"Todo o pobo andamos xuntos no proxecto que é da CUP, que é de ruptura democrática, de transformación social e de rescate da democracia"
David Fernàndez
Bos días a todas e a todos. Permitídeme que me vaia un pouco lonxe para volver cerca. O mundo fíxose un lugar pequeno, nós aínda buscamos o noso lugar, pero hoxe, tal día como hoxe, voume lonxe, prometo volver ao noso país e á nosa xente, hoxe, tal día como hoxe, morrerán, nun mundo que se fixo pequeno, oitenta mil crianzas de fame, e mañá tamén. Segundo a FAO morren oitenta mil crianzas de fame cada día, nun mundo onde hai 3.500 millóns de persoas que viven en situación de extrema pobreza, e nun mundo absurdo, inxusto, desigual, onde trescentas persoas teñen exactamente a mesma riqueza que a metade da humanidade.
Si focalizamos o foco e centrámonos alá de onde somos e alá onde estamos, no Mediterráneo e en Europa, estamos na Unión Europea do capital, dos mercadores, dos gángsters con gravata, daqueles mercados que impoñen hoxe aos pobos do sur de Europa un castigo inenarrable desde a vida cotiá das clases populares, e tamén nunha Unión Europea e un mundo que se define nunha fronteira absurda, que é o estreito de Gibraltar, que é esta fosa común onde os últimos vinte anos morreron vinte mil persoas. A fronteira máis absurda que separa a riqueza norteña, por así dicilo, coa pobreza do sur, en apenas trinta minutos.
Imos ao foco, e imos á nosa terra, en nome da Candidatura de Unidade Popular -Alternativa de Esquerdas, que son os Países Cataláns, onde nestes momentos, hoxe, agora e aquí mesmo, hai 3 millóns de persoas na pobreza, 1,7 millóns de persoas no paro, 150.000 persoas desafiuzadas nos últimos cinco anos, 190.000 persoas pasando fame en Cataluña segundo os últimos datos de Cruz Vermella, once mil persoas presas, persoas pobres presas, os corruptos están na rúa, como ben se sabe, 180.000 persoas que son os escravos do réxime neoliberal, son os sen papeis que cohabitan e conviven connosco nas nosas rúas, nos nosos barrios e nas nosas comarcas, e aquel réxime de apartheid tamén contra o 15 por cento da nosa conciudadanía que non ten dereito a voto.
O diagnóstico podería ser moito máis amplo, desgraciadamente, vinte e seis mulleres asasinadas, este feminicidio da violencia machista e patriarcal que fai tantas décadas e séculos que ten que aguantar a metade do noso país. E en todo caso si que estamos de acordo seguramente cun diagnóstico, ao que chegamos desde posturas diferentes, que é que a situación é extraordinariamente complicada, extremadamente fodida, extremadamente inxusta e desigual, e que é verdade que este Parlamento, segundo o parecer da CUP, non estivo á altura das circunstancias da xente que di representar. Non estaba cando empezaron os desafiuzamentos fai cinco anos, e ha ter que ser a forza da xente a que pare os desafiuzamentos.
E rebobino moito, tamén varios séculos, pero quédome no Mediterráneo, quédome na nosa casa, porque como dicía Agustín de Hipona que si dos gobernos sacamos a acción da xustiza só queda unha pandilla de ladróns e piratas. E segundo o noso parecer o mundo está hoxe gobernado por ladróns e piratas. Obviamente, chámense Lehman Brothers, chámense Golman Sachs, chámese Troika Comunitaria, chámese Dragui ou se chame Banco Central Europeo.
A primeira realidade, eu creo que se dixo aquí, e as reflexións dos grupos parlamentarios constatárono, é que este Parlamento reina, pero non goberna, porque aquí díxose que estamos obrigados a unha deudocracia e polo tanto xusto é dicir dúas cousas: que o Conseller de Economía da Generalitat de Cataluña da décima lexislatura estaba escollido antes das eleccións, estaba escollido porque o escolleron os mercados financeiros e porque é a troika comunitaria e os homes de negro que pronto se cargarán os despachos do Departamento de Economía.
Polo tanto, estamos nunha época onde os mercados financeiros votan cada día, a nós só déixannos votar unha vez cada catro anos, unha época de saqueo e unha época de roubo, onde fagamos o sacrificio dos pobos do sur de Europa, e en xeral os pobos do mundo, a este minotauro global sediento de máis sangue, non?, e que é imparable no seu reclamo de máis e máis. Estámoslle servindo ao minotauro todo aquilo que nos está collendo.
Falouse tamén aquí de estado de dereito, eu creo que houbo tres golpes de estado, un golpe de estado e dous golpes de mercado no último ciclo político que vivimos nos Países Cataláns: un é cando quedou demostrado que este estado de dereito e dereitas tan curioso que algúns invocan, demostrounos que vale máis a opinión de dez xuíces que a opinión de todo un pobo e que a vontade maioritaria deste pobo, na votación dun estatuto que, como é sabido, nós votamos en contra porque nós somos nítidamente independentistas e abogamos polo exercicio do dereito á autodeterminación. E en todo caso estamos no 2012, arrastramos tres crises profundas, a nacional, a socioeconómica e a democrática, e malia todo o mellor que lle pasou neste país nos últimos anos foi a forza da xente, o empurrón comunitario e a capacidade de activación e mobilización popular. Si estamos onde estamos, si o acordo para a consulta do 2014 remarca que agora estamos ante unha oportunidade no pobo de Cataluña, nós investiriamos os términos: é o pobo de Cataluña quen lle deu a oportunidade a esta casa de avanzar cara á máxima liberdade política. Vimos dun ciclo soberanista persistente, que empezou con mobilizaciones polas infraestructuras, que seguiu cunha consulta onde nos enviaron á Falanxe, onde nos enviaron á abogacía do Estado e á xustiza en Arenys de Munt, non querían unha e ofrecémoslles 555 desde unha expresión pacífica, democrática, masiva e determinada. No ámbito socioeconómico non hai que dicir que levamos tres folgas xerais nos últimos dezaoito meses, e no ámbito democrático, como mínimo desde a nosa lectura, o estallido da indignación en prazas, rúas e redes foron sen dúbida aire fresco que dixo que a democracia estaba en creba, que a democracia entrara nunha crise profunda e que era unha desfiguración de si mesma.
Entrando na materia sobre a que se debate hoxe, o debate de investidura, nós non utilizamos unha linguaxe equívoca, pensamos que a sinceridade e a honestidade política é imprescindible, polo tanto falamos de autodeterminación para avanzar cara á independencia. Nós somos os valencianos norteños, somos os isleños de poñente, seguimos pensando nos Países Cataláns porque temos un músculo que se chama memoria, e nós non temos memoria de peixe, senón que temos memoria de elefante, e neste país houbo unha cultura progresiva de desculturización e de despolitización, pero non negaremos que a lingua de Joan Fuster, que a lingua de Maria Mercè Marçal, que os poemas de Biel Maior son os que nos agrupan aínda hoxe en día como realidade social e cultural, que quereríamos tamén política e que hoxe recoñecemos que se ten que facer desde o confederalismo e que hoxe é Cataluña a que leva o ritmo cara á plena liberdade política.
Díxose aquí e non o repetirei, porque o dixeron as forzas políticas, que o dereito á autodeterminación non se pode patrimonializar, é de todas e todos, dos que votarán que si e dos que votarán que non, que é un mal favor vincular autodeterminación con recortes, é como un sacrificio que se pide ás clases populares que non se pode aceptar, desde a CUP non podemos aceptar. Nós non poñemos ningunha condición nin ningún límite á autodeterminación, pero esiximos que tampouco nolos poñan a nós. O dereito a decidir, polo tanto, vén dun ciclo longo e persistente de mobilización, é de todas e todos, e nós abogamos por un acordo multipartidario e sobre todo por un acordo que incorpore todos os axentes sociais, sindicais e culturais deste país, e cando acabe a intervención referireime a cal é a motivación. Nós non autodeterminaremos recortes, nin recortaremos a autodeterminación; e si estamos aquí e alguén pensa que hoxe nos estreamos, e é verdade, nesta casa, pero vimos de lonxe, imos moito máis lonxe aínda, e a ecuación política fundamental da esquerda independentista e dos movementos sociais que durante moitos anos reivindicaron a autodeterminación en ditadura e en democracia fixeron unha ecuación política fundamental que é que é imposible a liberación nacional sen a liberación social, que é imposible a liberdade sen a xustiza, e hoxe, traducido isto hoxe aquí significa que é inútil falar de independencia sen falar de crise e que é inútil falar de crise sen falar de independencia.
