Por Marcos Ávila [*]
29.03.2011
Na confrontación que nos separa na esquerda respecto de Libia hai tres clases de interrogantes que constitúen campos de confrontación:
- Cal é a proporción de realidade e de fraude nas denuncias contra Gaddafi?
- Quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia?
- Quen son e que pretenden no bando do que se chama os aliados, a coalición, a operación humanitaria en Libia ?
e uns cantos etcs, eufemísticos.
Para empezar hai actualmente unha guerra civil en Libia, pero non había unha guerra desta clase en Libia fai un mes, unha clase de guerra con dous bandos libios armados enfrontándose entre si.
O argumento central para defender os bombardeos é que Gaddafi enfilou os seus tanques cara a Benghazi e os avións da OTAN empezaron os seus ataques "para deter a masacre que ía perpetrarse".
Logo, se xa houbera unha masacre de parte do exército libio, ou de mercenarios, ou de milicianos, calquera fose o nome que se dió a esta nova corporación do elusivo eixo do mal, iso non o puidemos comprobar, ata o día de hoxe, con ningunha información ou proba realmente crible. E se non ¡por favor!: mostren os datos fiables referentes a esta situación en que se basearon todas estas argumentacións que se esgrimiron e esgrímense para iniciar e continuar unha guerra humanitaria. O que está probado é que os enviados da UE que acudiron a Libia a ver no terreo que estaba sucedendo, volveron antes da reunión do Consello da UE sen datos que ratificasen realmente a ocorrencia real deses supostos feitos. O secretario da ONU non presentou finalmente na última reunión do Consello de Seguridade o informe dos enviados especiais que despachara a Libia. En ambos os casos díxose que non tiveran tempo de comprobar sobre o terreo a realidade ou non desas masacres. A un mes de iniciadas as operacións de guerra, primeiro encubertas, e agora con bombardeos masivos, nin os medios, nin as fontes alternativas, nin a ONU, nin os gobernos envolvidos na campaña guerreira, nin ningún dos sostenedores da legalidade, racionalidade, proporcionalidade, nin toda a franxa de sostenedores da existencia de "causas xustas" mostraron proba algunha crible de toda a gama das aseveracións xustificantes que sosteñen esta nova guerra de conquista. As probas mostradas resultaron ser, ata agora, falsificacións bastas. Non hai fotos nin vídeos que evidencien, sen a axuda de epígrafes ou comentarios maliciosos, que existan as amentadas e dadas por realizadas, "masacres contra a poboación civil a mans do exército Libio ou milicianos adictos a Gaddafi". O peliagudo do caso é que esta campaña de desinformación, esta cadea de irreflexivos feitos consumados en secuencia cega e expansiva calou fondo en boa parte da poboación que, fronte á guerra de Iraq, en cambio, soubo distinguir a palla do trigo. A novidade, pode ser por isto, é que agora moitos dos medios que entón se situaron contra Bush, Blair e Aznar naquela guerra (por distintas razóns, todas entendibles desde os intereses que representan) agora en cambio desprazáronse cara ao acompañamento á aventura do novo trío Obama, Cachorro Blair e Napoleón Sarkozy.
Logo, resumiento os datos que se necesitarían para dirimir o campo de controversias na esquerda, habería que centrarse na proporción de realidade e fraude que hai nas argumentacións de masacre contra civís que sustentan esta guerra. Hai que preguntar, preguntarse, con asiduidade, en todas as fontes fiables:
- onde están as probas visuais das masacres do exército libio contra a poboación civil?
- onde están as probas da existencia dunha onda de mercenarios estranxeiros chegados a Libia para atacar a este pobo?
A única onda de mercenarios estranxeiros cara a Libia parece chegar desde o ceo occidental. A proporción de mercenarios estranxeiros no exército de Libia é algo que habería que estudar con xusta atención, á vez que a comprobación dos mecanismos de contratación de civís para integrar milicias en campañas no estranxeiro que realiza EEUU, por exemplo, onde ocorre que a proporción de latinos e negros despregados nos seus exércitos de conquista no Medio Oriente é llamativamente superior á proporción desas poboacións no interior do país. O resto da tropa contratada, á que non se chama mercenaria neste caso, aínda que están alí como resultado de vistosas e ás veces fraudulentas campañas de recrutamento, está constituído maioritariamente por mozos desempregados de estados coa economía moi deprimida, parados crónicos. A existencia de feitos similares en países como España, sen ir máis lonxe, tamén tería que terse en conta cando se asumen tan livianamente os cualificativos de "mercenarios" que os medios endilgan só aos estados díscolos, dubidosos, remisos, pechados, non compracentes.
