostra non entender que tamén é émulo de Tunicia, de Exipto, de Libia, de Bahrein, de Iemen, de Islandia, de Grecia, de Portugal. Non importa de onde veña a inspiración, o importante é conseguir que en cada lugar a xente agarre o temón do barco, e para que isto suceda na Galiza o amplo espectro do soberanismo galego de esquerdas debe pór tamén o seu gran de area.

Non deixo de lembrar estes días os artigos que hai uns meses escribira O Beiras, coa mestría e a intuición que o caracterizan, sobre a Doutrina dos dous mundos no nacionalismo galego. Esta separación dos dous mundos estase a aplicar tamén a pequena escala: o nacionalismo galego segue ensimismado no seu mundo en lugar de se mesturar e liderar a ese outro mundo de rapaciada con ganas de implicarse politicamente. E iso non pode ser máis que cavar a súa propia tumba. Algo ben paradoxal cando vemos que desde as inmediacións do mesmo movemento Democracia Real Xa! se coloca (canda a IU) á organización política máis grande do soberanismo galego, o BNG, como a forza que con máis fidelidade seguiu, nas súas votacións no Congreso dos Deputados, os postulados que ese movemento está a defender arestora na rúa.

Fonte: O Fuco - O Funambulista Coxo
________________

O 15M convirteu-se en movimento - Miles de persoas desafían a prohibición na Porta do Sol Madrileña - Outras miles concentran-se nas prazas públicas de diferentes cidades do Estado - "A revolución comezou" ... por Carlo Frabetti - "Indignados" ... por Raimundo Fitero - "15M: xa non temos medo" ... por Miguel Urbán, Raúl Camargo - Enlaces - Vídeos

[Vista da madrileña Porta do Sol nas primeiras horas da tarde do Mércores 18 de Maio de 2011]

ESTADO ESPAÑOL

Miles de persoas desafían a prohibición na madrileña Porta do Sol

A Xunta Electoral de Madrid considera que non existen "causas extraordinarias e graves" que xustifiquen a concentración do Movemento 15-M e cre que pode afectar ao dereito a votar libremente.  Os organizadores din que non se retiran porque a decisión non é vinculante.

O movemento enfrontábase este Mércores a súa proba de lume, no cuarto día de mobilizacións, pero a Xunta Electoral de Madrid botouna por terra. Nunha resolución notificada esta tarde á Delegación do Goberno, alega que non existen "causas extraordinarias e graves" que xustifiquen a convocatoria urxente da concentración e a veta por motivos electorais e por influír no dereito dos cidadáns a decidir libremente o seu voto. Os convocantes querían manter o pulso ata o 22M, pero agora teñen unha primeira resolución oficial na súa contra. A pesar da prohibición, decidiron manter a convocatoria e miles de persoas están concentradas na Porta do Sol. Máis de 500 policías desprazáronse á laza. Pero, de momento, non actuaron.

A Xunta Electoral de Madrid cre que a petición do voto responsable á que se refiren os convocantes "pode afectar á campaña electoral e á liberdade do dereito dos cidadáns ao exercicio do voto". Esta mañá a Delegación do Goberno reuniuse con algúns dos convocantes que pretendían legalizar a protesta que se ía a celebrar ás 8 da Tarde na Porta do Sol de Madrid. Pero, en lugar de darlles unha resposta, a Delegación comunicoulles que, en período electoral, é competencia da Xunta Electoral tomar este tipo de decisións. A Lei de Folga e Manifestación especifica que a petición oficial para realizar concentracións deste tipo debe facerse con 10 días hábiles de antelación, ata aínda que non haxa campaña electoral.

Con todo, o Tribunal Superior de Xustiza de Castela-A Mancha autorizou o pasado 12 de Maio unha manifestación similar á que hoxe prohibiu en Madrid a Xunta Electoral de Madrid e revogou a prohibición da marcha convocada o pasado 15 de maio por Democracia Real Xa en Toledo.

Fontes da Delegación do Goberno aseguran que porán en marcha o dispositivo policial oportuno para impedir que se poida celebrar a protesta. Xa houbo reunións entre a delegada do Goberno, Dolores Carrión, e o xefe superior de Policía, Javier Redondo, para despregar aos axentes "necesarios" para que de forma preventiva non se poida levar a cabo a concentración esta tarde. A resolución xa foi notificada ás partes, polo que as fontes da Delegación esperan que todo desenvólvase sen incidentes.