Formulárono en tempo de silencio algúns e algunhas valentes en 1968, cando naceu a esquerda independentista moderna; en 1988 algúns, poucos, tamén na festa do 77 xa avisaron de que a reforma impune do franquismo era unha vergonza -hoxe aínda non podemos anular a sentenza de Companys, hoxe aínda non podemos anular a sentenza de morto a un poeta como Miguel Hernández, o mellor do país continúa estando hoxe nas cunetas. E pasaron trinta anos, pasaron trinta anos e hoxe aquela transición xa está hipotecada, a súa defunción está multicertificada, e polo tanto tócanos ser precursores outra vez avanzando por que queremos a independencia: para facer un país libre, para facer un país mellor. Pero en todo caso, insisto: a autodeterminación é un dereito que corresponde a todo o mundo e é a primeira reflexión que queriamos engadir, tanto no acordo da consulta como no acordo de goberno.
O acordo de goberno, como dixemos, referíase a un sacrificio económico, que non se dixo aquí, son 4.000 millóns de euros, aínda que despois redúzase; tamén lamento que os 4.000 millóns de euros, señor Quico Homs, anunciásense logo das eleccións e non o venres antes, porque seguramente algúns reflexionarían sobre a orientación do seu voto, e dubido que do 25 ao 26 se reflexionou sobre a dimensión dos recortes.
Falouse aquí tamén, cando falaba Joan Herrera, das alternativas, e é verdade que temos alternativas. Creo que o acordo si que, como tamén se sinalou, rompe o discurso da hexemonía neoliberal: resulta que agora si que hai alternativas, resulta que, si agora se pode poñer a fiscalidade sobre as entidades financeiras, podíase facer fai dous anos; somos conscientes, ademais, que o máis sobrecogedor sempre é o sufrimento evitable, e entón houbo sufrimento social que era evitable os últimos dous anos, cuns recortes de 5.500 millóns nos últimos dous anos, e agora case se nos anuncia que o próximo ciclo será de máis sufrimento, de máis inxustiza, de máis desigualdade por valor de 3.000 ou de 4.000 millóns que aínda non coñecemos. Para nós non son recortes, é unha sierra eléctrica, e tamén anunciamos que nun ciclo de acumulación por desposesión nunca, nunca antes como hoxe, houbera tanta transferencia de renda de abaixo a arriba a través do mercado inmobiliario, a través desta acumulación por desposesión, a través da financialización da crise que está facendo a vida imposible a miles e miles de persoas, si non á maioría do país.
Nós somos uns insubordinados aos mercados financeiros, paréceme que isto tampouco é ningunha novidade. Falamos de Islandia: Islandia rompeu a hexemonía neoliberal. Islandia como espírito; temos que buscar, nós somos de modelo propio, buscamos o noso modelo propio. Islandia fixo cousas que os mercados dicían que estaban prohibidas: negarse a pagar unha débeda privada que querían coar como público, anular a débeda hipotecaria de miles de familias, encarcelar banqueiros "que non está mal", xulgar gobernos, e finalmente arrincar un novo proceso constituyente dunha nova constitución democrática. Si, e é verdade, e máis vale en política a honestidade e a sinceridade: somos anticapitalistas, hoxe o capitalismo xa está cuestionado. O outro día Antoni Vives ata o dicía nun artigo, que non hai parches, aquí o que hai de fondo é un cambio de modelo. E polo tanto dixérono premios Nobel da paz, houbo premios Nobel de economía que dixeron que ou se encarcelan aos responsables da crise ou non haberá saída, e como temos memoria e non somos máis nada que a testemuña, somos a herdanza que recibimos de quen nos precedeu na loita e temos que deixar o país en mellores condicións, aproveitarei un decreto da Generalitat de Cataluña do 1936 que nos dicía, que era o Decreto de colectivizaciones, e que hoxe pode soar singularmente elocuente. Aquel decreto acababa dicindo que a morte do capitalismo equivalería á vitoria do pobo. 1936, 2012.
E como aquí falábase de alternativas, permítannos que nos poñamos un pouco socialdemócratas, non o afacemos a facer pero hoxe farémolo, cando se fala doutras alternativas. Si que hai alternativas, señor presidente. Algunhas non custan nin un só euro, dependen únicamente e exclusivamente da vontade política, outras dependen de reordenar e reformular as finanzas públicas e as políticas sociais, e outras dependen da valentía, que segundo Séneca era o punto medio entre a cobardía e a temeridad.
