 |
| Franco Berardi (Bifo) |
Dúas lóxicas incompatibles enfróntanse actualmente en Europa (e o mundo): a lóxica dunha sociedade rica de coñecementos, de competencias, de solidariedade e a lóxica financeira que necesita destruír recursos, saberes e servizos sociais para poder acumular o valor baixo a forma de abstracción monetaria.
Velaquí a potencia da tecnoloxía, que permite liberar tempo de traballo para destinalo á atención e a educación, transformada na maldición da desocupación e da miseria.
Velaquí que para aumentar o valor das accións bancarias débese aumentar a explotación, o tempo de traballo, e reducir o gasto na educación e a sanidade.
O sistema político non pode facer nada fronte á devastación finanzista. A democracia foi cancelada porque, como di Mario Draghi, Sumo Sacerdote da Teoloxía finanzista, o pacto de estabilidade vai co piloto automático.
Soamente unha sublevación xeral, que non se limite a encher as prazas por un día, senón que ocupe permanentemente a vida cotiá, pode liberar á sociedade do finanzismo.
A sublevación non é unha acción militar, nin sequera unha rebelión momentánea, senón o despregamento da corporeidade social, o rexeitamento permanente de pagar unha débeda que non contraemos, a autonomía das formas de vida do coñecemento e a produción.
Unha evolución violenta do movemento anticapitalista sería pouco intelixente, posto que ninguén cre na posibilidade de derrotar ás forzas armadas dos estados, último residuo do seu poder nacional. Nalgúns casos asistimos, e asistiremos a masivas explosións de violencia precaria, como no catro noites de rabia de agosto de 2011 en Inglaterra. Non o debemos criminalizar nin debemos sorprendernos. A violencia sistemática do finanzismo comprime o corpo social, xeracións enteiras ven abocadas a un futuro de miseria e escravitude, o cinismo da clase dominante é repugnante: fenómenos de explosión psicótica son totalmente comprensibles. A sublevación non os xulga, pero os cura, reconstruíndo as condicións para a solidariedade do corpo social para a insolvencia en masa e para a autonomía da sociedade do dominio do capital financeiro.
En 2011 o traballo precario e cognitivo rebelouse: da revolta estudantil de Londres á acampada española pasando pola ocupación de Wall Street e a revolución tunisiana e exipcia parecía que a sublevación podería deter a ofensiva do sistema bancario.
Foi o comezo dunha sublevación que pretendía restituír solidariedade á vida cotiá e corporeidade ao intelecto xeral. A revolta non soubo entón transformarse nun proceso continuo, o intelecto xeral precario non logrou recompor a súa corporeidade, e a sociedade entrou nunha fase de depresión da que non saíu aínda.
Desde Roma o 19-Ou é un chamamento ás forzas do traballo precario cognitivo para que xuntos podemos saír da depresión e podemos iniciar un movemento persistente de insolvencia e de autorganización.
Debilitada polo ataque finanzista a Unión Europea é zombie.
Un sentimento de rancor impotente exprésase en formas de nacionalismo e de racismo. O Mediterráneo converteuse nunha fosa común, e campos de concentración raciais levántanse en todo o territorio da Unión. Amencer Dourado en Grecia, o reemergente conflito entre o nacionalismo e o independentismo en España, a ditadura e o racismo en Hungría, o ascenso da Fronte Nacional que se presenta como forza maioritaria en Francia.
O Banco Central Europeo está a entregar aos nacionalistas o goberno de Francia, país sen o cal Europa non significa nada. O pacto de paz entre franceses e alemáns está a racharse e romperá cando a Fronte Nacional sexa o partido maioritario. Nese momento, a agonía da Unión dará paso á guerra civil.
Italia permaneceu á marxe do movemento de 2011, debido a que moitos inxenuos creron que o problema se reducía ao poder dun vello caimán mafioso. Pero agora que o vello mafioso agoniza, nada cambiou senón a peor, e a sociedade atópase nunha angustia cada vez día máis sufocante.
A sublevación Europea pode reiniciarse desde Roma, se sabemos evitar que a cita do sábado 19 de outubro convértase nun incendio furioso e sen continuidade, se sabemos evitar unha trampa que podería provocar depresión e desintegración, se sabemos transferir a enerxía dun día nun proceso xeneralizado e permanente de autonomía solidaria.
Texto original: "Il pilota automatico e la sollevazione" di Franco Berardi (Bifo)
Entrevista de Verónica Gago a Franco Berardi (Bifo) en LaVaca.org:
Quen é e como pensa Bifo? Capitalismo e subxetividades.
