Declaración de AGAMME sobre o cumprimento de Dereitos de Infancia no conflito de Ucraína

A Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (Agamme), diante da situación que se está vivindo en Ucraína en referencia ao cumprimento dos dereitos humanos e da infancia, elaborou unha "Declaración sobre o cumprimento de Dereitos de Infancia no conflito de Ucraína" que fixo chegar a diferentes organismos entre os que están a Comisión Europea, Comisión de Peticións do Parlamento Europeo, Presidente do Goberno, Ministerio de Asuntos Exteriores, Ministerio de Defensa, Ministerio de Dereitos sociais e Axenda 2030, Ministerio de Igualdade e Ministerio de Cultura e Deportes.

DECLARACIÓN SOBRE O ESTADO DE CUMPRIMENTO DE DDHH NO CONFLITO ARMADO EN UCRAÍNA

Dende AGAMME, Asociación Galega contra o Maltrato a Menores, queremos amosar a nosa preocupación polo estado de cumprimento de Dereitos Humanos por mor do conflito bélico que se está a producir en territorio ucraíno, moi especialmente en todo o que atangue a nenos, nenas e adolescentes. Ao respecto, consideramos que algunhas das decisións que se están tomando por parte dos Estados membro e das institucións da propia UE non só non están a contribuír a resolver o conflito senón que poderían conducir á súa prolongación, aumentando o sufrimento do pobo ucraíno e a destrución do territorio así como o risco dun ascenso na escalada bélica, co perigo subxacente da súa ampliación a outros estados. Algunhas destas actuacións dos organismos estatais e/ou europeos coliden frontalmente cos estándares internacionais de dereitos humanos e de infancia, dando lugar a  situacións de discriminación e dunha enorme vulnerabilidade.

Para a elaboración desta declaración baseámonos nos seguintes fundamentos:

✔ Rexeitamos a guerra, calquera guerra, estamos en contra de dirimir os conflitos por medio das armas, que causan mortes, sufrimento, destrución, pobreza, …

✔ Rexeitamos a militarización e a política de bloques. Apostamos pola Paz e pola resolución dos conflitos por vías pacíficas no seo das Nacións Unidas.

✔ A necesidade urxente dunha resolución do conflito por medios pacíficos de negociación.

✔ O perigo que representa para a humanidade a escalada bélica.

✔ A atención a preservar os parámetros de benestar da poboación –especialmente a infancia e a adolescencia, en base á CDN- incompatible coa situación de guerra.

✔ A necesidade de primar este interese sobre outros de tipo estratéxicos e xeopolíticos.

✔ Promover a concordia entre os pobos evitando a herdanza de conflitos de odio para xeracións futuras.

✔ A toma en consideración da vontade popular de evitar un conflito bélico, tanto entre a poboación de Rusia e Ucraína como no resto de Europa.

En base a estes principios de carácter xeral, denunciamos unha serie de actuacións que están a levar a cabo por acción ou omisión os organismos públicos estatais e europeos, afectando de maneira global á poboación e en particular á infancia e á adolescencia, vulnerándose normativas europeas e internacionais:

1º A actitude das institucións comunitarias e dos países membros, caracterizada pola pusilanimidade na busca da restitución da paz. Moi pola contra, o envío de armamento a Ucraína podería alimentar o conflito, prolongándoo e provocando consecuencias indesexables.

2º A vulnerabilidade que se está  xerando a nenos, nenas e adolescentes, así como a mulleres desprazadas ao non regularse o mecanismo de acollida de persoas refuxiadas e ao permitirse que este labor sexa levado a cabo por parte de iniciativas particulares. Deste xeito, como xa se comeza a ver en prensa, menores de idade e mulleres convértense en branco fácil para as redes de trata.

3º A discriminación por motivo de orixe como principio de regulación dos procedementos de entrada na EU de persoas refuxiadas, colidindo coa normativa de DDHH e específica relativa ás persoas refuxiadas. Denunciamos que esta discriminación se produce, tal e como se informa a través dos medios de comunicación, entre persoas residentes en Ucraína, en función da súa nacionalidade ou orixe. Denunciamos tamén a discriminación que están a sufrir as persoas solicitantes de asilo na UE que foxen de conflitos armados noutros puntos do planeta.

4º A utilización mediática da infancia coa fin de provocar reaccións emotivas no público, afastando ao xornalismo do seu deber de información obxectiva e incumprindo a necesaria protección da imaxe e a intimidade dos nenos, nenas e adolescentes.

5º A falta de información veraz e suficiente para que a poboación poida formarse unha opinión propia sobre os distintos aspectos do conflito. O acceso a información é imprescindible para asegurar o correcto funcionamento das estruturas democráticas.

6º O emprego do boicot contra Rusia como arma de guerra, incluídas as actividades artísticas e deportivas. Como dixemos máis arriba, o pobo ruso non desexa a guerra e, non obstante, podería verse empobrecido de forma dramática en caso de prolongarse o boicot, co cal estariamos a provocar un escenario de emerxencia humanitaria na que de novo a infancia e a adolescencia se verían gravemente prexudicadas.