As que non custan nin un só euro: a moratoria dos desafiuzamentos. A partir do próximo Goberno, a partir do 2013, os Países Cataláns ou Cataluña poden ser un país libre de desafiuzamentos. E isto tamén é ser un país libre. O custo será para o mercado inmobiliario, que llo merece, porque nós sempre falamos que non só queremos que se pare a burbulla inmobiliaria senón que queremos que nos devolvan todo o roubado. Neste país, no tsunami inmobiliario, que arrincou na época dos noventa e ata agora, houbo moitísima xente que se fixo de ouro coas galiñas dos ovos de ouro do dereito á vivenda. Polo tanto, moratoria aos desafiuzamentos.
E outra. Seguramente, si asumimos que a última crise produtiva na nosa casa nos noventa supuxo un paro estructural de 200.000 persoas, seguramente, cando algún día salgamos da crise, si saímos, que todo o mundo di?, ben, imos, imos atrasando as posicións, seguramente non é ousado dicir que sairemos cun paro estructural de entre 400 e 500.000 persoas. Polo tanto, é hora de repartir o traballo. E con custos?, seguramente, sen que se engadan custos ao sector empresarial, pero si de repartir o traballo, si queremos que este 30 por cento que hoxe está ás portas da exclusión social teña visos de que o mañá poida ser diferente.
Hai outras que tamén se seguen obviamente reordenando e reformulando, non as direi todas porque non teño tempo. Unha moi sinxela, porque xa sabedes que somos da cuadrilla dos Anonymous, e polo tanto da rede libre e do 2.0, e polo tanto xa está ben de pagar licenzas a Microsoft Word, 23 millóns de euros anuais, cando temos software libre, temos Ubuntu, temos Debian e temos outras propostas. Non vender máis o país, porque é fame para hoxe e fame para mañá. Que un Goberno en funcións venda Aigües Ter-Llobregat a dúas multinacionais, non? A división con Acciona e con Agbar ou Tabasa, e que ademais se venda precisamente a aqueles que traen o CAREC, o centro, non?, o Centro Asesor Económico, non está de bo ver e ao final dá a sensación de país-negocio e de país-consello de administración. Polo tanto, tamén hai que recuperar o control sobre os recursos estratéxicos e sobre os servizos públicos, porque si non pasa o que pasou no América Latina, que o ciclo neoliberal arrasa, e é comparable malia todas as diferenzas, o que pasou en América Latina nos oitenta e os noventa co que está pasando no sur de Europa: un ciclo de hexemonía neoliberal que o arrasa todo malia que despois nos temos que reempoderar para volvelo a construír, que é o ciclo político que vive hoxe seguramente América Latina.
E a última, que depende da valentía, e que é a nosa aposta política, é a que se dicía na «Canción das balanzas», que aprendemos afortunadamente na escola pública catalá deste país, da que estamos orgullosos, que dicía que a autoridade demóstrase cos fortes e non cos débiles. Non se demostra anulando PIRMI senón que se demostra con aqueles que evaden, con aqueles que gañan e con aqueles que sempre miran a outra banda ante un sufrimento social maioritario. Nós non temos ningún medo a desobedecer a limitación á marxe do déficit; non nos dá ningún medo. Pensamos que o que hoxe está en xogo precisamente é?, dános medo obedecer aos mercados; o que non nos dá medo é non desobedecerlos. Polo tanto, o que fai falta é saír da «deudocracia», do réxime de «deudocracia», e buscar nosa propia vía e non ter ningún medo a desobedecer aos mercados financeiros. Hoxe estamos nunha época que ou é a época dos pobos ou a época dos mercados, ou é a época dos gángsters con gravata ou a época da xente. E esta é a dicotomía do século XXI, hoxe seguramente ao redor do mundo.