A outra esfera que nos enfronta na esquerda en canto a Libia é quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia? Hai publicacións que describen a composición do Consello Nacional de Transición como un equipo de avogados e profesores defensores dos dereitos humanos e outras personalidades intachables que están nas sombras, pola súa seguridade, din. O inevitable con todo é constatar que entre os seus dirixentes máximos revistan os recentes ex ministros de Xustiza e Interior de Gaddafi, así como notorios xenerais e outros altos mandos pasados repentinamente á oposición. Todo isto no medio de crecentes informacións que publican ata os medios preponderantes sobre a existencia previa en Libia, previa á asonada ou rebelión, dun exército occidental de espías de elite que parecen estar preparando o terreo, planeando, elixindo os obxectivos militares, chantajeando, espiando, subornando. A rebelión de Benghazi comezou de acordo á mesma infomación dos medios dominantes, con sincronizados asaltos e ataques contra postos de policía e arsenais do exército libio, por parte de civís armados, e non coa arremetida de tropas de Gaddafi contra a poboación civil. De feito as tropas de Gaddafi tardaron bastante tempo en reaccionar. As primeiras transmisións en directo describían con detalle este tipo de escenario, reivindicándoos como unha rebeldía popular lexítima. A diferenza é que moitos de nós cremos que unha clase semellante de rebeldía pode chegar a ser lexítima mentres que os que sostiñan nese momento a súa lexitimidade, nunca xustificarían un alzamento armado, se non fose este un alzamento preparado por unha potencia estranxeira contra un goberno non adicto. Ademais deste grupo constituído por recentes ex funcionarios e militares do goberno de Libia, revista no bando "rebelde" todo un abanico de comerciantes e empresarios inimigos da utilización demagóxica, por parte de Gaddafi, dos recursos petroleiros do país. Alzáronse contra a dilapidación das entradas petroleiras en programas de retornos sociais, cando estes recursos poderían contribuír mellor a encher as súas arcas e as dos seus amigos europeos. Hai unha entrevista a unha socióloga mallorquina que parece unha testemuña de primeira man confiable, porque está en contacto con xente en Libia e reside nese país parte do seu tempo. Ela detalla con vivacidad algúns dos emprendimientos dilapidatorios que levou adiante Gaddafi. Por exemplo, a concesión xenerosa de préstamos para proxectos a xente que en Europa non conseguiría que lle pospuxesen un mes o pago das súas débedas: o que tanto enoja á UE, a USA e ao FMI. (http://www.kaosenlared.net/noticia/...)
Outro connotado grupo integrante desta "rebelión" está ligado aos Irmáns Musulmáns, curmáns dos de Exipto, creados por EEUU para embestir a Nasser na época das nacionalizacións nese país. Qatar, financia á rebelión en Benghazi, segundo informacións pasadas entre liñas polo diario The Guardian. Ninguén dubida de que un goberno autoritario xera unha oposición lexítima, que Gaddafi exerceu o poder con autoritarismo, que hai sectores englobados na rebelión que teñen obxectivos que poden compartirse desde unha visión realmente democratizadora, popular. Pero ese non é o obxectivo dos que manipulan a "rebelión" desde o interior e desde o exterior para crear unha cabeza de ponte que lles permita, en primeiro lugar dividir a Libia co obxectivo de acceder, sen os obstáculos que lles opón un gobernante "díscolo", e a través dun goberno monicreque, aos recursos dun país rico en petróleo. Trátase dunha transición cara a un goberno monicreque como os que instalaron en Iraq e en Afganistán, como os que perpetuaron en Exipto e Tunisia, tras os sofocones das revoltas. Gobernos monicreques como os que representan case todos os estados árabes, que para probar a súa condición de monicreques, acompañaron, para darlle a cor local á legitimización desta guerra humanitaria, a esta coalición de arroxados e arrodillados.
Para rematar, e aínda que pareza redundante, quen son e que pretenden no bando que chaman "os aliados, a coalición, a operación humanitaria" en Libia? En Rebelión do día sábado 26 de marzo aparece un artigo que critica aos que enfrontan a guerra contra Libia cunha cita de Lenín, para defender o seu compromiso coa invasión a Libia, partindo do paralelo co compromiso no acordo de Brest-Litovsk E cita a Lenin "Rexeitar compromisos ’por principio’, rexeitar a validez dos compromisos en xeral, non importa de que tipo, é infantilismo, o que resulta difícil sequera consideralo seriamente?" O paralelo evidencia a culpa que senten os defensores deste ataque, os comprometidos con esta aventura imperial, que asocian o seu compromiso co acordo que a revolución rusa fixo, para frear unha fronte de batalla (Alemaña) mentres debilitada, enfrontaba a contrarrevolución interna e externa por outros varios flancos. Lenín tamén dicía que fronte a un feito novo, cuxo contido histórico ou político non se podía aclarar inmediatamente el aprendera a preguntarse, a quen beneficia isto? A contestación tería que ser demoledora para os que piden rebaixar as críticas á nova guerra do Imperio, porque é evidente. Quen son e que pretenden os dirixentes políticos que se lanzaron esta nova aventura é patéticamente evidente desde as súas respectivas situacións persoais e políticas, como desde o depredador voo dos Estados Voitres aos que representan.
Esquerda é un termo que a dereita neoliberal, medidamente cívica e constitucional, hase fagocitado. Para os que a esquerda está enmarcada nunha sociedade democrática e civil, dirixida por un goberno democrático e civil que se centre no desenvolvemento económico, na construción da sociedade civil e institucións civís e un sistema multipartidista que respecte os acordos internacionais, que loite contra o terrorismo, que respecte todas as relixións e etnias, cunhas eleccións parlamentarias e lexislativas libres e xustas, é bo que perciban que estas son palabras textuais pronunciadas polo líder do Consello Rebelde de Transición Cara á Ortodoxia Neoliberal, Mustafa Abdel Jalil, o excesivamente recente ex ministro de Xustiza libio, o cal agora perfila a súa rebeldía como un demócrata aceptable para a conciencia occidental. O termo rebeldía é, ademais, outra nova adquisición que a omnipresente e omnívora cultura neoliberal incorporou recentemente á súa retórica de lavado da ideoloxía. E hai que coidar que non fagociten o termo.
[*] Marcos Ávila,
http://marcosavilaenblog.blogspot.com/
Fonte: tercerainformacion.es
_____________