Por outra banda, o boicot a artistas e producións artísticas rusas, a deportistas e ao mundo da cultura en xeral debe ser desbotada como estratexia. As artes e a cultura deben ser entendidas como un valor humanístico que transcende fronteiras e deben ser preservadas. Foron historicamente oportunidades para restablecer o entendemento e a concordia e como tales deben ser protexidas pola comunidade internacional. Debemos evitar, por outra banda, para garantir ás xeracións vindeiras un futuro de convivencia positiva entre os pobos, que se caia no odio ao ruso que marcou o período da guerra fría no século pasado.


Por todo isto, solicitamos:

✔ Que a UE e os estados membros se senten a deseñar unha estratexia para a recondución do conflito cara á negociación e urxente detención da acción bélica.

✔ O estrito cumprimento do dereito internacional no tocante ás persoas refuxiadas, con especial atención ás persoas máis vulnerables nestes contextos.

✔ Que se estableza un mecanismo oficial, non discriminatorio e seguro de acollida das persoas refuxiadas, poñendo especial cautela na protección de menores de idade e mulleres como potenciais vítimas das redes de trata.

✔ Que se establezan pautas de conduta e compromisos por parte dos medios de comunicación que garantan unha información suficiente e veraz, con datos obxectivables e evitando a confusión e o falseamento de imaxes e informacións.

✔ Que se cumpran as obrigas establecidas normativamente para protexer a imaxe e a intimidade dos nenos e nenas no eido dos medios de comunicación.

✔ Que se deteña a campaña de boicot en todos aqueles aspectos que poidan afectar directamente á poboación civil rusa. Que se abandone a persecución das artes, a cultura e o deporte rusos.

✔ Que se promova por parte das institucións comunitarias e os estados membros a volta ao respecto entre os pobos, evitando así o asentamento de prexuízos rusófobos impropios dos tempos actuais.

Ferrol, 6 de marzo, de 2022

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME): Asociación sen ánimo de lucro, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente [+Info].

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
6 de março de 2022 21:39
_______

Grupos e asociacións que traballan a prol dos dereitos da infancia, envían carta aos grupos parlamentarios instando a modificar puntos da lei antes da súa última tramitación no Congreso

Grupos e asociacións que traballan a prol dos dereitos da infancia, envían carta aos grupos parlamentarios instando a modificar puntos da lei antes da súa última tramitación no Congreso

As asociacións AGAMME, Aso. Rede Mulleres, SOMOS MAS, Mujeres sobrevivientes de la violencia machista, Mujeres moviendo el mundo, Associació Dones Juristes e Asociación de Mujeres Juristas Themis, enviaron nas últimas horas cartas aos grupos parlamentarios no Congreso instando a, na súa última tramitación, modificar os puntos da Lei da Infancia que valoran como negativos para os dereitos das vítimas e que poden concretarse en :

✔ Unha aplicación indirecta do inexistente Síndrome de Alienación Parental (SAP)
✔ A entrada por lei da figura do coordinador parental, unha figura controvertida e con amplo rechazo do movemento asociativo.
✔ Non palía a falta de garantías para menores vítimas de violencia no descorrer do proceso xudicial.
✔ A categorización dos servizos sociais como "axente de autoridade" capaz de tomar decisións que antes correspondían ao ámbito xudicial.

A continuar o contido da carta enviada aos grupos parlamentarios.

POR UNHA LEI INFANTIL QUE NON ATAQUE OS DEREITOS DAS VÍCTIMAS

O Proxecto de lei orgánica para a protección integral da infancia e a adolescencia contra a violencia, aprobado o pasado 12 de decembro no Senado e que será votado o xoves 20 no Congreso para a súa aprobación final, non inclúe as propostas que presentamos, desde o principio do trámite da lei, as asociacións de dereitos das vítimas mulleres, nenos e nenas.

Non se mellorou nada en relación ás condicións nas que deben declarar os nenos e nenas; a maioría das medidas relacionadas coa protección dependen da existencia dunha condena, que hoxe sabemos que deixará sen esta cobertura a centos de nenos e nenas; o SSAP está prohibido, pero ao mesmo tempo recoñécese a existencia de conflitos parentais e promóvense servizos específicos aos que se poden remitir casos por decisión xudicial e non se incluíu a violencia institucional solicitada por numerosas entidades. Pola contra, ao longo do texto atopamos unha terminoloxía proposta por asociacións que negan a violencia de xénero, os abusos sexuais e os defensores do ssap e da terapia da ameaza. O termo "conflito familiar" está presente en varios artigos e usarase, se se aproba, contra as nais protectoras.