A Xunta Electoral de Madrid alega que a convocatoria pode influír na liberdade de voto dos cidadáns

A policía está á espera de recibir instrucións da delegación de Goberno para ver como acometen un problema que cualificaron de "moi delicado" porque calquera persoa que acuda a esta manifestación incorrerá nun delito electoral, segundo fontes policiais. Fontes da Delegación de Goberno confirmaron a "El País" que a policía vai empezar a distribuír panfletos coa resolución da Xunta Electoral Provincial e invitarán á xente a que se marche. Por iso recordaranlles que se permanecen nese sitio poden ser culpado dun delito electoral. A orde dos policías é non actuar salvo en caso de vandalismo.

[En horas da noite do Mércores 18 de Maio, a multitude que se concentra na madrileña Porta do Sol creceu notoriamente]

"Non nos movemos"

O caos instalouse no campamento da Porta do Sol a penas unha hora e media antes da concentración convocada para esta tarde ás oito. A decisión da Xunta Electoral Provincial de prohibir a concentración promovida polo 15M ía na fala da xente por toda a praza. As comisións organizadoras reuníronse para decidir se levantan o campamento ou se quedan outra noite máis. De momento, non se van a mover da Porta do Sol. Carlota Jover, xurista, comunicou a decisión aos medios e explicou que habían oído que se había "prohibido a concentración, pero non é así". Segundo asegurou Jover, "é un ditame da Xunta Electoral Provincial e non ten efectos vinculantes, polo que non se prohibiu nada" e tampouco se lles "comunicou nada". Decatáronse por "fontes extraoficiais". Nos círculos da Porta do Sol a resposta é clara: "Non nos movemos".

"Eu vou estar aquí esta noite, mañá, pasado e o domingo, se non o fago é porque estou nun calabozo", di un membro que non se quixo identificar da Comisión de Información Legal. Aínda así, a decisión final tena a Asemblea que ten que adoptar o acordo por consenso.

Cos mesmos argumentos de Madrid, a Xunta Electoral de Granada tamén prohibiu as concentracións e acampadas do 15M, segundo confirmou a Subdelegación do Goberno. A de Granada estaba prevista esta tarde fronte ao Concello, na praza do Carmen. Con todo, noutras cidades como Valencia, a xunta electoral autorizou a manifestación. Por iso, mañá a Xunta Electoral Central unificará os criterios.

As prohibicións non fixeron madeixa nos manifestantes andaluces, que manteñen as convocatorias e ata algúns, como é o caso de Sevilla, estanas adiantando nun día. As redes sociais están xa convocando na capital andaluza para hoxe ás 8 da tarde. Nas últimas horas, unha decena de mozas de Huelva sumouse ás acampadas.

Francisco Jurado, integrante de Democracia Real Xa en Sevilla, cualificou as decisións das xuntas electorais de "uso perverso do dereito" porque ao seu xuízo non fan actos electorais. Segundo Jurado, que é licenciado en Dereito, as prohibicións fixéronse "a propósito de que os recursos non chegarán a tempo". Os membros do movemento 15M de Sevilla pretenden celebrar esta mesma tarde na Praza da Encarnación unha asemblea para decidir que facer ante a nova situación.

Xa na asemblea que se celebrou na Porta do Sol onte ao fío da medianoite algúns portavoces barallaban que o éxito da mobilización dependía de que os acampados permanecesen ata o vindeiro Domingo, o día das eleccións municipais e autonómicas. Pero agora a situación cambiou.

Protagonismo na campaña electoral

O movemento que comezou o pasado domingo con multitudinarias manifestacións en máis de 50 cidades do Estado en protesta pola crise económica e política non se detén e a apenas cinco días das eleccións autonómicas e municipais os indignad@s, como xa se lles coñece, tomaron o protagonismo da campaña electoral. A plataforma Democracia Real Xa!, convocante das marchas do domingo, desvincúlase agora do movemento. "Nós só empezámolo, agora son os cidadáns os que se organizaron", dixo Carlos Paredes, un dos seus portavoces, que aproveitou as cámaras dos medios de comunicación para pedir "a aqueles que queren montar gresca que queden en casa".

Insisten en que é un movemento pacífico, que avoga por "espertar a conciencia social" e desmárcanse de calquera partido político ou asociación. "Somos cidadáns e temos dereito a indignarnos", gritou unha moza a través do megáfono. E indignada estaba Andrea Foch, que non dubidou en introducirse no tumulto empuxando o carriño do seu bebé duns meses. Ten 27 anos e aos cinco meses de embarazo botárona da escola infantil na que traballaba como educadora porque ía ser nai. "Para indignarse, non?", pregunta mentres inicia unha consigna que enseguida cala entre a xente e repítese: "Indignados e organizados".

