Os propios abusos que a UE (e España) obvia cando fala de dereitos humanos a Rusia, ... Por Alberto Rodríguez García

Á UE preocúpalle que unha minoría disidente poida protestar en Rusia, pero pecha os ollos ante os chalecos amarelos por toda Francia; ante os abusos policiais, os máis de dez mortos, as decenas de mutilados, os miles de feridos e as decenas de miles de arrestos.

A Xustiza española é tan exemplar dentro da UE que Bélxica segue protexendo a Puigdemont e négase a extraditalo, cuestionando (como toda a UE) a lexitimidade do Tribunal Supremo de España.

A defensa dos dereitos humanos de Borrell e Laya non só é hipócrita, senón que tamén é covarde. En pleno corazón de Arabia Saudita, á ministra non lle importaron o máis mínimo as execucións públicas, nin os crimes de lesa humanidade en Yemen, nin o maltrato das minorías.

Os propios abusos que a UE (e España) obvia cando fala de dereitos humanos a Rusia

Por Alberto Rodríguez García [*]
10.02.2021

Cando Josep Borrell viaxou a Moscú a principios de febreiro, cometeu o grave erro de facelo coa soberbia por diante. Borrell cometeu o gran erro de querer dar leccións de democracia a Rusia, esquecendo que en casa -tanto na Unión Europea (UE) como en España- ninguén predica co exemplo. E contra estas torpezas e este intento de dicirlle a un país como debe xestionar os seus disidencias (Navalny neste caso) e os seus asuntos internos en xeral, Serguéi Lavrov, que xa está curtido en mil batallas diplomáticas, toureou ao Alto Representante da UE recordándolle a máis que cuestionábel xestión do asunto catalán por parte de España. Foi entón cando a dereitiña chorona de 'neocons' ofendidos, eses xenerais de sofá que se creen coa autoridade suficiente como para querer impoñer as súas ideas, puxo a maquinaria mediática en marcha para poñer o grito no ceo ante tal agravio. E así pois, todo o debate centrouse en Lavrov falándolle a Borrell de Cataluña; mentres se ignoraba o que realmente estaba dicindo: "Non vos metades nos asuntos rusos e non nos meteremos nos vosos".

Pero trala viaxe, lonxe de resolver a polémica en Rusia e aceptar a derrota mediática, Borrell volveu a Bruxelas para, como can relambendo as súas feridas, dicir todo o que ante Lavrov non puido ou non soubo dicir. Segundo Borrell, non puido evitar dar leccións de liberdade e defensa dos dereitos humanos aos rusos, porque "están no ADN da UE". E aí xorde a primeira dúbida: é iso certo?

É difícil crer as palabras de Josep Borrell cando se lle esquecen os dereitos humanos no momento no que Azerbaiyán comete crimes de guerra no Alto Karabaj mentres Italia pecha substanciosos acordos comerciais cos que lucrarse da destrución e a post-guerra. Cando se somete ás ambicións expansionistas de Turquía (o país con máis xornalistas detidos do mundo, por certo) e non é capaz sequera de defender a un aliado como Grecia. Cando a UE non ten ningún problema á hora de asinar acordos de pesca con Marruecos, aínda cando estes acordos son ilegais segundo o Tribunal Europeo.

A liberdade e os dereitos humanos son tan parte do ADN da UE que Hungría (Estado membro) viola continuamente os dereitos humanos na súa fronteira, de acordo ao Tribunal de Xustiza da UE. Bulgaria, outro país membro, é coñecido pola corrupción, a persecución de disidentes, os abusos policiais e a máis que cuestionábel xustiza para coas minorías. Á UE preocúpalle Rusia, non unha Rumanía tan corrupta na que ate para recibir unha atención médica decente hai que subornar a médicos e enfermeiras. Sen ir á outra punta do bloque, á UE preocúpalle que unha minoría disidente poida protestar en Rusia, pero pecha os ollos ante os chalecos amarelos por toda Francia; ante os abusos policiais, os máis de dez mortos, as decenas de mutilados, os miles de feridos e as decenas de miles de arrestos.

