Confírmase o fracaso das políticas europeas - Os últimos datos que acaba de presentar a oficina de estatística europea (EUROSTAT) mostran que Europa entra de novo en recesión - Escriben en AlterEconomía: Juan Torres López e Alberto Garzón

Confírmase o fracaso das políticas europeas

Por Juan Torres López e Alberto Garzón

22.02.2012

Os últimos datos que acaba de presentar a oficina de estatística europea (EUROSTAT) mostran que Europa entra de novo en recesión. Deixando agora de lado o feito de que medir a evolución da actividade económica a través do PIB desvirtúa bastante o coñecemento do que de verdade ocorre nas economías, o certo é que, até utilizando este indicador, a economía europea e a da zona euro mostran o seu mal estado ao rexistrar unha caída do 0,3% na súa actividade. Só Francia, Eslovaquia, Bulgaria, Hungría e Letonia sálvanse dos rexistros negativos.E algunhas xa empezan a estar tecnicamente en recesión (dous trimestres con crecemento negativo). Entre elas Bélxica, Holanda, Italia, República Checa, Dinamarca e Eslovenia. E, por suposto, as de Grecia, Portugal e posiblemente Irlanda cando se coñeza o dato do último trimestre.

Trátase, pois, do primeiro paso cara á recesión xeneralizada en Europa que case con toda seguridade podemos dicir que se está xa producíndose no trimestre no que agora nos atopamos e que seguramente afectará ata á "locomotora" europea, pois Alemaña xa rexistrou crecemento negativo (-0,2%) no último trimestre de 2011, o que demostra que as políticas que impón aos demais nin sequera son boas para a súa propia economía porque esta vive da demanda allea (do que está "tirando" da súa actividade nos últimos meses é o seu sector da construción).

Máis nuboeiros no horizonte

No entanto, sería inxenuo crer que o que está pasando en Europa é soamente que baixan unhas décimas os rexistros da actividade económica e que iso se resolverá pronto.

Se se entra nos detalles desta caída, as seguintes circunstancias permiten deducir que a situación é máis grave do que parece e que vai empeorar ao longo do ano:

- A deterioración estase producindo en practicamente todos os países europeos (Francia seguramente se engadirá aos de rexistro negativo neste primeiro trimestre de 2012), o que quere dicir que é o conxunto das políticas, o seu impulso e deseño xeral, o que falla e non só a súa mala aplicación por algúns países.

- Vén producindo unha considerable diminución do consumo privado como consecuencia da moderación salarial e da subida de impostos indirectos que están deteriorando a capacidade adquisitiva da inmensa maioría da poboación europea. Isto significa que aumentará a pobreza e a exclusión social, dando lugar ao círculo perverso que sempre orixina a deterioración das condicións de vida que ao cabo leva consigo peche de empresas, máis desemprego ... e peor rendemento económico.

- A caída na utilización da capacidade produtiva adianta que o investimento non se vai a recuperar en bastantes meses.

- Nada indica que se estea disposto a cambiar as políticas de recorte do gasto público, de modo que se vai a seguir provocando o aumento do desemprego e do peche de empresas como consecuencia da menor demanda e da perda de estímulos esenciais ao investimento e a innovación.

- Aínda que algúns países melloran o saldo exterior (como España) é máis ben como efecto da caída das compras ao estranxeiro que da subida de exportacións, o que indica que reducir salarios non conseguiu en realidade mellorar a competitividade global en Europa, tal e como din os defensores das políticas que se están impondo. Ocorre, como comentamos noutros artigo, todo o contrario: o empobrecimento xeral.

- Os indicadores de confianza económica baixaron aos niveis de 2009.

- Os diferenciais de débeda entre os países aumentaron nos últimos meses, a pesar de que os diferentes países foron aplicando as recomendacións das autoridades europeas e de que o Banco Central Europeo interveu masivamente. O que fai prever que o problema da débeda non só non está solucionado senón que vai aumentar ou ata a estalar nos próximos meses. Téñase en conta que os recursos dispoñibles do Fondo Europeo de Estabilidade Financeira e do Mecanismo Europeo de Estabilidade son insuficientes para facer fronte ás necesidades de financiamento de España e Italia nos próximos tres anos. Coa achega do FMI chegaría xusto pero a pouco que a situación nestes ou noutros países agravásese producirase unha crise xeneralizada.

- As enquisas dos bancos centrais apuntan a que empeoran as condicións de acceso ao crédito e isto é, moi posiblemente, o que vai marcar o tipo de crise asociada á nova etapa de recesión: un novo racionamento do crédito que ao engadirse ao que xa vén producindo pode chegar a paralizar a toda a economía europea provocando con iso outro desastre mundial. Ata o Banco Mundial acaba de sinalar nun recente informe que hai risco de ?unha crise global de dimensións iguais ou superiores á crise de Lehman Brothers, en 2008? (Global Economic Prospects 2012a: Uncertainties and Vulnerabilities. Resumo executivo en español en: http://bit.ly/x4safr).

Empeñados en fracasar para non actuar contra os bancos

Ao noso xuízo, estes datos mostran de forma clamorosa o fracaso indisimulable das políticas que veñen aplicando en Europa.

E é ademais é un fracaso longamente anunciado porque nace de non querer recoñecer nin enfrontarse á situación real de partida: tratando de aumentar ad infinitum o seu negocio (a xeración de débeda) a banca esnaquizou o sistema financeiro facéndoo saltar en mil pedazos. E como consecuencia diso agora atopámonos con dous problemas entrecruzados. Por unha banda, cunha necesidade extraordinaria de financiamento para facer fronte tanto á débeda privada auspiciada pola banca como á pública acelerada pola crise. E, por outro, cun sistema financeiro que non está en condicións de proporcionar o crédito que necesita a economía sinxelamente porque a banca está crebada, porque, por moito que se permita que se manipulen os seus balances con artimañas contables, o certo é que consumiu o seu capital propio e o alleo nas operacións de altísimo risco e completamente improdutivas que leva realizando desde fai anos. E, aínda por riba, porque en lugar de disciplinar á banca, as autoridades permítenlle que utilicen os centos de miles de millóns de euros que pon nas súas mans para que siga especulando e para que, en lugar de financiar á economía, lávese a cara e siga disimulando a magnitude da desfeita que provocou.

En lugar de facerlle fronte con realismo, ante esta situación as autoridades europeas decidiron pór-se á beira dos banqueiros para darlle todo tipo de facilidades e axudarlles a saír adiante. Renunciando así á fórmula de solucionala máis racional e efectiva e menos onerosa para os cidadáns: deixar caer á banca arruinada e garantir o financiamento como un servizo público esencial a través do Banco Central Europeo e de bancos nacionalizados.

Para xustificar a súa política de apoio á banca menten aos cidadáns sobre a orixe e natureza da débeda e dinlles unha e outra vez que o urxente é aliviala e moderar a demanda adicional de financiamento (porque vivimos, din, por encima das nosas posibilidades) e que iso só se pode conseguir reducindo os salarios e recortando o gasto público. Porque con salarios máis baixos as economía serán máis competitivas e obterán máis ingresos para pagar a débeda e porque con menos gasto público haberá máis recursos para pagala.

Trátase dunha política completamente errónea e falsa. E a mellor proba diso son os datos que mostran, como vimos ao comezo, que a economía europea vén de novo abaixo cando se pon en marcha.

A verdade é que o que perseguen as autoridades europeas é outra cousa. A primeira, como dixemos, salvar aos banqueiros porque estes imponllo grazas ao gran poder político que acumularon e que xa se traduce na súa presenza directa nos gobernos. E complementariamente aplicar a crenza liberal que afirma que a economía sae adiante só se se dan ás ao sector privado. E iso é o que lles leva a impor a privatización do pouco capital público que xa vai quedando para regalarllo ao capital privado, as reformas (laborais, financeiras, ...) que permitan multiplicar rapidamente os beneficios empresariais e pondo cada vez máis recursos en mans dos bancos e os grandes fondos de investimento (mediante o salvamento bancario ou a privatización das pensións e do aforro público).

O problema é que isto non só é unha forma sumamente inxusta de repartir da riqueza, senón tamén unha quimera desde a perspectiva do funcionamento global da economía: o que conseguen é deteriorar a demanda e sen ela só poden saír adiante as empresas que teñan moito poder de mercado e unha clientela completamente fidelizada. Para elas e para os bancos que seguen tendo barra libre no Banco Central Europeo e copiosas axudas dos gobernos é unha xogada perfecta. Pero é letal para as pequenas e medianas, para os traballadores e para a economía en xeral.

Agora ben. Xa non basta con crer que asistimos a un fracaso indisimulable da política económica por culpa de erros ou dunha mala conxuntura. As políticas de austeridade e recorte de dereitos económicos sociais fallan porque simplemente oriéntanse a distribuír ingresos a favor do gran capital e a aumentar o poder dos seus propietarios. E se tomamos en conta o dano que conscientemente están facendo a millóns de seres humanos habemos de recoñecelas non como un erro, senón como un crime económico.

Publicado en AlterEconomía o febreiro 20, 2012
___________________