A última fase do procedemento parlamentario estase a levar a cabo con urxencia, o que nos deixa sen prazo para intentar reabrir o debate cos grupos parlamentarios. Por este motivo, escribimos para solicitar que se retiren ou modifiquen os seguintes contidos antes da aprobación:

1.- Adopción plena dos principios establecidos nas Directivas europeas 11/92 / UE e 29/12 / UE, relativas á protección das vítimas e ás condicións para escoitar o testemuño. O contido que regula a presenza do acusado durante a declaración da vítima debería ser eliminado da lei. Hai medios tecnolóxicos adecuados para evitalo. Polo tanto, nos artigos 449 bis e ter, debe eliminarse a pasaxe que se refire a que o acusado pode estar presente.

Ademais, debe incluírse un artigo ou sección separada na que se recollan os dereitos de todas as vítimas menores incluídas nas mencionadas directivas, incluíndo que se evitará calquera contacto, "directo ou indirecto" entre a vítima e o acusado. Neste apartado especificaranse os medios técnicos, materiais e profesionais adecuados para levar a cabo tales medidas.

2.- Artigo 28. É a porta de entrada a SSAP - contradicindo o artigo que prohibe o seu uso -, a terapia de ameazas e os coordinadores parentais. Hai que eliminar todo o artigo. Pola contra, deberían incluírse medidas específicas para que todos os servizos que actúan en situacións de ruptura familiar estean capacitados e creen principios de acción para detectar e abordar situacións de violencia de xénero e violencia contra a infancia e adolescencia.

3.- Artigo 154 do Código Civil e 225c do Código Penal. O primeiro determina a obriga del proxenitor custodio de obter o permiso do non custodio para o cambio de domicilio. O segundo converte o incumprimento do anterior nun delito de secuestro de menores.

Este contido é inconstitucional xa que limita de xeito xeral e inxustificado o dereito á libre circulación. Non se pode supoñer que os proxenitores custodios sexan secuestradores potenciais, nin a decisión sobre o lugar de residencia pódese pór en mans do non custodio, especialmente no caso de mulleres vítimas ou nais de vítimas, xa que o poder de control é dado ao non custodio que engade outro nivel de risco. Pola contra, debería lexislarse de xeito que quen actue como  proxenitor protector, estea exento de responsabilidade ao levar a cabo a acción que podería clasificarse como secuestro para evitar danos á crianza, tal e como se establece no artigo 13 da Convención da Haya.

4.- Accións dos servizos sociais. Non se debe recoñecer a condición de "axente de autoridade" para os servizos sociais, xa que implica darlles unha responsabilidade e un poder para os que carecen dunha formación adecuada, xa que son servizos de carácter xeneralista. Deben garantirse todas as partes do procedemento que garantan a acción xudicial. O acurtamento dos prazos non debe limitar de ningún xeito os dereitos.

Na definición de risco, debería eliminarse a expresión "conflito familiar" xa que o que implica risco é a existencia de violencia, non o conflito. Por outra banda, afectaría ao 100% dos casos nos que unha nai denuncia a violencia do pai. Empregar esta expresión é dar lugar ao uso da SAP. Por outra banda, deberíanse eliminar os indicadores de risco h), i) e l) Segundo os convenios internacionais, o feito de ser vítima de tráfico ou violencia de xénero debería levar á protección conxunta da nai e das crianzas, non á determinación da situación de risco, o que engade outro punto de vulnerabilidade. Tamén implica facer énfase no control do proxenitor protector, en lugar do agresor. En canto ao punto i), o feito de que un menor sexa vítima de violencia de xénero tampouco se pode interpretar como unha situación de risco, xa que os actos que a parella realiza contra o menor non son responsabilidade directa dos proxenitores.

Debe eliminarse o artigo 43, segundo o cal os casos de risco remitiranse á protección de menores. Protección de menores é a entidade que determina se existe unha situación de desamparo, pero as intervencións en situacións de risco lévanse a cabo dende os servizos municipais, polo que toda acción debe manterse neste nivel. O contrario significaría elevar a percepción dos servizos sociais, como un perigo potencial para a permanencia dos nenos no núcleo familiar e dificultaría a intervención socioeducativa que pretende resolver os problemas sen chegar ao extremo da retirada da custodia.

Estes catro puntos son algúns dos que deberían ser escoitados. Estes son os aspectos que de ningún xeito deben incluírse na lei, a non ser que se pretenda causar un estado de total vulnerabilidade ás vítimas. As asociacións están profundamente decepcionadas por como se levou a cabo todo o proceso da lei. Avisamos por medio deste escrito do enorme erro que suporía incluír estes contidos e solicitamos, in extremis, a súa modificación.

Maio, 2021

http://www.agamme.org/

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
19 de maio de 2021 17:31
@lupeces
http://lupeces.blogspot.com/
_______

Os ninguén denuncian desafiuzamento en Vigo: Esta nai precisa con urxencia unha vivenda en alugueiro social para o seu acollemento e para poder coidar, protexer e educar aos seus catro fillos menores, adolescentes, xoves e a unha neta - O desamparo residencial de nais con menores a cargo que non cobren necesidades básicas é dramático

Queremos informar de que na nosa cidade hai institucións públicas sen recursos de acollemento e protección de menores a cargo de nais empobrecidas.