----------


A revolución comezou

Por Carlo Frabetti [*]
19.05.2011

Ao fío das mobilizacións da plataforma Democracia Real Xa, "o máis claro precedente" das manifestacións do 13 de Marzo de 2004, o autor sérvese da analogía para analizar o éxito das convocatorias na Porta do Sol. A mobilización "autopropulsada" mediante a acción combinada de internet e telefonía móbil, fixo que desde o medio centenar de persoas mobilizadas ante a sede do PP, -"o núcleo de condensación"- lográsese nunha poucas horas unha incontida "progresión xeométrica" e unha "resposta masiva" que superou o esquema de manifestación "lineal e clásica". Entón, conclúe, "como onte á noite" na Porta do Sol ao berro de "a revolución comezou", un goberno empezou a caer e o seguinte xa está tremendo.

Tras a súa derrota electoral de 2004, Rajoy declarou nunha entrevista que sabía quen convocara a manifestación do 13 de Marzo pero non quería dicilo. Por unha vez, dixo a verdade. O Goberno sabía perfectamente quen puxo en marcha a mobilización social que lle deu o golpe de graza, e tiña bos motivos para non dicilo.

Porque a metamanifestación (se se me permite o termo un tanto pedante, que logo intentarei xustificar) da véspera das eleccións foi un marabilloso exemplo -e, para o poder, un alarmante precedente- de mobilización "autopropulsada".

Quen inventa os chistes? Algúns teñen autor, coñecido ou non, pero moitos -os mellores, seguramente- son froito dun proceso de decantación parecido á selección natural. Alguén fai un comentario ocurrente, conta unha anécdota divertida ou ten un lapsus gracioso. Empezan a circular diversas versións (mutacións) do comentario, a anécdota ou o lapsus, e unha desas versións, especialmente feliz, sintética, oportuna, consolídase e propágase na fala da xente (reprodúcese) ata facerse un oco no complexo ecosistema da cultura oral.

O interesante do proceso (e a clave da súa potencia) é que cada persoa que oe un chiste decide automaticamente se merece ser transmitido ou non. Se o chiste é "bo" (é dicir, se cumpre eficazmente a súa mínima función subversiva) difúndese con extraordinaria rapidez, e cada vez que alguén o conta está elixíndoo entre moitos candidatos a ser contados, está "votando" por el.

Coas mensaxes que circulan por internet e a través dos teléfonos móbiles ocorre algo similar. Constantemente chegan propostas, peticións e convocatorias de toda índole. A maioría non teñen ningún éxito. Algunhas conseguen unha atención moderada. E unhas poucas logran pór en marcha o incontido mecanismo das progresións xeométricas e obteñen unha resposta masiva: iso é, sinxelamente, o que ocorreu o 13 de Marzo de 2004.

Ás cinco e media da tarde había na rúa Xénova de Madrid, fronte á sede do PP, medio centenar de persoas. Un "núcleo de condensación" máis que suficiente, se a situación é propicia. Tras uns minutos de frenética actividade dos teléfonos móbiles, a autoconvocatoria difundiuse por toda a cidade, por todo o país.

Podería non ser así. A concentración fronte á sede do PP podería haberse reducido ás cincuenta persoas iniciais, ou a uns poucos centos máis. Se o número inicial se centuplicó nunha hora, e logo seguiu crecendo durante todo o día e case toda a noite, en todo o país, foi porque a xente xa decidira, previamente, manifestar dalgún xeito a súa indignación e a súa repulsa.

Para que a votación espontánea que consagra os chistes e outras formas de subversión tivese unha eficacia inmediata, só faltaban instrumentos que fixesen posible a interconexión da cidadanía en tempo real, o fluxo reticular e instantáneo da información (que substitúe a consígnalas, faias innecesarias; logo volverei sobre este punto). E xa os temos.

Os computadores aínda non están ao alcance de todos, pero os teléfonos móbiles si. E a acción combinada -sinérxica- de internet e a telefonía móbil permite improvisar, en calquera momento e desde calquera sitio, un ágora utópica (no dobre sentido do termo: non está en ningún lugar físico e apunta cara á utopía), un foro instantáneo. Ou un referendo extraoficial (e por iso mesmo inapelable), unha votación espontánea (polo tanto, ningún Goberno poderá impedir, por exemplo, que o pobo vasco se pronuncie con respecto á autodeterminación ou a calquera outro asunto de interese xeral. Xa existen os recursos tecnolóxicos e morais necesarios para que unha sociedade tan desenvolvida e sólidamente estruturada como a de Euskal Herria manifeste de forma inequívoca a súa vontade colectiva, e farao moi pronto).

