Escribo aos meus colegas con formación en medicina e en psicoloxía, ... Por Elizabeth Tarrío - Escribo aos colexios profesionais que nos representan - Estase propiciando a estigmatización e o repudio non só ao coidado da saúde mental, senón a profesionais

Por Elizabeth Tarrío [*]
12.07.2021

Escribo aos meus colegas con formación en medicina e en psicoloxía

Escribo aos colexios profesionais que nos representan

Escribo sorprendida polo silencio xeneralizado dos nosos gremios ante o que está sucedendo. Silencio; cando non complicidade aberta

O que se supón que nos move nas nosas profesións é o beneficio de quen confían o seu saúde ás nosas mans. E estamos traizoando esa confianza deixando que se prexudiquen moitas persoas.

Estamos permitindo e validando a difusión de teorías acientíficas e a súa tradución en políticas e leis, tales como as coñecidas como leis "trans" [1], que prexudican a saúde principalmente da infancia e da poboación en xeral.

Estamos permitindo que se difunda a idea de que unha atención adecuada da saúde mental é "patologizar" ás persoas e que ser avaliado e atendido por profesionais con formación e acreditación é pouco menos que someterse a unha tortura.

Estamos permitindo que se denigre o labor que exercemos nas nosas profesións.

Estamos permitindo que nos impoñan teorías absurdas e limiten as nosas actuacións diagnósticas e terapéuticas, que están enfocadas en aras do benestar de quen atendemos.

Estamos permitindo que nos obriguen a realizar accións médicas innecesarias e até nefasto para as e os pacientes, so pena de recibir sancións desmedidas en caso de negarnos.

Entendo que hai poderosos intereses económicos detrás. Das grandes farmacéuticas, de clínicas e profesionais que poden estar lucrándose sen escrúpulos. Pero non é este o caso da maioría. Por iso non se entende este modo de actuar, esta obediencia cega e acrítica coa que nos estamos deixando impoñer dogmas e leis.

É seica a comodidade da ignorancia deliberada, ao preferir mirar para outro lado?

É seica medo, ante as ameazas de insultos e acoso por quen consideran que cuestionar as súas doutrinas é politicamente incorrecto?

"Despatoloxizar ás persoas trans" é a xustificación e a escusa á que se está recorrendo para rexeitar e desprestixiar os informes médicos e psicolóxicos.

Argumentan que solicitar un certificado médico supón vitimizar e sinalar a alguén como doente. De ser isto certo cabería eliminar ese requisito tamén para sacarse o carné de conducir, opositar a bombeiro ou policía, optar á adopción, portar armas, exercer determinadas profesións, acreditar unha discapacidade, etc. A certificación médica e/ou psicolóxica e os informes periciais son en realidade unha garantía, tanto para a persoa que os solicita como para a sociedade, de que se están levando a cabo procesos adecuados ás casuísticas que se presentan.

Estase confundindo patoloxizar con estigmatizar. E o que hai que desestigmatizar son os problemas de saúde mental, que podemos padecer calquera en maior ou menor grado e que requiren atención e coidado especializados. A valoración meticulosa e exhaustiva por profesionais é sempre algo beneficioso, que debería ser visto como normal e, no caso dunha persoa que sofre por non sentirse a gusto co seu corpo, é máis que necesaria.

Estase propiciando a estigmatización e o repudio non só ao coidado da saúde mental, senón a profesionais con coñecementos especializados e anos de formación científica ás súas costas.

Padecer disforia ou incongruencia [2] entre o sexo que posúes e o xénero que dis sentir, co consecuente rexeitamento ao teu propio corpo, co malestar e sufrimento que isto implica, é un trastorno que require atención psicolóxica adecuada, non algo natural e innato, como nos están querendo vender. De feito, as propias persoas con disforia de xénero demandan axuda e acompañamentos profesionais acordes cos seus procesos. Este empeño "despatologizante" tradúcese en desatención e negación ao dereito á atención da súa saúde mental. Calquera que se someta a algo tan radical como un cambio de sexo, ate aínda que só fose a nivel social, necesita unha avaliación e acompañamento psicolóxico e médico. Máis aínda no caso de comezar un tratamento e cirurxías que terán consecuencias para o resto da súa vida.

As propias persoas con disforia de xénero demandan axuda e acompañamentos profesionais acordes cos seus procesos.

Si unha persoa presenta unha condición de vulnerabilidade debe acreditala, evitando así todo abuso e salvagardando o adecuado funcionamento dos servizos públicos e recursos do Estado. E un problema de saúde psicosocial ten que ser certificado por profesionais da saúde e equipos psicosociais. Calquera certificación dun diagnóstico que entra no campo da medicina e a psicoloxía, que exclúa a estes profesionais, vulnera os códigos deontolóxicos, ningunea á ciencia e colócase nunha posición negacionista e de desprezo ao coñecemento profesional, ademais de implicar intrusismo profesional.

Actualmente xa existe en España unha lei que permite o cambio do sexo rexistral ás persoas con disforia. O único requisito legal é o informe médico que acredite dita disforia e a persistencia desta durante polo menos dous anos. Non se requiren cirurxías nin hormonación, xa que esta pódese omitir no caso de que a persoa alegue motivos de saúde para non someterse a ela.

Si este procedemento ten fallos de forma, o que hai que facer é corrixir eses fallos, non eliminar o requisito permitindo que a soa palabra da persoa teña validez legal. Seguindo esta lóxica eliminaríanse a gran maioría dos requisitos e procedementos xudiciais actualmente vixentes.

Oxalá se pedisen máis informes psicolóxicos. Deberían realizarse valoracións psicolóxicas exhaustivas e periódicas, por exemplo, a educadores, curas, traballadores sociais, a toda persoa antes de someterse a unha cirurxía estética, a quen traballamos na saúde, etc.

Nesta proposta de lei non só elimínase a obrigatoriedade do diagnóstico de saúde mental como requisito para recoñecer legalmente a chamada "identidade de xénero" de calquera persoa, senón que ademais limítase a nosa autonomía profesional mediante a prohibición de exames que puidesen ser necesarios e a ameaza velada de cualificar de terapia de conversión ou de "anulación da identidade de xénero" calquera intento de afondar na orixe desa disforia, pasando por alto comorbilidades que, principalmente en menores, demostrouse que puidesen causar per se ou agravar a discordancia de xénero, tales como depresión, trastornos do espectro autista, trastornos de alimentación, ser vítima de violencia, bullying, abusos físicos ou sexuais. Pásanse por alto tamén a quen padecen enfermidades mentais e ata a simuladores que puidesen obter algún beneficio do feito de declararse "trans". Ate se expresa textualmente en dita proposta que "a existencia de enfermidades psiquiátricas previas non obsta a validez do consentimento para levar a cabo a transición", obviar incluso a existencia previa de enfermidades psiquiátricas nas que puidese estar alterada a autopercepción, co consecuente prexuízo para a persoa afectada.

Xa fai tempo que se preme ao profesional sanitario a actuar nunha única vía ante a disforia de xénero: afirmar que realmente alguén naceu nun corpo equivocado ao que hai que modificar segundo o que requira. Sen afondar nas posíbeis causas dese malestar, sen suscitarse a opción de reconciliación e aceptación da súa realidade material, que sería o ideal: axudarlle a amar e aceptar o seu corpo de existir esa posibilidade. A diferenza é que agora esta presión pode traducirse nunha lei, na cal propóñense multas e sancións desmedidas para quen, baseado na súa ética e coñecementos científicos, se cuestione outro tipo de actuación. Isto podería supoñer incluso a inhabilitación profesional.

En calquera actuación médica as intervencións máis invasivas aplícanse unha vez esgotáronse as demais posibilidades. Este é un dos principios básicos da nosa deontoloxía profesional: causar o menor dano posíbel. Con todo, na atención aos casos de disforia estase actuando ao revés, priorizando medicamentos con múltiples efectos adversos e cirurxías irreversíbeis á atención psicolóxica.

Preténdese dispoñer de sanitarios "á carta", limitándolles á hora de diagnosticar e tratar acorde á súa formación e coñecemento profesionais, obrigándolles a receitar medicamentos e realizar cirurxías a quen o solicite, "respectando a progresión e itinerario" que a propia persoa marque segundo o seu desexo, colocándolles así no papel de expendedores de medicamentos e cirurxías sen ningún criterio propio.

Outra das propostas desta lei é que na documentación oficial apareza o sexo sentido ou se omita a mención relativa ao sexo. Isto axuntado ao texto que se repite varias veces no borrador de que "en ningún caso" poden realizarse probas de verificación de sexo, pode dar lugar a erros diagnósticos e de tratamento importantes, como xa está sucedendo noutros países.

O sexo é un dato que importa moito á hora de atender a pacientes. Non só porque existen enfermidades propias dos órganos reprodutores, polo que unha muller transexual pode padecer de cancro de próstata, p.e. Senón tamén porque una mesma enfermidade pode presentarse de xeito diferente en homes ou mulleres, como é o caso do infarto ao miocardio, ou afectar máis a un sexo que a outro, como vimos co Covid, cuxa mortalidade é maior en homes.

Tamén se verían afectadas por esta lei as estatísticas de saúde, entre outras, dado que o sexo é un dato fundamental para estudar as enfermidades e promover políticas de saúde acertadas.

Contémplase nesta lei que menores desde os 16 anos poidan solicitar a rectificación rexistral do sexo, recordemos que sen ningún tipo de diagnóstico de disforia. Que ate desde os 12 anos póidao facer a través dos seus representantes legais, coa posibilidade, en caso de desacordo, da perda de custódiaa por parte destes. Sen ningunha valoración na cal descártese un trastorno do espectro autista, ou un trastorno alimentario, ou que estea sendo vítima de bullying ou de abusos sexuais; ou que estea sendo influenciado pola contorna e as RRSS, como se está vendo en moitos casos principalmente de pícaras púberes que, sen disforia previa, están realizando transicións ata en grupos de amigas, fenómeno exposto pola investigadora Lisa Littman co nome de Disforia de Inicio Rápido.

Dan por feito que esa persoa, de apenas 12 anos, posúe madurez suficiente para tomar unha decisión tan transcendental para o resto da súa vida, comprendendo os cambios irreversíbeis que a medicación e cirurxías van obrar no seu corpo san. Cando se demostrou que o cerebro humano non alcanza a madurez ate os 20 anos ou máis.

Así como recálcase a non necesidade de hormonarse nin de realizar ningún tipo de cambio corporal en adultos para ser considerados do outro sexo, expoñen que o tratamento hormonal no caso de menores de idade "comprenderá o uso de bloqueadores hormonais ao comezo da puberdade". Isto implica que ate desde os 9 ou 10 anos comecen a recibir un tratamento totalmente experimental, con efectos secundarios graves e irreversíbeis, e que inicien un camiño de dependencia para sempre de hormonas e cirurxías.

No caso de menores ten especial relevancia poñer en valor a súa capacidade de testemuño, capacidade cognitiva e volitiva, adaptación, etc. Non se comprende que esta casuística sexa a única onde se pretenda non salvagardar o seu benestar superior, máis aínda cando en países como RU, Irlanda ou Suecia, púxose de manifesto que estas políticas identitarias causaron moito dano, principalmente en mulleres moi novas, quen están destransicionando, con secuelas para sempre, debido a un mal diagnóstico e a un uso innecesario de medicación cando eran pícaras. É por isto polo que estes países están rectificando na recomendación do uso de bloqueadores hormonais en menores sans e priorizando a atención psicolóxica á transición de sexo indiscriminada.

Mentres tanto en España se desbota o valor destas experiencias, ignorando ademais que se demostrou en numerosos estudos, que máis do 80% de menores con incongruencia de xénero supéraa si permíteselles transitar a puberdade.

De aprobarse este borrador de lei prexudicaría non só ás mulleres ao poñer en risco os dereitos adquiridos en base ao seu sexo. Tamén á infancia, ao impedir o desenvolvemento das súas personalidades libres de arcaicos estereotipos de xénero que os encasillen e limiten e someténdoos a medicina experimental con graves consecuencias para a súa saúde. Ate a persoas transexuais, quen están sendo utilizadas con fins que non teñen nada que ver coas súas necesidades reais diluíndoas dentro dunha categoría difusa chamada "trans".

Como profesionais da saúde temos unha responsabilidade coa sociedade. Seguir mirando para outro lado, ignorando deliberadamente o que está ocorrendo, non só terá consecuencias materiais no noso traballo asistencial, senón tamén a nivel moral, xa que seremos en parte responsables de todo o dano que se está causando, principalmente á infancia.

Cando dentro de dez anos, ou máis, atopémonos cara a cara con miles de persoas con secuelas irreversíbeis consecuencia de mala praxe médica, poderemos dicirlles que, polo menos, intentamos parar todo este sinsentido?

Fonte: TribunaFeminista - ElPlural - 07.07.2021

[*] Elizabeth Tarrío. Médica do Servizo de Urxencias Canario e integrante do grupo de Saúde, infancia e detransicións da Alianza Contra o Borrado das Mulleres. | @ElizabethTarrio.

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
12 de julho de 2021 08:50
http://lupeces.blogspot.com/
_______

[1] Documentación: O anteproxecto finalmente é unha fusión das dúas propostas lexislativas sectoriais nas que estaba traballando o Ministerio de Igualdade: unha Lei Trans e unha lei LGTBI. Así, pasa a denominarse Anteproxecto de Lei para a igualdade real e efectiva das persoas trans e para a garantía dos dereitos das persoas LGTBI. Que foi aprobado polo Consello de Ministras e Ministros, para pasar ao trámite parlamentario. | 29 de Xuño de 2021.  | Acceder/Baixar.

Documentación extensa. | Acceder/Baixar.

[2] Dumentación: Disforia / Incongruencia (Discordancia) de Xénero (CIE-10 e CIE-11). | Acceder/Baixar.
_______