Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
Desde a formación política Ligando queremos amosar a nosa oposición rotunda á guerra non só polo noso ideario pacifista senón tamén porque ante unha posibel guerra contra Rusia e a intervención militar de España, a cidade de Ferrol estaría no punto de mira.
O feito de que este conflicto espelle un trasfondo enerxético na guerra polos recursos (gasoducto de Rusia) e que Reganosa estea na nosa ría, xunto ao feito de que teñan saído de Ferrol as dúas das fragatas F-100, a Blas de Lezo e a Juan de Borbón, cara este conflicto armado, pon en perigo a nosa cidade ante un posibel contraataque ruso.
Desde Ligando, facemos un chamamento a toda a cidadanía de Ferrol para que se posicione contraria á guerra e que estea aberta a participar en mobilizacións.
Á UE preocúpalle que unha minoría disidente poida protestar en Rusia,
pero pecha os ollos ante os chalecos amarelos por toda Francia; ante os
abusos policiais, os máis de dez mortos, as decenas de mutilados, os
miles de feridos e as decenas de miles de arrestos.
A Xustiza española é tan exemplar dentro da UE que Bélxica segue
protexendo a Puigdemont e négase a extraditalo, cuestionando (como toda a
UE) a lexitimidade do Tribunal Supremo de España.
A defensa dos dereitos humanos de Borrell e Laya non só é hipócrita,
senón que tamén é covarde. En pleno corazón de Arabia Saudita, á
ministra non lle importaron o máis mínimo as execucións públicas, nin
os crimes de lesa humanidade en Yemen, nin o maltrato das minorías.
Os propios abusos que a UE (e España) obvia cando fala de dereitos humanos a Rusia
Por Alberto Rodríguez García [*] 10.02.2021
Cando Josep Borrell viaxou a Moscú a principios de febreiro, cometeu o grave erro de facelo coa soberbia por diante. Borrell cometeu o gran erro de querer dar leccións de democracia a Rusia, esquecendo que en casa -tanto na Unión Europea (UE) como en España- ninguén predica co exemplo. E contra estas torpezas e este intento de dicirlle a un país como debe xestionar os seus disidencias (Navalny neste caso) e os seus asuntos internos en xeral, Serguéi Lavrov, que xa está curtido en mil batallas diplomáticas, toureou ao Alto Representante da UE recordándolle a máis que cuestionábel xestión do asunto catalán por parte de España. Foi entón cando a dereitiña chorona de 'neocons' ofendidos, eses xenerais de sofá que se creen coa autoridade suficiente como para querer impoñer as súas ideas, puxo a maquinaria mediática en marcha para poñer o grito no ceo ante tal agravio. E así pois, todo o debate centrouse en Lavrov falándolle a Borrell de Cataluña; mentres se ignoraba o que realmente estaba dicindo: "Non vos metades nos asuntos rusos e non nos meteremos nos vosos".
Pero trala viaxe, lonxe de resolver a polémica en Rusia e aceptar a derrota mediática, Borrell volveu a Bruxelas para, como can relambendo as súas feridas, dicir todo o que ante Lavrov non puido ou non soubo dicir. Segundo Borrell, non puido evitar dar leccións de liberdade e defensa dos dereitos humanos aos rusos, porque "están no ADN da UE". E aí xorde a primeira dúbida: é iso certo?
É difícil crer as palabras de Josep Borrell cando se lle esquecen os dereitos humanos no momento no que Azerbaiyán comete crimes de guerra no Alto Karabaj mentres Italia pecha substanciosos acordos comerciais cos que lucrarse da destrución e a post-guerra. Cando se somete ás ambicións expansionistas de Turquía (o país con máis xornalistas detidos do mundo, por certo) e non é capaz sequera de defender a un aliado como Grecia. Cando a UE non ten ningún problema á hora de asinar acordos de pesca con Marruecos, aínda cando estes acordos son ilegais segundo o Tribunal Europeo.
A liberdade e os dereitos humanos son tan parte do ADN da UE que Hungría (Estado membro) viola continuamente os dereitos humanos na súa fronteira, de acordo ao Tribunal de Xustiza da UE. Bulgaria, outro país membro, é coñecido pola corrupción, a persecución de disidentes, os abusos policiais e a máis que cuestionábel xustiza para coas minorías. Á UE preocúpalle Rusia, non unha Rumanía tan corrupta na que ate para recibir unha atención médica decente hai que subornar a médicos e enfermeiras. Sen ir á outra punta do bloque, á UE preocúpalle que unha minoría disidente poida protestar en Rusia, pero pecha os ollos ante os chalecos amarelos por toda Francia; ante os abusos policiais, os máis de dez mortos, as decenas de mutilados, os miles de feridos e as decenas de miles de arrestos.
E como Borrell quedou tan retratado como a hipocrisía dunha Unión Europea que esixe o que non cumpre nin en casa, alguén tiña que entrar en escena para desfacer o embrollo. O problema é que ese alguén foi a maior desgraza para a diplomacia española nos últimos anos: Arancha González Laya, ministra de Asuntos Exteriores, Unión Europea e Cooperación. Laya, cuxos únicos méritos foron un servilismo case sadomasoquista a Turquía cando Erdogan ríase de Grecia e os intereses europeos en Libia, e o facelo todo mal.
Con Borrell contra as cordas, Arancha González Laya fixo aquilo para o que debe de crer que está cobrando. E non, non é tecer pontes, mellorar relacións e facer negocios que beneficien a España. González Laya pasou á ofensiva contra Rusia -e adiviñen, saíu mal- resolvendo o debate cun "en España non hai presos políticos, hai políticos presos" porque "é unha das 23 democracias plenas". E claro, isto podes dicilo cando representas a un país "imaxinario" de conduta intachábel e moral pura, pero é que o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos condenou a España por vulnerar o dereito de manifestación. A Xustiza española é tan exemplar dentro da UE que Bélxica segue protexendo a Puigdemont e négase a extraditalo, cuestionando (como toda a UE) a lexitimidade do Tribunal Supremo de España (vaia, aquí xa non ofende tanto que terceiros queiran meterse nos asuntos dos españois, non?).
E é que para engadir máis ridículo ao espectáculo do grotesco que estamos vendo estes días, mentres González Laya daba leccións sobre o moito que lle preocupan os dereitos humanos, o Ministerio de Exteriores dedicábase a xustificar e promover as sancións contra terceiros países. Unhas sancións que demostraron non funcionar, que son un castigo colectivo contra civís por ser leais á súa patria (en Irak as sancións mataron tanto como a guerra, pero non mataban tras un estalido de pólvora senón que o facían lentamente, co fame e as enfermidades) e que o Consello de Dereitos Humanos da Unión Europea cualifica como o máis parecido hoxe día a un asedio medieval.
Pero é que, ademais, a defensa dos dereitos humanos de Borrell e Laya non só é hipócrita, senón que tamén é covarde. Mentres Laya comentaba o pouco democrática que é Rusia, mentres o Ministerio de Exteriores defendía as sancións, un dos crimes máis horribles que se poden cometer desde un despacho, a ministra dábase paseos polo metro de Riad.
En pleno corazón de Arabia Saudita, a Arancha González Laya non lle importaron o máis mínimo as execucións públicas e posterior crucifixión da vítima por delitos tan graves como apostasía ou bruxería. Tampouco lle importou que Arabia Saudita agora mesmo estea cometendo crimes de lesa humanidade en Yemen. Tampouco lle importou o maltrato que sofre a minoría chií en Qatif (cuxos representantes á hora de pedir dereitos terminan no cárcere, como Nassima a el-Sadah, ou executados, como Nimr Baqr a el-Nimr).
Tampouco lle importou que os inmigrantes de países como Bangladés ou Pakistán vivan como escravos e teñan menos dereitos que un árabe. Tampouco lle importou que en Arabia Saudita haxa mulleres como Samar Badawi, detida por desafiar ao seu gardián (o pai). Tampouco lle importan as detencións de Loujain a el-Hatholoul por querer conducir. Tampouco chamou a atención durante a súa visita ao embaixador Álvaro Iranzu, que pouco antes da visita de Laya, se estivo reunindo co responsábel da empresa armamentística nacional saudita SAMI para estudar "oportunidades de cooperación". Pero quen se sorprende a estas alturas? Si non hai nada máis hipócrita e falso que os valores europeos.
[*] Alberto Rodríguez García, xornalista especializado en Oriente Medio, propaganda, organizacións criminais e terrorismo. | Fundador de 14 milímetros. (Outra mirada da guerra) | @AlRodriguezGar. | En RT web.
Guennadi Ziugánov, líder do Partido Comunista de Rusia e candidato a presidente en 2012, conversa con Elena Rostova da crise económica, de dereitos e valores de xustiza, democracia e paz, da crise medioambiental e do cambio climático, do decrecimento, da situación en que se atopa o mundo e destaca que a única solución para saír é o socialismo renovado, adaptado á realidade do século XXI.
Elena Rostova, é a xornalista que dirixe o programa"A soas", que é unha serie que presenta entrevistas exclusivas de Rusia Today TV. Nesta ocasión é o dirixente da segunda forza política da Federación Rusa, dunha grande potencia mundial, membro permanente do Consello de Seguridade da ONU.
Despois da entrevista, Elena Rostova, escrive, "Detrás das cámaras", as súas impresións nun artigo que tamén reproducimos neste post, así como unha pequena información da Rusopedia sobre o Partido Comunista da Federación de Rusia.
Filósofo, historiador, Doutor en Ciencias, líder do partido comunista en Rusia e candidato a presidente. E, con todo, perdedor por definición.
Genadyi Ziuganov non só representa á xeración que perdeu a Guerra Fría, senón que carga coa derrota dese gran proxecto que foi a URSS, e coa desilusión de todos aqueles que creron que a utopía do socialismo podería volverse unha realidade.
El non se dedica á política, no seu caso sería máis apropiado dicir que a vive. Máis que unha vocación ou unha ambición, é a súa forma de defender o que constitúe a súa mentalidade, os seus principios, a súa fe, a esencia da súa ser.
Por iso estaba segura de que ía atoparme cunha persoa cos atributos de todo aquel que personifica unha época que xa morreu e foi reemprazada por outra: nostalxia, frustración, dogmatismo, desconfianza cara a todo o innovador. Esperaba constantes comparacións co pasado, explicacións, xustificacións, protestas; esa actitude que involuntariamente presiona no seu intento de convencer aos demais do que considera correcto e inxustamente malinterpretado pola sociedade.
O lóxico era que así fóra. Pero, evidentemente, había nel algo máis, algo que cambiaba completamente o panorama.
Tiven a sensación de estar conversando con alguén que está nun lugar que lle permite ver 500 km máis aló do que para min é o horizonte. Cun campión de axedrez que mira cun sorriso os erros inxenuos que comete o seu opositor inexperto. A súa seguridade non era a dun fanático, senón que a de quen sabe o que vai pasar.
En lugar de nerviosas manifestacións referentes ao pasado, as súas palabras limitábanse a contar, con absoluta tranquilidade, o que vai pasar no futuro. E no seu relato non había expresións nin no modo subxuntivo nin no condicional, ese futuro soaba como unha consecuencia natural e inevitable do presente, como un feito que xa existe.
Non mencionou a Marx nin a Lenin, falou da crise que está sufrindo o planeta logo de ser maltratado pola humanidade, e a imperiosidade dun uso máis racional dos recursos. Falou da crise financeira da que tanto se escoita, como dun síntoma de que ao sistema económico mundial quédalle pouco tempo de vida. Non me explicou “cales son os riscos do imperialismo”, nin sequera usou ese término, simplemente falou do dereito á individualidade, de que o mundo está cansado de que lle impoñan unha forma de ser, das ansias de liberdade que ten a humanidade estancada na garganta, e das ganas de poder aceptar e respectar ao Ser nas súas distintas manifestacións.
O que máis me sorprendeu foi que non falou nin de revolucións nin de guerras: falou dun mundo multipolar máis xusto, máis humano que está xurdindo naturalmente, por si mesmo. Algo suave, pacífico, e ao mesmo tempo inevitable. Que se está dando porque chegou o momento de que se dea. Ventos de cambio, que non é necesario provocar.
Como bo coñecedor da historia, deume un exemplo moi ilustrativo: as principais relixións, coas súas profetas e as súas doutrinas, xurdiron independentemente en distintos lugares do planeta máis ou menos ao mesmo tempo, malia que as diferentes culturas estivesen incomunicadas entre si. Simplemente porque, en determinado momento, a súa aparición fíxose necesaria, como unha mensaxe que veu do ceo e, así como o sol, iluminou a todos por igual.
As palabras de Zyuganov deixáronme a sensación, e case diría que a certeza, de que ese mesmo sol está transmitindo unha mensaxe de paz, de xustiza, de amor e respecto ao próximo, que hoxe a humanidade, fronte ao abismo, simplemente vese obrigada a escoitar.
O Partido Comunista da Federación de Rusia (PCFR) a partir do 14 de febreiro de 1993 agrupa a ex militantes do Partido Comunista da Unión Soviética (prohibido polo presidente de Rusia Borís Yeltsin en novembro de 1991) e a antigos membros do Partido Comunista da República Soviética Federativa Socialista de Rusia (fundado en xuño de 1990). Os comunistas teñen organizacións de base en 81 provincias rusas e máis de 150 000 afiliados. No PCFR predominan as persoas de avanzada idade, que á súa vez son votantes exemplares.
Éxitos políticos
Nos comicios de decembro de 2011 o PCFR obtivo o segundo lugar, só despois do partido Rusia Unida, co 19,2 % dos votos. Na composición actual da Duma (Cámara Baixa) o grupo comunista ocupa 92 escanos.
Líderes
Segundo os estatutos do Partido Comunista, o seu máximo organismo dirixente é o Congreso, que elixe ao Comité Central e ao presidente. Desde o ano 1993 este posto ocúpao Guennadi Ziugánov, que ao mesmo tempo é líder do grupo comunista da Cámara Baixa do Parlamento. Ziugánov foi candidato presidencial en varias ocasións.
Metas
Nos documentos do Partido Comunista da Federación de Rusia proclámase como misión estratéxica a implantación no país do socialismo renovado, “socialismo do século XXI”. Afírmase que a disputa fundamental entre o capitalismo e o socialismo que marcou o século pasado aínda non está concluída: “malia os retrocesos temporais do movemento revolucionario, a época moderna é un período transitorio do capitalismo ao socialismo”.
Os comunistas definen a súa misión táctica inmediata como a toma do poder, que estará en mans de “os traballadores e as forzas patrióticas e populares”. Despois procederán ás reformas económicas e sociais, entre estas figuran:
a nacionalización dos recursos naturais e das industrias básicas, en especial, as do petróleo e gas, creación de condicións favorables para a pequena e mediana empresa,
o restablecemento dos subsidios para as familias con varios fillos, a entrega de vivendas ás familias novas, o mantemento da idade de xubilación existente (55 anos para mulleres e 60 para homes), o programa de loita contra a pobreza, o control dos prezos para artigos de primeira necesidade, a educación secundaria e superior gratuíta , a ampliación dos dereitos sindicais, o acceso de todas as forzas políticas legais aos medios de información, o fortalecimento da defensa do país, ampliación das garantías sociais para os membros das Forzas Armadas e da Policía.
En política exterior os comunistas queren “o restablecimiento voluntario do Estado da Unión” e prometen aplicar a política “a base dos principios do respecto mutuo dos países e pobos”.
