Os bos e xenerosos de Angrois, ... Por Fran P. Lorenzo

Por Fran P. Lorenzo [*]
29.07.2013

Creo que extraín varias leccións da traxedia do Alvia en Santiago, a primeira delas é o aprezo súbito que lle vén a un pola vida, e o absurdo que se volve todo nun minuto, a vida mesma tamén. Profesionalmente sentín orgullo por moitas compañeiras e compañeiros da profesión pero tamén vergoña por certas prácticas que lixan o sacro deber de informar; unha mestura estraña de fachenda, reconciliación co oficio e impotencia polo mal que se fan moitas cousas. Ese orgullo púideno apalpar tamén nas conversas que mantiven cos médicos, persoal de emerxencias e enfermaría cos que falei. Hai moitas máis reflexións que, como nos ocorre a todas e a todos, aínda estou tentando dixerir. Pero o que removeu algo en min foi achegarme a Angrois e coñecer algunha da xente que, nos primeiros minutos tras o accidente, acudiu os feridos do 24 de xullo. Este texto sobre eles, e dedicado a eles, foi publicado nas páxinas de El Correo Gallego e fica aquí en testemuña do meu agradecemento e admiración.

Uns andaban por fóra, pola horta. Había quen estendía a roupa, ou vixiaba o gando. Un veciño durmía despois de traballar e outro se preparaba para subir á cidade. Dacabalo da airexa morna viñan os ecos da festa e a promesa dos fogos do Apóstolo, en Santiago. Unha muller apuraba diante do televisor os últimos minutos de Pasapalabra, e de súpeto, contra ás 20.41, unha frecha veloz impactou contra ese microcosmos prácido dunha tarde de verán, ameazada pola chuvia, para mudar o rumbo do tempo e poida que da historia do lugar. O casarío de Angrois, empoleirado sobre a vía do tren que vén de Ourense, cabo do antigo Camiño Real, sentiu un estrondo que as veciñas e veciños non van esquecer nunca. “É como se tiraran un camión de pedras”, di Gloria Brocos, que vive moi preto do tramo do accidente, na Rúa da Presa. Outros veciños falan dun “terremoto”, ou do bruído que fai unha casa cando cae. María Dolores, diante das cámaras de televisión, afirma que viu achegarse un “torpedo”, que impactou contra o muro da súa casa. “Eu estaba na casa durmindo, traballo de noite, e despertei co estrondo”, sinala Ricardo Martínez Otero. E Jesús lembra sobre todo un “chirrido”, o da colisión do tren Alvia “contra o morrillo das vías” e o talude sobre o que se ergue o Campo da Festa de Angrois. Ese “chirrido” sentiuno tamén Santiago Taboada. Jesús e Santiago, que viven en senllas casas da Travesa de Mourozón –moi preto do mesto bosque de unidades móbiles que marca o asentamento dos informadores desta traxedia–, non sentiron explosión ningunha, e si un fortísimo impacto. “Falábase de que houbo unha explosión, un atentado, pero nós sabiamos desde o primeiro momento que non, o que se oiu foi o impacto do vagón que saiu catapultado contra o palco”, lembra Jesús, quen refire a gran velocidade á que o tren rebasou o túnel, antes de entrar na curva da Grandeira. “No bar tamén dicían que o tren saía moi lanzado do túnel”. Desde as casas de Santiago e Jesús chamaron axiña ao 112 e ao 092. “No 092 dixéronos se era cachondeo, ou se era unha broma”. No teléfono de Emerxencias, no 112, preguntábanlles pola localización exacta de Angrois.

