Por Iolanda Teixeiro Rei [*]
21.03.2022NON Á GUERRA E... A SEGUIR CRECENDOEstes días veñen de se organizar por algunhas organizacións, concentracións contra a guerra en Ucraína. O lema é Non á guerra.
É doado apuntarse á paz e ser solidarios na distancia, sobre de todo cando a nova ameaza vírica é atopar os andeis baleiros dos supermercados. É a moina destes tempos de indefinición. Quen vai querer que se derrame o sangue do povo ucraíno ou de calquera outro povo?
Pero non sería ben máis efectivo defender políticas enerxéticas transparentes? Quen lideran estas concentracións teñen o afouto de sair do PIB como leme dunha economía desexavel? Ninguén pode xa ignorar o efecto bolboreta do capitalismo asasino da globalización.
É de recibo berrar na ágora Non á guerra desentendéndose da descarbonización, mudando as políticas de redución enerxética e de consumo polo trapelo da paradoxal eficiencia? Pódese facer política curtopracista en defensa da instalación ou permanencia de calquera industria malia que destrúa as posibilidades de desenvolvemento territorial respectuoso co ecosistema, apostar polo produtivismo e teimar no mantra dun modelo crecentista, coñecendo o despilfarro da enerxía que iso supón e as guerras que iso causa?
Non saben eses artelladores do Non á guerra que iso implica políticas radicais de esquerda non-produtivista de Non ao saqueo territorial?. Políticas que ningún deles defende.
Acaso non é a guerra de Ucraína, entre outras cousas, unha guerra pola dominación dos escasos recursos enerxéticos nun mundo que abanea entre o despilfarro e a pobreza enerxética? Acaso non é o gas imprescindible para a nosa sustentavel transición enerxética? Lembremos que no 2014, o gas xa estava na cobiza pola hexemonía de occidente, naquela Estratexia Europea da Seguridade Enerxética onde se falava das estratexias contra a hexemonía enerxética rusa.
Como ben aponta Carlos Taibo, Rusia tería mordido o anzó que lle tenderan as potencias occidentais co fin de finiquitar a era Putin para beneficio de EEUU que, sempre na lonxanía, non vería con malos ollos dividir á Unión Europea, sabido de que o fracking é un ridículo amaño para manter o pozo sen fondo do modo de vida americano.
Por outra banda, Fernández Durán e González Reyes no manual clásico En la espiral de la energía xa apontavan no apartado Auxe de novos fascismo e do patriarcado como paradigma do colapso social, que unha das posibilidades do ascenso do fascismo sería orquestrar movilizacións populares ou insurreccións como a de Ucraína para tornar en autoritario, un governo saído das urnas, en resposta á presión popular.
Por iso, as concentracións de Non á guerra tiñan que vir acompañadas dun programa transparente de pedagoxía política do colapso. Clarexar que fai, por exemplo, o grupo Wagner, compañía militar privada rusa en África tanto como esmiuzar as paixóns/birras entre Marrocos-Sáhara-Arxelia-España e a súa relación co gas e os fosfatos na dictadura dos supermercados e a agroindustria. Ou, amais de demonizar a Putin e censurar Russian Todays e Sputnik, recordar o acordo da Unión Europea para construir un megasoducto desde Azerbaiyán até Italia, unha vía terrestre contra a hexemonía rusa do gas, sen lles importar os máis de 50 presos políticos azeríes.
Foron moitos dos que agora orquestran o pacifismo que aplausaron a instalación de plantas de gas contra toda a legalidade, eses que saben que os cartos que deverían adicarse á resiliencia, a relocalización, á soberanía enerxética e alimentar para un mundo posfosilista, morren en investimentos de Proxectos de Interese Común en novas regasificadoras ou en ampliar perigosamente a capacidade das vellas.
Eu pergúntome a cotío onde é que vai a esquerda. Onde é que se concentran aqueles marxistas que, como o filósofo Manuel Sacristán, lonxe da esquerda crescentista de hoxe, suliñava a necesidade de contribuir á diminución do consumo no modelo social, así como á eliminación da producción nociva e superflua. Aqueles que sabían que a liña vermella do internacionalismo obreiro e a solidariedade norde-sur era algo máis que defender calquera industria só computando os postos de traballo a crear, sen computar os destruídos ou sen analisar as consecuencias territoriais nun programa que abranga as xeracións futuras.
Onde está logo esa esquerda que sobarde as mezquiñas aspiracións pequenoburguesas?
[
*]
Iolanda Teixeiro Rei. Secretaria de organización de LiGanDo-LGD. Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro
Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No
facebook e no twitter. Artigos no
Diario de Ferrol e
Diario Nós.
Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
20 de março de 2022 21:29_______
Foto de José Martín. | Desabastecemento - Carnicería de Gadis en catabois (Ferrol) 21.03.2022
_______
