Justicia, Riquiescat In Pace, ... Por Estrela Gómez Viñas - Á nosa compañeira María Salmerón seralle arrebatada a súa liberdade contravindo todos os principios da Xustiza con maiúsculas

Si algunha vez houbo un leve sopro de verdade na palabra xustiza hoxe hase esfumado definitivamente. Nos próximos días o sistema xudicial, co beneplácito do aparello institucional do goberno, cometerá o maior dos latrocinios. Á nosa compañeira María Salmerón seralle arrebatada a súa liberdade contravindo todos os principios da Xustiza con maiúsculas. O movemento feminista e de dereitos de infancia non deixou de dirixirse ao goberno pedíndolle que parase esta atrocidade e, ou non responderon ou o fixeron con palabras ocas. Esta semana decatámonos de que a mesma Ministra que despachaba a solicitude de indulto de María Salmerón co cacarexado "impedimento legal" por reincidencia denegou-lle en abril deste ano a cancelación dos antecedentes penais. A quen pretende enganar este goberno? Chamemos a cada cousa polo seu nome. Alguén nalgún lugar alá no alto debeu decidir que si se deixaba a María Salmerón saír ilesa sentaría precedente e moitas outras mulleres serían máis valentes para protexer aos seus fillos e fillas, máis mulleres desobedecerían sentenzas nas que se expuxese aos seus fillos e fillas a proxenitores violentos. Coñecemos a estratexia, seguímola sufrindo década tras década, a "educación" das mulleres a través do medo, o maltrato institucional como forma de control.

"Estamos fartas de que mentres organismos internacionais como a ONU tíralle das orellas a España por un sistema xudicial no que o machismo segue campando ás súas anchas"

Estamos fartas de que mentres organismos internacionais como a ONU tíralle das orellas a España por un sistema xudicial no que o machismo segue campando ás súas anchas (desculpen as xuízas e xuíces feministas pola xeneralización) en casa seguimos deixando que todo siga exactamente igual. Ata os cumios de que se aproben leis novas que quedan en papel mollado porque non son suficientemente claras para tirar abaixo décadas de aplicación do SAP (só fai falta revisar a xurisprudencia aplicable ou a Circular do ano 2009 da FGE sobre o testemuño de nenos e pícaras vítimas) ou porque ningún goberno concretounas e dotado de recursos. Estamos encabuxadas, non hai outra palabra, porque o goberno ao que se lle enche a boca dicindo que os fillos e fillas de vítimas non terán que visitar ás súas proxenitores é o mesmo que permitirá que a nosa compañeira sexa feita prisioneira, ¡nunca máis chamarémola presa!.

Todo o sistema actuou durante 20 longos anos para cobrarse a súa presa. Coas garras do SAP. Recorda o xogo sádico do gato que non asesta o golpe mortal á súa vítima, posterga o final, regozixa-se nel, aínda que, por suposto a súa presa non ten desde o principio ningunha oportunidade. Con María Salmerón e coa súa filla Míriam xogaron as institucións dende o minuto cero. Desde o mesmo momento en que se lle di a aquela muller que acaba de saír do maltrato (será necesario recordar que o violento non cumpriu a condena de cárcere porque non tiña antecedentes?) que ela se salva pero a súa filla, un bebecito, non, que a súa filla quédase atrás, baixo o control do agresor. Seguiuno facendo cada vez que ignorou as peticións de axuda de nai e filla e en cada unha das ocasións nas que se aceptaron as denuncias presentadas polo vitimario, evitando ver o obvio, que eran un instrumento máis para manter a María baixo control, esgotala economicamente, irlle quitando ano tras ano de vida. Nada cambiou. Non me digan que se avanzou, non o aceptamos. Isto é tan só o colofón da estratexia máis groseira e ao mesmo tempo máis efectiva do patriarcado nas últimas décadas, a aplicación do SAP e a terapia da ameaza. Por que diso vai o tema, de ameazar, de ameazarnos a todas. Entre as liñas da notificación de ingreso en prisión a María Salmerón vai escrito en tinta indeleble: "isto é o que che pode pasar si denuncias". ¡Que gran sistema xudicial, que grande o seu poder pedagóxico! Por iso, con María nos todas á sombra.

María, es grande. Loitas cada día por ti, pola túa filla, por todas nós. Cada acto de resistencia hónrache e seguirao facendo. Nós sentímonos impotentes ante tamaña inxustiza, con ese absurdo pero tan necesario escintileo que perdura coa esperanza de que algo suceda ao teu favor no último momento. Esta carta é froito da desazón e non está especialmente ben escrita, pero non hai nada peor que quedarse de brazos cruzados.

Compañeira, estamos contigo. 100.000 almas pediron a túa liberdade e séguenche alá onde esteas. Non nos rendemos, non o faremos xamais.

Publicado en Tribuna Feminista.  | 02.06.2022

[*] Estrela Gómez Viñas. Coordinadora de AGAMME (Asociación Galega contra ou Maltrato a Menores). Profesora de educación secundaria. Mediadora social en prevención do abuso sexual infantil. Relatora e autora de artigos en distintos foros e medios sobre dereitos de infancia.

Enviado por:
Inacio GZ
inaciogz@gmail.com
3 de junho de 2022 08:27
_______

Cando as vítimas falan, o patriarcado treme, ... Por Estrela Gómez Viñas

Por Estrela Gómez Viñas [*]
10.06.2019

Cando as vítimas falan, o patriarcado treme

A imposición do silencio á vítima, o segredo logrado baixo coacción é a gran baza do violento sexual. Con iso logra en primeira instancia un "seguro de impunidade", así como a prolongación do control sobre a súa vítima. Con todo, este non é o único nin quizais o principal beneficio. Como parte dun colectivo, logra facer invisíbel e inverosímil ante a opinión pública a realidade da violencia sexual contra a infancia e a adolescencia, especialmente a incestuosa (gran paradoxa, dado que se trata de polo menos o 80% deste tipo de violencia). Sería tranquilizador poder limitar até este punto a responsabilidade colectiva respecto de esta problemática, aínda que sería unha lectura incompleta: a coacción para lograr o silencio da vítima non tería resultado algún si non existise ao mesmo tempo un pacto social que confirma esta norma. De facto, a profecía do agresor cúmprese: á vítima non se lle cre. A socióloga alemá Nöelle-Neumann describe certos fenómenos sociais que teñen como obxectivo eliminar os elementos "indeseábeis" ou incómodos, empuxalos á marxe, e reúneos baixo a denominación de espiral de silencio, dado que o silenciamento é precisamente a ferramenta de ciruxía social que se pon en práctica. Un recurso que é controlado polos grupos dominantes.

As vítimas de violencia sexual, mulleres, nenas e nenos non son grupos dominantes. Pola contra, son colectivos que se decide enviar á marxe, onde ninguén poida escoitarlles. Falemos agora desas marxes pois, por estraño que pareza, deles parte a miúdo a enerxía que move a Historia. As revolucións acciónanse cando as marxes decídense a borrar a barreira que se construíu no imaxinario social e a poñer sobre a mesa de debate a súa realidade. Ao longo do último terzo do século pasado algunhas pensadoras feministas empezaron a definir esa posición á marxe dos colectivos minorizados, así como a recoñecer a natureza completamente diferenciada dos seus procesos de pensamento e acción. As feministas marxistas analizaron as similitudes entre o punto de vista da experiencia feminina e o punto de vista do proletariado, fronte aos poderes que exercen respectivamente o control hexemónico. Finalmente, por extensión, chegaron á conclusión de que este punto de vista diferenciado, e que elas analizan como máis válido por non atoparse ligado a estruturas de poder, sería aplicábel a calquera outro colectivo sometido.

O silencio social ao redor da violencia sexual estase quebrantando, abriuse unha brecha por onde entra un fino feixe de luz e aire fresco. É un proceso imparábel que pon en perigo a permanencia do poder dos violentos sobre as súas vítimas. Os violentos empezaron a ver que a barita máxica do silencio non era máis que unha construción e que se lles desfai nas mans. O pronunciamento público de actrices, deportistas, de vítimas de pedofilia na igrexa, as campañas en redes sociais, a reacción social ante sentenzas clamorosamente machistas, o traballo constante de asociacións de dereitos de infancia e de loita contra a violencia de xénero, a creación de correntes feministas dentro do dereito, as actuacións de organismos internacionais que advirten do incumprimento dos estándares de dereitos, etc. Todo isto contribuíu á creación deste escenario novo no que é posíbel para as vítimas reconstruírse con dignidade. En calidade de testemuñas dunha realidade oculta poden situarse, tal e como definiu G. Agamben, como "suxeito ético", e desde aí promover cambios.