O que veu despois deses minutos primeiros de impotencia e confusión, á sombra dunha densa columna de terra en suspensión e fume negro, foi un auténtico descenso aos infernos -as vías do tren sementadas de cadavres e feridos, no que os habitantes desta parroquia estremeira de Santiago participaron co que tiñan a man: un relato de solidariedade espontánea, que aínda onte narraban estremecidos, e conscientes horas despois da traxedia, da impronta que deixará, para o futuro, nas súas retinas e na súa alma. “Onte só pensabas en axudar -sinala Santiago-, agora, en frío, e sabendo os mortos que hai, daste de conta do que foi… Tiñan que vir axudarnos a nós, porque a xente aquí está mal…”. Sanitarios, psicólogos, bombeiros, condutores de ambulancia, servizo de excarceración… As veciñas e veciños de Angrois, que abriron as portas das súas casas durante a longa noite do 24 de xullo, fórono todo para as vítimas do Alvia neses quince primeiros minutos de horror e confusión, mentres non daba chegado o operativo de emerxencia, que accedeu, en parte, pola Rúa da Presa na que vive Gloria. “Os coches colapsaban todo e veu a grúa para retiralos”, apunta ela, quen, coma moitos dos seus veciños, achegou “mantas, sabas, auga, palés, un tablón…”. Improvisaron con esas táboas de fimapán padiolas para transportaren os feridos e axudaron os menos graves a entraren nos coches polo seu propio pé e así transportalos até os hospitais composteláns. Unha veciña contaba onte, arrepiada, que unha “das primeiriñas” que saiu dos vagóns sinistrados era precisamente “unha rapaza de Angrois”, que vive en Madrid e que viña polas festas, a casa de seus pais. “Unha filla miña -lembra Santiago- agarrou a un rapaz de catorce anos, que era da Coruña, e que lle dicía no me dejes, no me dejes…”.

Ricardo Martínez Otero foi dos primeiros tamén en baixar a axudar. “Primeiro entrei no vagón que estaba no Soutiño”, di, mentres describe as dificultades para rachar o vidro e acceder ao interior do tren. Machados, ferramentas caseiras, martelos… Intentouno Ricardo co impulso do seu corpo, batendo cos pés no cristal. Nin os bombeiros eran quen de abrir as portas. “As portas son de corredeira e a única saída era polas ventás”, recorda. Chegar até alí tampouco non foi doado e a xente de Angrois mesmo puxo en risco a súa vida. Houbo que salvar o desnivel de varios metros, ”baixamos cunha corda até as vías” -explica Santiago Taboada- e unha vez alí romper o cerrado de arame que cerca o paso do tren.

Xa dentro, no epicentro do desastre, pasaxeiros noqueados polo impacto, nenos que choran e chaman polos seus pais, máis sangue e máis desconcerto. Un home novo, duns trinta anos -cóntannos- sae do tren co seu bebé no colo, saloucando “é meu, é meu…”. Non o quere deixar nos brazos de ninguén porque acaban os dous de volver nacer, pai e fillo, xuntos.

As mantas das casas de Angrois comezan a cubrir aos que xa non respiran e chega, da man da noite orballada, unha sinfonía de laios que estarrece, case tanto como a sintonía dos móbiles no peto dos finados ou o ton saltarín dos whatsapp dun único check, aquí e alá. “Canta xentiña morta, diosmío”. E luces e sirenas, ambulancias, policía, guindastres, bombeiros, que van chegando…

Ricardo pregúntalles os feridos: “Que che doe?, onde che doe..?”. Co seu propio móbil marca o teléfono dos familiares para informalos de que alguén ao que quere está alí, canda el, e que está ferido ou que lle vai falar. Outros queren axudar e nin saben como. Porque están paralizados ou conmocionados; ou porque mover un ferido encarna moitos perigos, e cando van socorrer a un pisan os membros doutro, tendido alí mesmo, á beira, entre restos de ferralla e equipaxes. Xente nova, xente maior, nun escenario de morte e desolación que nunca imaxinaran. Xa é 25 de xullo, iso non mudou. Día Nacional de Galicia, o día do pobo galego. O máis triste tamén para un país que chora de maneira apagada e tristísima, como se chora aquí a perda das cousas importantes. A dor abateu as luces da festa, Santiago calou. Só falan por nós, en representación do mellor que somos e temos, os bos e xenerosos de Angrois.

Nota das Fotos.- De arriba a abaixo, Gloria Brocos, Santiago Taboada e Ricardo Martínez Otero. As fotos son de Antonio Hernández e acompañaron á reportaxe publicada no Correo Gallego o pasado 26 de xullo.

[*] Francisco Pérez Lorenzo (Fran P. Lorenzo) -Vigo 1973, é xornalista. Licenciado en xornalismo pola Universidade de Santiago de Compostela (1995). Traballou entre outras cabeceiras en 'Galicia Hoxe' e 'El Correo Gallego', onde segue a exercer na actualidade. Así mesmo, é un dos fundadores do xornal dixital Dioivo.

Blogue Persoal "Un país en lata":

http://unpaisenlata.wordpress.com/

De interese:
No seu blogue hai comentarios aos seus artigos. Tamén no citado blogue poden-se ler artigos de moito interese.

Fonte: http://unpaisenlata.wordpress.com/2013/07/29/os-bos-e-xenerosos-de-angrois/

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
29 de julho de 2013 11:00

_______________

5.1: a verdade revolucionaria, ... Por Fran P. Lorenzo

Por Fran P. Lorenzo
15.12.2011

Nunca imaxinei que as evidencias puideran, co paso do tempo neste país tan probe e puteado, resultaren mesmo subversivas. Afirmar por exemplo: “A lingua propia de Galicia é o galego”, como afirma o artigo 5.1 do Estatuto de Autonomía de Galicia, norma aprobada por un consenso parlamentario, que incluíu, na altura, o voto favorábel da Alianza Popular de Manuel Fraga. O 5.1. Non 9 nin 12, nin 20.2. O artigo 5.1.: “A lingua propia de Galicia é o galego”. Poderiámonolo tatuar no brazo ou no peito e non sería máis claro e recto o seu sentido. Pero olla que na súa sinxeleza, eses dous números, cun puntiño polo medio, son mesmo desestabilizadores e superan o espírito da norma que os acolle. Veño de abrir un arquivo de Paint e debuxar senllas cifras de maneira moi rudimentaria, como faría un cativo. Velaquí están

Recomendo facelo. Coller un papel e pintalo, estampar o 5.1 nas camisolas, tuitealo. Porque cando un fai iso, trazar os riscos do 5.1, parécelle que está a pintar o V que os resistentes daquela serie de televisión pintaban nos valados das cidades contra os lagartos invasores.

Os números teñen ese poder de cifraren os significados, e por algo os chamamos cifras. 1789 non é 1713, e 1931 non é 1936. As 20.15 horas non son as 21.18 horas, e unha hora exclúe á outra. Eu nacín en 1973, e non en 1922 nin en 2009. Vivo, poñamos por caso, no número 50 da Avenida das Camelias e non no 88. Non é o mesmo o Windows 3.1 que o Windows 7. Un terremoto de 5.1 graos na escala de Richter é exactamente iso, 5.1 graos. Non 7 nin 8 nin 2.4. As súas consecuencias tamén son distintas. E o artigo 5.1. do Estatuto de Autonomía di, repito: “A lingua propia de Galicia é o galego”.

Que iso fique impreso, negro sobre branco, nun manual escolar é motivo de fóbicas denuncias, por parte dun fulano de UPyD, ante alguén que se fai chamar Valedor do Pobo, e cuxa oficina, grazas a ‘valer’ un pobo que ten o galego como lingua propia, recibe (nos orzamentos da Xunta para 2012), 2 millóns de euros!! dos nosos petos. Dous millóns de euros, repito, nin 0,1, nin 1.5. Dous (2) millóns. Comparado cos 8,4 millóns da Casa Real española con cargo aos Orzamentos Xerais do Estado, haberá que concluír que a monarquía española é unha ganga para os galegos en comparación co que lle pagamos a Benigno López. Pero ao que vou. Ese valedor considera que os cativos deste país non deben coñecer a evidencia de que a lingua propia de Galicia é o galego, perigosa e terrorista suma de suxeito+verbo+predicado. E a consellería de Educación dálle a razón. Non só. Alenta a mudanza dese libro de texto. O artigo 5.1, na súa sinxeleza, revela unha dolorosa evidencia que o conselleiro de Educación Jesús Vázquez e os demoledores da lingua galega non aturan: que a lingua propia de Galicia é o galego. Non hai máis. A mala noticia para eles é que tal realidade non se pode mudar mentres quede un, digo un, falante de galego sobre esta terra cansa e humillada.

“En tempos de engano universal, dicir a verdade convértese nun acto revolucionario”. A frase acho que é de George Orwell, anque tamén lla atribuíron a Lenin e a Gramsci. En xuño de 2006, un cidadán británico foi detido por exhibir no centro de Londres un cartaz con esa frase, acusado de violar a lexislación sobre Crime Grave e Organizado de Blair, que prohibía daquela, non sei se aínda o fai, protestar, pronunciar discursos ou amosar pancartas con lendas políticas nun quilómetro á redonda da Praza do Parlamento.

