Témola aí outra vez - Carta

Entrada na ría de Ferrol do gaseiro avariado ´Arctic-Princess´, o pasado 24 de novembro

Hoxe mesmo, querida amiga, fai dezanove anos que se partiu e afundiu o Mar Egeo, pegadito á Torre de Hércules, con 80.000 toneladas de cru a bordo. Unha enorme columna de fume denso ennegreceu o ceo da cidade e encolléusenos a alma a todos. Por fortuna os ventos levaron cara ao mar aquela nube negra, porque de soprar ao contrario non sabemos o que podería pasar na zona de Monte Alto, a Cidade Vella ou o Orzán. Pero non nos libramos das manchas de petróleo que contaminaron as rías da Coruña e Ferrol, desde Sisargas a Punta do Cadro. Aínda estaban sen saldar as nefastas secuelas do Urquiola e vivas na memoria a catástrofes de Polycommander, do Erkowit, do Andros Patria e do Casón. Con esta historia por detrás, quedou demostrado que non aprenderamos nada dela, cando en 2002 abateuse sobre nós o desastre do Prestige, como unha praga bíblica. A cólera e a conciencia xeral de desamparo institucional cristalizaron nunha gran mobilización cidadá, en Galicia e fóra dela, para enfrontarse á crise, que se concretou naquel berro colectivo, desgarrado e reivindicativo: "Nunca Máis".

Teremos, querida Laila, aprendido algo agora? fariamos realidade aquel "Nunca Máis"? Non o sabemos de certo, pero hei de dicirche que teño moi serias dúbidas de que conxuremos razoablemente o perigo, se nos atemos ao que está sucedendo.

É verdade que a partir do Prestige tomáronse medidas de protección e vixilancia moi notables: cambiáronse as rutas da navegación de buques perigosos, adoptáronse medidas na construción dos transportes con risco, establecéronse mellores mecanismos de coordinación institucional a nivel europeo e parece que hai mellores e máis áxiles medios técnicos de resposta a crise e catástrofes. Seguramente isto é así, pero teño a impresión de que está pasando o día e a romaría, a pesar de que, segundo din, estatisticamente estariamos xa moi preto dun novo desastre, dadas as nosas condicións e o tempo pasado.

En todo caso, querida, o máis evidente é que en Galicia si abrimos novas posibilidades á catástrofe co que Miguel Angel Aguilar chamou o "Dislate de Reganosa". Colocamos no peor sitio posible da ría de Ferrol unha planta de regasificación no medio dun núcleo de poboación de máis de 8.000 persoas nun radio de 2.000 metros, con vivendas a menos de 80 e que supón un risco permanente para a navegación dos barcos que a nutren pola angosta entrada á Ría. Destes perigos foi unha boa mostra a última e recente incidencia do gasero Arctic-Princess que perdera o rumbo e houbo de ser endereitado por un par de remolcadores.

Témola aí, querida Laila, e niso están implicados os gobernos de Fraga, de Touriño e o BNG e agora o de Feijóo que non moveron un dedo por impedir esta barbarie. É verdade que houbo e aínda continúa habendo protestas e demandas de traslado da planta, moi xustamente encolerizadas, pero absolutamente tapadas por un manto de silencio oficial e tamén mediático do que, por certo, é unha excepción A OPINIÓN, tal como sinalaba o propio Miguel Anxo Aguilar o pasado ano.

Non che resulta estraño e indignante que un incidente como o do gasero non mereza sequera unha urxente e clamorosa intervención parlamentaria? Parece que quen gobernan e informan estannos levando, de novo, á indefensión ante outra desgraza, o que é un verdadeiro crime. E que non me vingan con que, por non alarmar, non alertan, porque iso é unha falta de respecto, ademais dunha estupidez.

O devandito, querida, parece que a temos aí outra vez.

Un bico.

Andrés

Publicada na contracapa de "La Opinión de A Coruña" 03.12.2011

Nota.-
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo
__________________________