Esta mañá (14.05.2021) acompañamos a unha nai (de catro fillos menores, adolescentes, xoves e a unha neta), que ás 10h  entregaba as chaves á comisión xudicial por facerse efectivo un despexo da vivenda que ocupaba en precario.

A esta familia foille imposible atopar unha vivenda alternativa en alugueiro, por ter uns ingresos de 450 euros mensuais, procedentes da RISGA.

No mercado libre estase pedindo aos arrendatarios unha nómina cun ano de antigüidade como mínimo, que teñan polo menos ingresos de mil euros mensuais, un aval bancario e un seguro.

O concello de Vigo ofreceuse a pagarlle a esta nai unha fianza e un ou dous meses de alugueiro no caso de conseguir ela un precontrato dun posible arrendador, igualmente ofrecéuselle unha praza de acollemento no albergue ou unha habitación nun hostal.

Esta nai non foi capaz de aceptar estas propostas, ao sentiren medo a disgregar aínda máis aos seus fillos.

En setembro do ano pasado, este despexo foi paralizado do piso que ocupaban, propiedade de UCI Santander, acadando unha moratoria ata decembro do 2020.

Ante a imposibilidade de alugar un piso no prazo acordado polas esixencias anteriormente nomeadas, o xulgado decidiu ordenar o despexo para hoxe, 14 de maio de 2021.

Esta nai precisa con urxencia unha vivenda en alugueiro social para o seu acollemento para poder coidar, protexer e educar aos seus queridos fillos.

O desamparo residencial de nais con menores a cargo que non cobren necesidades básicas é dramático, por seguir sinalando que a solución sería que atopen eles mesmas unha vivenda, sabendo que é practicamente imposible, con estes ingresos minorados e falla de garantías. É moi duro tentar nesta cidade alugar unha vivenda con 450 euros mensuais.

É urxente polo tanto poñer en marcha un consorcio de vivenda social en réxime de alugueiro, dende a Xunta de Galicia, coa colaboración do concello de Vigo, e reiteramos unha vez máis que seguiremos sinalando publicamente a falta de alternativas residenciais familiares por parte das institucións, precisando esta cidade con urxencia un plan de vivenda social sendo permanentes, confortables e suficientes para atender a estes casos tan dramáticos.

*Matizamos que a carencia na permanencia nese piso negociouse dende Benestar social municipal.

Aclarado isto, insistimos en que no novo plan de Vivenda da Xunta apenas hai tres parágrafos adicados a solucións sociais de vivenda. Esperamos que a nivel estatal saia adiante un pacto que aporte neste senso porque no caso contrario, en poucos meses, a situación será de auténtico colapso.

Precisamos todos os esforzos para acadaren alternativa residencial, o cal non significa regalar pisos, senón cedelos transitoriamente por un importe adecuado aos ingresos das familias. Se non chegamos a iso estamos perdidas.

Asumimos cada despexo executado como fracaso. Adiante e que sexa o último!

Polo dereito a unha vivenda digna !!

Nin casa sen xente, nin xente sen casa !!

✔ A nova en "La Voz de Galicia". | Desahuciada una familia que vive con una risga de 450 euros y no encuentra quien le alquile. Os Ninguéns demanda un parque de viviendas sociales en alquiler. | Ir á Web.

Fonte: Os Ninguén.

Stop-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrol Terra |
forosocialdeferrolterra@gmail.com
https://stop-desafiuzamentos-ferrolterra.blogspot.com.es/
@StopDesafiuzamentosDeFerrolTerra


_______

Non pode ser que familias teñan que deixar aos seus fillos e fillas na tutela da Xunta de Galicia por falta de recursos económicos - Por mor das declaracións realizadas pola Conselleira de Política Social, relativas ao aumento do número de nenos e nenas tutelados pola administración, por causa da crise económica derivada da Covid-19, AGAMME E AGAFEM remitiron un escrito de queixa e demandas ante a Consellería

Posicionamento AGAMME e AGAFEM ante as declaracións da Conselleira de Política Social, Fabiola García Martínez que relacionaba o aumento dos acollementos directamente coa crise económica que está afectando ás familias polo contexto sanitario de pandemia, por mor da Covid-19

AGAMME E AGAFEM remitiron este xoves 22 de abril, un escrito de queixa á Consellería de Política social por mor das declaracións realizadas pola Conselleira, Fabiola García Martínez, esta semana, polo aumento dos acollementos en Galiza. A Conselleira relacionou directamente este incremento coa crise económica que está afectando ás familias polo contexto sanitario. Ao xuízo de ámbalas dúas entidades, AGAMME e AGAFEM, isto suporía un incumprimento da normativa vixente.