Pero a mobilización do 13 de Marzo de 2004 foi tamén -e sobre todo- a culminación dun proceso, e non se produciu sen as multitudinarias manifestacións contra a guerra do ano anterior, sen a protesta dos Goya, sen a exemplar loita da familia Couso e outros precedentes memorables. Como sinala Marx, a importancia das mobilizacións sociais estriba, máis que nos seus logros inmediatos, na súa capacidade de transformar a quen participan nelas. Téñano moi en conta os agoreiros que din: "De que serven as manifestacións, se logo a xente volve á súa casa e segue facendo a súa vida normal?".

A xente que volve á súa casa logo dunha mobilización, non é a mesma que antes de participar na loita, e esa é a súa maior vitoria.

Na metamanifestación do 13 de Marzo de 2004 confluíron as estratexias e os logros das principais accións dos últimos dous anos e medio: concentracións, caceroladas, vixilias, sentadas, pasacalles, mitins, pintadas, itinerarios múltiples, circuítos recorrentes... E unha parte importante da "marcha" xuvenil nocturna sumouse á protesta: a movida converteuse en mobilización. A manifestación lineal -cun horario e un percorrido predeterminados, convocada oficialmente, con consignas previas, negociada co poder- é un modelo a superar, e o 13 de Marzo de 2004 foi amplamente superado.

Non necesitamos permiso de ninguén para saír á rúa. A rúa é nosa, por definición, por máis que a momia de Fraga siga boqueando. Non necesitamos consignas nin instrucións de uso da cidade: a información fluída e descentralizada permite ir configurando as mobilizacións sobre a marcha (nunca mellor devandito). A comunicación reticular instantánea permite expresar a vontade do pobo de forma inmediata e insobornable. Un Goberno caeu, e outro treme, ante a potencia incontido desta revolución sen precedentes. Que non fixo máis que empezar.

Ata aquí o que escribín en 2004 por mor da "metamanifestación" do 13 de Marzo, o máis claro precedente das mobilizacións de Democracia Real Xa. Onte á noite, na Porta do Sol, miles de mozos gritaban "A revolución comezou".
Un Goberno vai caer. E o seguinte xa está tremendo.

Publicado no xornal vasco Gara

[*] Carlo Fabretti , Escritor e Matemático

----------


Indignad@s

Por Raimundo Fitero  [*]
19.05.2011

Andamos todos mirando con demasiadas lupas as concentracións de cidadáns indignados. É natural que salten as alertas, as sospeitas, os estados dubitativos. Temos motivos para a desconfianza, á vez que argumentarios máis que suficientes para entender que nalgún momento da historia os cidadáns dormentes tiñan que espertar e non soamente para ir como zombis ás urnas. Reclamábase, esperábase, desexábase, e de súpeto apareceu, e todos téntanse as roupas, se desperezan.

Que é o que sorprende e inqueda máis deste movemento que está crecendo? Eu diría que o non saber con exactitude a quen ou a que responden, nin a quen ou a que favorecen. Miramos cos ollos contaminados polas porcentaxes, as enquisas e os cargos públicos. Cando nas televisións ou as radios entrevistan aos participantes, un descobre que non se trata de xente moi formada, cun discurso bastante coherente, e que non están pedindo a abstención, senón xusto o contrario, a democracia directa, participativa, que de momento se cristaliza nunha mensaxe moi axustada ao sentir popular "Non lles votes". Sinalan aos que non se lles debe votar, que son os que podreceron as institucións, instauraron a corrupción como medio habitual de goberno e que se reparten o negocio dun xeito vergonzante.

Probablemente esta forza que aumenta, sexa un movemento social que intentarán manipular os partidos políticos máis adocenados, os sindicatos máis inocuos e outros voitres, pero que, en calquera caso, está xerando unha corrente de ilusión, de esperanza, expresado nun debate aberto, asembleario, que debe servir para que os poderosos do escano perdido, sentan o alento popular, que escoiten ao pobo.

