Por Pepe Escobar [*]
23.11.2011
Desde o principio das operacións da OTAN contra a Libia de
Gaddafi e o seu sistema socializante e anarquista,
a prensa comercial occidental non deixou un só momento de desinformar e alterar a realidade. Pero é soamente grazas á inmensidade da mentira vehiculada pola prensa comercial, unánime no seu discurso, que aos poucos, a verdade vai emerxendo dentro de toda esta calumnia e manipulación. Todo isto grazas ao traballo de investigadores, pensadores e xornalistas honestos, que coa súa lóxica, a súa análise, instrúennos e móstrannos a cara oculta da traxedia libia.
Rede Voltaire | 21 de outubro de 2011
Trípoli capital de Libia baixo as bombas da OTAN, os bombardeos masivos da Alianza Atlántica mataron miles de civís inocentes e a prensa comercial nunca dixo nada respecto diso.
Peléxanse como os voitres sobre os cadáveres. O ministro francés de defensa dixo que lle agarraron cun avión de combate Rafale que disparou contra o convoi no que ía- (...) O Pentágono dixo que lle agarraron disparando un mísil Hellfire desde un Predator.
Despois, un ferido coronel
Muamar Gadafi buscou refuxio nunha mugrienta sumidoiro por baixo dunha autoestrada -
un eco horrible do «buraco» de Sadam Husein- onde foi atopado polos "
rebeldes" do Consello Nacional Transitorio (
CNT), quen, como era de esperar, executáronlle.
Abdel-Jalil Abdel-Aziz, un doutor libio que acompañou o cadáver de
Gadafi nunha ambulancia e que lle examinou, dixo que morreu de dúas balas, unha no peito e outra na cabeza.
O CNT -
que estivo vendendo mentiras, mentiras e máis mentiras durante meses- xura que morreu nun "
fogo cruzado". Poida que fose unha turba. Poida que fose
Mohammad al-Bibi, que ostentaba unha gorra de baseball dos Yankees de Nova York e quen pousou para o mundo enteiro blandiendo a pistola dourada de
Gadafi, o seu billete quizá para recoller a considerable suma de 20 millóns de dólares ofrecidos como botín por
Gadafi "
vivo ou morto".
Todo resulta cada vez máis curioso se un recorda que iso é exactamente o que a secretaria de estado de EEUU,
Hillary Clinton, anunciara na súa meteórica visita a Trípoli corenta e oito horas antes, que
Gadafi sería "
capturado ou asasinado". O Fada Queenie [1] satisfixo
os desexos de Clinton, que se decatou dos feitos observando a pantalla dunha BlackBerry, e reaccionando co terremoto semántico "¡
GUAU!".
Para os gañadores, o botín. Todos eles fixérono: a Organización do Tratado do Atlántico Norte (
OTAN), o Pentágono e o CNT. No momento en que unha resolución das Nacións Unidas impondo unha zona de exclusión aérea sobre Libia converteuse nun permiso para cambiar o réxime, o plan A foi sempre capturarlle e matarlle. Asasinato selectivo, esa é a política oficial da administración Obama. Non había plan B.
Deixa que che protexa bombardeándoche.
En canto á R2P («responsabilidade para protexer» aos civís), calquera escéptico debería aferrarse á explicación do secretario xeral da OTAN, Anders Fogh Rasmussen: «
A OTAN e os nosos socios puxeron en marcha con éxito un mandato histórico das Nacións Unidas para protexer ao pobo de Libia».
Calquera que queira revisar a protección da OTAN aos civís só necesita saltar a unha camioneta e chegarse ata Sirte, a nova Faluya.
As reaccións foron moi instructivas. O burócrata do CNT
Abdel Ghoga foise ao Coliseo do Imperio Romano e dixo: "
Os revolucionarios teñen a cabeza do tirano".
O presidente de EEUU
Barack Obama dixo que a morte de
Gadafi significa que "
estamos vendo a fortaleza do liderado estadounidense por todo o mundo". Iso é como o de "
agarrámoslle", todo o que un podía esperar, considerando tamén que Wáshington pagou non menos do 80% do custo da operación deses ceporros da OTAN (
ao redor de 1.000 millóns de dólares, que os Ocupas de Wall Street farían ben en denunciar porque xa podían haberse dedicado a crear emprego en EEUU). Que estraño dicir agora "f
ixémolo", porque a Casa Branca dixo sempre que isto non era unha guerra, que era algo "
cinético". E que eles non ían encargarse.
Parece que foi ese maxestático estratego da política exterior, o vicepresidente estadounidense
Jo Biden, quen resultou ser máis descarnadamente instructivo que
Obama: "
Neste caso, EEUU gastou 2.000 millóns de dólares e non perdeu nin unha soa vida. Esta é unha boa receita sobre como tratar co mundo para avanzar con máis rapidez que o fixemos no pasado".
Mundo, xa estás advertido, así é como o imperio vai tratarche a partir de agora.
Sente de cerca a miña tan humanitario amor.
Xa que logo, felicitacións á "
comunidade internacional", que como todo o mundo sabe componse de Wáshington, uns cantos membros inútiles da OTAN e os tan democráticos centros neurálxicos do Golfo Pérsico como Qatar e os Emiratos Árabes Unidos (
EAU). Esa comunidade, polo menos, adora os resultados. A Unión Europea (
UE) saudou "
o fin dunha era de despotismo", cando ata practicamente o xoves estaban acariñando o casquete que coroaba as túnicas de Gadafi e agora están nun sen vivir fabricando editoriais sobre o reinado de 42 anos do "
bufón".