Desobedecer e non pagar a débeda. Tamén desde a vontade política ir ao piso 21 de «La Caixa», e alguén nos dicía onte que tiñamos obsesión con «La Caixa»; non temos?, temos obsesión con «La Caixa», é verdade, pero con moitas máis, non? Tamén con Banco Sabadell, tamén Abertis, non? E esixirlles que poñan da súa parte, non hai que facer unha lei, simplemente hai que dicirlle a «La Caixa» que nos últimos cinco anos de crises, ademais das amortizacións e das provisións pola exposición ao ladrillo inmobiliario, gañou 8.000 millóns de euros. A historia de «La Caixa» é a que é, é coñecida para quen a queira coñecer, como nace desde o mutualismo; dicirlle que poña 2.000 sobre a mesa, que este país está moi fodido, e que todos temos que aportar, si asumimos o discurso de urxencia que se nos aplica ás clases populares. Ou saímos todos ou non sae ninguén. Polo tanto, pedir a «La Caixa», e cando digo «La Caixa» digo moitos máis?, nun ciclo ademais en que a estafa e a fraude é algo cotián. As trinta e cinco grandes empresas españolas en cinco anos de crises gañaron 250.000 millóns de euros limpos, e a nós aplícallenos un plan de austeridad de 100.000 millóns, ao Estado español, e aquí, cando se aproben as reformas anunciadas neste Pleno de investidura, pois, seguramente de 10.000 millóns de euros. Isto recorda o gran medo, o gran medo da revolución francesa -recorden que tombou un sistema que se dicía feudalismo, e polo tanto tamén onte falábase aquí de estado de benestar como unha cousa, ben, que era interesante, e non é que sexa interesante, é que é unha conquista social de Europa; nace das cinzas de Europa, alguén tería que rebobinar e recordar que das cinzas do horror nazi-fascista nace a Declaración universal dos dereitos humanos o 1948 -aínda hoxe papel mollado para a maioría da humanidade, e que de aí nace un estado do benestar, nunha situación moi convulsa políticamente que todos coñecemos como Guerra Fría, e que polo tanto aquí non chegamos entre todos e todas senón grazas á loita das clases populares, porque si non, non teriamos nin escolas nin hospitais. As relacións entre capitalismo e democracia son históricamente tensas. Con isto acabo o bloque económico.
Despois temos o bloque da corrupción, a terceira crise, que é a da democracia, como a crise da democracia, nacida tamén dun réxime partidocrático coa transición. Eu o primeiro recordo que teño persoal é o caso Naseiro, que un señor que se chama Eduardo Zaplana, que foi presidente da Generalitat Valenciana, que despois foi ministro de Aznar e que hoxe traballa nunha multinacional como Telefónica, dixo que estaba en política para forrarse. De alá abaixo, todo carne desgarrada, non? Todo foi igual. Si situámonos dezaoito meses atrás nos Países Cataláns, resulta que o presidente da Generalitat Valenciana está imputado por corrupción, que o presidente do Consello Insular está imputado por corrupción, e que unha cousa que se chama Bancaja, que despois se chamou Bankia, non?, e que lle deixou 3 millóns para que evitase a prisión, e que na nosa casa implosionaba o caso Palau-Pretoria. Sempre se di que é un caso illado e unha mazá podrecida, pero si uno pon os casos illados un detrás do outro, pois, vén Turismo, vén Traballo, vén Adigsa, vén Prenafeta, vén o sector de negocios de Convergència que neste país é suficiente coñecido? Hai unha forma de actuar que tamén dificulta o proceso cara á liberación. É dicir, cara á liberación, e tamén o pervierte e podréceo. Polo tanto, tamén nós pensamos que se acabou o tempo de meter a man na caixa, e tamén vimos dun ciclo, desde a nosa exclusión do sistema, seguramente porque tamén a CUP ten unha compoñente de mozas que nos quedamos fóra do sistema, podemos ser antisistema, pero sobre todo estamos fóra sistema, fóra do mercado de traballo, fóra das universidades si seguen subindo as taxas. E a miña contorna inmediata, e é a única referencia persoal que farei, hoxe está en Osaka, en Yemen, en Manchester, en Sãou Paulo e están en Canadá, non porque queiran, senón porque aquí non atopan traballo. E, polo tanto, permítanme que tamén denunciemos que a corrupción continúa sendo hoxe unha lacra que ao final nos fai pensar si a corrupción é do sistema ou si sencillamente é o sistema.
Hai máis formas tamén, fóra da ditadura da austeridade, de facer máis democracia nesta lexislatura, seguramente. O territorio témolo altamente urbanizado, altamente contaminado, nuclearizado e cun desequilibrio territorial persistente e crecente. Falouse tamén aquí de fracking, habemos ter na economía de casino a broma de mal gusto de querer facer Eurovegas, afortunadamente non, cun mafioso norteamericano e un halcón neoliberal. Afortunadamente non foi así pero agora vimos coa cantilena do Barcelona World e despois tamén podemos avanzar e profundar sobre a democracia en dereitos civís, en dereitos sociais. Unha lei contra a homofobia, o respecto ao dereito ao propio corpo das mulleres deste país, polo tanto, na defensa do dereito ao aborto?