Hoxe, tras décadas de loita pola normalización da lingua galega -tras anos de enerxía, cartos e tempo investidos- achámonos na tesitura de defendermos a verdade revolucionaria do artigo 5.1, mira ti. Tocamos fondo, miñas donas e meus señores. Somos coma unha velliña desprovista de todo á que botan do seu fogar cando non ten nin folgos para erguer a voz, desafiuzada da súa casoupiña humilde con muros de porpiaño e o teito a caír. Sei que para esa vella ter a verdade e a dignidade da súa parte non é moito consolo. Pero polo de hoxe non temos máis. O bo de tocarmos fondo, como cando se bate co pé no chan dunha piscina, é que o único que nos resta é subir, ascender. Ogallá cheguemos con osíxeno abondo á superficie, e ninguén, o Valedor do Pobo por exemplo, nos leve aos tribunais non xa por querermos galego senón por querermos sobrevivir.

[*]  Fran P. Lorenzo -Vigo 1973, é xornalista.

Blogue Persoal "Un país en lata":

http://unpaisenlata.wordpress.com/

Nota.-
No seu blogue hai comentarios ao seu artigo. Tamén no citado blogue poden-se ler artigos de moito interese.
_________________________

Enlaces de interese a mantenta do asunto:

Plataforma en prol da defensa e promoción da Lingua Galega

Plataforma Queremos Galego
___________________

O colapso silenciado da sanidade pública galega, ... Por Fran P. Lorenzo

Por Fran P. Lorenzo [*]
24.11.2011

Este outono apocalíptico e tropical, no que todo amosa sinais de acabamento, ha pasar á historia inmediata deste país pola milagreira desaparición da administración pública. Diría máis, polo calculado colapso do público, do que era de todas e todos: o ensino, a sanidade, os medios de comunicación… A Xunta de Galicia ampara esa operación, nun triste arremedo da realidade política de Bélxica, onde tras meses de baleiro gobernamental os cidadáns asumen xa a posibilidade certa de viviren sen seren administrados por ninguén.

En realidade, a principal virtude deste Goberno de Feijóo vén sendo a de aplicarlle a sordina a todo o que fai mal (ou que non fai), e magnificar e solemnizar aquilo que ninguén lle pediu nin lle esixiu facer. Feijóo&Co. sepultan ou banalizan o importante e ao tempo privilexian a anécdota, enxálzana, convértena nun caso, nunha teima. Exemplos hai a mancheas. Pero nos últimos meses só fago reparar no catastrófico estado da sanidade en Galicia, na creba da sanidade pública galega, Pilar Farjas mediante.

Isto non hai xa quen o diga senón é na rúa ou na barra dos bares. Porque os medios públicos non fornecen información ‘negativa’ da administración galega e os poucos medios privados que restan teñen que cadrar os seus ingresos publicitarios coa súa exigua vontade informativa. Esta última, non fai falta que o diga, é a que sempre sae mal parada do confronto.

O que podemos ler nos xornais bascula entre a propaganda oficial e o retrato amábel da situación: novos avances científicos, médicos eminentes, novas terapias, novos hospitais, redución das listas de espera e, bueno, algunha queixa que outra, poucas… Pero esa non é a realidade. A xente sábeo porque o sofre. Porque a precarización é tan extrema que alarma aos propios profesionais sanitarios, xa de seu precarizados por contrato. Porque nos centros de día ou no PAC non hai apósitos, nin luvas, nin mascariñas, nin material en ocasións básico para o traballo diario. Porque as empresas farmacéuticas están xa a coutar o subministro aos centros públicos. Porque non hai ambulancias e se recortan medicamentos. Porque se multiplica o tempo para as intervencións cirúrxicas e porque as urxencias están desbordadas pola falta de persoal. A privatización é unha realidade: estanse a derivar pacientes a centros privados, co gasto que isto conleva, para limpar as listas de espera, quérense privatizar os servizos de alta tecnoloxía, como radioloxía, laboratorios… externalizando funcións, e estase impulsando a presenza do capital privado nos hospitais, como no que se constrúe en Vigo, desvirtuando o sistema público, e convertendo os centros sanitarios non tanto en lugares para curar e asistir senón en empresas que xeran beneficios para petos tamén privados e que se rexen por criterios de rendibilidade económica.

