Dentro da
política de recortes que está sufrindo o noso sistema de protección social, un
dos máis significativos é o da sanidade pública. Debemos ser conscientes de
que isto é totalmente evitable se aplicásemos unha política económica distinta
do neoliberalismo.
Dinnos que
esta política económica é a única posible, e en consecuencia, que debemos
aceptala con resignación cristiá. Os que afirman isto, só fan política
ideolóxica de dereitas, onde a única finalidade é preservar e aumentar os
beneficios dos ricos, subtraéndoos da inmensa maioría dos cidadáns.
Que
significa a privatización sanitaria?
O
primeiro argumento utilizado, é que se
gasta moito na sanidade pública, cun custo que a nosa economía non pode
soportar. Isto é mentira como veremos posteriormente.
Debemos
saber, que o noso país é un dos países da Unión Europea dos 15 que gasta menos
por habitante en sanidade. O seu custo é de 1.673 euros anuais fronte aos 2.103
euros da media europea. Só o 4,1 % da poboación adulta traballa no sector
sanitario do noso país, un dos máis baixos, pois na UE-15 (países de
desenvolvemento parecido ao noso) é do
6,6%.
Nos últimos
dez anos, o crecemento sanitario foi do
2,7%, mentres que nos países da OCDE foi do 4,1%. Como di Vicenc Navarro “gran
parte do crecemento sanitario en España foi no sector privado. España é un dos
países nos que a poboación paga máis por servizos sanitarios privados, e iso é consecuencia do subdesenvolvemento
do sector sanitario público”. A solución pasa inevitablemente non por recortar
en sanidade pública, senón en
investir máis. Si impóñennos Europa,
reclamemos ser europeos non só nos recortes, senón que queremos selo coas
mesmas prestacións sociais.
O gran
problema non é o gasto do Estado senón a falta de ingresos. No ano 2007,
os ingresos do Estado español era do 41.1 % do seu PIB e a dos países da zona
euro era do 45,5% do PIB. No ano 2011, os ingresos do Estado español baixa ao
34,5% do seu PIB, mentres que os da eurozona é do 44,4 % do seu PIB. Este é o
problema, un problema de fiscalidad , onde os ricos néganse a pagar o que deben
en función da súa riqueza económica.
É a sanidade
privada máis barata e eficiente?
Desde fai
anos, escoitamos á neoliberal Esperanza Aguirre, que hai que privatizar a
sanidade pública, porque a privada é moito máis barata e eficiente. Que mellor
que utilizar os datos, que aparecen nos orzamentos da Comunidade de Madrid,
presidida por ela mesma, para que non se
me acuse de manipulador e podamos responder a este mantra neoliberal da Sra.
Aguirre.
No ano 2010,
a comunidade de Madrid tiña o presuposto /cama/ ano nos seus centros públicos
en 277.375 euros, fronte aos 434.686 euros dos seus concertos cos hospitais de
xestión privada ou semiprivada. No ano
2011, o orzamento /cama/ano nos centros públicos foi de 307.187 euros, fronte
aos 485.970 euros dos privados ou semiprivados, é dicir , un 58,2% máis cara a
cama no sistema privado que no público onde está a eficiencia económica Sra.
Aguirre? Por que sistematicamente nos minte. Estes datos están nos seus
orzamentos, míreos e rectifique.
Vexamos
outros datos. A Comunidade de Madrid concerta camas coa multinacional sanitaria
sueca Capio nos seus distintos hospitais por 535.000 euros ou por exemplo paga por unha cama na Fundación Jiménez Díaz
por 675.000 euros. Que ten que dicir a Sra. Aguirre a estes datos extraídos dos seus orzamentos? A
pesar do escándalo destes datos, nos
orzamentos de 2011 incrementáronse os fondos destinados á sanidade privada nun
30%, mentres que os recortes na sanidade pública madrileña supuxeron un 9%.
Seguindo o
modelo de xestión semiprivada da
sanidade, a Comunidade de Madrid abriu sete hospitais con criterios de
xestión semiprivada. O seu custo de
construción estaba presupostado en 701
millóns de euros. Con todo, a xestión semiprivada, cando se termine de pagalos
resultará o seu custo nuns 5.000 millóns
de euros, é dicir cun encarecemento de
máis de 700%. É isto unha xestión eficiente ou un saqueo?
En Navarra,
a Cámara de Comptos cuestionou os custos
dos concertos coa Clínica Universitaria (OPUS DEI) e outros privados, ao
consideralos excesivamente altos.
