Irresponsabilidade das autoridades sanitarias na asistencia das urxencias sanitarias

Fuco Buxán sobre a irresponsabilidade das autoridades sanitarias na asistencia das urxencias sanitarias. | Desde a A.C. Fuco Buxan queremos chamar a atención sobre a irresponsabilidade das autoridades sanitarias en relación coas Urxencias sanitarias. | Profesionais e sindicatos levan desde 2013 avisando de que os recortes do Goberno poderían custar vidas humanas.

É demoledor o informe da Defensora do Pobo, Soledad Becerril: As urxencias hospitalarias no Sistema Nacional de Saúde: dereitos e garantías dos pacientes. Xaneiro 2015 elaborado xunto cos defensores do pobo de varias comunidades autónomas.

Mariano Rajoy, Esperanza Aguirre e outros cargos do PP negaron que se aplicaran recortes á Sanidade, pero o certo é que si se fixo: pecháronse plantas, limitáronse horarios de servizos, despediron a profesionais sanitarios, non se contratou persoal para substituír a traballadores en situación de baixa, entre outras medidas, e este é o resultado.

As urxencias hospitalarias son unha peza esencial para o bo funcionamento dos sistemas de saúde (en España xestionan 26 millóns de atencións ao ano e 6 de cada dez ingresos hospitalarios son de pacientes de urxencias), pero enfróntanse a moitos problemas cuxa solución excede das capacidades destes servizos.

O estudo analiza os problemas comúns ao conxunto dos servizos de urxencias, sen particularizar a situación de ningún deles.

Resúmense a continuación algunhas das corenta conclusións deste Estudo:

As medidas de ampliación ou renovación dos espazos físicos dedicados á atención de urxencias nos hospitais non resolven os problemas de presión asistencial e de saturación dos servizos, se non se introducen cambios na organización e xestión da realidade hospitalaria.

As ferramentas informáticas de xestión clínica, polo xeral, non adoitan ter en conta os requerimientos específicos da atención urxente e son percibidas polos profesionais como unha dificultade adicional que entorpece a necesaria axilidade e a propia seguridade da actividade asistencial.

A presenza suficiente de profesionais especializados e con experiencia na atención urxente non está garantida en todas as franxas horarias e todos os días da semá.

Os servizos de urxencias hospitalarios son ámbito de risco por estrés laboral, o que aconsella introducir ferramentas de xestión proactiva destes riscos.

As repetidas situacións de saturación dos servizos de urxencias dan lugar a un menoscabo da dignidade dos pacientes neles atendidos e pode vulnerar o dereito á intimidade e a confidencialidade dos seus datos de saúde.

A experiencia dos profesionais e os actuais métodos de xestión permiten prever o nivel de demanda asistencial ao longo de todo o ano, incluídos os periodos estivais ou vacacionais. A disponibilidade de recursos, camas hospitalarias e persoal, debe axustarse a esas previsións.

Nos servizos hospitalarios de urxencias é imposible garantir aos pacientes en fase terminal unha morte digna e preservar o duelo dos familiares.

A práctica do consentimento informado, verbal ou escrito, é insuficiente nos servizos de urxencias e debe ser asumida en toda a súa extensión polos profesionais sanitarios.

A atención en urxencias, polas súas características, incrementa os riscos para a seguridade dos pacientes e é causa dun maior número de efectos adversos.

Os inmigrantes en situación irregular teñen dereito a recibir do sistema público atención sanitaria de urxencia.

As persoas en situación de fraxilidade, especialmente con trastornos cognitivos, enfermidade mental ou discapacidad grave, deben poder ser atendidas con prioridade e débese facilitar o acompañamiento por familiares ou achegados, ou por persoal formado específicamente nesta atención.

Para a atención a pacientes vulnerables, con risco de maltrato ou de exclusión social, os sistemas de clasificación de pacientes poden incluír parámetros e información non estrictamente clínica, deberían ser aplicados protocolos específicos de asistencia, incluíndo a disposición de espazos reservados que preserven a intimidade destas persoas.

Ofrecer a debida atención a determinados colectivos, como os pacientes crónicos e pluripatológicos, as persoas de idade moi avanzada ou as persoas en exclusión social.

A específica atención ás persoas detidas ou en situación de custodia.

Os programas de calidade son unha esixencia legal e unha garantía para o adecuado funcionamento dos servizos de urxencias.

Os sistemas de reclamaciones e suxestións dos pacientes son unha ferramenta moi eficaz para garantir a calidade do servizo.

Fuco Buxán, A. C.
Rúa Armada Española, 32 baixo- 15406 - Ferrol
Apartado Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telefono. 981325492
www.fucobuxan.net
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:
A.C. Fuco Buxán Fuco Buxán
-fucobuxan@gmail.com-
9 de fevereiro de 2015 14:33
http://www.fucobuxan.net/
__________________

Sobre o tratamento para a hepatite 'C' - Gasto farmacéutico, roubo social

O Sovaldi, cuxo custo para un tratamento pode ser no Estado Español de entre 25.000 a 60.000 euros, pon en cuestión o modelo sanitario e farmacéutico que padecemos. | Este mesmo tratamento na India ten un custo previsto de 300 dolares, e en Egipto 900 euros | Fabricar un Sovaldi costa 3 euros e venden-no por 640.

A folga de fame protagonizada por Belén Martin fronte ao Hospital Ramón e Cajal para defender o dereito do seu marido a recibir o novo tratamento contra a Hepatite 'C' volveu a poñer sobre a mesa o papel da industria farmacéutica para asegurar o dereito á saúde.

O gasto brutal do novo tratamento, o Sovaldi, que non terminamos de saber si son 25.000 euros ou 60.000, pon en cuestión o modelo sanitario e farmacéutico que padecemos. Evidentemente, as persoas afectadas impulsan un debate centrado en privilexiar o dereito a recibir o tratamento respecto de o seu custo. Non vou ser eu quen discuta esta premisa, pero paréceme que este problema merece un debate máis amplo, o do papel da industria farmacéutica.

Resulta paradoxal que este mesmo tratamento na India teña un custo previsto de 300 dólares. É dicir, resulta máis económico para as nosas administracións financiar unha viaxe á India e a compra dos medicamento alí a financiar ese tratamento no noso país. Utilizando un buscador de viaxes comprobei que por 600 euros poderiamos contratar os voos e o hotel para poder ir de Bilbao a Nova Delhi e volta. É dicir, sabendo que a cuestión non é tan sinxela, pero por 1.000 euros por paciente poderiamos financiar o tratamento contra a Hepatite 'C', con todo, Osakidetza ten reservados para o ano 2015, 10 millóns de euros para este concepto para atender a 123 pacientes co Sovaldi e 255 co Simeprevia.

A diferenza entre a India e Euskadi é que alí se prioriza o dereito á saúde, enfróntanse coas grandes empresas farmacéuticas e estas terminan acordando que o que pretendían ofrecer por 80.000 dólares ofértese por 300.

En todo caso, non é posíbel que unha cuestión tan básica como a saúde e a investigación necesaria para a creación de medicamentos se atope en mans de empresas privadas que unicamente pretenden asaltar as administracións públicas para enriquecerse. A investigación farmacéutica atópase absolutamente privatizada, as empresas privadas investigan, monopolizan o coñecemento creado mediante patentes e posteriormente rouban ao erario público e á poboación, en xeral, sabendo que necesitan das súas medicamentos.

Por unha banda, no ámbito público debese fomentar unha investigación que se poña ao servizo da sociedade. Cantos investigadores e investigadoras poderiamos financiar todos os anos con 10 millóns de euros? Ese coñecemento poderiamos utilizalo para fomentar unha industria farmacéutica pública que axude a curar enfermidades e non a enriquecer a empresas a costa de nosa saúde.

Doutra banda, o coñecemento monopolizado resulta un freo insostíbel á investigación. Non se pode permitir que unha empresa se aproveite do coñecemento xerado por toda a sociedade ao 95% para investigar o seguinte 5% e paralizar a investigación nese ámbito durante 20 anos porque lles protexe unha patente. Toda investigación baséase nun coñecemento básico que toda a humanidade ha ir xerando co tempo, as empresas aprópianse de todo ese coñecemento mediante unha patente, resulta inaceptábel.

Este é o resultado de deixar unha cuestión básica como os medicamentos en mans de empresas cuxo único fin é o lucro. Que pasaría si privatizásese completamente a sanidade? Podemos facernos unha idea. O que si sabemos é que todos os investimentos que poderiamos facer con todo o gasto farmacéutico, máis de 450 millóns de euros, nin máis nin menos.

Públicado en CAS Madrid | 21.12.2014

Coordinadora Antiprivatización da Sanidade - Cas Madrid

• Correo-e:
  info@casmadrid.org
• Web:
  http://www.casmadrid.org
• Twitter:
  http://twitter.com/CAS_madrid
• Facebook:
  http://www.facebook.com/profile.php?id=100000750273195&sk=info

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
22 de dezembro de 2014 18:47
http://www.plataformadspferrol.blogspot.com
_____________________

Artigos moi interesantes:

Sovaldi, o fármaco para a Hepatite 'C' máis caro do mundo. | A hepatite 'C', un virus que portan unhas 900 000 persoas en España, representa a principal causa de cirroses e cancro de fígado e é responsábel da metade dos 1.000 transplantes hepáticos que realiza o sistema sanitario español ao ano. Unha familia de novos fármacos está promocionándose como a panacea pese ás súas lagoas e ademais teñen un prezo imposíbel. Mentres, a vida de miles de persoas corre risco por iso. | O tratamento da Hepatite 'C' con sofosbuvir, marca Sovaldi, fabricado polo laboratorio Gilead, é o primeiro que chega a Europa e costa case 60.000 euros. Médicos e pacientes denuncian que nin sequera os casos máis graves están recibíndoo. En Estados Unidos ao sofosbuvir de Gilead coñéceselle como "o fármaco dos 1.000 dólares". | [Ir á web].

Hepatite 'C', Sovaldi e porqué os fármacos son tan caros. | Por Miguel Jara | 21 de decembro de 2014. | O caso dos enfermos de hepatite C sen tratamento está poñendo en cuestión o prezo dos medicamentos e como se marcan estes. Sovaldi, o fármaco que din que é efectivo para combater a enfermidade ten un custo en España de entre 25.000 e 60.000 euros. Isto pon en cuestión o modelo sanitario e farmacéutico actual. | [Ir á web].
____________

A saúde do galego, dez anos despois, ... Por Pablo Vaamonde - A dez anos do Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega

Por Pablo Vaamonde [*]
01.10.2014
Semella que foi onte e xa van aló dez anos. O Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega (PXNLG), no que tiven a honra de participar, foi aprobado por unanimidade no Parlamento galego en setembro de 2004.  É, con toda certeza, un dos feitos máis positivos dos sucesivos mandatos de Manuel Fraga ao frente da Xunta de Galicia.  Houbo quen prognosticou, xa na década dos setenta do pasado século, que o galego morrería antes de que pasasen trinta anos. Trabucouse, por fortuna, e o galego, malferido e atacado nos últimos tempos, resiste en moitas capas da sociedade. Segue a ser unha lingua viva e aínda maioritaria, que usamos a diario miles de persoas. Pero hai un serio problema: o seu uso é cada vez menor nas novas xeracións urbanas. Debemos traballar todos para evitar o lingüicidio, e nesa tarefa os sanitarios temos un papel importante para mellorar a saúde do noso idioma.

Houbo un desenvolvemento lexislativo, despois da morte do dictador, que favoreceu a recuperación do galego. A Constitución de 1978, o Estatuto de Autonomía (1981), a Lei de Normalización Lingüística (Lei 3/1983) e o citado PXNLG (2004) foron avances moi importantes. A maiores do avance normativo houbo outros elementos moi positivos para revitalizar o idioma: a existencia de medios de comunicación en galego (TVG, radio e prensa escrita), o Xabarín e o Luar (elementos galeguizadores onde os haxa) e a perseverancia incombustible dos colectivos que traballan a prol da lingua e de boa parte da comunidade educativa, que non cesan no seu labor a pesar dos atrancos impostos desde o poder.

No ámbito sanitario o galego está practicamente ausente. Sobrevive nos centros de saúde do medio rural, mais nos centros urbanos e nos hospitais a presenza da nosa fala é residual. No PXNLG rercórdase que “calquera manual deontolóxico dirá que o primeiro que precisa un enfermo é sentirse acollido de maneira personalizada. Neste caso, acollido na súa propia lingua, ese código lingüístico que leva directamente á afectividade da persoa que se quere auxiliar”.

Mais en Galicia dáse o fenómeno da ocultación da propia lingua: o paciente galegofalante inicia o contacto co médico en castelán, pois supón que ese é o seu idioma e pretende instalarse nese territorio lingüístico para facilitar a súa axuda profesional. É preciso, tal como reflicte o PXNLG, que os profesionais fagamos unha oferta positiva. Debe ser o profesional sanitario, de calquera nivel asistencial, “quen realice o camiño de aproximación lingüística ao paciente e non ao revés”. Tamén se recorda no PXNLG que a utilización da lingua galega na área médica contribúe a desbloquear o galego e a impulsar o seu uso mesmo noutras áreas pola elevada consideración social que teñen os servizos sanitarios favorece que as medidas de normalización do galego que neles se poñan en práctica resulten exemplares e teñan un impacto positivo na poboación, así como polo gran número de contactos que os cidadáns teñen co sistema sanitario, que multiplica o rendemento das actividades de promoción do idioma que se efectúen no dito sector.

A sanidade é clave para o mantemento e a recuperación do idioma galego e os profesionais debemos implicarnos nesta tarefa pois debemos garantir que ninguén se sinta discriminado polo uso do idioma e porque o uso compartido da lingua favorece a empatía e o entendemento entre o doente e o sanitario. A implicación dos profesionais é clave, e tamén a Administración sanitaria debe apoiar o uso do galego nos servizos de saúde.  Mais cómpre recoñecer que a porcentaxe de profesionais comprometidos co galego é baixa e que a Administración amosa, cada vez con máis descaro, o seu absoluto desprezo polo idioma. A chegada ao poder de Núñez Feijoo en 2009 (que alimentou o inexistente conflito lingüístico para conseguir rédito electoral) provocou un grave retroceso na galeguización do sector e freou as tímidas medidas impulsadas polo goberno de Pérez Touriño.

Os altos cargos de Sanidade e dos hospitais empregan a cotío o castelán, agás honrosas excepcións. A documentación interna dos centros sanitarios e as aplicacións informáticas non usan o galego como idioma principal. E todo isto sucede mentres segue vixente a Instrución 11/2005 sobre o emprego do galego nos documentos da Consellería de Sanidade e do Sergas, na que se establece con claridade que “deberá empregarse o idioma galego nas comunicacións escritas, orixinais ou normalizadas, que se produzan nos ámbitos de actuación da Consellería de Sanidade e do Sergas”.

O PXNLG fai unha análise da situación do idioma na sanidade, delimita os puntos fortes e débiles do galego no sector e propón unha serie de obxectivos e medidas a implementar para procurar a recuperación e potenciación do galego neste ámbito. Non se restrinxe só á relación médico-paciente nin á actividade asistencial pública e privada, senón que tamén explicita medidas aplicables non ámbitos da Farmacia, a Veterinaria, os Colexios profesionais e os centros de formación. Todas as medidas propostas son factibles e viables, con baixo custo e grande rendibilidade para a potenciación do idioma. Mais falta o principal: a decisión política. O actual goberno non impulsa medidas de mellora do idioma senón todo o contrario. Esa dinámica provoca que o galego estea cada vez menos presente nas actuacións públicas da Administración sanitaria e na vida cotiá dos centros sanitarios. Tamén ten unha presenza residual nos Colexios profesionais e nas Facultades de Medicina, Veterinaria e Farmacia.

Ante esta situación de parálise un grupo de sanitarios crearon en 2011 a Irmandade da Sanidade Galega (ISAGA) que ten o propósito de recoller as propostas do PXNLG e impulsar unha rede crecente de profesionais comprometidos coa lingua para promover actuacións dirixidas a recuperar a presenza do galego no mundo sanitario. En liña co PXNLG reclamaron á Administración sanitaria, por medio dun manifesto, que se cumpra a Instrución 11/2005, de forma que o idioma galego figure en toda a sinalización interna e externa dos Centros Sanitarios, e que a documentación escrita elaborada nos Centros Sanitarios para usos internos e externos (circulares, notas interiores, folletos, follas de instrucións, formularios, etc.), sexa redactada integramente en galego. Tamén solicitan da Administración que nos servizos de recepción e de atención ao usuario de todos os centros sanitarios de Galicia, o  saúdo e o primeiro contacto cos usuarios (telefónico ou de presenza física) se faga sempre en galego, que sexa a lingua inicial e preferente nos soportes informáticos e nos programas utilizados nos centros sanitarios e administrativos do Sergas, e que os directivos do Sergas utilicen acotío o noso idioma no desempeño do seu labor e nas comparecencias públicas.

Fíxose entrega pública deste documento ao representante da Administración sanitaria no transcurso da III Asemblea anual de ISAGA, celebrada en novembro de 2013 na sede da Real Academia de Medicina e Cirurxía de Galicia. Ainda non houbo resposta.

(Texto escrito a petición de Prolingua, para conmemorar os dez anos do PXNLG).

Blogue persoal de Pablo Vaamonde:

Pavillón de Repouso

http://pablovaamonde.blogspot.com.es/

[*] Pablo Vaamonde, nado na Baña en 1956. É médico de familia no Centro de Saúde de Labañou (A Coruña). Foi fundador e director da revista médica Cadernos de Atención Primaria (1994-2005), presidente da Asociación Galega de Medicina Familiar e Comunitaria (AGAMFEC) de 1996 a 2005 e vicepresidente do Colexio Oficial de Médicos de A Coruña e responsable do Programa de Formación Continuada de 1998 a 2005. Foi director xeral de Asistencia Sanitaria do Sergas entre 2005 e 2006. Tamén foi membro da Comisión Sectorial de Sanidade que elaborou o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, colaborador habitual dos medios e autor de tres libros de narrativa: O fillo do emigrante (2002), O mes de abril (2004), Luz Divina e outros retratos (2006). Recibiu o Premio Lois Peña Novo en 2005, polo seu compromiso na promoción e defensa da língua de Galicia e é colexiado de Honra con Emblema de Prata (2007) do Colexio Oficial de Médicos da provincia de A Coruña.

Publicado no seu Blogue persoal | 30.09.2014.

Enviado por:
Inácio Martínez
-inaciogz@gmail.com-
29 de stembro de 2014 23:59
________________________

O medo ao Ébola, ... Por Pablo Vaamonde

Por Pablo Vaamonde [*]
17.08.2014

O virus do Ébola provoca unha enfermidade hemorráxica grave e potencialmente mortal. Este mes de agosto os medios de comunicación non falan doutra cousa. Semella que fose unha doenza nova mais non é así. O primeiro caso coñecido data de 1976 (Zaire) e desde a década dos noventa varios países africanos (Guinea, Congo, Nixeria, Liberia) veñen declarando todos os anos casos de morte provocados por este virus. Este verán a dimensión da epidemia foi superior á de anos anteriores. Preto de mil persoas morreron por esta causa e a OMS declarou a situación, a primeiros de agosto, como unha “emerxencia sanitaria internacional”.

Non cómpre menosprezar a gravidade da situación, pero hai que lembrar que este non é o principal problema de saúde dese continente. As principais causas de mortalidade en África son a SIDA, a malaria, as enfermidades diarreicas, a tuberculose.  Os africanos sofren, enferman e morren prematuramente pola pobreza e a desnutrición, polas deficientes condicións de vida e a falta de auga potable, pola violencia social e a falta de horizonte para as súas vidas. Por iso cruzan desertos durante meses e expoñen as súas vidas no mar e tentan saltar as barreiras que lles coloca o mundo occidental. Virán máis, moitos máis, para fuxir do inferno sen saída que teñen nos seus países de orixe.

Mais habitamos un mundo dominado polo medo. Vivimos nunha “sociedade do risco” (Ulrich Beck) e cada certo tempo xorde un perigo, unha ameaza ou unha doenza descoñecida que ocupa as portadas dos xornais e provoca o pánico xeral. Existe unha auténtica maquinaria para fabricar medos colectivos como mecanismo de dominación social. El Roto ten unha viñeta maxistral na que un executivo di: “Tivemos que asustar á poboación para tranquilizar aos mercados”. Naomi Klein (A doutrina do shock) explicou moi ben como os temores globais son contaxiados desde o poder para xustificar o recorte de dereitos, as actuacións xenófobas, a limitación das liberdades. O pánico provocado por certas doenzas (gripe aviaria, gripe A, que resultaron non ser tan perigosas como dicían) foi utilizado tamén para favorecer certos negocios multimillonarios. As doenzas que causan maior mortaldade en África non teñen grande interese para as empresas farmacéuticas; o mundo occidental tampouco fai gran cousa para aliviar a pobreza extrema, a fame endémica e as guerras crónicas que provocan miles e miles de mortos. Pero hai indicios de que, no caso do virus Ébola, tamén hai intereses económicos potentes que tentan sacar beneficio do medo global. Vexamos.

-O negocio. Polo momento non se produciu ningún caso de contaxio do Ébola fóra de África. Pero neste brote de 2014 houbo dous estadounidenses infectados, que foron trasladados a EEUU para ser tratados cun preparado experimental (ZMapp). Trátase dun cóctel de tres anticorpos monoclonais que está na primeira fase de ensaio clínico e só foi probado con simios. Os seus resultados son totalmente incertos e, por iso, o tratamento estándar para o Ébola segue a ser a terapia de apoio. Este foi o “soro milagroso” aplicado ao misioneiro español Miguel Pajares (repatriado de forma tardía e nunha peripecia rocambolesca) que morreu aos cinco días de chegar a Madrid. Mais, mesmo no caso de que este remedio chegase a demostrar a súa eficacia, non sería posible atallar a epidemia en África con este tipo de fármacos, polo seu elevado custe e pola extraordinaria dificultade para a elaboración. Habería que empregar estratexias de prevención e detección precoz, que son factibles pero non ofrecen espazo de negocio para as empresas farmacéuticas.

-O marketing. A empresa Mapp Bio leva varios anos buscando un tratamento para este virus en colaboración co Departamento de Defensa dos EEUU. O soro agora utilizado está fabricado con plantas do xénero nicotiana, que tamén se utiliza para o tabaco. Por esa razón a produción corre a cargo da empresa Kentucky Bioprocessing (filial da empresa tabacalera americana Reynolds). O tratamento administrado a estas tres persoas podería representar, de ser exitoso, a mellor campaña de marketing deste produto. O falecemento do misioneiro español pode provocar certa desconfianza. Pero o certo é que a curación do Ébola cotiza no Nasdaq: as acción de Tekmira, empresa de Vancouver que está ensaiando unha vacina para este virus, aumentaron case un 40% nunha semana. Tamén resulta interesante observar como a industria farmacéutica aparece de novo aliada co Departamento de Defensa dos EEUU e coas empresas tabaqueras.

-A repatriación. Miguel Pajares, misioneiro infectado polo Ébola, foi repatriado desde Liberia, o sete de agosto, para ser tratado en Madrid. Faleceu cinco días despois. O centro designado para o seu tratamento, o Hospital Carlos III,  foi unha referencia estatal e internacional para a investigación e o tratamento de doenzas infecciosas e tropicais e para afrontar situacións sanitarias de gravidade. Os seus profesionais teñen un gran prestixio e cualificación. En 2013 o goberno madrileño converteu este centro especializado nun hospital de media estancia, dedicado a atender pacientes derivados doutros hospitais da Comunidade e pechou o Servizo de Urxencias. A repatriación do relixioso español obrigou a evacuar o Hospital, a reabrir a porta de Urxencias e a recuperar os dispositivos de atención para emerxencias que foran desmontados oito meses antes. Tiveron que reabrir a sexta planta do Hospital (con habitáculos de “presión negativa” imprescindibles para atender este tipo de pacientes) e montar a toda presa medidas e equipos de illamento. Toda esta montaxe mediática da repatriación e o tratamento co “soro milagroso” (mentres a ministra Mato estaba agochada), tentou demostrar unha situación de normalidade, mais non hai tal: o Hospital Carlos III xa non está en condicións para atender unha situación de emerxencia ou facer fronte a unha epidemia.

Pretenden que esta intervención sexa vista pola poboación como unha actuación humanitaria. Non se nega. Pero tamén podemos preguntarnos, como fan os responsables da Marea Branca de Madrid (MEDSAP), por qué se denega diariamente atención sanitaria a numerosos colectivos neste país e por qué se abandona á súa sorte a persoas, da mesma Orde San Xoán de Deus, tamén infectados polo virus (a relixiosa Chantal Pascaline morreu en Liberia). Tamén cómpre lembrar que este virus non comezou neste mes de agosto. A OMS só decretou a emerxencia internacional cando houbo vítimas occidentais. Pero ninguén fai nada para axudar aos africanos que sofren, padecen e morren no máis absoluto abandono.

Blogue persoal de Pablo Vaamonde:

Pavillón de Repouso

http://pablovaamonde.blogspot.com.es/

[*] Pablo Vaamonde, nado na Baña en 1956. É médico de familia no Centro de Saúde de Labañou (A Coruña). Foi fundador e director da revista médica Cadernos de Atención Primaria (1994-2005), presidente da Asociación Galega de Medicina Familiar e Comunitaria (AGAMFEC) de 1996 a 2005 e vicepresidente do Colexio Oficial de Médicos de A Coruña e responsable do Programa de Formación Continuada de 1998 a 2005. Foi director xeral de Asistencia Sanitaria do Sergas entre 2005 e 2006. Tamén foi membro da Comisión Sectorial de Sanidade que elaborou o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, colaborador habitual dos medios e autor de tres libros de narrativa: O fillo do emigrante (2002), O mes de abril (2004), Luz Divina e outros retratos (2006). Recibiu o Premio Lois Peña Novo en 2005, polo seu compromiso na promoción e defensa da língua de Galicia e é colexiado de Honra con Emblema de Prata (2007) do Colexio Oficial de Médicos da provincia de A Coruña.

Publicado no seu Blogue persoal | 14.08.2014.

Enviado por:
Inácio Martínez
-inaciogz@gmail.com-
17 de agosto de 2014 10:45
________________

De novo foi masiva a resposta no segundo día de Folga na Sanidade Pública Galega e miles de persoas nas rúas de Ferrol, como no resto da Galiza

Galicia coida a súa sanidade na rúa

Algo máis que un toque de atención e moitísimo máis que unha protesta laboral. Milleiros de persoas culminaron este martes nas rúas das principais localidades galegas a folga xeral no Servizo Galego de Saúde. Mesmo por riba das expectativas, a ducia de cidades e vilas que acolleron as protestas acolleron verdadeiras riadas humanas contra os "recortes" e "privatizacións", unhas marchas que tiveron especial incidencia na Coruña, en Vigo, en Ferrol ou en Compostela. Coa folga desdeñada pola Xunta dende antes do seu inicio, as organizacións sindicais calculan que o seguimento da protesta superou o 80%, moi por riba do 20% calculado calculado polo Goberno entre "trampas", din. Animadas pola resposta do persoal, os sindicatos sairon á rúa ao carón da cidadanía para advertir da necesidade de coidar a sanidade pública fronte a quen a quere "desmantelar, converténdoa nun nicho de negocio para empresas amigas, vendéndoa por pezas ao mellor postor".

