09.09.2013
A información xerminou en sociedades do coñecemento, definidas pola Unesco como "redes que propician necesariamente unha mellor toma de conciencia dos problemas mundiais". Pero a perversión deste concepto é o núcleo duro de formación dun proceso dinámico de monitoreo do fluxo e refluxo dunha fisura sistemática non só económica senón de intelixencia: o 20% que saquea o 80% dos recursos da terra tamén deseñou unha visión paralela e virtual de dominio.
As 300 persoas con maior riqueza, nun mundo en recesión, aumentaron en 60% as súas ganancias e os seus caudais equivalen ao diñeiro que deberían ter 3.000 millóns de persoas. Jason Hickel, nunha conferencia na Escola de Economía de Londres, estimou que só os 200 millonarios lograron facerse con 2.7 billóns mentres 3.500 millóns de persoas, con todo o que posúen apenas chegarían a 2.2 billóns. Esta desigualdade xera moita presión e obriga a ese pequeno grupo a manter a manipulación extrema polas súas canles de comunicación, que forman parte das súas alianzas grupais.
En 1970 o número de empresas multinacionais era de 37.000. Cara a 2003 xa existían 63.000 multinacionais con 820.000 subsidiarias. En 2013, ese número creceu sen medida, pero só 147 concentran a imposición de políticas de mercadeo, e non é estraño que dous terzos sexan bancos e grupos financeiros de comportamento oligopólico. Entre as 100 economías do mundo, o 53% acapárano as corporacións. Iso si, a contaminación e a explotación humana sófreo o Terceiro Mundo que é vítima de institucións extractivas non incluintes.
No ano 2013, a revista Forbes elaborou unha lista coas compañías máis poderosas do mundo e calculou que producían 38 billóns de dólares en rendas, 2.43 billóns en beneficios declaradas, 159 billóns en accións e 39 billóns no mercado de valores, empregando a máis de 87 millóns de persoas no planeta. Das 500 corporacións da lista Forbes coñécese que producen o 65,7 % de vendas totais en comparación con outras 2000 corporacións rivais e obteñen o 74,5 % de beneficios. Fenda cognitiva, abismo económico, latifundismo comunicativo e onde hai confrontación a corrupción serviu para debilitar calquera falla.
O campo de acción do novo espionaxe é practicamente ilimitado porque todos os axentes e analistas de intelixencia están de acordo ao admitir que a guerra máis importante que se libra non se desenvolve en Kabul, Chechenia ou en Bagdad senón no ciberespacio. A ciber-guerra chegou para quedarse e non hai escrúpulos de ningún tipo para desmantelar esta estrutura senón, pola contra, afiánzanse os vellos vicios do poder e os segredos xa non se queiman senón que pasan á prohibición do anatema político e ideolóxico: os documentos prohibidos para o pobo que só unha élite manexa á súa antollo aproveitando as súas investiduras e a súa representatividade alugada polo patrocinio dos accionistas das grandes corporacións do planeta que aprenderon que sae máis barato infiltrar operadores de seguridade nas entrañas do poder que adiestrarlos.
Baste dous exemplos híbridos. Max Kelly, quen era o xerente de protección de confidencialidade de Facebook que pasou, nun total mutismo, a formar parte en 2010 da Axencia de Seguridade Nacional. Dous anos máis tarde, Mark Zuckerberg, principal socio de Facebook tocaba a campá de apertura da bolsa electrónica Nasdaq en Wall Street e desde entón creceron as sospeitas da participación de penetración de axentes nas contas desa polémica rede social. Como contrapartida Zuckerberg é un dos 20 homes con maior fortuna e a súa empresa pasou de ser unha inocente rede universitaria a ter un valor superior aos 104.000 millóns de dólares. O outro caso é Howard Schmidt, adaíl de seguridade en Microsoft, recrutado por Obama para o cargo de asesor nacional de ciber-seguridade que tivo até maio de 2012.
A Información, a data, é a base do poder. Si nos atemos á rigorosa investigación de David Rothkopf no seu libro O club dos elixidos, conformouse no século XXI unha superclase integrada por 6.000 persoas que teñen prerrogativas inconcibibles: esta panda que manexa os segredos ao seu antollo estaría integrada por xefes de estado, líderes relixiosos, militares, empresarios, emprendedores innovativos e científicos.
Para o 1% das familias máis ricas, en 1970 a renda creceu 9% e en 2007 chegou a 24%, en 2013 nin a crise golpeou a este grupo que se mantivo en 41%. Mentres peor está o mundo, máis gañan. A riqueza estimada do mundo é de 195.000 billóns de dólares onde o 20% da poboación posúe o 80% desas fortunas; apenas o 80% do restante dos habitantes ten acceso ao 30% desa riqueza mediada pola distribución corrompida dos delegados das élites.
Todo se xustifica este reino implosivo que restableceu EEUU para deixar ao carón o seu combate ao terrorismo desempoando a antiga ambición de control que definiu á humanidade desde a prehistoria fai 150.000 anos cando se emigró do sur de África. Control de familias, control de grupos, control de pobos, control de civilizacións, control cultural, control relixioso, control financeiro, control total.
O Imperio Romano rexeu, durante un milenio, territorios que abarcaban 7 millóns de km2. Os Césares e senadores debían viaxar meses para someter e destruír unha cidade como Cartago, con datos que pasaban a maior parte na fala da xente.
Hoxe EEUU pode facer o mesmo a case a velocidade de luz e preparar a intervención de calquera país que interfira cos negocios das súas corporacións en cuestión de 10 minutos e preparar unha intervención devastadora en apenas uns días como a que se programa contra Siria, para ocultar as denuncias do espionaxe e as prácticas corruptas do sector militar, industrial e político. Nunca antes na historia un proxecto de tal envergadura fora unha ameaza tan enorme como a que está en marcha nestes momentos e se cierne sobre unha comunidade cuxa rebeldía aumenta do mesmo xeito como crecen as mentiras xustificadas. De aí a urxencia das accións de EEUU por mellorar os instrumentos de detección e facer o mapa de resistencias vixentes.
[*] Fernando Báez, -1947 San Félix, Cidade Guayana, é un bibliotecólogo, poeta, ensaísta e novelista venezolano, recoñecido polos seus traballos sobre a destrución de libros e recentemente pola súa investigación sobre a destrución que a invasión de Irak de 2003 causou nas obras artísticas dese país. É o autor d'As marabillas perdidas do mundo (Oceano, 2013).
Web persoal:
http://www.fernandobaez.galeon.com/
Artigo baixo a Licenza de Creative Commons, liberdade para publicalo coa mesma licenza.
____________________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon