08.12. 2014
6 de decembro
A efeméride hoxe é: 78 anos e medio de franquismo. Certo é que o ditador a súa morte deixou todo atado e ben atado.
Daquela, no 78, era tanto o medo que tiñamos ó derramamento de sangue entre irmáns que incluso o meu partido comunista fixo unha forza feroz para o si á Constitución; traballamos arreo. Máis moitos , que votamos tamén Non, agardabamos seguir sendo, ó día seguinte, o que eramos, comunistas na busca dunha República Social, nun Estado con verdadeira Democracia e Federal cás catro Nacións que o forman. Pero impedíronnos mexar fora do testo, tamén non nos deixaron pensar fora do Texto, o politicamente correcto significaba aceptar o mercado como locomotora da economía, aceptar a Europa que había (entón aínda con muro de Berlín que permitía negociar un Estado de Benestar), aceptar e logo xunguirse ó exército do imperio capitalista, e tamén asumir o que deixara atado o morto: a súa monarquía (aínda hoxe hai quen mantén que o abdicado monarca de Franco non tivo nada que ver co 23 F, ou incluso que o fixo ben), a súa bandeira con algún retoque, o seu colonialismo do imperio (“Una, grande y libre capital Madrid” – chamamballe eufemisticamente: “café para todos”-), e sobre todo o seu Concordato con Roma, cá sola diferencia de poñer no papel o nome de Estado Laico, que lles posibilitou, por enriba, manter intacto o seu poder de alineación (tal que o mesmo Mussolini) dende o seu control absoluto da ensinanza. Así que asumimos como normal todo isto , tan só lles quedaba, pouco a pouco, gañar terreo: a cruz na Renda, o pagarlles nós os seus catequistas na escola, a suspensión dos impostos aínda nas súas empresas de maior lucro, o poder notarial da súa palabra para inmatricular propiedades públicas e volver atrás cousas coma a Educación para a Cidadanía, o aborto, proclamar a muller na casa sumisa ó seu macho, até sacar a foto destes días, en pleno día, no centro de Madrid: unha pequena en primeiro plano saudando coma no nazismo, en compañía de adultos, coma facían moitos bispos cando levaban baixo palio ó ditador.
Hoxe se algo perdemos foi o medo o enfrentamento sanguento entre nós; ninguén propugna a violencia para conquistar o poder: imos, marchamos, mareamos cás mans en alto ou entrecollidas (a violencia, a intolerancia, a mordaza é deles), conseguimos pararlles os pés a moitos banqueiros, botar a ministros e a Esperanza que tiñan, obrigamos á Xustiza a que nos dea a razón nas cláusulas abusivas, protexemos que haxa xuízas e xuíces que se atrevan a loitar contra o franquismo e a súa corrupción, incluso a real (aínda que outros xuíces caian con condenas excesivas).
Necesitamos unha Constitución de verdade, hoxe podemos conseguilo se todas os asoballados nos xuntamos contra o inimigo común: a casta do 78.
Nota.- Artigo publicado por Luís Matalobos na súa bitácora persoal o 6 de decembro de 2014.
[*] Luís Matalobos Sobrado, activista social, participa nas Marchas da Dignidade Ferrolterra, e é membro de Stop-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo.
Bitácora persoal:
http://ateo-poeta.blogspot.com.es/
No twitter:
https://twitter.com/lmatalobos
Enviado por:
lmataloboss
-lmataloboss@gmail.com-
6 de dezembro de 2014 21:28
http://ateo-poeta.blogspot.com.es/
http://opoetadeinternet.wordpress.com/
______________