O modelo
neoliberal, polo que se rexe Esperanza Aguirre, é o sistema sanitario
norteamericano. Estados Unidos ten un gasto sanitario o máis elevado da OCDE,
chegando ao 17% do seu PIB, sendo o reino do negocio das empresas privadas
sanitarias. O 20% da poboación norteamericana non ten ningunha cobertura
sanitaria e o resto con moi escasas
coberturas, por suposto moi lonxe das que dá calquera sistema sanitario público
europeo. O seu sistema sanitario é pésimo, salvo en catro hospitais de renome . As súas empresas
sanitarias e farmacéuticas son as raíñas do beneficio en Wall Street, onde o que importa é o beneficio e
nunca a persoa.
O gasto
sanitario español rolda entre o 9-9,5% do PIB e o do eurogrupo sobre o 12% con
potentes sistemas públicos e amplas coberturas, atendendo ao cento por cento da
poboación, cousa que non fai o sistema norteamericano. En calquera avaliación obxectiva non ten cor entre o
sistema europeo sanitario e o ínfimo norteamericano.
Si se consegue
impoñer o sistema privatizador de Esperanza Aguirre temos asegurado, que
teremos moitas menos prestacións e as que ofrezan moito máis caras, o negocio é
o negocio. Denunciouse, que no sistema privado realízanse moitísimas intervencións
quirúrxicas innecesarias coa finalidade de obter máis beneficios.
Resulta
descarado que os sectores que apoian a redución do gasto público sanitario por
insostenible, son os mesmos que piden fortes desgravacións fiscais para os seus seguros sanitarios privados.
Outro modelo
a analizar é o sistema sanitario holandés de xestión por mutuas, que foi imposto pola dereita
política. A cobertura sanitaria é universal e obrigatoria. O Estado fixa os
límites dos servizos de saúde esenciais.
A súa xestión está en mans de
aseguradoras privadas que non poden rexeitar a ninguén, xa sexan doentes
crónicos ou anciáns. O custo a pagar
polo asegurado é duns 170 euros mensuais. Abarca esta cobertura a atención dos
médicos de familia, hospitais, especialistas e obstetras.
O
obxectivo da dereita política holandesa
era que deixando a sanidade en mans de
entidades privadas, lograríase un mellor servizo sanitario, libre de regulacións e sen listas de esperas, é dicir , aplicar as
ideas neoliberales. Que sucede dez anos logo da súa implantación? A
revista Saúde 2000, ao falar do sistema holandés cuantifica, que hai uns
150.000 holandeses sen seguro sanitario e máis de 320.000 son insolventes e non
poden pagar devandito seguro, polo que xa son un 5% da poboación que en 2011
están sen cobertura sanitaria.
O outro obxectivo era conseguir unha redución do
gasto sanitario. Seguindo os datos da Central de Estatística, Holanda destinou
a sanidade o 14,8% do seu PIB no ano
2009, moi por encima da media europea e case un 60% máis que o noso país. Nos
datos sanitarios de 2010 houbo un desviou de máis de 1.400 millóns de euros. En
consecuencia, a partir de 2012, son reducidas as prestacións da cobertura
básica. Vexamos algunhas consecuencias, en fisioterapia, as vinte primeiras
sesións correrán a cargo do paciente. Haberá que pagar unha parte maior das
medicinas e a prima de seguranza sanitaria sobe un 30% pasando de 170 euros a
210, é dicir pagar máis para que che
dean menos.
Este é o
modelo fracasado de sanidade privada que
nos quere impoñer o PP. Poderíanos explicar Esperanza Aguirre quen son os
membros executivos da multinacional sanitaria sueca Capio que tantos beneficios
obtén en Madrid? Sóalles os Lamela, Guemes e compañía, todos eles
conselleiros de sanidade nos gobernos de
Esperanza Aguirre.
Xa podemos
ver que é o modelo neoliberal sanitario, onde a calidade e eficiencia económica
brila pola súa ausencia, o que nos está a impoñer o Partido Popular.
Privatización sanitaria significa un retroceso en prestacións, onde o benestar
do home é substituído polo negocio. Hai uns dereitos humanos básicos,
sanidade, educación, pensións…. Que nunca deben estar baixo a óptica privada,
senón que deben ser uns bens exclusivamente públicos. Defendamos os dereitos
públicos.
Edmundo Fayanás Escuer é Licenciado e Profesor de Historia e redactor de El Inconformista Digital
Fonte: Rebelión
Rebelión
publicou este artigo co permiso do autor
mediante unha licenza
de Creative Commons, respectando a súa liberdade para
publicalo noutras fontes.