Milleiros de persoas manifestáronse nas principais localidades galegas

"Non á privatización", "hai que recortar o Partido Popular" ou berros a favor da "sanidade universal" porque "ninguén é ilegal" foron a música de fondo dunhas protestas que resistiron con estoicismo o frío para advertir de que as medidas que a Xunta di que non existen xa están aquí. Como exemplos, citan paso a mans privadas da xestión de departamentos como "a plataforma loxística, cociñas e lavandarías, mantemento ou raios", os novos repagamentos ou a derivación masiva de doentes á privada mediante a lei de garantías, acabada de aprobar, converten a sanidade.

Feijóo mantén que a folga foi secundada por "moi poucas" persoas

O persoal sanitario, advirte, "non está disposto a participar" desta operación, tampouco a cambio de "incentivos ligados ao aforro" que son "pan para hoxe e fame para mañá". Horas antes das mareas humanas contra os "ataques" á sanidade Feijóo encargábase de minusvalorar a folga e as manifestacións. Despois de que a conselleira de Sanidade evidenciase que se trataba dunha folga "política" Feijóo reduciuna a unha mobilización "preventiva", toda vez que non hai "motivo para a preocupación". El, asegura, leva "vinte anos dedicándome á sanidade e dende entón se comenta que pode haber interese por privatizar a sanidade. Nada disto vai pasar e quen protestou foron "moi poucas" persoas.

A Galería Fotográfica e da A.C. 'Fuco Buxán'.

Recomendamos entrar na noticia orixinal en Praza Pública con comentarios, vídeos e galerías fotográficas.

Publicado no xornal Praza Pública 11 de decembro de 2013 Licenza Creative Commons by-sa.

Praza  Pública precisa de Ti: A forza de Praza Pública son os seus lectores e lectoras. Praza é un medio da súa comunidade de lectores. A existencia do xornal depende das achegas realizadas por todos nós [+info].
________

Centrais Sindicais:

• Central Obreira Galega - COG
• Confederación Galaica da - CNT/AIT
• Confederación Intersindical Galega - CIG
• Confederación Unitaria de Traballadores - CUT
• Confederación Xeral do Traballo en Galicia - CGT
• Sindicato Nacional de CCOO de Galicia - CCOO
• Unión Xeral de Traballadores en Galicia - UGT
• Unión Sindical de Traballadores Galegos - USTG

______

Defendamos a Sanidade Pública, apoiemos as mobilizacións e folgas das traballadoras e traballadores na súa defensa e na defensa dos seus dereitos sociolaborais - 9 e 10 de Decembro Folga Xeral, e concentracións e manifestacións

Todas as medidas introducidas, nos últimos tempos, polo Goberno do Partido Popular, encabezado por Alberto Núñez Feijóo, están encamiñadas á mercantilización da sanidade pública, convertela nun negocio para o Capital. Este proceso leva a rebaixar o servizo público de saúde, até o seu parcial deterioro. A Conselleira Rocío Mosquera Álvarez cumpre o papel de xestora deste desmantelamento da sanidade pública, para entregala, paso a paso, coa introdución de privatizacións, copagos, repagos, peche de camas, lexislando..., para deixar nas mans de corporacións e empresas privadas o "negocio da sanidade", a venda e entrega da xestión de todo canto servizo presta o SERGAS e outros da Consellería de Sanidade.

"Perda do dereito á asistencia sanitaria para algúns colectivos; copagamentos de ambulancias, ortopróteses e medicamentos; peche de camas co conseguinte aumento das listas de espera; aprobación da Lei de Garantías, pola que as persoas que leven certo tempo en lista de espera serán derivadas á privada; privatización de cociñas, lavanderías, servizos de mantemento de aparataxe, xestión de diagnóstico por raios; derivación obrigatoria dos accidentes de tráfico leves á privada; afastamento da poboación das especialidades de medicina; falta de substitución de profesionais, ..."

Os vindeiros luns e martes, días 9 e 10 de decembro, as organizacións sindicais, CCOO e CIG, e varios sindicatos de médicos, convocan unha Folga Xeral na Sanidade Pública Galega, para denunciar o desmantelamento e privatización á que nos está sometendo o Partido popular -PP, coas súa políticas neoliberais, en consonancia coa política xeral de desmantelamento do sector público en todos os sectores: Servizos Sociais, Dependencia, Ensino, Sanidade, Concellos, ...

En Ferrol como en moitas cidades e vilas da Galiza, van ter lugar, concentracións cidadáns diante dos centros de Saúde e Hospitais, así como o Martes, 10 de Decembro, unha Manifestación Comarcal con saída ás 6 da tarde, de diante do Centro de Saúde Fontela Maristany, na Praza da Porta Nova (Praza de España).

SOS Sanidade Pública e a Plataforma en Defensa da Sanidade Pública da Área Sanitaria de Ferrol (na que está integrado o noso Colectivo Ártabra 21), apoian estas mobilizacións.

As outras mobilizacións en diferentes vilas e cidades da Galiza:

• O Barco Hospital Comarcal. 20h.
• Ourense Pavillón dos Remedios. 20h.
• Burela Hospital da Costa. 20:30h.
• Vigo Hospital Xeral. 20h.
• Lugo Edificio Multiusos Xunta de Galiza. 20h.
• Pontevedra Porta Principal Hospital Provincial 20h.
• Santiago Praza Roxa 20h.
• A Coruña Casa do Mar (Avda do Exército) 20h.
• Barbanza Centro de Saúde 20h.
• Monforte Praza de España 20h.
• O Salnés Porta principal Hospital do Salnés 14h.
• Cee Porta Principal Hospital Virxe da Xunqueira. 12h.

PARTICIPA !
DEFENDE OS TEUS DEREITOS !
A SAÚDE NON É UN NEGOCIO, A SAÚDE É UN DEREITO !
POR UNHA SANIDADE, PÚBLICA, UNIVERSAL E SEN COPAGOS!

Nota.- Para ampliar as dúas follas informativas anteriores clica dentro da imaxe.
_________________

Aprobacion da Lei Garatias Sanitarias destinada, fundamentalmente, a favorecer aos hospitais privados concertados e a crear un mercado sanitario público-privado en Galicia

Nota AGDSP aprobacion Lei Garatias Sanitarias

O Goberno Galego aprobou, grazas á maioría absoluta,  a denominada Lei de Garantías de Prestacións Sanitarias que fixa un máximo de 60 días de espera para intervencións quirúrxicas e 45 para consultas e probas diagnósticas; posibilita a libre elección de medicos, enfermeira e hospital; a segunda opinión medicas sobre algunhas enfermidades ; posibilidade de manifestar instrucións previas ; e a recibir información sobre dereitos e deberes dos pacientes.

Deste xeito considera que:

1. A Lei é innecesaria e un refrito lexislativo, xa que estas medidas están recolleitas en múltiples leis Estatais e Autonómicas.
2. Pon limite o tempo de espera, que si se supera da dereito a ir a un centro privado (pagado con diñeiro público). A Xunta sabe que os tempos fixados son  imposibles de levar á práctica tralos recortes de persoal e da actividade dos centros públicos (en Vigo o 68% dos pacientes espera máis dun ano e o 22,8% máis de dous , cun crecemento do 64% no último año), como consecuencia os centros privados recibiran centos de pacientes a pagar con diñeiro público. Ademais a Lei beneficiará aos enfermos máis ricos que podan pagar as intervencións e esperar a que o sistema devólvallas.
3. A Libre elección de medico/a xa está recoñecida desde fai anos, a de enfermeira/o atenta contra a estrutura dos equipos en Atención Primaria, e a  de hospital en toda a Comunidade Autónoma, impedirá a planificación dos recursos e ten como obxectivo final abrir un mercado sanitario en  toda a CCAA,  facilitando que os hospitais privados podan conseguir  clientes en toda Galicia (pagados cos orzamentos públicos).
4. O dereito á unha segunda opinión, instrucións previas e información sobre dereitos e obrigas, xa está recoñecido de xeito exhaustiva polo ordenamento vixente.

Em resumo e  unha  lei no máis puro estilo de marketing político (para mellorar a imaxe dunha administración deteriorada polos copagos, recortes e privatización), destinada fundamentalmente a favorecer aos hospitais privados concertados e a crear un mercado sanitario público-privado en Galicia.

Asociacion Galega para a Defensa da Sanidade Pública
mmargar1951@gmail.com
Móbil: 669704177

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
4 de dezembro de 2013 12:52
www.plataformadspferrol.blogspot.com
______________