Estes días calquera que abra un xornal pode ver, a toda plana, esa campaña contra o consumo de alcol entre os menores da Xunta de Galicia. Unha masa de replicantes toma a praza da Estrela de Vigo, armados con luvas (das que non hai xa nos hospitais) e cadansúa bolsa de plástico, e recollen os restos do botellón. Logo coas saquetas ateigadas de vasos de plástico e vidros rotos compoñen, sobre o chan vomitado e pegañento, o lema que se pode ler nunha toma aérea: "O alcohol estraga os teus soños". Nos anuncios para a prensa unha moza escarranchada e semiinconsciente ve como o seu soño de ser bailarina fica esluído no güisquicola ou no kalimotxo que aínda verque dun vaso ao seu carón. Tamén hai outra rapariga que quería ser milica (por aquilo de non incorrer no sexismo) e ve alonxarse a súa xura de bandeira no medio dun bretemoso coma etílico. O importante desta campaña non é tanto a súa escasa incidencia no público obxectivo, ou o seu tópico xeito de representar a mocidade. Son cartos, moitos cartos en época de queda publicitaria, que ingresan os medios de comunicación. Cartos que compran silencios e maquillan aínda máis os sinais desta catástrofe en cámara lenta. E un detalle máis. Nin SERGAS, nin Xunta de Galicia. Algo que aínda non conseguín saber o que é e que reza: Sanidade Pública de Galicia. O lema dunha entidade inexistente, un subterfuxio, imaxino, para remarcar a condición pública dun sistema sanitario que cada día é máis privado e máis precario. Unha maneira de sepultar a realidade, silenciala ou recreala: as principais accións de goberno deste monopartito mentireiro e privatizador de Núñez Feijóo.

Para máis información e accións vindeiras, consultar a web da plataforma http://www.sos-sanidadepublica.org/

Fonte: http://unpaisenlata.wordpress.com/2011/10/13/o-colapso-silenciado-da-sanidade-publica-galega/

[*] Fran P. Lorenzo (Vigo, 1973). Xornalista.
________________

#galicianrevolution (Unha reflexión sobre o 15-M), ... Por Fran P. Lorenzo

Por Fran P. Lorenzo [*]
22.05.2011

Vou salvar todas as distancias e pido xa desculpas polo feble e tópico do símil, pero, ante as protestas do 15-M, experimento eu un algo parecido ao que sentín cando o triunfo da selección española no Mundial de Fútbol. Había alí xogo limpo, valores, pericia, equipo e futbolistas aos que admiro. Había entusiasmo e eu, debo recoñecelo, entusiásmome co entusiasmo dos demais. Alegreime da súa vitoria. Pero mesmo así non conseguín ser arrastrado pola onda de La Roja. Non é que fora eu a axitar unha bandeira española, porque iso xa non entraba nos meus plans, pero por algunha razón non conseguín participar no que era un estourido de xúbilo e solidaridade mecánica, mediaticamente conducido, e con boas doses de vitalidade, tan necesaria, tan osixenante.

Aquí o asunto é ben máis serio. O que está en discusión non é unha final de balompé senón un modelo político e a cuestión de se ese modelo político pode ser mudado extramuros do propio sistema. Non teño respostas a iso, só preguntas e dúbidas. Pero o primeiro que me afastou das acampadas do 15-M foi, precisamente, a indefinición política dunha meritoria e necesaria listaxe de obxectivos, que na súa universal xustiza, poderían ser compartidos por un votante de UPyD ou por un benintencionado e/ou desideoloxizado votante do PP.  Iso fala de min como unha persoa dogmática, partidista sen partido, pode ser, pero aí, na apropiación ou non que deste movemento fixeron as forzas e conglomerados políticos tradicionais, radica outro dos eixes do meu shakespeariano estado de contemplación.


Malia a inconcreta mensaxe do 15-M, observo que é unicamente a esquerda quen pode abeirarse a ese discurso de xustiza social e de ecoloxía política, á denuncia da crise como elemento de extorsión. Debería estar nos seus programas, de maneira activa. Da dereita nada agardo, e abofé que hai esquerdas e dereitas, sempre haberá esquerda e dereita. Para min si.
Pero por algunha razón a esquerda, a que está representada nos parlamentos e órganos de goberno, demostrou, fóra das lóxicas adhesións que suscita a liberdade de expresión e de asemblea na rúa neste 15-M, certa desafección co fenómeno. Esa desafección é, acho eu, a constatación dunha imposibilidade: a de atraer eses votantes cara a opcións máis ‘políticas’, integradas no sistema e que aposten por mudar as cousas ‘desde dentro’, se é que iso é aínda posíbel. A outra lección do 15-M para os partidos de esquerda é a da permeabilidade, a de camiñar cara organizacións máis porosas, máis abertas e integradoras, cos ollos máis abertos á complexidade dun mundo a cada volta máis interconectado e mutábel e no que certos mantras políticos deben ser reformulados.

Cando este día lin un artigo de Carlos Luis Rodríguez que rebordaba paternalismo até a náusea cara ao 15-M, e que tentaba asimilar este movemento á trampa mortal que, segundo el, foi a xeira de dignidade do Nunca Máis, souben que debía desterrar o meu propio paternalismo e suficiencia cara aos acampados. Non pensar coma el é, para moitos, un elemento de inspiración, un guieiro moral. Ler nel ten esa vantaxe.

Así que desterrado o paternalismo, que é dos sentimentos que máis me anoxa, en sabendo que xa non son un mozo sobradamente preparado (aínda que si en paro intermitente), compartindo moitos dos supostos que de maneira aínda por definir se erguen nesas protestas, e tendo en conta que nunca votei eu aos de sempre e que sempre votei aos de nunca, quixen destecer os meus apriorismos e tentei ollar de novo cara á experiencia do maio español. (Abráiame que ninguén acudira á simplona denominación d’O Maio español ou do Maio do 2011).

E que concluín? Algunhas cousas, que non son teses senon conclusións moi persoais sobre este movemento:

1) que o papanatismo dos medios de comunicación tradicional cara ás redes sociais é só a cristalización da súa propia impotencia. Os medios tradicionais, os que un día tiveron o poder para convocar e dirixir, tentan agora emular os mecanismos dese poder en rede das mozas e mozos e van a rebufo del. No 15-M explicítase unha nova linguaxe, afiánzase un novo xeito de relación, e esa evidencia será quizais a principal conclusión desta vaga de protestas.

2) que a xornada de reflexión, como a coñeciamos até agora, non ten sentido neste contexto no que as redes sociais non dormen nin sequera por unhas horas.

3) que o 15-M débelle o que é a ese contexto global da sociedade-rede e que se trata dunha resposta lóxica, anque de signo diferente, ás mobilizacións árabes, á de Portugal ou á de Islandia.

4) que, persoalmente, a adhesión que xera en min a acampada de Sol é a mesma que me provoca o protesto da Geração á rasca portuguesa, ou dos insubmisos islandeses, e que a translación mimética a Galicia dese movemento tropeza, ao meu ver, cun outro conflito político aínda por resolver. E que da mesma maneira que Túnez non ten nada a ver con Islandia, tampouco Madrid é A Coruña nin Santiago, e non me refiro ás cuestións idiomáticas, tamén importantes. Nese centralismo reinterpretado da mobilización, no hashtag #spanishrevolution, nesa virar os ollos cara ao Quilómetro Cero e na escolta mediática de cada paso que dá o 15-M aniñan algúns dos meus receos.

5) que os meus receos non me impiden un acto reflexo de simpatía cara esta nova maneira de facer as cousas, cara esta exaltación da cidadanía tan vivificante e nova e da que se poden, creo sinceiramente, aprender moitas cousas. E que seguramente deberei revisar varios preconceitos que levo no lombo, como os referidos á nación galega, ao colonialismo español e á arela dun país-país, non unha reserva de emigrantes e de náufragos -que iso somos, desde moito antes do 15-M.

6) Que eses preconceitos dos que falo, con rasgos de marxismo do vello e nacionalismo galego de manual, con trazas de independentismo estupefacto, ao mellor non son outra cousa que ideoloxía, e que, porén, nunca a ideoloxía me pareceu tan actual, e nunca a visión política dos acontecementos tan necesaria. E que nese país-país co que soño decote é onde me gustaría tuitear, con pleno sentido, orgullo cidadán e o san escepticismo que me dá saber os aniños que xa teño, ese hashtag poético-político, pura rebeldía, que é #galicianrevolution.