As balas de goma, que saíron aquí. Eu non deixarei de dicir que cando se pide que o Corpo de Mossos d?Esquadra teña recursos para defenderse, creo que sinceramente faise unha esaxeración e estase humillando como mínimo a nove persoas que se chaman Òscar, Jordi, Edgar, Nicola, Angelo, Pau, Carles, Jordi e Ester, que son as nove persoas que están cegas dun ollo polo impacto dunha pelota de goma. E cando os Mossos teñen suficientes instrumentos e suficientes armas para as súas funcións de disuasión ou intervención na orde pública.
Finalmente, hai outro punto importante para nós, que é a cultura. Pensamos que hoxe o que está en crise é a cultura, son os valores, e é fundamentalmente un cambio de paradigma cultural o que ten que ser activado e co cal estamos comprometidos.
Este pobo sobreviviu a décadas de guerra, de exilio, de campos de traballo franquista, de campos de concentración nazis, pero sobreviviu grazas á cultura. Sen estado e contra o estado. Cando non tiñamos estado tamén faciamos enciclopedias e tamén faciamos cultura e tamén dabamos clases de catalán ás agachadas. E aquí, si permitídesme, a única referencia -non quero que sexa demasiado larga- á bancada que bautizarei como do medo. Dúas referencias. Eu son un catalán que vén de Zamora. Os meus avós eran labradores, campesiños, labregos da terra. Aquí hai uns cantos que son labradores do medo e que non nos farán crer que a España máis metafalanxista é o futuro deste pobo.
Felicítoos porque durante vinte anos de guerra mediática, política e xudicial contra a nosa lingua, contra o catalán de todos, contra a inmersión lingüística, conseguiron, logo de vinte anos de ter todos os recursos, que doce familias de cincuenta mil non queiran estudar en catalán. Felicítoos de todo corazón e recórdolles que a mesma ofensiva ... (Aplausos.) Grazas. E recórdolles que a mesma ofensiva non é só en Cataluña, tamén pasa no País Valenciano e nas Illas Baleares, onde fixeron a mesma ofensiva españolista e resulta que o 87 por cento dos nenos e as nenas das Illas Baleares queren estudar en catalán e que hai centovinte e cinco mil familias no País Valenciano que se matricularon en valenciano, o catalán de todos tamén, e non lles deixan. Iso si que é exclusión masiva e apartheid lingüístico.
Acabo. sobrevivimos a Espartero, sobrevivimos a Franco ... Señor Rivera, a ditadura franquista era un estado de dereito -era un estado de dereito, o estado de excepción do nacionalsocialismo era un estado de dereito, e nós non queremos que en Cataluña volvan os nacionalistas; simplemente queremos que Cataluña sexa dos cataláns. É tan sinxelo como isto.
Os nosos adversarios hoxe son o Estado español e os mercados financeiros, aquilo que nos fai a vida imposible. Dispoñer da nosa forma de gobernarnos a nós mesmos, e de mellorar as condicións de vida e traballo da maioría social ... Onte chegou a Audiencia Nacional a Celrà e si que me permito dicirlle unha cousa porque me sorprende moito que non coñeza a historia do país. falou de barrios populares e a estes barrios populares chegaron os autobuses secuestrados polo movemento vecinal, incumpliendo as leis .. Hai semáforos que teñen historia e alma e aquí ata se fixo alcantarillado grazas á desobediencia civil.
Ou lle explicarei, seguramente unha crónica que é persoal e colectiva. Eu son insumiso. Negueime a facer o servizo militar obligatorio porque non tiña nin temos ganas de aprender a matar nin a morrer. Fixémolo corenta mil persoas, e era ilegal e era un acto de desobediencia ao estado de dereito, que finalmente ensanchou o dereito a non aprender a morrer e a matar e o fin dunha leva militar obligatoria.
Polo tanto, a historia da humanidade avanzou únicamente e exclusivamente a través da desobediencia civil. E así seguiremos e así seguirá este país.
