Serge Latouche [*]
28.09.2011
Fronte á sociedade do crecemento sen crecemento, o autor formula unha entrada na sociedade do decrecemento, ou de prosperidade sen crecemento.
A "ricuperación" é o que se propuxo no cume do G20 de Toronto, un programa que anunciou simultaneamente a recuperación e a austeridade. O acordo final dese cume fíxose baixo unha síntese errada: a continuación da economía controlada polo rigor e a austeridade medida pola recuperación. A ministra de Economía francesa, que non era aínda presidenta do FMI, Christine Lagarde, arriscouse entón ao neoloxismo "ricuperación", unha contracción dos termos rigor e recuperación.
1º Rexeitamento da austeridade
A crise grega inscríbese no contexto máis amplo da crise do euro e dunha crise de Europa. E por suposto dunha crise da civilización da sociedade de consumo, unha crise que une crise financeira, económica, social, cultural e ecolóxica. A miña convicción é que resolvendo a crise de Europa e do euro, se non a crise da civilización consumista, resolveremos a crise grega, pero mantendo Grecia a golpes de préstamos condicionados por curas de austeridade, non salvaremos nin a Grecia, nin a Europa e afundiriamos os pobos na desesperación.
Rexeitar a austeridade é levantar dous tabús que son a base da construción europea: a inflación e o proteccionismo. As políticas arancelarias sistemáticas de construción e reconstrución do aparello produtivo, de defensa de actividades nacionais e de protección social, e as de financiamento do déficit orzamentario por un recurso razoado á emisión de moeda procreando aquela inflación moderada preconizada por Keynes, acompañaron o crecemento das economías occidentais da posguerra, "en verdade o único período na historia moderna no que as clases traballadoras gozaron dun benestar relativo". Estas dúas ferramentas foron proscritas pola contrarrevolución neoliberal.
Como todas as ferramentas, o proteccionismo e a inflación poden ter efectos negativos e perversos "efectos que se observan a día de hoxe pola súa utilización vergoñosa" pero é indispensable recorrer a estes de xeito intelixente para resolver socialmente de forma satisfactoria as crises actuais. Por iso, hoxe necesítase probablemente saír do euro, a falta de podelo corrixir. A moeda pode ser un bo servidor, pero sempre será un mal amo. Notamos que a recuperación da señora Lagarde non é a recuperación productivista de Joseph Stiglitz, é a recuperación da economía de casino, a da especulación bolsista e inmobiliaria, esencialmente. Para os gobernos vixentes, o slogan "recuperación e austeridade" significa a recuperación para o capital e a austeridade para as poboacións.
En nome da recuperación, amplamente ilusoria, do investimento e do emprego, báixase ou elimina o produto social e o imposto sobre beneficio das empresas. Renúnciase a toda imposición sobre os beneficios bancarios e financeiros, mentres que a austeridade asesta un duro golpe aos asalariados e ás clases medias e inferiores con descensos das remuneracións, redución de prestacións sociais, retroceso da idade de xubilación, etc. Para completalo e preparar a mítica recuperación, desmantélanse máis os servizos públicos e privatizamos de golpe o que aínda non o foi, con supresión masiva de postos (ensino, saúde, etc.).
Asistimos a unha estraña competición masoquista da austeridade. O país A anuncia un descenso dos soldos de 20%, enseguida, o país B anuncia que o fará mellor con 30%, mentres que o país C por non deber nada a ninguén se apresura a engadir medidas aínda máis rigorosas. Esta política de austeridade estúpida non pode procrear outra cousa que un ciclo deflacionista que precipitará a crise que a recuperación puramente especulativa non impedirá; e os Estados, sen substancia, xa non poderán esta vez salvar os bancos a golpes de miles de millóns de dólares. O problema, efectivamente, vén dado polo feito de que na práctica, a crise do endebedamento dos Estados é só unha parte do problema.
Polo que concierne á débeda pública, a súa anulación correría o perigo de afectar non só a bancos e especuladores, senón tamén directamente ou indirectamente aos pequenos aforradores que confiaron no seu Estado e en bancos, que realizaron investimentos complexos ás súas costas. Unha reconversión negociada (o que equivale a unha bancarrota parcial), como ocorreu en Arxentina despois do desmoronamiento do peso, ou logo dunha auditoria, como propón Eric Toussaint que determine a parte abusiva da débeda, é sen ningunha dúbida preferible. Nunha sociedade de crecemento sen crecemento, o que corresponde máis ou menos á situación actual, o Estado está condenado a impor aos cidadáns o inferno da austeridade. É para evitar iso para o que é necesario emprender unha saída da sociedade de crecemento e construír unha sociedade de decrecimiento.
2º Rexeitamento da "recuperación"
Bos espíritos, como Joseph Stiglitz, preconizan antigas receitas keynesianas de recuperación do consumo e de investimento para que se reparta o crecemento. Esta terapia non é desexable. Non é desexable, porque o planeta xa non o pode soportar, non é posible quizais, polo feito do esgotamento dos recursos naturais. Trátase de saír do imperativo do crecemento. Dito doutro xeito, de rexeitar a procura obsesiva do crecemento. Esta non é (e non ten que selo) unha meta por si mesma; xa que non constitúe o medio de suprimir o desemprego. Débese intentar construír unha sociedade de abundancia frugal, ou para dicilo como Tim Jackson, de "prosperidade sen crecemento".
O primeiro paso da transición tería que ser a procura do pleno emprego co fin de remediar a miseria dunha parte da poboación. Isto podería ser realizado grazas a unha relocalización sistemática das actividades útiles, unha reconversión progresiva das actividades parasitarias como a publicidade ou daniña como a nuclear e o armamento, e unha redución programada e significativa do tempo de traballo. Para o demais, darlle á máquina de facer billetes e establecer unha inflación controlada (digamos máis ou menos 5% ao ano) é o que preconizamos.
Por suposto, este fermoso programa é moito máis fácil de anunciar que de realizar. No caso de Grecia, supón como mínimo saír do euro e restablecer o dracma, probablemente inconvertible, co que iso implica: control dos cambios e restablecemento das aduanas. O necesario proteccionismo selectivo daquela estratexia arrepiaría aos peritos de Bruxelas e da Organización Mundial do Comercio. Desta parte esperaríanse represalias e tentativas de desestabilización exteriores asociadas con sabotaxes de intereses lesionados desde o interior. Este programa parece a día de hoxe moi utópico, pero cando esteamos ao fondo do marasmo e da verdadeira crise que nos está axexando, parecerá desexable e realista.
Conclusión
Na estratexia grega antiga, a catástrofe é a escritura da estrofa final. Aquí estamos. Un pobo vota masivamente por un partido socialista cuxo programa era case socialdemócrata que, sometido á presión dos mercados financeiros, impón unha política de austeridade neoliberal obedecendo ás conminaciones conxuntas de Bruxelas e do Fondo Monetario Internacional. O euro impón a Grecia rexeitar democraticamente esta imposición, como fixo Islandia. Está claro que na súa maioría, o pobo grego probablemente non aceptaría, ou en calquera caso non facilmente, as consecuencias da rupturas co euro (repudio polo menos parcial da débeda pública, expulsión de Europa, embargo dos países "expoliados", fuxida de capitais, etc.). Pero "o sangue e as bágoas" seguindo a fórmula de Churchill, xa están aquí, só que sen esperanza da vitoria. O proxecto do decrecimiento non pode aforrar este sangue e aquelas bágoas, pero polo menos, abre a porta á esperanza. O único xeito de escaparse diso, desexámolo ardentemente, sería lograr sacar a Europa da ditadura dos mercados e construír a Europa da solidariedade, da convivencia, este cemento do lazo social que Aristóteles chamaba "philia".
Fonte: Tradución: Carole Charraud - En Diagonal
Orixinal en francés: 'A double imposture da rialance' - 26 de setembro de 2011
Fonte: http://www.decrecimiento.info/
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
[*] Serge Latouche, é licenciado en ciencias políticas, filosofía e ciencias económicas. Profesor emérito de economía da Universidade Paris-Sud (Orsay), é especialista en relacións económicas e culturais Norte-Sur e en epistemoloxía das ciencias sociais. É tamén autor de "Sobrevivir ao desenvolvemento" e "A aposta polo decrecimiento".
No buscador de Google: buscar
__________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon