Elena Rostova, é a xornalista que dirixe o programa "A soas", que é unha serie que presenta entrevistas exclusivas de Rusia Today TV. Nesta ocasión é o dirixente da segunda forza política da Federación Rusa, dunha grande potencia mundial, membro permanente do Consello de Seguridade da ONU.
Despois da entrevista, Elena Rostova, escrive, "Detrás das cámaras", as súas impresións nun artigo que tamén reproducimos neste post, así como unha pequena información da Rusopedia sobre o Partido Comunista da Federación de Rusia.
Facebook de Elena Rostova.
A entrevista dura pouco máis de 25 minutos.
Fonte: http://actualidad.rt.com/programas/a_solas/1438
Por Elena Rostova
11.02. 2012
Filósofo, historiador, Doutor en Ciencias, líder do partido comunista en Rusia e candidato a presidente. E, con todo, perdedor por definición.
Genadyi Ziuganov non só representa á xeración que perdeu a Guerra Fría, senón que carga coa derrota dese gran proxecto que foi a URSS, e coa desilusión de todos aqueles que creron que a utopía do socialismo podería volverse unha realidade.
El non se dedica á política, no seu caso sería máis apropiado dicir que a vive. Máis que unha vocación ou unha ambición, é a súa forma de defender o que constitúe a súa mentalidade, os seus principios, a súa fe, a esencia da súa ser.
Por iso estaba segura de que ía atoparme cunha persoa cos atributos de todo aquel que personifica unha época que xa morreu e foi reemprazada por outra: nostalxia, frustración, dogmatismo, desconfianza cara a todo o innovador. Esperaba constantes comparacións co pasado, explicacións, xustificacións, protestas; esa actitude que involuntariamente presiona no seu intento de convencer aos demais do que considera correcto e inxustamente malinterpretado pola sociedade.
O lóxico era que así fóra. Pero, evidentemente, había nel algo máis, algo que cambiaba completamente o panorama.
Tiven a sensación de estar conversando con alguén que está nun lugar que lle permite ver 500 km máis aló do que para min é o horizonte. Cun campión de axedrez que mira cun sorriso os erros inxenuos que comete o seu opositor inexperto. A súa seguridade non era a dun fanático, senón que a de quen sabe o que vai pasar.
En lugar de nerviosas manifestacións referentes ao pasado, as súas palabras limitábanse a contar, con absoluta tranquilidade, o que vai pasar no futuro. E no seu relato non había expresións nin no modo subxuntivo nin no condicional, ese futuro soaba como unha consecuencia natural e inevitable do presente, como un feito que xa existe.
Non mencionou a Marx nin a Lenin, falou da crise que está sufrindo o planeta logo de ser maltratado pola humanidade, e a imperiosidade dun uso máis racional dos recursos. Falou da crise financeira da que tanto se escoita, como dun síntoma de que ao sistema económico mundial quédalle pouco tempo de vida. Non me explicou “cales son os riscos do imperialismo”, nin sequera usou ese término, simplemente falou do dereito á individualidade, de que o mundo está cansado de que lle impoñan unha forma de ser, das ansias de liberdade que ten a humanidade estancada na garganta, e das ganas de poder aceptar e respectar ao Ser nas súas distintas manifestacións.
O que máis me sorprendeu foi que non falou nin de revolucións nin de guerras: falou dun mundo multipolar máis xusto, máis humano que está xurdindo naturalmente, por si mesmo. Algo suave, pacífico, e ao mesmo tempo inevitable. Que se está dando porque chegou o momento de que se dea. Ventos de cambio, que non é necesario provocar.
Como bo coñecedor da historia, deume un exemplo moi ilustrativo: as principais relixións, coas súas profetas e as súas doutrinas, xurdiron independentemente en distintos lugares do planeta máis ou menos ao mesmo tempo, malia que as diferentes culturas estivesen incomunicadas entre si. Simplemente porque, en determinado momento, a súa aparición fíxose necesaria, como unha mensaxe que veu do ceo e, así como o sol, iluminou a todos por igual.
As palabras de Zyuganov deixáronme a sensación, e case diría que a certeza, de que ese mesmo sol está transmitindo unha mensaxe de paz, de xustiza, de amor e respecto ao próximo, que hoxe a humanidade, fronte ao abismo, simplemente vese obrigada a escoitar.
Fonte: http://actualidad.rt.com/mas/blogs/detras_de_las_camaras/blog_36049.html
Articulo completo en: http://actualidad.rt.com/programas/a_solas
O Partido Comunista da Federación de Rusia
Fundación e base de apoio
O Partido Comunista da Federación de Rusia (PCFR) a partir do 14 de febreiro de 1993 agrupa a ex militantes do Partido Comunista da Unión Soviética (prohibido polo presidente de Rusia Borís Yeltsin en novembro de 1991) e a antigos membros do Partido Comunista da República Soviética Federativa Socialista de Rusia (fundado en xuño de 1990). Os comunistas teñen organizacións de base en 81 provincias rusas e máis de 150 000 afiliados. No PCFR predominan as persoas de avanzada idade, que á súa vez son votantes exemplares.
Éxitos políticos
Nos comicios de decembro de 2011 o PCFR obtivo o segundo lugar, só despois do partido Rusia Unida, co 19,2 % dos votos. Na composición actual da Duma (Cámara Baixa) o grupo comunista ocupa 92 escanos.
Líderes
Segundo os estatutos do Partido Comunista, o seu máximo organismo dirixente é o Congreso, que elixe ao Comité Central e ao presidente. Desde o ano 1993 este posto ocúpao Guennadi Ziugánov, que ao mesmo tempo é líder do grupo comunista da Cámara Baixa do Parlamento. Ziugánov foi candidato presidencial en varias ocasións.
Metas
Nos documentos do Partido Comunista da Federación de Rusia proclámase como misión estratéxica a implantación no país do socialismo renovado, “socialismo do século XXI”. Afírmase que a disputa fundamental entre o capitalismo e o socialismo que marcou o século pasado aínda non está concluída: “malia os retrocesos temporais do movemento revolucionario, a época moderna é un período transitorio do capitalismo ao socialismo”.
Os comunistas definen a súa misión táctica inmediata como a toma do poder, que estará en mans de “os traballadores e as forzas patrióticas e populares”. Despois procederán ás reformas económicas e sociais, entre estas figuran:
a nacionalización dos recursos naturais e das industrias básicas, en especial, as do petróleo e gas, creación de condicións favorables para a pequena e mediana empresa,
o restablecemento dos subsidios para as familias con varios fillos, a entrega de vivendas ás familias novas, o mantemento da idade de xubilación existente (55 anos para mulleres e 60 para homes), o programa de loita contra a pobreza, o control dos prezos para artigos de primeira necesidade, a educación secundaria e superior gratuíta , a ampliación dos dereitos sindicais, o acceso de todas as forzas políticas legais aos medios de información, o fortalecimento da defensa do país, ampliación das garantías sociais para os membros das Forzas Armadas e da Policía.
En política exterior os comunistas queren “o restablecimiento voluntario do Estado da Unión” e prometen aplicar a política “a base dos principios do respecto mutuo dos países e pobos”.
Fonte: Rusopedia
______________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon