Contristado opino, ... Por Francisco Rodríguez - ... A visión maniquea absoluta domina respecto da invasión rusa e a guerra en Ucraína ...

Por Francisco Rodríguez [*]
06.03.2022

Hai uns días, Carreiro, na súa viñeta-ilustración do Nós Diario, con acerto evocaba a época en que pensabamos como non aliñados. Hoxe parece terse imposto o bloqueo cerebral, a idea fixa da maldade intrínseca de Rusia, cun demoníaco Putin á fronte. A visión maniquea absoluta domina respecto da invasión rusa e a guerra en Ucraína. É certo que chove sobre mollado, se ben cunha intensidade inusitada. Parece como se non houbese xa antes graves conflitos internos neste país, promovidos de forma descarada por USA e a UE, incluído un golpe de Estado para derrubar en 2013 o presidente electo democraticamente, Yanukovich, e deteriorar a convivencia coa poboación de sentimento e lingua rusa na parte oriental do país. Desde entón os gobernos de Ucraína non fixeron máis que aguzar o conflito con Rusia e funcionar ao servizo da estratexia da OTAN na zona. Estamos asistindo á resurrección dunha concepción, só en aparencia aletargada: Occidente, símbolo da civilización contra a barbarie, como xustificación racista dunha suposta superioridade moral para decidir sobre o mundo. Os USA, xefe da familia eurocéntrica, expresou o seu dominio apocalíptico, só nos trinta últimos anos, con guerras catastróficas contra pobos indefensos nas que os mortos, feridos, eivados, evacuados e enfermos de por vida se poden contar por millóns. As secuelas de caos e destrución económica, social, política e cultural que deixaron detrás, á vista están aínda (Iraq, Iugoslavia, Afganistán, Libia, Líbano, Siria…). Ás veces foron guerras televisadas como se fosen fogos de artificio. Padecemos amnesia?

Nas actuais circunstancias, a maioría social na UE, en xeral, e no Estado español, en particular, interioriza unha propaganda insidiosa, que conduce á irracionalidade emocional, ao carecer de referencias ideolóxicas alternativas aos deseños do sistema xerárquico (USA/UE). Estamos a ser pasto dunha aberta e entusiasta belixerancia das oligarquías que aproveitan, ademais, a guerra en Ucraína para os gobernos ao seu servizo anunciaren máis sacrificios sociais por esta causa, máis involución nos dereitos democráticos. É evidente que lles importa tres pitos o pobo ucraíno. O que lles importa é impedir que Rusia, que é Europa, sexa unha grande potencia, capaz de equilibrar os poderes hexemónicos no mundo, debido ao seu peso científico, económico e militar.

Os Estados da UE, en especial o español, non sairán beneficiados botando leña ao lume, alimentando o conflito, dificultando o acordo. Hai que defender o dereito de Ucraína a existir como nación soberana e o de Rusia a salvagardar a súa seguridade, sen verse ameazada con armas nucleares na súa fronteira. Soñar coa destrución de Rusia ou coa súa nova baixada ao inferno, como monicreque do capitalismo occidental, semella unha fantasía inalcanzábel. Todos coñecían as liñas vermellas que, cruzalas, significaba un salto cualitativo no conflito que xa desenvolvera varias fases. É difícil de entender o comportamento, temerario e irresponsábel, do goberno ucraíno. Markuu Kivinen, académico finés, ao principio desta invasión e guerra rusa, deplorábel como todas, aínda que sexa menos mortífera que as alegremente televisadas, declarou que Finlandia pertencía á UE desde 1995. Cun pasado conflitivo en relación coa URSS, mantívose neutral, sen entrar na OTAN, o que posibilitou unhas relacións económicas e políticas positivas e beneficiosas con Rusia. Lembrounos tamén que, durante o conflito pola anexión de Crimea en 2014, os ex secretarios de Estado de USA, Kissinger e Brzerinski, defenderon que só a neutralidade de Ucraína podía conducir a unha convivencia pacífica con Rusia. É tanto pedir?

Publicado en Nós Diario. | 05.03.2022

[*] Francisco Rodríguez Sánchez, naceu o 22 de novembro de 1945 en Serantes (Ferrol). | AELG | Galipedia. | Artigos en Nós Diario.

Imaxe de Pepe Carreiro en Nós Diario.

✅ Para subscribise ou ser mecenas de Nós Diario | Ir á Web.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
6 de março de 2022 10:30
_______

'Unha etapa estelar e conflitiva de Galiza': o último livro de Francisco Rodríguez será apresentado em Ferrol - A Sociedade Cultural Medulio apresentará o livro, em 14 de fevereiro a partir das 20h, na Capela do Centro Cultural Torrente Ballester

A faceta de Rodriguez como historiador oferece uma visão crítica do estado de cousas e uma proclamação a favor da descoberta do oculto ou manipulado. O autor fai isso analisando, debatendo e tirando conclusões, a partir da historiografia oficial e acadêmica e das fontes documentais existentes.

"Unha etapa estelar e conflitiva de Galiza": o último livro de Francisco Rodríguez será apresentado em Ferrol.

A Sociedade Cultural Medulio apresentará o livro a segunda feira, 14 de fevereiro a partir das 20h, na Capela do Centro Cultural Torrente Ballester.

O ensaio aborda a fase medieval de normalidade e esplendor do reino da Galiza e a crise da segunda metade do século XIV responde a um desejo de combater a ignorância coletiva sobre o nosso passado medieval e as distorções e dissimulações sobre ele. É, de certa forma, um trabalho em prol da saúde mental coletiva da sociedade galega. Surgiu da necessidade de colaborar para um conhecimento da nossa história, entre os séculos VIII e XIV, confrontada radicalmente com a ocultação e deturpação do oficial dominante

"Unha etapa estelar e conflitiva do reino de Galiza (a segunda metade do século XIV). Tomo I A relevancia do reino medieval galego" é o primeiro volume de dois livros sobre a história do reino da Galiza, uma edição cuidada que inclui uma multiplicidade de documentação gráfica para ampliar a investigação sobre a revolta galega contra Castela na segunda metade do século XIV, que será complementada por um segundo volume que deverá ver a luz ao longo deste 2022. Este Volume I concentra-se em destacar essa relevância inquestionável, e então (Volume II) entra na análise de um momento estelar e conflituoso, a segunda metade do século XIV, cujo desfecho foi importante para o nosso futuro.

[*] Francisco Rodríguez Sánchez, naceu o 22 de novembro de 1945 en Serantes (Ferrol). | AELG | Galipedia. | Artigos en Nós Diario.

Fonte: Ollaparo. (Revista de Cedeira e Galiza) | 08.02.2022 | Baixo licenzaCreative Commons by-sa/3.0/es | ollaparo@ollaparo.gal

A Sociedade Cultural Medulio, comeza a súa andaina no ano 1979. Nace cos obxectivos de promoción e defensa da cultura galega na perspectiva da súa normalización, obxectivos totalmente vivos a día de hoxe, trinta e tantos anos despois. | Web | Facebook | cultura.medulio.ferrol@gmail.com
_______

Unha muller xenial, ... Por Francisco Rodríguez - O día 15 de xullo de 1885, ás 12 da mañá, morría en Padrón Rosalía de Castro

Por Francisco Rodríguez [*]
15.07.2021

Contra o día sete de xullo de 1885 unha muller, atinxida polas dores do corpo, envisa, cargada de melancolía e tristeza, chegaba a Carril, seguramente en tren, desde a súa casa da Matanza. Viña gravemente enferma: un cancro de útero debilitaba desde había tempo o seu organismo, xa afectado por numerosos sufrimentos físicos e psíquicos, sentidos con especial intensidade os dez últimos anos. Ventaba a súa morte. E devecía por ver o mar, o seu horizonte infindo, e a súa fondura insondábel. Tal e como o coñecera nesas dimensións andando pola Costa da Morte cando mociña. Entón  superara, con resistencia feminina, un tifo que, malia as secuelas, non a venceu. Foi como se xurdira renovada do mar océano.  Comprendeu  daquela por que Venus, o símbolo da muller, se mostraba moitas veces xurdindo do mar, esplendorosa, como fonte de vida, de creación e fermosura. Foi a súa epifanía. Agora necesitaba ser acollida por aquela inmensidade, como se a súa ollada contemplativa puider devolvela ao seu fondo, para descansaren corpo e alma, lacerados pola vida.

No camiño de regreso, sempre prostrada, primeiro nunha barca, logo no vagón do tren, sen pretendelo, fixo memoria do vivido, do desexado e do traballado con esmero, das frustracións e das derrotas. Seguía devorada por un amor incandescente ao pobo galego traballador, angustiada por non velo liberado, con dignidade plena. Ela iniciara unha guerra destinada a lograr a identificación das minorías cultas,  e españolizadas, de Galiza, co pobo do que proviñan, e ao que negaban. A súa identificación realizou un prodixio creativo na lingua que se tiña como propia dese pobo de salvaxes, mostrándoo desde dentro da súa mentalidade. A seguir fixo uso dela para cavilar, pensar, filosofar, nun nivel de excelencia poética, sobre os problemas da Humanidade, desde a focalización na nosa sociedade, convertida así, contando coa súa especificidade, en materia literaria universal. Sabía que o mal estaba nun proceso que, vendido como modernidade, levaba a sociedade galega a renegar de si mesma e a encarreirarse por un camiño esperpéntico e suicida. Aínda non nos temos afastado desa senda, porén, esta muller axudounos a confiar en nós mesmos e a sentirnos amparados polo significado e a forza do seu testamento creativo. A resistencia e a creatividade, a esperanza no futuro, son na Galiza rosalianas.  Á altura de Catoira  remexía na súa piedade reivindicativa cos tristes, os marxinados sociais e os heterodoxos, de toda clase e condición. Fora contundente e clara coa problemática das mulleres. Sentiu canta compañía e fortaleza tiña tirado da súa maternidade, ela que desexaba sentirse, sobre todo, muller libre. Temeu que fora unha forma de escorrentar a soidade e o desamparo, e viuse sinalada, murmurada e burlada socialmente en imaxes que reproducían situacións vividas ou medos fundados. Chegada a casa, encamou axiña, coa axuda e os coidados de Alexandra, a filla e compañeira, após tomar un vasiño de resolio para calmar a dor. O día 15 de xullo, ás 12 da mañá morría. Non outorgou testamento. Nada tiña que deixar.

A morte de Rosalía non foi considerado un acontecemento nacional galego. O seu enterro non foi máis que a soidade que, para moitos, precede á tumba, en expresión dun seu amigo da mocidade. Porén, o seu espírito segue a animarnos. Esta si foi unha muller xenial.

[*] Francisco Rodríguez Sánchez, naceu o 22 de novembro de 1945 en Serantes (Ferrol). | AELG | Galipedia. | Artigos en Nós Diario.

Publicado en Nós Diario - 12.07.2021

Faite Asinante de Nós Diario

Obras de Franscisco Rodríguez sobre Rosalia de Castro:
✔ Análise sociolóxica da obra de Rosalía de Castro, 1988, AS-PG.
✔ Rosalía de Castro, estranxeira na súa patria, 2010 (A persoa e a obra, de onte a hoxe), AS-PG.
✔ En numerosos artigos e publicacións colectivas.

Rosalia de Castro |

Imaxe: A Historia a Cor. Rafael Navarrete. | Facebook.
_______

A cultura de base do país homenaxea a Francisco Rodríguez como unha figura imprescindíbel - Unhas 300 persoas participaron no acto de entrega do Premio Galiza Cultura - Non quero Paco no pasado. Quero Paco no presente e quero Paco no futuro, dixo durante o evento o seu amigo Balbino - Unha reportaxe de Xosé Mexuto, Director do xornal Sermos Galiza

Hai múltiples Francisco Rodríguez. Todos e cada un deles foron homenaxeados no acto de entrega do Premio Galiza Cultura. Por volta de trescentas persoas acudiron a un restaurante do ferrolán bairro de Serantes -o paraíso da infancia de Rodríguez- para render tributo a unha figura "imprescindíbel, única e irrepetíbel", epítetos que compuxeron o retrato que del fixo Pilar García Negro, a presidenta da Federación Galiza Cultura, a entidade que instituíu un premio convocado por 12 entidades e ao que se adheriron outras 40. Todo o tecido cultural nacional galego, auto-organizado e de base do país.

Colás fotográfico da entrega Premio 'Galiza Cultura' a Francisco Rodríguez, en Ferrol, o 22 de Abril de 2017

Hai un Francisco Rodríguez profesor mozo que se rebela contra a ditadura fascista non en nome dunha abstracción cosmopolita, senón dun país concreto, unha nación negada, unha nación anónima na súa infancia de Serantes. "Eu de cativo non ouvía pronunciar o nome do meu país", evocou na emocionada intervención coa que fechou o acto. Hai un Francisco Rodríguez activista que aterra en Ourense a principios dos 70 do pasado século coa firme determinación de falar galego en toda a parte, custar o que custar, e que contribúe para revitalizar o asociacionismo cultural, a comezar pola Auriense da cidade das Burgas. Hai un Francisco Rodríguez que imparte maxisterio ás súas alumnas e aos seus alumnos, aos que non só lles transmite coñecimentos, senón tamén paixón por unha materia concreta chamada Galiza. Hai un Francisco Rodríguez investigador que resgata da deturpación e da mistificación os clásicos da literatura galega, Curros, Pondal e nomeadamente Rosalía, un dos motores da súa vida (non por acaso é del a primeira tese de doutoramento sobre a autora fundacional da literatura nacional galega). Hai un Francisco Rodríguez político que se nega a aceitar a negación do país e que dedica todos os seus desvelos á construción dun movimento nacionalista galego con capacidade para disputarlle espazos políticos ás organizacións de obediencia estatal.

Todos eses Francisco Rodríguez apareceron no acto de entrega do premio da Fundación Galiza Cultura, un xantar fraternal con máis de trescentos comensais, todas elas persoas con múltiples historias de Francisco Rodríguez que contar, todas elas unidas por un nexo común, o coñecimento dalgún aspecto da biografía do homenaxado e o compromiso pola conquista dunha Galiza distinta, dona de si, non satélite, senón planeta.

Foi un festín da nostalxia, un acto para a recreación saudosa do pasado? En absoluto. Houbo, claro, evocación. Houbo recordacións de episodios e lances do Rodríguez mozo, do Rodríguez novo, do Rodríguez xa máis maduro, tamén do Rodríguez máis recente. Mais houbo vontade expresa por parte de todas as persoas que tomaron a palabra no acto de ollar para o futuro, onde habita ese país por conquistar co que se comprometeu Rodríguez hai cinco décadas, no principio de todo.

Esclareceuno na súa intervención -a penúltima, a que fechou o acto foi a do propio Francisco Rodríguez- Pilar García Negro, presidenta da Federación Galiza Cultura, cando explicou que non por acaso a lenda do premio era "50 anos ao servizo da cultura galega". "Foi en 1967 cando Francisco culminaba a súa licenciatura na Complutense. Nese momento tomou a decisión de retornar a Galiza", dixo. Un retorno-compromiso co país, coa súa lingua e coa súa cultura, e cunha intención clara entre cella e cella: a construción dun movimento político que devolvese a dignidade a Galiza.

O acto estivo en todo momento tinxido de emoción. A que lle puxeron, ao termo do xantar, as intervencións das distintas persoas oradoras. A primeira en tomar a palabra foi Nemesio Barxa, avogado ourensán, membro do consello de administración de Sermos Galiza e presidente da asociación cultural Auriense xa á altura de novembro de 1967.

Barxa optou por facer un perfil "humanístico" de Rodríguez, dun Rodríguez de pouco máis de 20 anos. "Coñecín Francisco Rodríguez a finais dos anos 60 sendo profesor de instituto. Chegou con esa inocencia que aínda conserva e a mirada picaresca que os anos non acabaron de borrar", relatou e con ironía apuntou: "Vino co desleixo dun pobriño que chegaba por aí, así que pensei que o debía tomar baixo a miña protección". Risos xeneralizados.

Aquel mozo comezou a frecuentar a tertulia que Barxa organizaba nas sobremesas na súa casa, mantel e conversas que partillaba con xigantes como Blanco Amor ou, de cando en vez, Manuel María. Non demorou en advertir Barxa que "baixo a súa aparencia algo fráxil o que se agachaba era un espírito realmente indomábel".

A completar o retrato do Francisco Rodríguez en Ourense como motor da Auriense dedicou tamén as súas palabras Norberto Tabares. "Foi a alma da asociación nos primeiros anos 70, daba cursillos en galego, trouxo a falar a xente moi significativa e logo estaba o aspecto humano, Paco suscitaba moitas simpatías e adhesións entre as alumnas e os alumnos".

Da man de Rodríguez, enfatizou Tabares, "toda unha xeración entramos en contacto coa cultura galega". E esa tamén foi a porta para abrazar o compromiso coa política e coa causa nacionalista.

O profesor Rodríguez apareceu evocado no discurso de Xoán Carlos Garrido, filósofo e integrante da Asociación Cultural Vagalumes de A Estrada. Falou en parte como representación da ampla nómina de ex alumnas e alumnos del, algúns deles -como Goretti Sanmartín- presentes no xantar. En todo caso, Garrido precisou: "El non me trouxo á política. Eu xa estaba nela, aínda que organizado noutros espazos. Tardei en caír da burra", brincou.

Ter a coraxe de respeitar as discrepancias -Garrido era daquela discrepante, "agora xa non o son", dixo entre os risos do auditorio. E alimentar todas as expresións do activismo social, desde o ecoloxista, a loita contra os encoros, até o lingüístico. Todo iso aprendérono as alumnas e os alumnos de Rodríguez nos seus anos de profesor na Estrada.

E, mais unha vez, o factor humano. Tal e como tamén explicara Nemesio Barxa na súa evocación ourensá, na Estrada anos depois "Paco era moi querido" e, de feito, "cando fixo falta o demostrou moita xente, con aquela prisión extemporánea absurda de finais dos 80 [acusado de queimar unha bandeira española estivo na antiga prisión da Coruña], daquela mobilizarase toda a cidadanía, todo o alumnado do instituto da Estrada. Puxemos una faixa xigante, do terceiro piso ao baixo, en que se lía Paco, Liberdade".

O Francisco Rodriguez investigador e estudoso da literatura galega apareceu no discurso de Xoán Costa, presidente da ASPG e do consello de administración de Sermos Galiza. Costa salientou que "Rodríguez é membro da ASPG desde o principio" e que a el se deben proxectos de tanta dimensión como a Historia da Literatura Galega, unha iniciativa que nacía coa pretensión de mesmo superar a única que até aquel momento se realizara desde a dignidade e o amor ao obxecto de estudo, a de Ricardo Carvalho Calero. E logo está, sempre está, Rosalía. "Francisco Rodríguez colocou Rosalía no meio do quefacer da ASPG", dixo, non só coa publicación da súa tese de doutoramento e posteriormente coa edición de Estranxeira na súa patria, senón tamén co lanzamento de formatos rosaliáns novidosos, desde o musical até o videográfico.

E non podían faltar as amizades. Non hai vida digna de ser vivida sen amizades. Pediu a palabra para falar do "Paco amigo" un vigoroso home de 88 anos. Balbino Pérez. De Vigo. "Este é un día grande para Galiza, aínda que moitos dos que están aí fóra e que teñen o poder nin o mencionarán", dixo.

"Falábase de que ía vir de Ourense un profe que só falaba en galego. Iso creou unha grande conmoción, unha transformación de coherencia sobre o idioma", relatou na súa quenda César Varela, profesor que partillou aulas con Rodríguez no instituto de Cangas de Morrazo. "Criouse un ambiente tal que unha vez veu falarme unha muller para me dicer: que lle pasa á miña filla? Que lle pasa? Só fala galego e fíxose vexetariana", dixo, para xolda xeral do auditorio.

Non só houbo discursos. Tamén houbo música. Servida por algúns dos componentes de Tempos 4. Tocaron con talento e sensibilidade composicións especialmente caras para Rodríguez, de Rosalía e de Pondal. E até facturaron dúas estreas, Muitas veces nos matos nativos e Carballos de Carballido, ambas do vate de Ponteceso, vigorosamente interpretadas por Alberte López e Xoán Padín. A vocalista Lidia Castrillón deu voz aos versos rosaliáns en Miña Santa Margarida. O combo completábao aos teclados André Pazos, autor tamén da música de todas as pezas.

Foi Pilar García Negro, presidenta da Federación Galiza Cultura, a que tomou a palabra imediatamente antes de que as e os representantes das distintas entidades convocantes do acto a arroupasen para facer entrega do premio ao homenaxeado. Nun discurso cheo de emoción -"este é un día feliz"- compuxo un retrato de Rodríguez como un mozo que con apenas 22 anos asume a frase de Chao Rego, "Eu Renazo Galego", e adquire un compromiso coa nación galega que xa non ten volta atrás.

García Negro puxo o acento na capacidade criadora de Rodríguez, na súa determinación por construír a partir practicamente do nada, como deu pasado dunha "galeguidade furiosa" -perante a inexistencia do país- a unha "galeguidade organizada". Dúas palabras de orde clave para o futuro do nacionalismo galego -"auto-organización" e "auto-responsabilización"- son as que Rodríguez asume como propias para pór en marcha o lanzamento dun proxecto político a construír virtualmente desde cero.

A profesora García Negro ponderou tamén o Francisco Rodríguez intelectual, o pensador, o traballador da cultura galega, o incansábel pronunciador de palestras. E o escritor. Os seus textos "non envellecen", continúan plenamente actuais, o signo distintivo que caracteriza "os clásicos". "Na súa tesina de Curros, de 1973, hai claves fundamentais non só ao respeito do grande escritor, senón a respeito de nós, as galegas e os galegos, que continúan a teren toda a súa validade", dixo.

Categorías fundamentais na sociolingüística como conflito lingüístico ou normalización nas condicións concretas da Galiza débenlle moito a Rodríguez, salientou García Negro, quen non dubidou en atribuírlle os cualificativos de "imprescindíbel", "único" e "irrepetíbel", epítetos cos que el nunca se sentiría cómodo, alérxico como é a toda toda forma de "egotismo".

Os agasallos foron chegando. Do fotógrafo Manuel Blanco. Da asemblea do BNG de Carnota. Visibelmente tocado pola emoción -após ver todo o auditorio posto en pé no momento de receber o premio Galiza Cultura de mans de Pilar García Negro- Rodríguez tomou a palabra para pór o ramo ao acto.

E aí foi Rodríguez puro. Unha intensa evocación do seu paraíso infantil de Serantes -unha economía autocentrada, con toda a xente a traballar "e cos nenos e as nenas, mesmo os aparvados coma min, a xogar"- deu paso a unha reflexión sobre as transformacións operadas na conciencia social a respeito da existencia da Galiza como nación.

"Na miña infancia, eu no escoitaba a palabra Galiza. Era un país sen palabra que o designase, un país anónimo". Ese país sen nome agora ten quen terme del. "Houbo unha tranformación nas conciencias. MInoritaria, si, mais estamos aquí grazas a esas transformacións".

"Fomos capaces de ir recuperando a tradición que había no país de conciencia sobre si mesmo, sobre o seu direito a existir como tal", dixo.

A esa tarefa de construción dunha conciencia galega dedicou as súas enerxías na política e tamén na cultura, sempre co propósito de  "descobrir o agochado e servir proveitosamente a nosa sociedade".

O traballo non foi en van. "Hoxe temos un instrumento", dixo en alusión ao movimento nacional galego, "por máis que necesitamos máis dimensión e máis influencia".

Como sempre, Rodríguez ollando con optimismo para o porvir. Rodríguez, con confianza "no noso potencial". "Estamos en momentos difíceis, mais tamén estamos en momentos de reduplicar o noso potencial e de confiar no futuro".

Hai capacidade, si, mais tamén hai atrancos. E enumerounos: "A atomización, o desamparo, o desnorte, a hostilidade da propia administración, a falla de credibilidade en nós mesmos".

Serantes ao final e ao principio. O Serantes en que -el aínda neno- había algo estraño no ambiente, non nomeado. A sombra dos mortos e dos torturados. Mais tamén o Serantes en que era posíbel que o Rodríguez cativo vise no cinema Arroz Amargo con Silvana Mangano, privilexio que lle era vedado ás nenas e aos nenos do centro de Ferrol. Ese Serantes símbolo do país puxo o fecho ao discurso de Rodríguez, non sen antes chamar a Federación Galiza Cultura para que este premio teña continuidade no futuro e distinga cada ano persoas e colectivos desacomplexadamente comprometidos coa cultura da Galiza.

Concluía así un emotivo acto convocado por trece asociacións culturais -Alexandre Bóveda (A Coruña), Maio Longo (Pontevedra), Vagalumes (A Estrada), Medulio (Ferrol), A Pomba do Arco (Foz), Francisco Lanza (Ribadeo), Auriense (Ourense), O Castro (Vigo), Altofalante (Ribeira), O Galo (Compostela), a cultural e musical Solfa (Compostela) e a Universidade Popular de Corcubión-, ao que se adheriron outras 40 entidades, tal e como recolle o web da Federación Galiza Cultura, e no que -entre outros moitos, a lista sería interminábel- estiveron presentes nomes da cultura como Vítor Vaqueiro, Marta Dacosta, Cesáreo Sánchez Iglesias, Manuel Lourenzo, Marica Campo, Isabel Risco, da lingua como Xosé Ramón Freixeiro Mato ou Marcos Maceira, da política como Guillerme Vázquez, Ana Pontón, Goretti Sanmartín, Iván Rivas, Rubén Cela, Avia Veira, Francisco Jorquera, Alfredo Suárez Canal, Olalla Fernández Davila, ben como a alcaldesa de Moeche e os alcaldes de Fene, San Sadurniño e Carnota; e do sindicalismo como Suso Seixo, Anxo Louzao e Paulo Carril.

"Non quero Paco no pasado. Quero Paco no presente e quero Paco no futuro", dixo durante o evento o seu amigo Balbino. Unha frase que sen dúbida asinarían todas e cada unha das trescentas persoas que acompañaron Rodríguez na entrega desta primeira edición do Premio Nacional Galiza Cultura.