E como Borrell quedou tan retratado como a hipocrisía dunha Unión Europea que esixe o que non cumpre nin en casa, alguén tiña que entrar en escena para desfacer o embrollo. O problema é que ese alguén foi a maior desgraza para a diplomacia española nos últimos anos: Arancha González Laya, ministra de Asuntos Exteriores, Unión Europea e Cooperación. Laya, cuxos únicos méritos foron un servilismo case sadomasoquista a Turquía cando Erdogan ríase de Grecia e os intereses europeos en Libia, e o facelo todo mal.

Con Borrell contra as cordas, Arancha González Laya fixo aquilo para o que debe de crer que está cobrando. E non, non é tecer pontes, mellorar relacións e facer negocios que beneficien a España. González Laya pasou á ofensiva contra Rusia -e adiviñen, saíu mal- resolvendo o debate cun "en España non hai presos políticos, hai políticos presos" porque "é unha das 23 democracias plenas". E claro, isto podes dicilo cando representas a un país "imaxinario" de conduta intachábel e moral pura, pero é que o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos condenou a España por vulnerar o dereito de manifestación. A Xustiza española é tan exemplar dentro da UE que Bélxica segue protexendo a Puigdemont e négase a extraditalo, cuestionando (como toda a UE) a lexitimidade do Tribunal Supremo de España (vaia, aquí xa non ofende tanto que terceiros queiran meterse nos asuntos dos españois, non?).

E é que para engadir máis ridículo ao espectáculo do grotesco que estamos vendo estes días, mentres González Laya daba leccións sobre o moito que lle preocupan os dereitos humanos, o Ministerio de Exteriores dedicábase a xustificar e promover as sancións contra terceiros países. Unhas sancións que demostraron non funcionar, que son un castigo colectivo contra civís por ser leais á súa patria (en Irak as sancións mataron tanto como a guerra, pero non mataban tras un estalido de pólvora senón que o facían lentamente, co fame e as enfermidades) e que o Consello de Dereitos Humanos da Unión Europea cualifica como o máis parecido hoxe día a un asedio medieval.

Pero é que, ademais, a defensa dos dereitos humanos de Borrell e Laya non só é hipócrita, senón que tamén é covarde. Mentres Laya comentaba o pouco democrática que é Rusia, mentres o Ministerio de Exteriores defendía as sancións, un dos crimes máis horribles que se poden cometer desde un despacho, a ministra dábase paseos polo metro de Riad.

En pleno corazón de Arabia Saudita, a Arancha González Laya non lle importaron o máis mínimo as execucións públicas e posterior crucifixión da vítima por delitos tan graves como apostasía ou bruxería. Tampouco lle importou que Arabia Saudita agora mesmo estea cometendo crimes de lesa humanidade en Yemen. Tampouco lle importou o maltrato que sofre a minoría chií en Qatif (cuxos representantes á hora de pedir dereitos terminan no cárcere, como Nassima a el-Sadah, ou executados, como Nimr Baqr a el-Nimr).

Tampouco lle importou que os inmigrantes de países como Bangladés ou Pakistán vivan como escravos e teñan menos dereitos que un árabe. Tampouco lle importou que en Arabia Saudita haxa mulleres como Samar Badawi, detida por desafiar ao seu gardián (o pai). Tampouco lle importan as detencións de Loujain a el-Hatholoul por querer conducir. Tampouco chamou a atención durante a súa visita ao embaixador Álvaro Iranzu, que pouco antes da visita de Laya, se estivo reunindo co responsábel da empresa armamentística nacional saudita SAMI para estudar "oportunidades de cooperación". Pero quen se sorprende a estas alturas? Si non hai nada máis hipócrita e falso que os valores europeos.

[*] Alberto Rodríguez García, xornalista especializado en Oriente Medio, propaganda, organizacións criminais e terrorismo. | Fundador de 14 milímetros. (Outra mirada da guerra) | @AlRodriguezGar. | En RT web.

Fonte: RT. | 10 feb 2021 13:43 GMT.
_______