A OTAN impón un goberno neocolonial - Gadaffi asasinado vilmente: Un novo crime de Occidente contra o mundo árabe e van... Por Carlos Aznárez - Enlace coa Rede Voltaire: 593 artigos para entender que pasa en Libia - Vídeo

Gadaffi, o seu fillo e centos de combatentes más foron linchados, despois de ser caturados vivos.
...

http://youtu.be/PgsOy41tLAo

Interesantisimos 593 artigos sobre Libia na Rede Voltaire en diferentes idiomas, para comprender o que pasou, pasa e pasará no Estado norteafricano que tiña o maior índice de desenvolvemento humano, antes de ser destruido polos bombardeos da OTAN, miles e miles de persoas mortas e dúcias de miles feridas,mais de cen mil bombas de todo tipo, miles de millóns de euros lapidados, e outros centos de miles roubados por occidente, ...
...

Lamentablemente, e isto é o que queda cada vez máis claro á luz do ocorrido en todos estes anos, o gran erro de Gadaffi foi haberse relacionado no seu momento con quen hoxe se converteron nos seus verdugos. Como ben dicía Che Guevara, "no imperialismo non se pode confiar nin un tantito así, nada" . Gadaffi desoíu tales recomendacións e sucumbiu aos cantos de sirena, tentado pola idea de pór en marcha reconciliacións imposibles -con quen lle asasinaron á súa propia filla- e cruzou sorpresivamente o charco, levado da man de especulacións financeiras indefendibles. O ocorrido nesa época ensombreceu parcialmente a historia de quen xurdise como un dos baluartes da Revolución africana. Daba a impresión de emprender un camiño sen retorno, pero non foi así, xa que a mediados de 2010, o seu Goberno decidira pór coto ás ambicións económicas dos seus "aliados" e iso é precisamente o que puxo en marcha, no mes de febreiro, a campaña injerencista dos EEUU e a Unión Europea para apoderarse do petróleo e o ouro libio.

...

O ocorrido en Libia deixa ensinos que non hai que desatender. O Imperio na súa contraofensiva non se detén ante nada, conta para iso coa cobertura do terrorismo mediático e de cómplices insospeitados que co seu silencio amparan o seu accionar devastador.

Por Carlos Aznárez [*]

21.10.2011

Finalmente lográrono. Apresado vivo na súa trincheira de combate de Sirte, o líder libio Muammar Gadafi sufriu o que é común cando se enfronta ao Imperio en calquera parte do planeta. Os seus captadores aplicáronlle con total impunidade a "lei de fuga" e asasinárono vilmente, para logo mostrar, unha e outra vez, o seu cadáver sanguinoliento ante as cámaras dos lacaios da o Yazeera, Reuter ou a CNN. Os monstros da OTAN festexan a súa fazaña con risotadas e xestos desafiantes. Eles, aos que a prensa do discurso único segue denominando "rebeldes", "revolucionarios" ou "combatentes", son en realidade un puñado de vulgares criminais que xamais poderán compararse cos auténticos loitadores da Resistencia libia que durante oito meses aguantaron a pé firme miles de bombardeos da OTAN e o avance toleado dos seus esbirros, armados ata os dentes, pero definitivamente covardes no combate corpo a corpo.

O asasinato do líder libio é, sen dúbida un duro golpe para o pobo libio pero non se pode falar dunha derrota definitiva. Iso é precisamente o que temen os mandos occidentais da OTAN, xa que alí está como exemplo o ocorrido en Iraq e Afganistán, onde a outrora "vitoria" dos invasores foise convertendo nun inferno, que os foi obrigando a fuxir do que consideraban "territorio propio".

Todo indica, nese sentido, que a Resistencia Libia crecerá, aínda que busque outras formas de loita para combater a tan viles inimigos que non só xeraron matanzas masivas senón que destruíron (como fixeron en Iraq) a case totalidade da infraestrutura dun dos países máis desenvolvido do continente africano.

Lamentablemente, e isto é o que queda cada vez máis claro á luz do ocorrido en todos estes anos, o gran erro de Gadaffi foi haberse relacionado no seu momento con quen hoxe se converteron nos seus verdugos. Como ben dicía Che Guevara, "no imperialismo non se pode confiar nin un tantito así, nada". Gadaffi desoíu tales recomendacións e sucumbiu aos cantos de sirena, tentado pola idea de pór en marcha reconciliacións imposibles -con quen lle asasinaron á súa propia filla- e cruzou sorpresivamente o charco, levado da man de especulacións financeiras indefendibles. O ocorrido nesa época ensombreceu parcialmente a historia de quen xurdise como un dos baluartes da Revolución africana. Daba a impresión de emprender un camiño sen retorno, pero non foi así, xa que a mediados de 2010, o seu Goberno decidira pór coto ás ambicións económicas dos seus "aliados" e iso é precisamente o que puxo en marcha, no mes de febreiro, a campaña injerencista dos EEUU e a Unión Europea para apoderarse do petróleo e o ouro libio.

Agora ben, que Gadaffi sexa seducido no seu momento polas tentacións de Occidente, non desculpa para nada que boa parte da esquerda internacional e os sectores progresistas puidéronse equivocar tanto á hora de repudiar a invasión criminal da OTAN e polo tanto non mobilizarse contra ela. Foi precisamente neses momentos tan álxidos, cando se converte en complicidade criminal dubidar sobre quen é realmente o inimigo principal dos pobos que loitan e avogan pola súa independencia. Definitivamente, non se podía dubidar de que lado do campo de batalla situarse.

Por outra banda, foi precisamente neses momentos cando a figura do coronel Gadaffi comezou outra vez a axigantarse, sobre todo á luz da vesanía de quen bombardeaban e masacraban ao seu pobo. A súa decisión de resistir xunto ao seu pobo e non abandonar un territorio que comezaba a converterse nun escenario de morte e destrución, fixeron evocar aqueles anos en que derrocase á monarquía e implantase unha nación revolucionaria con definicións socialistas.

Atrincheirado nos bastións de Beni Walid e Sirte xunto aos seus combatentes, Gadaffi e os seus fillos foron demostrando nestes dous últimos meses, en que os ataques otanianos fixéronse máis intensos, que fronte ao Imperio e o seu accionar criminal non queda outro camiño que a resistencia. Unha e outra vez, os combatentes libios fixeron retroceder aos mercenarios do Consello Nacional de Transición, e neste desigual enfrontamento, fóronse escribindo páxinas dunha heroicidade sen par, xa que Sirte (unha das cidades máis belas de Africa, hoxe virtualmente destruída) foi algo máis que unha trincheira anti OTAN, senón que se converteu en símbolo da coraxe de todo un pobo. Alí precisamente, din as axencias occidentais -de dubidosa fama á hora da credibilidade- que sucumbiría o líder libio, pelexando ata o último instante, cumprindo a palabra dada aos seus seguidores incondicionais, de non abandonar o país ata a vitoria ou o martirio.

Agora, que as pantallas televisivas mostran a alegría do pederasta internacional Berlusconi ou dos seus colegas Sarkozi, Obama e Clinton, mesturado con flashes en que se ve o corpo do coronel libio, agora que virán os voitres voraces a roubarse as riquezas do país e aplicarán o terror contra quen non se sometan aos seus ditados, agora que se instalarán os invasores da Africom, unha boa parte do pobo desa Nación invadida e arrasada pola criminalidade occidental, chorará ao seu líder, fará o seu obrigado duelo, pero sen perda de tempo sumarase aos novos batallóns da Resistencia que máis temperán que tarde farán arrepentir a estes novos Cruzados de Occidente, ambiciosos, bestiais, destrutores, como os seus antecesores.

O ocorrido en Libia deixa ensinos que non hai que desatender. O Imperio na súa contraofensiva non se detén ante nada, conta para iso coa cobertura do terrorismo mediático e de cómplices insospeitados que co seu silencio amparan o seu accionar devastador. De alí que sexa necesario que as forzas populares e progresistas do planeta tomen nota e se preparen para novos escenarios onde, sen dúbida, haberá que unir forzas, deixar de lado divisións estériles e agudizar a creatividade para resistir e vencer a esta nova volta de porca do colonialismo occidental.

[*] Carlos Aznárez -Bos Aires, Arxentina, 1947, é activista, escritor e xornalista basco e arxentino, director de Resumen Latinoamericano.



Enviado por:

Resumen Latinoamericano

-resumen@nodo50.org-

20 de outubro de 2011 17:35

________________________

Relacionados:

Resolución 1973 aprobada polo Consello de Seguridade de Nacións Unidas

Interesantisimos 593 artigos sobre Libia na Rede Voltaire en diferentes idiomas, para comprender o que pasou, pasa e pasará no Estado norteafricano que tiña o maior índice de desenvolvemento humano, antes de ser destruido polos bombardeos da OTAN, miles e miles de persoas mortas e dúcias de miles feridas,mais de cen mil bombas de todo tipo, miles de millóns de euros lapidados, e outros centos de miles roubados por occidente, ...

http://www.voltairenet.org/
_______________