A progresía e o movimento 15-M, ... Por Carlos Taibo - Último libro: "Nada será como antes. Sobre o movimento 15-M"

Por Carlos Taibo Arias [*]
04.08.2011

Nalgún momento sinalei que en termos xerais as xentes da esquerda tradicional portáron-se decentemente en relación co Movimento 15-M: participaron nas asembleas, fuxindo das identificacións partidarias e decatáron-se do significado do que estaba ocorrendo. O anterior é verdade aínda cando non falten nalgúns lugares problemas que cualificarei de menores -intentos, por exemplo, de manipulación e control- e aínda cando algún responsable político -así, o candidato de EU á alcaldía de Madrid, Anxo Pérez, ou o outrora máximo dirixente de Esquerra, Josep-Lluís Carod-Rovira- realice declaracións impresentables.

Se a esquerda tradicional estivo genéricamente á altura das circunstancias, cabe preguntar-se de quen non pode dicir-se outro tanto. Esquecerei-me agora da ruindade inxente que rodea aos sindicatos maioritarios; que rechamante parece que sexa o Movimento 15-M o que convoque o pasado día 19 as manifestacións contra o Pacto do Euro, mentres as cúpulas de CCOO e UGT gardaban silencio. Interésa-me prestar atención, así a todo, a un grupo humano cuxa conduta ante os feitos das últimas semanas merece máis dun comentario. Falo desa constelación progresista da que forman parte un bo puñado de estrelas da intelectualidade e das artes.

O primeiro que me produce sorpresa é o feito de que estas xentes non dubiden en utilizar, para identificar-se, a etiqueta de progresistas. Poucos termos hai máis gastados que este. Gastados, en primeiro lugar, pola retórica vacua que empregou nos últimos decenios o partido que segue dirixindo o Goberno Español. Como é posible que quen nestas horas afirman que queren romper amarras con todo o que significa ese partido non dubiden en seguir empregando un cualificativo tan delatador? Sempre preto de estruturas de poder, os nosos progresistas adheríronse no pasado a todas as miserias imaxinables. Alguén esqueceu, por certo, a lista de partidarios do Tratado Constitucional da Unión Europea -chafariz principal da merda que hoxe arrastramos- que promoveu a SGAE en decembro de 2004? Non parece, nun terreo próximo, que estas xentes se desmarcaron convincentemente dos seus intereses persoais, nun escenario no que non menudean as noticias que dean conta de como recoñeceron publicamente os seus erros do pasado. Mentres, por unha banda, nunca pisaron un centro social okupado -para algo están os oropeles do Círculo de Belas Artes madrileño-, polo outro mantiveron ata fai ben pouco -seica algúns a manteñen aínda- unha relación moi cálida con eses dous combativos sindicatos que mencionei unhas liñas máis arriba. Falo de xentes, en fin, que se atribuíren a conciencia da esquerda e que estiman que non poderiamos pasar sen o socorro das súas declaracións e manifestos.

Teño a firme convicción de que os intelectuais e artistas progresistas arrastran problemas graves en materia de comprensión do que ocorre entre nós. No seu discurso o seu é que se denuncie o que está na epidermes mentres se esquivan as cuestións de fondo. Se a corrupción e a precariedade forman parte da primeira, o capitalismo e a supeditación do poder político ás súas regras viven entre as segundas. A única resposta posible e consecuente -así o entenderon amplísimos sectores do movemento 15-M- asume a forma da contestación franca do capitalismo desde perspectivas antiproductivistas, antipatriarcales e internacionalistas. Semellante proxecto casa mal, dito sexa de paso, coa obsesión dos nosos intelectuais e artistas polos partidos e as eleccións. Cal non será respecto diso a última idea brillante que estarán iluminando no que se refire a marabillosas frontes nos que conflúan algúns dos primeiros? E que líderes proporannos agora? Haberá algún que non cheire ao mesmo de sempre, ao designio de reunir á esquerda claudicante baixo bandeiras aparentemente novas? Que significativo resulta que moitos de quen fai ben pouco lle rían as grazas ao PSOE sentan hoxe traizoados. ¡Vaia que tardaron tempo en tomar nota da realidade! O de Esquerda Unida, entre tanto, non parece convencer-lles, seica porque no maltreito proxecto da refundación non se lles reservaba o lugar que esperaban, seica porque seguen pensando que é preferible ser cola de león que cabeza de rato.

Maior relevo que todo o anterior corresponde, con todo, a un feito: os nosos intelectuais e artistas víronse por completo desbordados polo que ocorreu tras o 15 de Maio. E a súa situación é incómoda, primeiro de nada, por algo que salta á vista: nada tiveron que ver coa xestación dun movimento que, por razóns fáciles de intuír, non comprenden, inmerso como está no vórtice da asemblea e da autogestión, lonxe de divos e de famoseos. En lugar de achegar-se humildemente ao que empezaba a manifestarse, entregáron-se con decoro á tarefa de rebaixar a radicalizade da proposta que vía a luz nas prazas, procurando adapta-la a unha ladaíña repentinamente superada pola reacción airada dos mozos. Para iso dispuxeron, como sempre, dos resortes preceptivos que ofrecen os medios progresistas: El País e a SER, Público e Radio Nacional.

Sen norte, os nosos amigos procuran nestas horas, con escaso éxito, recuperar o protagonismo que tanto lles gusta. Bo sería que tomasen nota, con todo, de algo que parece evidente: @s indignad@s non só o están cos banqueiros e cos gobernantes que lles serven. Non senten ningún agarimo, tampouco, por quen riron as grazas demasiadas veces aos uns e aos outros. Para certifica-lo basta con botar unha ollada aos foros de moitos deses medios de comunicación progresistas que acabo de nomear.

Fonte: http:// www.carlostaibo.com
30.06.2011 | Carlos Taibo | Crise - Estado español/España |

[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo".
[+ info]
_________________

Carlos Taibo escribiu un libro sobre o 15-M de moito interese:

"Nada será como antes. Sobre o movimento 15-M"
EDICIÓN: 2011 | ISBN: 978-84-8319-604-5 | Catarata | 86 páxinas

COMENTARIO DO AUTOR:
Estas páxinas ofrecen unha interpretación do que significou o movemento que viu a luz, en Madrid e noutros lugares, o 15 de maio de 2011. Para iso debullan as razóns que explican o éxito dese movemento, as dúas grandes percepcións que coexisten no seu interior, os trazos fundamentais da súa proposta programática, a reacción provocada nas xentes de orde, o eco mediático alcanzado e, en fin, as perspectivas de futuro que se abriron. Escrito desde posicións próximas ás de quen organizaron as manifestacións do 15 de maio, neste texto apréciase o desexo de que o chamado movemento 15-M convértase no fermento dun amplo proceso de autogestión e creación de espazos autónomos.

Pode-se conseguir por 8 € en "Traficantes de soños"
________________________