Poderíamos aliviarnos pensando que aquí é bastante máis fácil canalizar ese sentimento de indignación, rebeldía e de dicir ben forte aski dá introducindo a papeleta adecuada nas urnas, pero hai que atender a este movemento e cuestionar este sistema político capitalista anquilosado debe continuar na nosa axenda o luns, ata que se cambie todo. E si, non está mal pedir democracia, da boa, non a do simulacro actual.

----------

15-M: Xa non temos medo

Por Joseba Fernández, Miguel Urbán, Raúl Camargo [*]
19.05.2011

O 15 de Maio abriuse unha brecha. Xa non hai discusión respecto diso. Unha mobilización que abre novas vías e que supón, sen matices, un punto de inflexión na resposta social á crise no Estado español. Quen non teña motivos, no campo da esquerda, para a celebración e a alegría, máis aló da incerteza do momento, ten un serio problema. Quedouse, xa, en fóra de xogo.

Ao longo do texto exporemos algunhas explicacións do porqué do éxito da mobilización (e a súa continuación), a especial relevancia da precariedade e a mocidade, así como do significado que este acontecemento-movemento pode ter como factor desestabilizador na mobilización contra a crise.

Os antecedentes: o caldo de cultivo, o abandono de funcións dalgúns e a impotencia do "alternativo".

Estenderse, novamente, sobre os factores que explican a profunda deterioración social, económico, ambiental e do conxunto da vida política española non ten maior sentido. É dabondo coñecido como estalou a crise económica capitalista sobre o modelo de desenvolvemento español e como iso afectou a millóns de persoas. Tamén o modelo de saída á crise que desde as elites seguiuse. Unha dinámica de "loita de clases desde arriba" que, ao ditado da UE e o FMI, deixou un reguero de vítimas e un escenario de triunfo demoledor para a banca, os grandes capitais e os especuladores de distinto signo.

Dalgunha forma, o saldo desde o crack da economía española é dun balance aterrador. A financiarización das clases medias, o "efecto riqueza" e o soño aletargador da sociedade de propietarios e do ascensor social funcionara, perfectamente, como mecanismo ilusorio para o plácido devir do modelo económico de desenvolvemento deste país. Con todo, o rebentón das varias burbullas que atenazaban a economía española fixo saltar polo aire este esquema do capitalismo de ficción. Dunha sociedade parcialmente eufórica polo credo do crecemento pasouse a unha sociedade maioritariamente golpeada e sen asideros sociais aos que agarrarse. E, sen entrar en psicologismos ocos, pasouse dunha cidadanía baseada nas diversas redes de confianza a unha sociedade desconfiada das institucións sociais e políticas sobre as que se asenta o réxime español.

Pero este tránsito fíxose esperar. O K.O. que recibiu a composición maioritaria das clases traballadoras foi administrado e dixerido a través de diferentes fases e momentos. Ninguén pasa da euforia ao medo e deste á indignación e a mobilización nunha secuencia curta e mecánica. Pero, evidentemente, o "caldo de cultivo" que ía producir o "estalido" do 15M íase tecendo, aos poucos, e soterradamente. E, nos últimos meses, á marxe das canles e as estruturas dos que se esperaba puidesen protagonizar unha resposta ampla e antagónica á situación de urxencia social e de golpe de estado que vivía a economía e a soberanía política.

Con todo, unha brecha anterior abriuse uns meses antes. Foi o 29S. Ese día (e as semanas previas de preparación) a posibilidade real de ampliar o marco das resistencias e as respostas populares (non só desde o ámbito do traballo senón moito máis alá) quedou reafirmada na convocatoria e seguimento da Folga Xeral. Para a esquerda social e política anticapitalista as condicións de continuidade da Folga estaban dadas: plataformas veciñais, novas iniciativas de traballo social, aprendizaxe colectiva para novos activistas etc.

O peche do esquema do conflito sindical e o compromiso co diálogo e pacto social por parte dos sindicatos maioritarios supuxo a imposibilidade de aproveitar unha oportunidade política real para intervir, desde esas estruturas, para seguir un modelo distinto e de acumulación de forzas na resposta social á crise. O dano que causou o pacto sobre as pensións sobre a moral de non poucos activistas e a deslegitimación real (e merecida) que sufriron as centrais maioritarias explica que estes axentes non poidan ser percibidos, nestes momentos, como ferramentas reais para interpretar e dar canle ao "malestar xeral".