"...a Lei Orgánica de Protección Xurídica do Menor deixa ben claro que os nenos e as nenas nos poderán ser afastados das súas familias, agás que isto fose contrario ao seu interese superior. Neste senso, que as familias atravesen dificultades económicas non xustifica adoptar a medida do acollemento, dado que existen medidas alternativas que a administración pode levar a cabo que protexerían plenamente o interese superior do neno ou da nena ao garantirlle a estabilidade psicolóxica, emocional e social que favorece a permanencia no núcleo familiar."

As entidades presentan unha serie de demandas coa fin de garantir que nenos e nenas galegas non son afastadas das súas familias por motivos estritamente económicas, para o cal será necesario desenvolver políticas de apoio das familias específicas para a crise que atravesamos.

Outras das demandas presentadas teñen que ver coa discriminación en canto á falta de apoio económico que sofren as familias acolledoras fronte aos recursos de acollemento residencial. Outro aspecto que salientan e a falla de transparencia en canto ao modo en que se bareman as contías por cada praza en centros de acollemento residencial, segundo as distintas variables, como poden ser a idade ou a existencia de necesidades específicas do neno ou nena.

Piden tamén que a Xunta cree centros de menores de titularidade pública, de tal forma que o acollemento residencial en Galiza non dependa de entidades que se lucran coa prestación deste servizo.

Axúntase o texto completo.

✒ Víctor M. López Casa, Coordinador de AGAMME (Asociación galega contra o maltrato a menores). | agammeferrol@gmail.com

✒ Mª José Alonso Abalde, Presidenta de AGAFEM (Asociación Galega de acollemento de familia extensa do menor). | info@agafem.com

✔ Escrito de Queixa e Demandas ante a Consellería de Política Social. | Agamme e Agafem | 22 de abril de 2021 | En formato pdf. 4 páxinas. | Acceder/Baixar.

--

http://www.agamme.org/

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
22 de abril de 2021 19:08
_______

Cando as vítimas falan, o patriarcado treme, ... Por Estrela Gómez Viñas

Por Estrela Gómez Viñas [*]
10.06.2019

Cando as vítimas falan, o patriarcado treme

A imposición do silencio á vítima, o segredo logrado baixo coacción é a gran baza do violento sexual. Con iso logra en primeira instancia un "seguro de impunidade", así como a prolongación do control sobre a súa vítima. Con todo, este non é o único nin quizais o principal beneficio. Como parte dun colectivo, logra facer invisíbel e inverosímil ante a opinión pública a realidade da violencia sexual contra a infancia e a adolescencia, especialmente a incestuosa (gran paradoxa, dado que se trata de polo menos o 80% deste tipo de violencia). Sería tranquilizador poder limitar até este punto a responsabilidade colectiva respecto de esta problemática, aínda que sería unha lectura incompleta: a coacción para lograr o silencio da vítima non tería resultado algún si non existise ao mesmo tempo un pacto social que confirma esta norma. De facto, a profecía do agresor cúmprese: á vítima non se lle cre. A socióloga alemá Nöelle-Neumann describe certos fenómenos sociais que teñen como obxectivo eliminar os elementos "indeseábeis" ou incómodos, empuxalos á marxe, e reúneos baixo a denominación de espiral de silencio, dado que o silenciamento é precisamente a ferramenta de ciruxía social que se pon en práctica. Un recurso que é controlado polos grupos dominantes.

As vítimas de violencia sexual, mulleres, nenas e nenos non son grupos dominantes. Pola contra, son colectivos que se decide enviar á marxe, onde ninguén poida escoitarlles. Falemos agora desas marxes pois, por estraño que pareza, deles parte a miúdo a enerxía que move a Historia. As revolucións acciónanse cando as marxes decídense a borrar a barreira que se construíu no imaxinario social e a poñer sobre a mesa de debate a súa realidade. Ao longo do último terzo do século pasado algunhas pensadoras feministas empezaron a definir esa posición á marxe dos colectivos minorizados, así como a recoñecer a natureza completamente diferenciada dos seus procesos de pensamento e acción. As feministas marxistas analizaron as similitudes entre o punto de vista da experiencia feminina e o punto de vista do proletariado, fronte aos poderes que exercen respectivamente o control hexemónico. Finalmente, por extensión, chegaron á conclusión de que este punto de vista diferenciado, e que elas analizan como máis válido por non atoparse ligado a estruturas de poder, sería aplicábel a calquera outro colectivo sometido.

O silencio social ao redor da violencia sexual estase quebrantando, abriuse unha brecha por onde entra un fino feixe de luz e aire fresco. É un proceso imparábel que pon en perigo a permanencia do poder dos violentos sobre as súas vítimas. Os violentos empezaron a ver que a barita máxica do silencio non era máis que unha construción e que se lles desfai nas mans. O pronunciamento público de actrices, deportistas, de vítimas de pedofilia na igrexa, as campañas en redes sociais, a reacción social ante sentenzas clamorosamente machistas, o traballo constante de asociacións de dereitos de infancia e de loita contra a violencia de xénero, a creación de correntes feministas dentro do dereito, as actuacións de organismos internacionais que advirten do incumprimento dos estándares de dereitos, etc. Todo isto contribuíu á creación deste escenario novo no que é posíbel para as vítimas reconstruírse con dignidade. En calidade de testemuñas dunha realidade oculta poden situarse, tal e como definiu G. Agamben, como "suxeito ético", e desde aí promover cambios.

Non cabería esperar, por suposto, que quen ostentou o poder permaneza impasíbel ante este novo estado de cousas. A reacción, o movemento contrarrevolucionario, o backlash ao que cantase Nina Simone (not me, just wait and see) está aquí, tocando á porta. Móstrase violentamente, facendo alarde das súas armas, o cal por outra banda non fai senón confirmar a súa caída, a súa ocaso, o seu medo. Nos últimos meses púxose en escena esta estratexia de basilisco. Partidos políticos que reclaman a derrogación da Lei de Violencia de Xénero, tribunais que defenden sen pudor resolucións que depositan nas vítimas a responsabilidade do feito violento, a persecución de profesionais por cumprir a súa deber de denunciar situacións de violencia ou defender a nenos e nenas en procedementos xudiciais, etc. A persecución mediática que están sufrindo varias mulleres que denunciaron no seu día abusos incestuosos contra os seus fillos e fillas, é a última e máis alarmante mostra. O lobby prol-Ssap (Suposto síndrome de alienación parental) non vai soltar a presa tan alegremente. Logo de fabricar a receita maxistral do Ssap e lograr que se aplicase aínda sen o respaldo da comunidade científica e deste xeito eliminar dunha plumada a validez do testemuño infantil e a capacidade de protección das nais. Logo de emprender a estratexia do ataque aos e as profesionais que dalgún xeito tomasen partido a favor das vítimas de abuso incestuoso. Agora inicia a terceira fase: o ataque contra as asociacións dedicadas á defensa dos dereitos das vítimas e á promoción dunha xustiza adaptada á infancia que logre baixar a taxa de sobreseimentos e eleve a capacidade de protección por parte do sistema xudicial. 'Infancia Libre' foi a primeira, pero non será a última. Salvo que haxa unha resposta firme por parte do movemento de dereitos de infancia e de vítimas de violencia de xénero. O tecido asociativo xoga un papel imprescindíbel na constitución da vida democrática dun país. É un dereito da cidadanía, que habilita vías para a súa participación nos espazos políticos e públicos. Permitir o ataque indiscriminado a unha asociación como 'Infancia Libre' tachándoa, sen fundamento, de organización criminal, é admitir que se poñan mordazas ás vítimas. A sabedoría popular recórdanolo, quen cala outorga. Nosa será a responsabilidade do que veña despois.

10 de xuño de 2019

[*] Estrela Gómez Viñas. Coordinadora de AGAMME, Asociación Galega contra ou Maltrato a Menores. Profesora de educación secundaria. Mediadora social en prevención do abuso sexual infantil. Relatora e autora de artigos en distintos foros e medios sobre dereitos de infancia.

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME): Asociación sen ánimo de lucro, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente [+Info].

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
10 de junho de 2019 00:01
_______________

Foto de Cesar Toimil 30.07.2017 | 

Unhas 1800 crianzas precisan saír con urxencia das zonas de enfrontamentos en Libia - As nenas e nenos libios corren graves riscos debido á escalada de violencia no seu país - A enviada para crianzas e conflitos armados, e a da UNICEF advertiron do risco inminente de morte ou lesións que corren os menores que viven en Trípoli

A enviada para crianzas e conflitos armados, e a da UNICEF advertiron do risco inminente de morte ou lesións que corren os menores que viven en Trípoli e os seus arredores debido aos choques armados entre as forzas do goberno recoñecido pola ONU e o Exército Nacional Libio.

Entre a poboación civil que require ser evacuada con urxencia das áreas de enfrontamentos en Trípoli, a capital de Libia, e as súas proximidades cóntanse uns 1.800 nen@s, segundo un comunicado conxunto do Fondo da ONU para a Infancia e a representante especial das Nacións Unidas para as crianzas e conflitos armados publicado este xoves.

Henrietta Fore, directora executiva de UNICEF, e Virgina Gamba estimaron que a escalada do conflito causou o desprazamento de 7.300 nen@s e calcularon que medio millón máis foi afectado pola violencia rexistrada no occidente do país norteafricano.

"Recordamos ás partes enfrontadas en Libia a súa obrigación de protexer as crianzas en todo momento, segundo o estipula a lei internacional. Matar, ferir e reclutar menores, do mesmo xeito que atacar as instalacións educativas, médicas e hidráulicas, violan gravemente os dereitos das crianzas e deben cesar de inmediato", enfatizaron Fore e Gamba.

Así mesmo, pediron que se outorgue acceso irrestricto ás axencias humanitarias que traballan para aliviar as necesidades das crianzas e chamaron a un alto o fogo que permita aos civís saír das zonas de hostilidades.
"Os nenos e nenas atrapadas nas áreas de conflito están en perigo de quedarse sen alimentos nin coidados de saúde. Como non poden moverse deses puntos, non poden buscar protección nin asistencia", apuntaron.

Crianzas refuxiadas e migrantes

Fore e Gamba agregaron que ao redor dun milleiro de menores refuxiados e migrantes que se atopan en centros de detención tamén están en grave risco e instaron a que se lles libere e  se lles recoloque en albergues seguros até que se procesen as súas solicitudes de asilo ou se lles brinde asistencia segura de repatriación e reunificación coas súas familias.

Neste contexto, destacaron a necesidade de que se respecte o principio de non devolución e alertaron do perigo de recrutamento, violencia sexual e rapto que encaran os nenos non acompañados que están en tránsito en territorio libio.

A violencia en Libia provocou a suspensión do ano académico e numerosas escolas serven como albergues ás familias desprazadas.

Debido ao conflito iniciado fai máis de sete anos en Libia polo menos a 820.000 persoas requiren axuda humanitaria para subsistir, delas un cuarto de millón son menores.

A inestabilidade no país petroleiro do norte de África comezou en 2011, cando os opositores a Muammar A El-Qadhafi derrocaran a ese goberno grazas ao respaldo dunha coalición liderada pola OTAN.

Actualmente, o goberno recoñecido pola ONU e a comunidade internacional enfróntanse ao Exército Nacional Libio, comandado polo xeneral disidente Khalifa Haftar, en control do leste dese país cunha administración paralela á central.

Fonte: Novas de Nación Unidas (ONU). | 18 de Abril, de 2019

Novas relacionadas:

⏩ A ONU condena o bombardeo dun barrio residencial de Trípoli. | 17 Abril 2019 | Paz e seguridade. | O asalto tivo lugar durante a madrugada do martes ao mércores e, segundo informacións de prensa, durante o mesmo seis acodes faleceron e corenta resultaron feridas, entre elas mulleres e nenos. Os combates iniciados durante as dúas últimas semanas provocaron o nivel máis alto de desprazamento desde o inicio da crise no país árabe. | Ir ás Web.

⏩ Os ataques a civís en Libia poden equivaler a crimes de guerra. | 9 Abril 2019 | Dereitos humanos. | O Secretario Xeral da ONU condenou nos términos máis enérxicos o recrudecimiento da violencia e os enfrontamentos en Trípoli, mentres a Alta Comisionada para os Dereitos Humanos recordou a todas as partes en conflito as súas obrigacións baixo as leis internacionais. O número de civís mortos ascende a case medio centenar e o de feridos a máis de 180. A Conferencia Nacional Libia aprazouse. | Ir ás Web.

Enviado por:
Noticias ONU
-unnews@un.org-
19 de abril de 2019 02:01
__________

Comunicado de AGAMME e Fight For Child sobre sentenza que confirma prisión para Juana Rivas - As entidades contra o maltrato aos menores, amosan o seu rexeitamento a unha sentenza que é o colofón de toda unha serie de decisións xudiciais contrarias aos últimos avances lexislativos en materia de vítimas de violencia de xénero

Con motivo da noticia feita pública no día de onte, AGAMME e Fight For Child mostran o seu rexeitamento a unha sentenza que é o colofón de toda unha serie de decisións xudiciais contrarias aos últimos avances lexislativos en materia de vítimas de violencia de xénero

As asociacións de loita contra a violencia de xénero e contra o maltrato infantil denunciamos desde hai anos un funcionamento inadecuado da xustiza no enxuizamento dos delitos que se encadran nestes dous contextos de violencia. En boa parte por falta de medios suficientes e adecuados e a escasa formación dos profesionais que se encargan de escoitar ás vítimas e valorar o seu testemuño. Con todo, existe outra barreira si cabo máis difícil de superar. Referímonos a certos prexuízos instaurados na nosa xurisprudencia que establece a suspicacia cara á vítima como punto de partida.

Un exemplo deste modus operandi é a Circular 3/2009 da Fiscalía Xeral do Estado que invita aos e ás Fiscais a desconfiar das acusacións de maltrato infantil en contextos de divorcio, facendo referencia a posibles intereses espurios que puidesen ter os familiares do neno ou nena. Trátase, unha vez máis, da suposta síndrome de alienación parental (SAP), ese artiluxio psico-legal tan beneficioso para quen queira inutilizar o testemuño das vítimas menores de idade. Recordamos de novo que esta teoría non só non recibiu o apoio da comunidade científica, senón que ten sido profusamente refutada polas inescusábeis carencias metodolóxicas que presenta. Non é ciencia, e con todo desde hai uns vinte anos non deixou de ser utilizado por parte dun determinado sector da xudicatura.