Publicado no Sermos Galiza o 23 de Abril de 2017 - Baixo licenza Creative Commons.

Por Xosé Mexuto Seguir a @xosemexuto

[*] Francisco Rodríguez Sánchez, nado en Serantes, Ferrol, o 22 de novembro de 1945, é un político e crítico literario galego. Catedrático de lingua e literatura castelá dende 1973. É crítico e historiador de literatura galega, especialista en Rosalía de Castro, Manuel Curros Enríquez e Blanco Amor. Foi deputado, polo BNG, no parlamento galego entre 1993 e 1996, e deputado, en Madrid, no Congreso dende 1996 até 2008. [Galipedia] [AELGA] [Terra e Tempo] [BVG].

Federación Galiza Cultura GZCultura
Por un punto de encontro do asociacionismo cultural galego

http://www.galizacultura.gal/

federacion@galizacultura.org

facebook | twitter | youtube | rss

Enlace ao documento 'Francisco Rodríguez: 50 anos ao servizo da cultura galega'. | Acceder/Baixar.
__________

A Semana Santa ferrolá, ... Por Francisco Rodríguez Sánchez

Parece que hai a intención declarada de converter estas procesións, xunto coa inefábel noite das Pepitas, nos dous símbolos senlleiros e definitorios da cultura tradicional e popular da cidade

Por Francisco Rodríguez Sánchez [*]
25.03.2016

Seguramente  hai moita xente na Galiza que escoitou falar das procesións de Semana Santa en Ferrol. A súa especial promoción propagandística pola RTVG,  pola Xunta, o Concello e a Deputación, en ascenso durante os últimos anos, contrasta coa cativa difusión que se fai do patrimonio histórico-artístico, ambiental e paisaxístico do que se deu en denominar Ferrolterra. Parece  que hai a intención declarada de converter estas procesións, xunto coa inefábel noite das Pepitas, nos dous símbolos senlleiros e definitorios da cultura tradicional e popular da cidade. Por que? É  algo casual e inocuo?

Crucei, un día de Antroido, a  praza de Amboaxe, no momento en que se concentraban crianzas, duns seis anos, a maioría de colexios relixiosos concertados, militarmente ordenadas e uniformemente disfrazadas para a ocasión. Daba a triste impresión de algo sen vida, unha especie de impostura, ver aqueles meniños e meniñas en ringleiras, sometidos a unha uniformidade plástica. Aquela visión educativa retrotraeume aos discursos que escoitara algunha vez, sendo estudante adolescente, contra o comunismo como asfixia do individuo ser orixinal, como ataque  á liberdade creativa, como opresiva uniformidade. Sorrí: non estaba nunha concentración comunista de adoutrinamento da infancia. Era, en todo caso, unha concentración de ensino infantil privado-concertado, que estaba a facer ostentación pública, previo percorrido polas rúas centrais da cidade, de como celebran tamén o carnaval. As meniñas e meniños foron, no seu desprazamento controlado e guiado, dándome as costas. Ían de bombeiros, ao que parece. Os meus ollos non daba crédito. En cada un dos seus lombiños, aparecía estampada unha grande bandeira española. Volvín retrotraerme ao meu pasado de neno e adolescente. Nunca me puxeran semellante cousa ás costas nin na escola nin no Instituto…Algo está a pasar no sistema educativo e non é difícil saber cal é a orientación do seu adoutrinamento….Por certo, con cargo ao erario público….

Vén o devandito moi a conto para axudar a responder, axeitadamente, os interrogantes formulados sobre a promoción pública  das procesións de semana santa como símbolo da cultura tradicional e popular da cidade de Ferrol.  Hai a tendencia por parte de moitos sectores que se consideran progresistas a restarlle importancia á cuestión, aducindo que non teñen significación relixiosa. Que son só unha manifestación folclórica, alén de significar unha fonte de ingresos por turismo, en momentos de tan grave deterioro e retroceso do sector industrial, o naval en particular. Non parece importar nada que se simbolice Ferrol en dous manifestacións que non teñen unha tradición antiga, galega e popular, senón colonial, clasista e discriminatoria.

Desde logo, as procesións da Semana Santa ferrolá, no seu actual formato, dimensión e intención, non teñen catrocentos anos. Son unha creación, promoción, imposición e impostura  do poder militar, en alianza coa Igrexa Católica, para homologar, en plano mimético, a cidade naval con outras urbes  españolas, en particular, pero non só, Cartagena, Cádiz, Sevilla e Málaga. É un fenómeno  progresivo que se pode detectar, sobre todo, desde mediados do século XIX até o franquismo. Desfilaban os corpos de todos os rexementos, xefes e oficiais e clase de tropa, os lombeiros eran mariñeiros e soldados, a mesma garda civil, e cantos cregos e frades había, e naturalmente foise involucrando a propia Maestranza, os estaleiros….O pobo que formaba parte, pouco e ao final. Así se pode deducir, por exemplo, da información de El Correo Gallego a fins do XIX e no primeiro terzo do XX. De cativo, en pleno franquismo, desde a galería dun terceiro piso na Rúa Magdalena, escoitei como un mariñeiro andaluz nos agasallaba cunha saeta, o prato forte da noite. Pasmo e mímese. O mesmo que, baixo novos envoltorios, se estila hoxe. Desde logo, non ten empate posíbel esta articulación procesional xurdida desde institucións do Estado centralista español, con ningunha tradición relixiosa autóctona, incluídas as de Semana Santa, que as hai.

Certamente, pode parecer inocua esta promoción, folclórica e sen intencionalidade ideolóxica, a articulación de confrarías e procesións, coas súas directivas. Non vou falar da maridaxe que aínda se mantén entre forzas armadas  e relixión católica, nin da confusión entre cargos institucionais e relixión, todo impropio dun Estado que se di aconfesional, non digamos xa laico. Hai máis, entrégase un diñeiro público, como mínimo 100.000 euros,  que non se somete a ningún tipo de control das institucións democráticas. Esta é unha cuestión que debía de ser contemplada coa máxima urxencia, sexa cal for a consideración ideolóxica e a intencionalidade que lle atribúamos ao evento.

Aliás, resulta inxenuo cerrar os ollos perante un feito tan evidente como lexítimo, se non se usase diñeiro público: os colexios relixiosos do centro da cidade, concertados, nutren de confrades as confrarías, galvanizan as familias arredor da súas organizacións e orientan os nenos, nenas e adolescentes cara a elas, sen esquecer a debida catequese. Alguén pensa que todo isto é inocuo e que non favorece as crenzas, ritos e mitos católicos, incluídos bautismos, comuñóns e vodas pola  Igrexa? É así como se respecta a aconfesionalidade e a laicidade? O mundo católico está no seu dereito de se organizar libremente como lle conviñer, e desde logo a facer o seu adoutrinamento, dentro da legalidade. Tamén a manifestarse cos seus ritos e símbolos. O que non pode ter é o dereito a sufragarse con fundos públicos sen control, mesmo considerando a manifestación deses ritos e símbolos unha manifestación cultural de interese turístico (en todo caso mimética e colonial), como gustan de xustificar os poderes públicos. Por certo, sería bo que puxesen tamén algunha condición, non puramente burocrática, sobre o país, o respecto polo uso da lingua propia de Galiza, tan discriminada, marxinada e ausente sempre.

Publicado no Terra e Tempo. | 24.03.2016.

[*] Francisco Rodríguez Sánchez, Ferrol, 1945. É Licenciado e Doutor en Filoloxia Románica e Catedrático de Literatura española en Instituto. É autor dunha ampla obra de investigación e ensaio en temas lingüísticos, literarios, culturais e políticos desde unha perspectiva nacionalista. Inaugura unha liña de análise socio-lingüística coa publicación de "Conflicto lingüístico e ideoloxía na Galiza" (1976 - vai pola 4ª edición). Especialista en figuras de grande releváncia como Rosalía de Castro (tese de doutoramento, xaneiro 1988), Curros Enríquez  (1973),  Blanco Amor  (1993)   Neste ámbito realizou diversas publicacións- e o manual "Literatura galega, problemas de método e interpretación". Militante do nacionalismo desde que tiña 19 anos. Desde entón, loitou contra o franquismo desde a perspectiva nacionalista, por iso sofreu desterro, foi multado en numerosas ocasións e padeceu o cárcere pola súa militáncia, por defender os direitos de Galiza e os direitos dos traballadores do país. Foi impulsor fundamental da creación e dinamización de organizacións sindicais e políticas como a INTG e o BNG. Dirixente da UPG é, desde a súa fundación membro do Consello Nacional do Bloque Nacionalista Galego. Actualmente é  membro do Consello Nacional do BNG e da Executiva. Foi deputado no Parlamento Galego e deputado e Portavoz do BNG no Congreso dos Deputados desde o ano 1996 até o 2008. Logo de ter deixado a sua actividade parlamentaria, encamiñou a súa labor ao traballo no BNG, aos estudos da nosa realidade nacional, amáis de ser o Secretario Xeral da UPG, secretaria que deixou o 17 de xuño de 2012, no XIII Congreso da Unión do Povo Galego.
Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
25 de março de 2016 113:40
______________

Ten Galiza capacidade?, ... Por Francisco Rodríguez Sánchez

Esforcémonos polos nosos argumentos e discursos non estaren guiados pola endogamia, polo ideoloxismo extremo ou polo gosto pola marxinalidade.

Por Francisco Rodríguez Sánchez [*]
24.09.2013

Cavilei, de forma obsesiva, na situación do noso país, mentres intentaba escoitar, sen conseguilo, na emblemática praza da Quintana, os discursos que cerraron a manifestación a prol da soberanía da patria galega o 15 de setembro. Algo me tranquilizaba a evidencia de contarmos cun instrumento organizativo e político, de incalculábel valor, como o BNG, pensante e actuante ao servizo exclusivo do pobo galego nun contexto tan preocupante e cheo de incertezas. A mobilización non era desprezábel: ningunha forza política sería quen de facer unha así en defensa da súa específica e singular alternativa ideolóxica. Porén, tamén era consciente de estar lonxe de corresponder á nosa propia potencialidade organizativa e social. Naquela morea de xente alí concentrada pareceume detectar, ou non sei se procurei albiscar, un reflexo das diferentes actitudes do corpo social  proclive ao nacionalismo galego, nesta conxuntura: certa apatía vinculada a unha sensación de canseira, algo de escepticismo por mor das dificultades  para o nacionalismo avanzar socialmente, expectativa e convicción sobre a vital necesidade dunha alternativa nacionalista na Galiza, rutina e tamén entusiasmo. Era unha sensación contraditoria si, mais coido que se corresponde, en parte, co estado da nosa sociedade, e de forma específica, co noso estado como corpo social organizado.   

Á vez que intentaba deslearme dunha tendencia crítica tan absoluta como derrotista, bulía na miña cabeza a importante capacidade de mobilización da sociedade galega por motivos económicos, sociais ou ecolóxicos concretos. Porén, non deixei de sentirme magoado pola escasa ou cativa transcendencia desta capacidade mobilizadora na toma de conciencia política colectiva, en clave de país, malia ser o nacionalismo quen, a maioría das veces, a impulsa e desenvolve. A nivel electoral e na conciencia ideolóxica o dominante, o hexemónico, é a aceptación pasiva do deseño español e europeo, un papel político irrelevante para Galiza, malia observarmos unha clara marxinación e a destrución da súa base produtiva, con todas as secuelas económicas, sociais, culturais e lingüísticas que carreta. A distorsión entre protesta, desasosego e crítica perante a situación e o obxectivo ou alternativa política que se asume de forma maioritaria non pode ser máis flagrante. Diriamos que, algunhas veces, non hai nin obxectivo político consecuente: o caso do sector naval público é paradigmático. Na comarca de Ferrol, a morea de manifestantes en defensa do sector abraia. A canalización sindical e política non pode ser máis equívoca nin fraudulenta: nada de reivindicar o dereito a poder facer todo tipo de construcións, non só militares, senón tamén civís, nada do levantamento do veto á antiga Astano, aceptación dunha nova reestruturación do sector, máis unha vez cunha incidencia máis lesiva para a ría de Ferrol que para a baía de Cádiz, malia seren máis competitivos os nosos estaleiros, segundo os propios dados oficiais. O españolismo sindical e político acomodouse sempre aos ditados de Madrid e de Bruxelas, nesta cuestión como noutras moitas, encamiñados á privarnos da nosa capacidade e potencialidade nesta industria estratéxica. O nacionalismo político, e non digamos xa o sindical, foi incapaz de vencer a hexemonía e o control social do sucursalismo, malia os esforzos realizados e a evidencia da corrección das nosas análises. Que sucede? Pois posiblemente unha interiorización escéptica do célebre aforismo: é mellor o burro grande ande ou non ande. E tamén, a consideración do problema, por parte dos sindicatos maioritarios e da maioría do cadro de persoal da principal nunha clave laboral puramente individual  sen ter en conta o futuro da comarca e do país. Naturalmente condicionamos o proceso, facéndoo máis lento e, desde logo  o discurso das organizacións estatais en moitas ocasións, para non vérense descubertas na súa perfecta adaptación aos deseños externos. Pouco máis.     