Tampouco o balance do que podemos chamar, ampla e difusamente, a esquerda alternativa e anticapitalista foi moito mellor. Evidentemente, non no seu papel de legitimador nin comparsa da farsa da paz social. Pero si, polo menos, na súa capacidade de expresar na rúa a alternativa que podiamos significar. Aínda que o resistencialismo foi notable, as incapacidades organizativas, a estreiteza de miras, a desconexión real respecto do que non son núcleos de activistas ou, simplemente, a posta en marcha de repertorios de acción atractivos e atrayentes para outro perfil de público conduciron a mobilizacións que, non por necesarias e relativamente exitosas, non puideron dar inicio en ningún momento a un ciclo de mobilizacións. Así, o sindicalismo alternativo, os movementos sociais máis radicais e coherentes ou a esquerda política rupturista non poidemos romper o círculo no que se movía. Aínda que é verdade que se ampliou nos últimos meses, o seu papel como dinamizador da batalla na rúa tivo sempre o seu teito. Pero tamén é certo que as pequenas iniciativas que se foron concretando estes meses e anos foron xerando parte do discurso que hoxe van asumindo máis sectores dos hoxe mobilizados.

O efecto imitación e as resistencias no planeta dos desposuídos:

Esta falta de referencias prácticas, simbólicas e de identidade atenazou a posibilidade de respostas sociais estes últimos meses. Chamando á nosa porta apareceron en forma de revoltas, rebeldías e revolucións outros pobos, experiencias e novas formas de auto-organización. foi a mocidade portuguesa na súa loita contra o FMI, os estudantes italianos contra Berlusconi, a precariedade e os recortes en educación; o sindicalismo e a mocidade grega contra a débeda e a chantaxe da UE; as universidades ocupadas e mobilizadas en Reino Unido; a Francia rebelde e insumisa a perder dereitos sociais. E foron, como un milagre que xamais se espera, o levantamento da dignidade e contra a tiranía dos países árabes. A mocidade tunisiana e exipcia e de tantos outros países, as organizacións sociais e políticas que alí héroicamente resistiron a través do conflito social estes anos ás ditaduras políticas e económicas mostráronnos que é posible tomar o ceo por asalto, ata nas peores condicións. E, dalgún xeito, fixéronnos perder o medo.

Non se pode minimizar, a estas alturas, o efecto contaxio que estas revoltas-revolucións tiveron no planeta. E como están contribuíndo a cambiar tantas cousas e supostas realidades inamovibles na xestión e goberno do capitalismo e o imperialismo a escala global.

É difícil demostrar de que xeito tiveron impacto específico sobre este espertar da rebeldía instintiva no Estado español. Só dous apuntes respecto diso: a nivel de discurso e de formas de organización (manexo das redes sociais e forza simbólica e real do espazo público) parecen exercer xa como auténticas inspiradoras.

A mocidade: significante baleiro pero cheo de contido

Dicía Íñigo Errejón nun recente artigo que na mobilización do 7 de Abril de "Mocidade sen Futuro" o propio concepto de mocidade manexouse, exitosamente, como un "significante baleiro" que condensaba boa parte da realidade social e do imaxinario colectivo capaz de lexitimar unha mobilización deste tipo. Certeira análise que, como vemos, segue funcionando e seguirao facendo.

Novamente, e como xa sucedeu no ciclo do '68 aínda que nunhas condicións completamente diferentes, a mocidade, en distintos focos de resistencia, está actuando como auténtica "vangarda táctica" no marco dun movemento máis de conxunto. Non entramos a valorar aquí aspectos tan espiñentos como o do propio concepto de xeración nin sobre as condicións obxectivas e subxectivas dispoñibles para a mobilización da mocidade na actualidade. Limitámonos a afirmar a súa transcendencia como elemento iniciador de antagonismos sociais. E estao facendo en contextos demográficamente (caso dos países árabes Vs casos europeos) e politicamente (a nivel de política de movemento) moi desiguais.

Con todo, o eixo de discurso e de práctica que pivota sobre a precariedade segue mostrándose como un activo á hora de aglutinar vontades. A acumulación de experiencias e de discurso contra-hegemónico nas universidades nos últimos anos non é desdeñable. A posta en marcha dunha iniciativa con tanto potencial como a de "Mocidade sen Futuro" é só un sinal de como os sectores activistas do movemento estudantil souberon recoñecerse, articular un discurso con capacidade de sumar e afinar prácticas de mobilización con capacidade de impacto social.