A suposta SAP é o que subxace no caso Juana Rivas. Non unicamente no procedemento civil que se levou a cabo en Italia, onde o psicosocial expón abertamente o concepto, senón xa no primeiro momento, cando Juana chega a Granada solicitando unha medida que protexa aos seus fillos, para non ter que regresar a Italia, e a xustiza española dille que non, que os nenos deben volver ao seu lugar de referencia, desoíndo á nai e ao maior dos irmáns, que relataban malos tratos físicos e psicolóxicos. España esqueceuse? dunha posibilidade: establecer medidas cautelares mentres non se resolvese o procedemento penal polos presuntos malos tratos, ou ata establecer medidas definitivas en base á violencia ocorrida en 2009, xa probada. Esa era a boa, a única. Nese desleixo, nesa omisión, está o xerme de todo o que sucedeu posteriormente.

Juana Rivas desapareceu cos seus fillos durante varias semanas. Esperaba que sucedese algo coa denuncia que presentara por malos tratos. Ou con aquela outra sentenza, que condenaba a Arcuri por violencia de xénero en 2009. Pero ese algo non chegou. Finalmente España respondeu que non podía xulgalos porque era competente Italia e non había certeza de que non se estivesen investigando alá. Unha denuncia que segue en espera, case dous anos máis tarde, nalgún caixón dun xulgado italiano.

Di a sentenza coñecida no día de onte que Juana "quedábase sen argumentos" e que "desviaba a atención dos feitos" cara á condena de malos tratos do ano 2009. É certamente grave que unha sentenza conteña estas expresións. Esquecéronse as súas señorías de que, efectivamente, Juana Rivas é unha vítima de violencia de xénero? esqueceron que a día de hoxe os fillos e fillas de vítimas serían considerados, por lei, vítimas tamén, necesitadas da mesma protección? É deplorábel que persistan certos clichés e que a xudicatura, polo menos un sector da mesma, sexa tan remisa a aceptar certos cambios lexislativos.

Para rematar, chamamos a atención sobre a magnitude das medidas que se tomaron, nun exercicio exemplarizante, a modo de advertencia. Este asañamento é especialmente grave pola súa condición de vítima, que os tribunais non parecen querer ter en conta. E por outra banda porque condena aos nenos ao silencio, dado que a última vez que o fillo maior falou sobre malos tratos recibidos a mans do proxenitor no último ano e medio, a xustiza italiana non o tivo en conta por considerar que está baixo os efectos da influencia materna. Isto non pode senón recordarnos os poderes que, segundo S. Federici, atribuíanse ás mulleres acusadas de bruxería no pasado: poderes máxicos sobre a vontade allea. A pregunta é, de que outra forma podería Juana Rivas alienar aos seus fillos si desde 2017 non residen con ela?

Preocúpanos a situación de vulneración de dereitos de Juana Rivas como muller vítima de violencia de xénero que propiciaron toda as actuacións xudiciais tanto española como italiana. Preocúpanos enormemente que se estean levando as represalias contra as mulleres denunciantes a este grado de extrema dureza. Pero o que nos parece máis sangrante é que, pola inacción do estado español dous nenos de 4 e 12 anos, que poderían recibir o amparo dunha medida de protección, están agora nunha situación de enorme vulnerabilidade e con innumerábeis dificultades para facerse oír no futuro.

O aparello da suposta SAP funcionou á perfección: acalar ás vítimas, impedir o enxuizamento do delito e, acto seguido, deixar caer toda a forza da Lei sobre aqueles-as que debesen recibir atención e protección.

Por todo iso, AGAMME e Fight For Child anuncian que nos próximos días farán chegar senllos escritos ao Defensor do Pobo, ao Consello Xeral do Poder Xudicial e á Fiscalía Xeral do Estado, solicitando unha avaliación do nivel de aplicación do Pacto de Estado en materia de Violencia de Xénero, no relativo ás medidas concernentes aos fillos e fillas vítimas. No texto solicitarán que se establezan protocolos para a inspección da función xudicial naqueles casos nos que se actúe de xeito contrario á lexislación, cando se trate de determinar a necesidade de protección dun neno, nena ou adolescente. Do mesmo xeito, recordarase aos organismos a necesidade imperativa de garantir o exercicio pleno do dereito de todo neno ou nena a ser escoitado-a nos procedementos nos que se decida sobre réximes de visita ou custodia, especialmente cando exista un rexeitamento manifesto a manter contacto con algún familiar.

Os fillos de Juana Rivas han de saber que non se quedaron sos. Que seguimos loitando cada día, por difícil e esgotador que sexa. A masa de mulleres que saíu á rúa hai menos dunha semana a reclamar dereitos debe facerse oír agora, e cada vez que unha vítima sexa silenciada ou represaliada.

15 de marzo, de 2019

Asociación galega contra o maltrato a menores

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

Envia do por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com-
15 de março de 2019 01:30
________________