Non cabería esperar, por suposto, que quen ostentou o poder permaneza impasíbel ante este novo estado de cousas. A reacción, o movemento contrarrevolucionario, o backlash ao que cantase Nina Simone (not me, just wait and see) está aquí, tocando á porta. Móstrase violentamente, facendo alarde das súas armas, o cal por outra banda non fai senón confirmar a súa caída, a súa ocaso, o seu medo. Nos últimos meses púxose en escena esta estratexia de basilisco. Partidos políticos que reclaman a derrogación da Lei de Violencia de Xénero, tribunais que defenden sen pudor resolucións que depositan nas vítimas a responsabilidade do feito violento, a persecución de profesionais por cumprir a súa deber de denunciar situacións de violencia ou defender a nenos e nenas en procedementos xudiciais, etc. A persecución mediática que están sufrindo varias mulleres que denunciaron no seu día abusos incestuosos contra os seus fillos e fillas, é a última e máis alarmante mostra. O lobby prol-Ssap (Suposto síndrome de alienación parental) non vai soltar a presa tan alegremente. Logo de fabricar a receita maxistral do Ssap e lograr que se aplicase aínda sen o respaldo da comunidade científica e deste xeito eliminar dunha plumada a validez do testemuño infantil e a capacidade de protección das nais. Logo de emprender a estratexia do ataque aos e as profesionais que dalgún xeito tomasen partido a favor das vítimas de abuso incestuoso. Agora inicia a terceira fase: o ataque contra as asociacións dedicadas á defensa dos dereitos das vítimas e á promoción dunha xustiza adaptada á infancia que logre baixar a taxa de sobreseimentos e eleve a capacidade de protección por parte do sistema xudicial. 'Infancia Libre' foi a primeira, pero non será a última. Salvo que haxa unha resposta firme por parte do movemento de dereitos de infancia e de vítimas de violencia de xénero. O tecido asociativo xoga un papel imprescindíbel na constitución da vida democrática dun país. É un dereito da cidadanía, que habilita vías para a súa participación nos espazos políticos e públicos. Permitir o ataque indiscriminado a unha asociación como 'Infancia Libre' tachándoa, sen fundamento, de organización criminal, é admitir que se poñan mordazas ás vítimas. A sabedoría popular recórdanolo, quen cala outorga. Nosa será a responsabilidade do que veña despois.

10 de xuño de 2019

[*] Estrela Gómez Viñas. Coordinadora de AGAMME, Asociación Galega contra ou Maltrato a Menores. Profesora de educación secundaria. Mediadora social en prevención do abuso sexual infantil. Relatora e autora de artigos en distintos foros e medios sobre dereitos de infancia.

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME): Asociación sen ánimo de lucro, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente [+Info].

Enviado por:
Agamme Ferrol
-agammeferrol@gmail.com-
10 de junho de 2019 00:01
_______________

Foto de Cesar Toimil 30.07.2017 | 

Xogar ao despiste, ... Por Estrela Gómez Viñas

Por Estrela Gómez Viñas [*]
04.05.2019

Xogar ao despiste

Esta semana o Parlamento Andaluz cedeu ante a intención aberta da ultradereita de atacar o centro do sistema de atención a vítimas de violencia de xénero. Foron entregados datos estatísticos sobre a formación destes equipos. A argumentación da ultradereita baséase en que ao ser, supostamente, persoal pouco formado os informes destes equipos estarían danando xudicialmente aos homes acusados de violentos. Bo intento, pero vai ser que non.

En primeiro lugar, as asociacións que loitamos contra a violencia de xénero e a violencia sexual hai anos que reclamamos a necesidade de que se dote de persoal especializado a todos os equipos que actúan en procedementos xudiciais nos que participan vítimas. Reclamámolo porque é un dos principios establecidos normativamente a nivel internacional para garantir o acceso a unha xustiza efectiva para a vítima. Considérase imprescindible para evitar a vitimización secundaria (que sofre a vítima) e para facilitar que (a vítima) poida ofrecer o seu testemuño coa maior calidade posible, así como para identificar a necesidade de protección urxente (que a vítima) poida ter. Todos os estudios coinciden en que a falla de formación diminúe a posibilidade de que o procedemento penal chegue a bo porto, así como de que a vítima atope protección e reparación.