A democracia que vén, que virá, xa está vindo. Para nós?, quen pense que non temos proxecto de futuro e modelo de desenvolvemento, discutímolo nas asembleas, nas comarcas, non só coa xente da CUP senón cos movementos sociais. Queremos avanzar cara a unha democracia do século XXI. Custará, é un proceso que será de dez ou vinte anos. Unha democracia onde cohabiten a democracia directa, a democracia participativa e a democracia representativa. Unha economía cun proxecto de futuro que sexa a economía social e cooperativa; un sector público forte e un sector privado baixo criterios de mercado social. E para chegar só queda a activación popular, a desobediencia civil e a vía institucional.
Apelamos non a este Parlamento -tamén é verdade, apelamos á rúa. A nosa gran esperanza do último ciclo é a forza da xente, as pechaduras nos hospitais, as finanzas éticas contra as finanzas da usura, a enerxía de cooperativas, como Som Enerxía, que xa están avanzando cara a un modelo energético sostenible e responsable. Algúns privatizan a auga e nós, nos municipios onde gobernamos, intentamos municipalizarla. Hai muchísimas alternativas, afortunadamente. Eu creo que é o mellor que lle pasou no país. Tamén vimos dun ciclo onde movementos sociais pouco coñecidos e que entran pouco nesta casa activaron muchísimo a democracia que virá, sexa o feminismo, sexa o ecologismo, sexa o pacifismo e o antimilitarismo, sexa a loita contra os desafiuzamentos.
E así se ten que dicir. Neste país, os únicos que pararon desafiuzamentos foi a xente e foi a Plataforma de Afectados pola Hipoteca. E teríalles que caer a cara de vergonza que ningunha institución, ningún goberno, ningún municipio, pare un só desafiuzamento. E este tamén é un problema de país.
Polo tanto, e empezo a acabar, está aquela referencia fundamental que hoxe non vimos da cultura da delegación, nós xa somos da cultura da participación directa. E hoxe máis que nunca resoa a gran proclama do movemento afroamericano polos dereitos civís que di que «o problema non é o que fai unha minoría particularmente cruel ou particularmente poderosa, senón que o problema reside na maioría, no que fagamos nós coa nosa indolencia ou coa nosa esixencia».
Nós activarémonos. Sabemos que o camiño é longo. Tamén sabemos que en Ítaca?, xa vexo que Ítaca segue presente, pero Ítaca hoxe, paradoxas do século XXI, está intervida e rescatada pola Troika. Polo tanto, temos máis problemas engadidos cando cheguemos. Teremos que pelexarnos cuns mercados financeiros moi complexos e que teñen moito poder.
E acabo dicindo que seguramente, desde un punto de vista colectivo, a lección do 25-N á cal referíronse tamén outras representantes, é Sepharad e é Espriu. Nunca un pobo tense que poñer detrás dunha persoa, senón que de aquí, ou saímos entre todos ou non saímos.
Polo tanto, todo o pobo andamos xuntos no proxecto que é da CUP, que é de ruptura democrática, de transformación social e de rescate da democracia. Somos hackers do imposible. Blai Bonet dicía -poeta mallorquín que ten un poema moi sintético do tempo que temos hoxe diante: «Loita si podes e, si non podes, batalla. A impotencia diranos que podemos facer».
En Palestina -tiña que saír tamén- hai un dito que di que as mellores saídas atópanse sempre nos calellos sen saída. E para facer a tese, a antítesis e a síntese, porque quedan dous minutos, farei o resumo coa man estendida para a autodeterminación deste pobo; man estendida ao noso pobo -avanzaremos onde faga falta para avanzar, e o puño ben pechado contra os recortes e contra calquera agresión aos dereitos sociais ou aos servizos públicos.
É así. Son as posibilidades do país onde vivimos e, polo tanto, eu creo que este é o resumo: man estendida, puño pechado, e luces e taquígrafos na xestión dos recursos e da rede pública deste país.
Dicía Hannah Arendt que a dignidade, a constancia e certa coraxe é todo o que constrúe a grandeza da humanidade ao longo dos séculos. Hoxe é o que nos fai falta: dignidade, constancia e certa coraxe. Pero si que diremos unha cousa aos que negan a liberdade como sempre: a nós non nos fai falta permiso para ser libres nin perdón por selo.
Moitas grazas. Visca a terra! (¡Viva a terra!)
http://youtu.be/gDQoRM2oc6M
Fonte: https://www.facebook.com/raimundo.viejo.vinyes/posts/10151289177873400
Fonte: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=161349
Web oficial:
http://www.cup.cat/
________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon