Amosando publicacións coa etiqueta Edmundo Fayanás Escuer. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Edmundo Fayanás Escuer. Amosar todas as publicacións

venres, xuño 08, 2012

A privatización da sanidade pública. Qué significa? ... por Edmundo Fayanás Escuer


Dentro da política de recortes que está sufrindo o noso sistema de protección social, un dos máis significativos é o da sanidade pública. Debemos ser conscientes de que isto é totalmente evitable se aplicásemos unha política económica distinta do neoliberalismo.

Dinnos que esta política económica é a única posible, e en consecuencia, que debemos aceptala con resignación cristiá. Os que afirman isto, só fan política ideolóxica de dereitas, onde a única finalidade é preservar e aumentar os beneficios dos ricos, subtraéndoos da inmensa maioría dos cidadáns.

Que significa a privatización sanitaria?
O primeiro  argumento utilizado, é que se gasta moito na sanidade pública, cun custo que a nosa economía non pode soportar. Isto é mentira como veremos posteriormente.

Debemos saber, que o noso país é un dos países da Unión Europea dos 15 que gasta menos por habitante en sanidade. O seu custo é de 1.673 euros anuais fronte aos 2.103 euros da media europea. Só o 4,1 % da poboación adulta traballa no sector sanitario do noso país, un dos máis baixos, pois na UE-15 (países de desenvolvemento  parecido ao noso) é do 6,6%.

Nos últimos dez anos, o crecemento  sanitario foi do 2,7%, mentres que nos países da OCDE foi do 4,1%. Como di Vicenc Navarro “gran parte do crecemento sanitario en España foi no sector privado. España é un dos países nos que a poboación paga máis por servizos  sanitarios privados, e iso é consecuencia do subdesenvolvemento do sector sanitario público”. A solución pasa inevitablemente non por recortar en sanidade  pública, senón en investir  máis. Si impóñennos Europa, reclamemos ser europeos non só nos recortes, senón que queremos selo coas mesmas prestacións sociais.

O gran problema non é o gasto do Estado senón a falta de ingresos. No ano 2007, os ingresos do Estado español era do 41.1 % do seu PIB e a dos países da zona euro era do 45,5% do PIB. No ano 2011, os ingresos do Estado español baixa ao 34,5% do seu PIB, mentres que os da eurozona é do 44,4 % do seu PIB. Este é o problema, un problema de fiscalidad , onde os ricos néganse a pagar o que deben en función da súa riqueza económica.

É a sanidade privada máis barata e eficiente?
Desde fai anos, escoitamos á neoliberal Esperanza Aguirre, que hai que privatizar a sanidade pública, porque a privada é moito máis barata e eficiente. Que mellor que utilizar os datos, que aparecen nos orzamentos da Comunidade de Madrid, presidida por ela  mesma, para que non se me acuse de manipulador e podamos responder a este mantra neoliberal da Sra. Aguirre.

No ano 2010, a comunidade de Madrid tiña o presuposto /cama/ ano nos seus centros públicos en 277.375 euros, fronte aos 434.686 euros dos seus concertos cos hospitais de xestión  privada ou semiprivada. No ano 2011, o orzamento /cama/ano nos centros públicos foi de 307.187 euros, fronte aos 485.970 euros dos privados ou semiprivados, é dicir , un 58,2% máis cara a cama no sistema privado que no público onde está a eficiencia económica Sra. Aguirre? Por que sistematicamente nos minte. Estes datos están nos seus orzamentos, míreos e rectifique.

Vexamos outros datos. A Comunidade de Madrid concerta camas coa multinacional sanitaria sueca Capio nos seus distintos hospitais por 535.000 euros ou por exemplo  paga por unha cama na Fundación Jiménez Díaz por 675.000 euros. Que ten que dicir a Sra. Aguirre a estes  datos extraídos dos seus orzamentos? A pesar do escándalo destes  datos, nos orzamentos de 2011 incrementáronse os fondos destinados á sanidade privada nun 30%, mentres que os recortes na sanidade pública madrileña supuxeron un 9%.

Seguindo o modelo de xestión  semiprivada da sanidade, a Comunidade de Madrid abriu sete hospitais con criterios de xestión  semiprivada. O seu custo de construción  estaba presupostado en 701 millóns de euros. Con todo, a xestión semiprivada, cando se termine de pagalos resultará o seu custo nuns  5.000 millóns de euros, é dicir  cun encarecemento de máis de 700%. É isto unha xestión eficiente ou un saqueo?

En Navarra, a Cámara de Comptos  cuestionou os custos dos concertos coa Clínica Universitaria (OPUS DEI) e outros privados, ao consideralos excesivamente altos.
O modelo neoliberal, polo que se rexe Esperanza Aguirre, é o sistema sanitario norteamericano. Estados Unidos ten un gasto sanitario o máis elevado da OCDE, chegando ao 17% do seu PIB, sendo o reino do negocio das empresas privadas sanitarias. O 20% da poboación norteamericana non ten ningunha cobertura sanitaria e o resto con moi  escasas coberturas, por suposto moi lonxe das que dá calquera sistema sanitario público europeo. O seu sistema sanitario é pésimo, salvo en catro  hospitais de renome . As súas empresas sanitarias e farmacéuticas son as raíñas do beneficio en Wall  Street, onde o que importa é o beneficio e nunca a persoa.

O gasto sanitario español rolda entre o 9-9,5% do PIB e o do eurogrupo sobre o 12% con potentes sistemas públicos e amplas coberturas, atendendo ao cento por cento da poboación, cousa que non fai o sistema norteamericano. En calquera  avaliación obxectiva non ten cor entre o sistema europeo sanitario e o ínfimo norteamericano.

Si se consegue impoñer o sistema privatizador de Esperanza Aguirre temos asegurado, que teremos moitas menos prestacións e as que ofrezan moito máis caras, o negocio é o negocio. Denunciouse, que no sistema privado realízanse moitísimas intervencións quirúrxicas innecesarias coa finalidade de obter  máis beneficios.

Resulta descarado que os sectores que apoian a redución do gasto público sanitario por insostenible, son os mesmos que piden fortes desgravacións fiscais para  os seus seguros sanitarios privados.

Outro modelo a analizar é o sistema sanitario holandés de xestión  por mutuas, que foi imposto pola dereita política. A cobertura sanitaria é universal e obrigatoria. O Estado fixa os límites dos servizos de saúde  esenciais. A súa xestión está en mans  de aseguradoras privadas que non poden rexeitar a ninguén, xa sexan doentes crónicos ou anciáns. O custo  a pagar polo asegurado é duns 170 euros mensuais. Abarca esta cobertura a atención dos médicos de familia, hospitais, especialistas e obstetras.

O obxectivo  da dereita política holandesa era que deixando a sanidade en mans  de entidades privadas, lograríase un mellor servizo sanitario, libre de regulacións  e sen listas de esperas, é dicir , aplicar as ideas neoliberales. Que sucede dez anos logo da súa implantación? A revista Saúde 2000, ao falar do sistema holandés cuantifica, que hai uns 150.000 holandeses sen seguro sanitario e máis de 320.000 son insolventes e non poden pagar devandito seguro, polo que xa son un 5% da poboación que en 2011 están sen cobertura sanitaria.

O outro  obxectivo era conseguir unha redución do gasto sanitario. Seguindo os datos da Central de Estatística, Holanda destinou a sanidade  o 14,8% do seu PIB no ano 2009, moi por encima da media europea e case un 60% máis que o noso país. Nos datos sanitarios de 2010 houbo un desviou de máis de 1.400 millóns de euros. En consecuencia, a partir de 2012, son reducidas as prestacións da cobertura básica. Vexamos algunhas consecuencias, en fisioterapia, as vinte primeiras sesións correrán a cargo do paciente. Haberá que pagar unha parte maior das medicinas e a prima de seguranza sanitaria sobe un 30% pasando de 170 euros a 210, é dicir  pagar máis para que che dean menos. 

Este é o modelo fracasado de sanidade  privada que nos quere impoñer o PP. Poderíanos explicar Esperanza Aguirre quen son os membros executivos da multinacional sanitaria sueca Capio que tantos beneficios obtén en Madrid? Sóalles os Lamela, Guemes e compañía, todos eles conselleiros de sanidade  nos gobernos de Esperanza Aguirre.

Xa podemos ver que é o modelo neoliberal sanitario, onde a calidade e eficiencia económica brila pola súa ausencia, o que nos está a impoñer o Partido Popular. Privatización sanitaria significa un retroceso en prestacións, onde o benestar do home é substituído polo negocio. Hai uns dereitos humanos básicos, sanidade, educación, pensións…. Que nunca deben estar baixo a óptica privada, senón que deben ser uns bens exclusivamente públicos. Defendamos os dereitos públicos.

Edmundo Fayanás Escuer é Licenciado e Profesor de Historia e redactor de El Inconformista Digital

Fonte: Rebelión

Rebelión publicou este artigo  co permiso do autor mediante unha licenza de Creative  Commons, respectando a súa liberdade para publicalo noutras  fontes.