Xubilacións e sistema sanitario..., por Paula Pérez Santiago

Xubilacións e sistema sanitario. | Os médicos veteranos que se rifa a sanidade privada. | Con máis de 65 anos poñen en valor a súa experiencia e coñecementos.

Por Paula Pérez Santiago [*]
09.03.2018

Practican intervencións cirúrxicas de doce horas, pasan consulta a cincuenta pacientes diarios e non deixan de aprender porque a medicina require unha formación continua. "Non temos data de caducidade", defenden. Desde fai dous anos o Sergas permite aos facultativos aprazar a súa xubilación pero só ata os 67. Douscentos médicos lograron esta prórroga. Outros se levaron "o seu talento e a súa experiencia" á sanidade privada, logo de ser forzados a xubilarse porque cumpriron os 65 antes de 2016, cando aínda non se permitían prórrogas á vida laboral.

Son as catro e media da tarde e Berta Piñó aínda non finalizou a súa xornada de mañá no centro de saúde de Vilagarcía de Arousa onde leva preto de trinta anos traballando de médica de familia. Pola súa consulta pasaron ese día uns cincuenta pacientes. Algúns os coñece ben. Atendeu a familias enteiras, desde os avós aos netos. E pesar da carga de traballo que soporta, non o pensou dúas veces cando en 2016 decidiu aprazar a súa xubilación. "Estou afeita á presión. os meus fillos xa son maiores e toda a miña vida desenvólvese en torno ao traballo. Necesito un motivo para levantarme", relata.

A vocación non morre cos anos. E a experiencia aumenta. "Gústame o que fago, teño coñecementos adquiridos que podo transmitir, estou en condicións de seguir aportando tanto a nivel de formación como de técnicas cirúrxicas e podo operar igual que fai anos", explica Jesús Araújo, que traballa de otorrino no Hospital Álvaro Cunqueiro con 66 anos cumpridos. "É verdade que depende das condicións físicas. Igual dentro dun tempo non estou para estar doce horas no quirófano. Agora sígoo facendo. E cando non poida, poderei aportar outras cousas como formar a outros médicos", apunta.

E si a sanidade pública non quere "aproveitar este capital humano", estes facultativos advirten que nas clínicas e hospitais privados non hai límite de idade. "Rifan-nos porque son profesionais de alta calidade", explica Manuel Martín, que con 66 anos segue traballando de médico de familia en Marín e coñece os casos doutros compañeiros aos que obrigaron a xubilarse forzosamente e terminaron montando a súa propia consulta ou traballando para a sanidade privada. "Desperdician-se a moitos facultativos en plenitude da súa carreira", lamenta.

Berta Piñó, Jesús Araújo e Manuel Martín puideron aprazar o seu retiro porque a Consellería de Sanidade decidiu fai dous anos flexibilizar a xubilación forzosa imposta en 2012 aos 65 anos. Anteriormente os facultativos podían continuar en activo até os 70, pero en plena crise económica as políticas de austeridade obrigaron a adoptar medidas para reducir os persoais das administracións públicas.

Manuel Martín explica que a maior parte dos médicos incorporáronse ao Sergas na década dos setenta e, por esta razón, agora atópanse todos nunha franxa de idade a piques de xubilarse. "Coa obrigación para retirarse aos 65 anos pasáronse de freada. Xerouse un oco tremendo e as plantillas quedaron escuálidas", lamenta.

Produciuse "unha perda de valor do sistema de saúde", en palabras de Jesús Araújo. "Eu levo 41 anos traballando. Teño agora 66 e sígome formando, vou a cursos, congresos, aprendo novas técnicas. É unha pena que todo ese capital se deite pola borda de vez e a moreas", advirte.

Este otorrino, con todo, pode seguir traballando grazas a que cando cumpriu os 65 anos, Sanidade xa abrira de novo a porta a que os facultativos continuasen, polo menos dous anos máis. Agora o Sergas quere ampliar ese límite de idade aos 68 anos.

A súa permanencia en activo, segundo defenden os médicos, axudaría a paliar este déficit de especialistas. Ademais, formar a un médico é un proceso longo. "Os coñecementos tardan moito en adquirirse", explica Araújo. De feito, hai algunhas técnicas que só dominan uns poucos facultativos, moitos deles veteranos.

No caso da medicina familiar, a idade ten outro plus, ademais da experiencia: a confianza cos pacientes. "É fundamental. Cando lles chamas por teléfono, por exemplo, xa che sabes a súa historia, que lle pasa ao fillo, quen é o pai. E a xente maior sobre todo xa se afixo a tí", explica Berta Piñó, que recoñece que a súa posíbel xubilación causa inquietude nalgúns dos seus pacientes. "Preguntan-me a miúdo: pero segues verdade? de momento non che vas?", relata.

Esta médico de familia, que leva traballando desde o franquismo, recoñece que a sanidade mellorou moito pero tralos recortes que houbo durante a crise, "a situación púxose difícil". "Cada vez que me dan as catro da tarde, eu saio ás tres, e aínda sigo no ambulatorio, pregúntome: quen me mandaría pedir a prórroga?", vacila. De feito, recoñece que este ano foi especialmente duro pola epidemia de gripe e reformúlase si pedir outra prórroga para traballar un ano máis.

Manuel Martín, con todo, aínda non ve próxima a data para abandonar o centro de saúde."Eu estou encantado. Vou intentar seguir traballando", explica. En todo caso, estes facultativos, con máis de 65 anos, teñen que pasar anualmente avaliacións de saúde.

"Pero a idade non importa. Hai xente con 60 anos que está queimada e outros con 70 están estupendamente", di Berta Piñó. De momento, a ningún trémelle o pulso e a paixón pola medicina segue intacta.

"Fago operacións de doce horas. Cando non sexa capaz, sempre podo formar a outros"


Con máis de 65 anos néganse a quitarse a bata de médico.

[*] Paula Pérez Santiago, é xornalista e redactora do Faro de Vigo. | 03.03.2018 |

Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol
www.plataformadspferrol.blogspot.com
plataformadspferrol@gmail.com

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
8 de março de 2018 21:22
________________