Fonte: http://unpaisenlata.wordpress.com/

[*] Fran P. Lorenzo, -Vigo 1973. Xornalista.
_____________

A discreta alegría polo veciño español

Por Fran P. Lorenzo [*]
15.07.2010

Como ao 80% dos súbditos da Coroa española, o gol de Iniesta na final do Mundial colleume diante da televisión. Éme difícil, confésoo, non sentir algo parecido á satisfacción cando un xogador admirábel coma el logra, para un equipo compacto e atractivo como o de España, un triunfo deportivo tan relevante, o Campionato do Mundo. O fútbol, tal como eu o entendo, opera o milagre de elidir certas fronteiras ideolóxicas e emocionais e rendelo a un á evidencia do bo xogo. Cando esa entrega momentánea ten lugar síntome un pouco como a Ninotchka de Lubitsch, a axente comunista –“A Garbo ri!”, rezaba a promoción daquela película– enviada a París para redimir os seus camaradas da depravación occidental, que acababa rendida ao engado do capitalismo e da alta costura.

Quitados eses meus mixiriqueiros reparos, o certo é que onde eu vin deporte, xogo, táctica, equipo e homes guapos, outros –os encargados de conformar o relato oficial desta merecida victoria– artellaron outra narración espuria, baseada en feitos reais pero en absoluto fiel ao que ocorreu en Soccer City e despois nas rúas de media España. Os feitos reais teñen moito que ver cun entusiasmo colectivo polo triunfo, máis ou menos teledirixido e explotado comercialmente até o paroxismo, mesmo con derivacións románticas. A narración colateral, pola contra, extrae flipantes conclusións político-territoriais relacionadas cun sometemento das nacións sen selección –Cataluña, Euscadi e Galicia– e un renacemento histórico da nación española cal Gato Félix –que diría Caneda–, o que me fai acordar aquel fervor popular polo ascenso da S.D. Compostela á Primera División. Á vista daquel despregamento de bandeiras azuis e brancas e dos berros de xúbilo que encheron a noite de Santiago, ninguén podería pensar que hoxe xa case nada resta daquel combinado nin dos seus seareiros. Así funciona o sentimento gregario e a solidariedade automática.

Claro que houbo estes días bandeiras de España, máis das que nunca vira. E claro que entre a chavalada –ignorante por desgraza do significado larvado de frases como “Arriba España!”– estendían a man nostálxicos do franquismo, embebidos desta súbita primavera rojigualda. Pero iso non explica, ao meu ver, máis que a nosa condición de masa actuante e movediza, a representación exponencial e ampliada do que, domingo tras domingo, acontece en todos os campos de fútbol.

A utilización avesa deste lóxico estourido popular –nun país no que o gran negocio do balompé marca os ritmos, os tempos e as axendas durante todo o ano– é o que revela, ao meu ver, o déficit de españolidade de España, unha eiva identitaria que os próceres da dereita patria queren paliar a toda costa. Holanda, os holandeses, aledaríanse polo triunfo de Holanda, non polo rexurdimento da nación holandesa. Brasil o mesmo. O mesmo Uruguai ou Alemaña. E desde logo en ningunha nación normalizada do mundo o triunfo dunha selección sería utilizado como coartada política para negar a diversidade e inocular na xente o ensoñamento da nación única, impermeábel e excluente, antes roja que rota, que aquí agoiran estes días os partidos maioritarios e os seus voceiros mediáticos.

Porque ventaba eu esa instrumentalización descarada é polo que o triunfo destes chavales non logrou acender o meu espírito como se supón que debera. Por iso ou porque a miña españolidade se expresa de maneira privilexiada no meu DNI e pouco máis. Ser galego, con todo, non me impide esta discreta alegría polos meus veciños, aínda que ninguén me convidara á súa festa.

franpl@galicia-hoxe.com

Fonte: Vai de Blog en Galicia Hoxe

[*] Fran P. Lorenzo
____________________

Outro artigo de Fran P. Lorenzo:

Soño da “Roja” e da España sen nación
_____________________________