Gadafi sería sobre todo un hóspede molesto da Corte Penal Internacional na Haia,
porque gozaría recordándolles a todos os besamanos, os cálidos abrazos e os acordos zumentos que Occidente estaba mendigando pechar despois de que fose promovido de "
Can Tolo" (
Ronald Reagan) a "
o noso fillo de puta". Tamén ía deleitarse detallando todos os turbios antecedentes deses oportunistas que agora intentan pasar por "
revolucionarios" e "
demócratas".
En canto aos conceptos do dereito internacional, xacen nun sumidoiro tan inmunda como esa en a que se refuxiou
Gadafi. Polo menos, o ditador
Sadam consiguió un remedo de xuízo ante un tribunal arbitrario e irregular antes de reunirse co verdugo.
Osama Bin Laden foi sinxelamente finiquitado, estilo asasinato, tras unha invasión territorial de Paquistán. A
Gadafi cargáronllo cunha mestura de guerra aérea e asasinato.
Os voitres do poder están conxestionando os ceos.
Mohammed el Senusi, que vive en Londres, o herdeiro do trono libio (
o rei Idris foi derrocado en 1969) está listo para pasar a primeiro plano e deixou ben claro xa que "
é un servidor do pobo libio e que son eles quen deciden o que queren". Tradución: Quero o trono. Obviamente é o candidato favorito da
contrarrevolucionaria Casa dos Saud.
E que hai de todos eses burros dos think tank de Wáshington farfullando que este foi como o "
momento Ceausescu" da Primavera Árabe?
Se tan só o ditador romanés mellorase os niveis de vida do seu país -
en termos de sanidade gratuíta, educación gratuíta, incentivos para os recentemente casados, etc.- nunha fracción do que
Gadafi fixo en Libia? Máis o feito de que
Nicolae Ceausescu non foi deposto cun bombardeo "
humanitario" da OTAN. Só un idiota podía haberse tragado a propaganda das máis de 40.000 bombas "
humanitarias" da OTAN que han devastado a infraestrutura de Libia ata devolvela á Idade da Pedra (
Conmoción e Pavor a cámara lenta). Isto nunca tivo nada que ver coa R2P, o inmisericorde bombardeo de civís en Sirte así o demostra.
Como os catro membros importantes do BRIC sabían ata antes de que se votase a Resolución 1973 da ONU, ía de que a OTAN controlase o Mediterráneo coma se fose o seu lago, ía da guerra do
AFRICOM contra China e de levantar unha base estratéxica clave, ía dos franceses e os británicos conseguindo zumentos contratos para explotar os recursos naturais de Libia no seu beneficio, ía de Occidente axustando a narrativa da Primavera Árabe despois de que lles pillaron desprevidos en Tunisia e en Exipto.
Escoiten os brutais queixumes
Benvidos á nova Libia,
onde intolerantes milicias islamitas converterán as vidas das mulleres libias nun inferno vivente. Centos de miles de africanos subsaharianos -
todos os que non poidan escapar- serán perseguidos sen piedade. Se saqueará toda a riqueza natural do país. Toda a colección de mísiles antiaéreos dos que se apropiaron os islamitas será unha razón sumamente convincente para a "
guerra contra o terror" no norte de África se eternice. Haberá sangue, sangre froito de guerra civil, porque Tripolitania negarase a quedar subdesarrollada como quedou Cirenaica.
En canto a todos os ditadores que quedan por todas partes, xa poden conseguirse unha póliza de seguro de vida da OTAN S.A.;
Hosni Mubarak de Exipto,
Zine al-Abidine Ben Ali de Tunisia e
Ali Abdullah Saleh do Iemen foron o suficientemente listos como para axenciarlla. Todos sabemos que nunca haberá R2P para liberar aos tibetanos ou os uigures, nin ao pobo do GULAG monstruoso que é Miammar, ou ao pobo de Uzbekistán, ou aos kurdos en Turquía, ou aos pastunes a ambos os dous lados da imperialmente trazada
Liña Durand.
Sabemos tamén que cambiar a un mundo no que podamos crer será o día en que a OTAN faga respectar unha zona de exclusión aérea sobre Arabia Saudita para protexer aos xiítas na provincia oriental, co Pentágono lanzando unha alfombra de Hellfire sobre eses miles de medievais e corruptos príncipes da Casa dos Saud.
Non haberá tal. Mentres tanto, é o modo habitual de acabar de Occidente, cun golpe violento da OTAN e mil brutais e ilegais queixumes.
Con noxo seica? Consigan unha máscara ao
Guy Fawkes e armen a de Deus é Cristo.
Fonte: Asia Times Online, 22 de Outubro de 2011.
Traducido do inglés por Sinfo Fernández.
Fonte:
http://www.voltairenet.org/De-como-Occidente-gano-en-Libia
Texto traducido, ao Galego, por
Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o
Seminario de Lingüística Informática (SLI) da
Universidade de Vigo.
[*]
Pepe Escobar, é xornalista e autor de Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007) e Rede Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the xorde. O seu último libro é Obama does Globalistan (
Nimble Books, 2009). É tamén correspondente para o diario Asia Times e analista político para the Real News.
_________________________