Neste sentido, non pode entenderse o 15-M sen o 7 de Abril. E non poderá entenderse un movemento na rúa sen a especial intervención e protagonismo das demandas, discursos e prácticas de colectivos como "Mocidade sen Futuro". As alarmantes cifras de paro e precariedade xuvenil xa eran síntoma de preocupación para sociólogos ligados ao PSOE como Jose Félix Tezanos ou, máis recentemente, para o propio FMI que se atreveu falar do risco dunha "xeración perdida" en España.

As vitorias do 15-M e os seus riscos: contra a ditadura dos mercados, o movemento en marcha.

Algo cambiou a partir do 15M. En Madrid respirábase ambiente de manifestación. Do que supón (ou debería ser) unha manifestación: tomar as rúas, conectar coa xente común, ampliar o espazo do posible. Perder o medo. Iso dicíannos xa semanas antes os carteis de "Mocidade sen Futuro". E iso gritouse colectivamente nas rúas de Madrid (e, seguramente, na doutras moitas cidades): "sen medo". Un medo que só nolo podemos quitar de encima desde o común, desde a colectividade. O gran triunfo das políticas do neoliberalismo foi afundirnos en problemáticas individualizadas (no medo ao traballo, ao futuro, aos bancos, á desconexión social). Só desde canles colectivas, afastados de falsas solucións individuais, ese medo pode dar paso a outros estados de ánimo. E parte dese medo xa nolo sacudimos. Esa foi a gran lección que, colectivamente, puidemos vivir. Seguramente, así o experimentou moita xente non asidua aos rituais de manifestación e expresión da esquerda. E iso é un agasallo para a esquerda radical: a posibilidade de politización de novos sectores.

As claves do éxito da manifestación, así como da súa continuidade, xa están circulando e empezan a ser amplamente recoñecidas. Máis aló dalgúns discursos ambiguos e contraditorios nas convocatorias que circularan nos días previos, percibíase que existía unha posibilidade de ampliar o espectro social, de chegar a sectores desmovilizados ata o momento.

A tensión entre organización e espontanéismo demóstrase, novamente, irresoluble e falsa. Non existe marxe para un fortalecemento da mobilización e a sedimentación de experiencias organizadas sen marxe para o espontaneismo; pero tampouco hai marxe para este sen un traballo de organización previo que se abre tamén ao inesperado.

En Madrid, o traballo e visión de "Mocidade sen Futuro" permitiu que esta plataforma se convertese en polo de referencia inescusable nestes momentos. Polo seu dinamismo, a súa combatividade e a súa capacidade de tecer alianzas. Unha aparición pública e mediática, tolerada ata o momento, pero que moito nos tememos cambiará de signo no curto prazo.

Pero o 15M non foi, nin moito menos, unha mobilización xuvenil nin de sinal dun falso conflito intergeneracional. Foi a posta de longo do que pode ser un novo movemento cidadán diverso, con evidentes contradicións pero con aínda máis posibilidades. Un movemento, aínda difícil de caracterizar, que era necesario e que rompe coa inercia de derrota e pesimismo que se apoderou da esquerda social en sentido amplo.

E se é ilusionante éo polo número de persoas que congregou (a maior mobilización contra a crise desde a Folga Xeral), porque a maior parte dos discursos son propios do discurso que, machaconamente, veu repetindo a esquerda desde moito antes do estalido da crise: contra a ditadura dos mercados e dos bancos, contra os recortes sociais, contra este modelo de "democracia". E iso é xa unha vitoria: socializar nas rúas as bandeiras do movemento antiglobalización, dos estudantes, docentes e de persoal de sanidade en loita estes anos, dos sindicalistas honestos e combativos.

Poderase dicir que non é un discurso acabado, completo. Claro que non. Faltan moitas cousas: análise sobre a destrución ambiental, sobre a crise enérxetica, sobre a finitude do planeta. E tamén sobre o patriarcado e a crise dos coidados. Ou un discurso sobre a inmigración, a lei de estranxeiría ou os CIE 's. Iso é o que falta. E outras moitas cousas.

Pero é un discurso e unha práctica que debe ser acompañada, que é posible construírse en camiño e á que os sectores que traballaron as resistencias desde as facultades, os centros de traballo, o movemento ecoloxista, o feminismo deben (e deben poder) encher de contido.

O 15M e as plataformas asentadas sobre o terreo que están xurdindo é unha posibilidade para que esas esquerdas e eses movementos sociais amplíen o público dos seus discursos e das súas prácticas. Porque estes movementos, afortunadamente, non xorden de acordos entre aparellos, non son experiencias para o debate entre os sectores máis conscientes. É, por fín, unha experiencia en marcha para a mobilización. É, prafraseando a Brecht na súa polémica cos "identitarios", unha experiencia que ten "pernas" e non "raíces". Estas son as converxencias que teñen futuro: as que teñen "pernas" (de manifestacións) e non "patas" (de mesas).

A resposta ante este fenómeno das institucións e da propia esquerda acomodada é síntoma do propio éxito do movemento. A estigmatización das protestas, as etiquetas sobre as mesmas, a súa minusvaloración e represión son a proba palpable da inquietude que están provocando. Algunhas voces da progresía intelectual pedíannos indignarnos e reaccionar. Cando o facemos, somos violentos antisistema que non ofrecemos alternativas. Sempre o mesmo conto daqueles instalados no "politicamente correcto".

A perspectiva para o que veña despois do 15M é incerta. Non hai dúbida. Bastante máis, iso si, que o que virá o 22M. De aí xa sabemos o que sairán: máis recortes sociais, menos democracia.

Sempre mantivemos que a "loita de clases" é unha batalla de longo alento. Que non hai atallos nin receitas máxicas. E que nin sequera xa sabemos como se pode cambiar o mundo. Tampouco o 15M e o que agora está pasando é unha lección definitiva. Pero si que foi unha pequena ruptura na normalidade desta democracia que se imparte a golpes de porra e de decretos anti-sociais baixo os espúreos designios diso que chaman "mercados".

Aproveitar esta greta, conformar espazos de resistencia sobre o terreo que non abandonen os grandes problemas, consolidar espazos para a práctica da resistencia e da democracia son xa as tarefas que nos deixa o berro do 15M.

Na mobilización contra a crise e na loita contra este mundo de saqueos neste recuncho do planeta abriuse unha pequena porta. Dicía Daniel Bensaid que as revolucións ou "chegan tarde ou chegan demasiado pronto; pero sempre cando non llas espera". Dicía tamén que as revolucións son unha especie de milagre, pero que nós temos que preparar ata os milagres. Isto que irrompeu o 15 M (se non antes, o 7A) non é unha revolución, naturalmente. Pero é unha oportunidade real para levantar un forte movemento contra os efectos da crise que, con intelixencia e unhas boas doses de virtude e fortuna, pode empezar a facer cambiar as cousas.

E como vimos e sufrido estes anos, as oportunidades non abundan.
Non a deixemos pasar de longo.

Fonte: Rebelión

[*] Joseba Fernández, Miguel Urbán e Raúl Camargo, son militantes de Esquerda Anticapitalista.

----------

Mobilización permanente até o 22M

A nível de Estado son moitas as cidades que están tomando as súas prazas públicas, en Ferrol a convocatoria é na Praza do Concello [Praza de Armas], no resto da Galiza en:

• - A CORUÑA: Obelisco dos cantóns
• - ORENSE: Praza Maior, 20 horas
• - SANTIAGO DE COMPOSTELA: Praza do Obradoiro
• - VIGO: Rua do Príncipe

----------


Vídeo resumen da manifestación do 15-M




Concentración na madrileña Porta do Sol o 18 de Maio de 2011




Asemblea na compostelán Praza do Obradoiro - 18 de Maio de 2011




Manipulacion de Intereconomía TV sobre ¡Democracia real xa! e acampada Sol



E centos de vídeos máis [Ollo ! os que manipulan e os que informan], hai de todo:

• Na Galiza - "Democracia Real Xa"
  
• "Acampada en la Puerta del Sol"
  
• "Democracia Real Ya"

Enlaces de interese

Información en directo de todas as acampadas:
http://tomalaplaza.net

Enlace co Blogue de Ourense:
http://democraciarealxaourense.wordpress.com/

Enlaces en Portugal:
http://15maio.blogspot.com/
http://www.facebook.com/Democracia.Verdadeira.Ja

Enlace co Blogue Democracia Real Xa:
http://democraciarealya.es/

Enlace co evento en Ferrol:
Democracia Real Xa Ferrol no facebook

Greaçao A rasca Portugal no facebook:
Geração à Rasca - Portugal no facebook

Opinións sobre o 15M en twitter:
http://twitter.com/#!/search?q=%2315mani

O pinións sobre o 15M en facebook:
http://www.facebook.com/post15m

Enlaces relevantes:

• Evento general en facebook
• Páxina en facebook
• Páxina en tuenti
• Perfil en twitter
• Canal  en youtube
• Foro

Fontes: Diario de Urxencia, Rebelión, Gara, Ártabra 21, ...
______________________