Nos últimos anos ten medrado en intensidade unha característica do noso pobo: a falta de aprezo e de estima sobre a súa propia capacidade. Non é alleo este medre á sensación de que Galiza empeora economicamente e ao efecto de actuacións e discursos desde a Xunta de Galiza destinados a afondar na dependencia de España e da Unión Europea, como se o papel que nos asignan fose o mellor dos mundos ao que puidésemos aspirar. En paralelo, como consecuencia lóxica, o concepto de responsabilidade sobre a nosa propia casa e a vontade de sermos, de existirmos como pobo, con aspiración a decidirmos por nós sobre nós mesmos, ten diminuído. Os efectos da globalización que a Unión Europea representa provocaron máis españolización ideolóxica, cultural, lingüística e política, ao reforzárense os mecanismos de centralización do Estado e carecermos dun marco institucional propio ao servizo dos intereses maioritarios do pobo galego. Semellante desamparo e semellante dependencia depredadora teñen consecuencias moi negativas. O marco autonómico galego non repercutiu na vertebración do país, a ningún nivel, e moito menos foi aproveitado para crear unha conciencia de pobo consciente dos seus dereitos e coñecedor da súa realidade, da súa historia e dos seus problemas. Nin nos medios de comunicación de titularidade pública foi nunca Galiza o centro de atención informativo e a fiestra desde a que contemplar o mundo. Por suposto, tampouco dos privados. O marco autonómico galego na práctica foi sempre, agás dunha maneira transitoria e moi limitada co bipartito, unha sucursal do Estado. Son moitos anos cavando a irresponsabilidade, o deixarse levar, a acomodación acrítica a España, a desgaleguización como norma en todo, e un concepto de solidariedade adecuado para facernos a cada paso máis parvos. Certamente non vive a maioría social galega esta atmosfera dunha forma activa, entusiasta, convicta, máis ben faino de forma apática, resignada, como se non ficase máis remedio que entregar o destino a un salvador externo. Si, moi posibelmente sexa esta a actitude hoxe maioritaria.   

Alguén ten concluído, non sei se en base a estes síntomas ou simplemente en atención á correlación de forzas no plano electoral, que Galiza non ten capacidade para facer unha política propia, para pretender enunciar reclamacións como pobo diferente e con problemas específicos, para colocarse nunha dinámica similar á doutras nacións do Estado aspirando a lograr capacidade de decisión, soberanía, como única posibilidade de saírmos do calvario destrutivo en que nos ten sumidos a dependencia e a subordinación a España. Con este tipo de discursos, e coa conseguinte alternativa práctica, non se fai máis que afondar na subordinación de Galiza a deseños e estratexias que nin pensamos nin decidimos nin controlamos aquí. Isto e, na nosa marxinación a todos os niveis, no noso esvaemento político e na nosa desconsideración e, paradoxalmente, no reforzamento de deseños e estratexias que nos anulan aínda máis: o Estado español ou a Unión Europea realmente existentes. Espero que perante tamaña negación da nosa capacidade e preferencia tan clamorosa por formar parte dunha alternativa española, a esta altura, non fique xa a menor dúbida sobre a natureza ideolóxico-política da crise habida no seo do nacionalismo galego. Polo demais, pode considerarse nacionalista a quen ve o problema galego só como un problema identitario, renuncia a galvanizar a sociedade galega nunha perspectiva propia, soberanista, e opta por integrarse, de comparsa, nunha coaligazón estatal xa precociñada, no canto de posibilitar a unidade das forzas políticas de ámbito galego? A verdade é que non cabe maior retroceso en relación mesmo coa experiencia e os resultados dos últimos trinta anos. O dano que se infrinxe á sociedade galega, en forma de cerimonia da confusión, como se non for dabondo coa que o sistema provoca, é grave. Non hai peor maneira de facer política que a que se practica desde a esquerda española aquí en forma de aceptación progresiva de análises, discursos e mobilizacións en relación coa nosa realidade conflitiva, se non queda máis remedio, como forma de lexitimación sen maiores consecuencias. Claro que até para isto ten que haber un nacionalismo capaz, incisivo. E non atinxe só ao problema lingüístico, senón a todos: o sistema financeiro e a necesidade de Banca Pública Galega, a política forestal, o sector naval, o agrario, o leiteiro, e mesmo a defensa do ensino público ou o patrimonio artístico e cultural galego.   

Temos un problema grave de memoria histórica. Non é de estrañar, descoñecendo como descoñecemos, pois nos privan de forma sistemática del, o noso pasado histórico, mesmo o máis esplendoroso na Idade Media, que haxa unha falta de referencias propias na política tamén. E pouca predisposición a pensarmos nas experiencias que temos vivido como pobo nos últimos anos. Todo o contrario que en Catalunya. O Presidente da Generalitat lembraba, en carta ao Presidente do Goberno de España, de data 26 de xullo de 2013, que en 2005 o Parlamento catalán aprobara unha nova proposta de Estatuto, asumida con recortes en 2006 polas Cortes Xerais e finalmente aprobada en referendo polo pobo catalán. Asemade subliñaba que a posterior sentencia do Tribunal Constitucional viñera a diluír e en grande maneira a anular a vontade democrática dos cataláns expresada nas urnas. A vía transitada até ese momento ficaba choída. Mesmo, na pasada lexislatura, insistía o Presidente catalán, o Goberno español negouse a calquera tipo de negociación dunha proposta de Pacto Fiscal, promovido polo Govern e aprobado por unha ampla maioría do Parlament. A conclusión é que non hai un encaixe posíbel de Catalunya en España. A única vía é que Catalunya decida libre e democraticamente o seu futuro. A esta conclusión chegaron moitos cidadáns de Catalunya após a experiencia política dos últimos anos. Hoxe a sociedade catalá é a única do Estado que ten un obxectivo político claro, por certo vinculado á mellora das condicións de vida individual e colectiva das persoas que viven e traballan en Catalunya, segundo reza o manifesto e os compromisos das entidades, organizacións e institucións de todo tipo que apoian o Pacto Nacional polo dereito a Decidir. Euskadi está preparando o seu, en vista do contexto e da necesidade.     

E nós? Temos claro que o Estado das Autonomías está esgotado e, dentro del, Galiza como pobo é máis inviábel que Catalunya aínda. Non temos futuro así. O federalismo dos partidos estatais non é máis que unha nova forma de marear a perdiz, volvendo ao inicio. Non hai forma de fuxir, a non ser que se pretenda modificar algo para todo continuar igual en esencia, do dereito de autodeterminación e do exercicio da soberanía por parte das nacións, mesmo que optaren por unha forma de convivencia confederal pactada. A nosa experiencia política existe: un marco autonómico limitado, e aínda enriba usado de forma fraudulenta, cunha cativa excepción de catro anos, contraditoria, a nula vontade de reformar o estatuto ou redixir un novo, a excepción da proposta nacionalista de estatuto de nación, que non chegou nin a debaterse en sede parlamentar e moito menos a nivel social e popular. De terse feito, mesmo fracasando antes de chegar ás Cortes, tería incidido positivamente na conciencia nacional e popular galega. Non concordo para nada coa tese de o BNG ser unha forza autonomista pola súa suposta defensa dun Estatuto de Nación. Aquel texto non cabía na Constitución Española, sería rexeitado e tería dado pé a debates que, por desgraza, na Galiza non se deron, non só sobre o noso carácter de nación e os nosos dereitos como tal, senón, entre outras moitas cuestións de calado e interese, sobre a necesidade dun sistema de financiamento como o vasco, aclarándose así que non vivimos subsidiados, conforme aos dados reais da recadación da Axencia Tributaria na Galiza por todos os impostos ao 100%. A acusación debería formularse en termos de que non pasou de conato. Deberíamos calibrar tamén sobre a magnitude das mobilizacións en defensa da lingua galega perante a maior agresión perpetrada desde o Estado e a propia Xunta contra a lingua do país, confrontándonos con condicións sociais de grave intoxicación informativa. E valorar a nosa capacidade para facelo. E tamén explicarnos por que as folgas xerais contra as reformas involutivas en materia social e laboral teñen maior eco aquí que no resto do Estado, mentres non logramos que esta potencialidade calle na asunción progresiva pero inexorábel dunha alternativa, dun obxectivo político propio do pobo galego, no que as clases traballadoras son unha inmensa maioría.   

Non son momentos para a confusión. Non o son para desertar do país en nome da súa suposta incapacidade, para descabezalo aínda máis e incitalo a non responsabilizarse do seu futuro ou acomodalo á fantasía de que a salvación virá de non se sabe que centro estatal ou universal co que colaboremos servilmente. Son momentos de convencer a prol da necesidade de nos responsabilizar sobre o futuro político e institucional do noso país. Temos que ser tenaces e comprometidos superando todas as eivas que temos, explicábeis historicamente, para expresar a nosa vontade inequívoca de querermos ser. Tamén con nós, e xa durante máis séculos que con Catalunya, practicaron todo tipo de violencias e argucias, como dixo Castelao, para aniquilarnos como país, para aniquilar a nosa lingua, a nosa cultura, e a nosa dignidade. Non o lograron, por máis que nos infrinxan danos de consideración e feridas que supuran. Seremos quen de convencer o pobo galego de que, sendo el mesmo, responsabilizándose e decidindo por si, a través da súa capacidade e do seu esforzo, podemos vivir mellor e ter un futuro máis próspero e máis digno e xusto? Eis a cuestión. Esta tarefa non pode adiarse. É inseparábel das circunstancias do presente. Certamente nos non estamos na fase catalá: a nosa é aínda a fase de convencer sobre a nosa capacidade e a necesidade de termos vontade de existir como pobo, se queremos saír da actual crise e termos futuro. Nesta fase, é moi importante a forma pedagóxica adaptada á mentalidade social: combater con habilidade os prexuízos máis asentados, coñecer as prevencións máis interiorizadas para sabermos vencelas, coidar os nosos comportamentos e as nosas intervencións para non dar pé á confirmación de estereotipos. E coñecer a nosa realidade analiticamente, de forma seria. En verdade non debemos ter complexos. Porén, esforcémonos polos nosos argumentos e discursos non estaren guiados pola endogamia, polo ideoloxismo extremo ou polo gosto pola marxinalidade. A nosa é unha aspiración á maioría, malia a curto prazo o obxectivo sexa agrandar, de forma relevante, a base social favorábel á capacidade de decidir de Galiza, e á súa vontade de existir como pobo diferente, popularizando determinados análises e alternativas para as maiorías teren que pensar nelas como posibilidade.   

A confusión, a abulia, a apatía, o escepticismo e a resignación nunca poderán máis que a propia realidade conflitiva do país, que sempre asumimos. Tiremos conclusións políticas sen medo. E para iso é moi urxente que comecemos por desterrar a nosa propia confusión, abulia, apatía e escepticismo. E iso só o podemos facer actuando socialmente. Hai capacidade, haina, en todos os campos e en todos os aspectos. E temos o mellor instrumento político de Galiza, malia as súas eivas, as nosas, que son as que se poden corrixir en contacto co pobo e unindo os esforzos de todos os que se dispoñan a traballar acreditando na nosa capacidade e na necesidade do dereito a decidir. O día 15 na praza da Quintana así o sentimos. 

Publicado na revista dixital 'Terra e Tempo' | 24.09.2013 | Editada pola Fundación Bautista Álvarez de Estudos Nacionalistas.

[*] Francisco Rodríguez Sánchez, Ferrol, 1945. É Licenciado e Doutor en Filoloxia Románica e Catedrático de Literatura española en Instituto. É autor dunha ampla obra de investigación e ensaio en temas lingüísticos, literarios, culturais e políticos desde unha perspectiva nacionalista. Inaugura unha liña de análise socio-lingüística coa publicación de "Conflicto lingüístico e ideoloxía na Galiza" (1976 - vai pola 4ª edición). Especialista en figuras de grande releváncia como Rosalía de Castro (tese de doutoramento, xaneiro 1988), Curros Enríquez  (1973),  Blanco Amor  (1993)   Neste ámbito realizou diversas publicacións- e o manual "Literatura galega, problemas de método e interpretación". Militante do nacionalismo desde que tiña 19 anos. Desde entón, loitou contra o franquismo desde a perspectiva nacionalista, por iso sofreu desterro, foi multado en numerosas ocasións e padeceu o cárcere pola súa militáncia, por defender os direitos de Galiza e os direitos dos traballadores do país. Foi impulsor fundamental da creación e dinamización de organizacións sindicais e políticas como a INTG e o BNG. Dirixente da UPG é, desde a súa fundación membro do Consello Nacional do Bloque Nacionalista Galego. Actualmente é  membro do Consello Nacional do BNG e da Executiva. Foi deputado no Parlamento Galego e deputado e Portavoz do BNG no Congreso dos Deputados desde o ano 1996 até o 2008. Logo de ter deixado a sua actividade parlamentaria, encamiñou a súa labor ao traballo no BNG, aos estudos da nosa realidade nacional, amáis de ser o Secretario Xeral da UPG, secretaria que deixou o 17 de xuño de 2012, no XIII Congreso da Unión do Povo Galego.
________________________