A formación profesional adecuada é, primeiramente, un dereito e unha necesidade da vítima e un requisito para unha xustiza de calidade. Por suposto, esta obriga de formación non alcanza unicamente aos equipos específicos de violencia de xénero, senón que abarcaría aos equipos forenses, xuíces-as, fiscais, letrados-as, é dicir, a todos os axentes que entran en acción no procedemento.

Con esta nova parecemos pasar por alto datos máis relevantes. En primeiro lugar, que na análise dun caso, entre os resultados dos servizos específicos de violencia de xénero e os que aportan os equipos de avaliación forense dos xulgados, os tribunais inclínanse maioritariamente cara aos segundos. Por outra parte, a presunción de inocencia fai recaer a dúbida a favor do reo. A vítima queda entón fóra do sistema de protección. O informe do Defensor do Pobo do ano 2014 déixao claro: os equipos forenses dos xulgados non se seleccionan con criterio de especialización. No caso galego, por exemplo, a Xunta de Galicia establece como único requisito estar en posesión da Licenciatura de Psicoloxía. Significa que todas as mulleres, nenos e nenas que deban ser escoitados-as por medio destes equipos non terán a garantía de que o seu testemuño se recolla coa calidade á que obriga a normativa internacional. A miúdo, non se recolle o relato dos nenos e nenas porque, segundo certos equipos forenses, non poden entrevistar a menores de 6 anos. En realidade si que existen instrumentos adecuados para estas idades, pero hai que coñecelos, por suposto. Collida textualmente a argumentación destes equipos forenses, sería como dicir que os delitos que se cometen contra menores de 6 anos non teñen cabida no sistema xudicial. A súa palabra, sen dúbida, non a ten.

A estratexia que está levando a cabo a ultradereita é sinxela: xogar ao despiste. Por unha parte, a mentira a partir dun feito supostamente probado. Aínda sen entrar a discutir se en Andalucía estes equipos profesionais posúen ou non a formación adecuada, a falla de formación o que ocasiona é desprotección para a vítima e impunidade. Por outra parte, a maioría das resolucións relativas á necesidade de protección dunha vítima de violencia de xénero ou violencia sexual finaliza na fase de instrución. Para mostras o dato de Save the Children: o 70% das denuncias de abuso sexual infantil non chegan a xuízo. Presumir que o sistema prexudica aos acusados de violencia é unha falsidade. O gran problema da violencia de xénero e a violencia sexual continúa sendo a escasa credibilidade que se concede á vítima como parte do procedemento, a incapacidade por parte dos axentes xudiciais para recoñecer algúns indicadores relevantes de violencia, así como para entender a linguaxe verbal e non verbal da vítima.

Unha cosa si debemos dicir a favor dunha parte moi importante dos e das profesionais destes equipos específicos é o seu interese por reciclarse e manterse en constante coordinación. A estratexia dos ultra é agora cargar contra os e as profesionais que acompañan ás vítimas, que fan os informes de risco, que recollen o testemuño. Observamos como certos sectores que senten a lei de violencia de xénero como unha ameaza para os seus privilexios dirixiron a campaña contra aquelas que se converten na canle de transmisión da voz das vítimas: psicólogos-as, pediatras, letradas-os,… e agora os equipos específicos de violencia de xénero. Deixar inoperativos os servizos estratéxicos nos que pode apoiarse a vítima, ese é o obxectivo do momento. É un discurso interesado concordante coa ideoloxía da que fai alarde esta dereita ultra e descabezada. Teñamos coidado de non permanecer pasivas ante a mentira como estratexia. Tócanos mover.

Asociación galega contra o maltrato a menores

Agamme.org

FACEBOOK | TWITTER

[*] Estrela Gómez Viñas. Coordinadora de AGAMME, Asociación Galega contra ou Maltrato a Menores. Profesora de educación secundaria. Mediadora social en prevención do abuso sexual infantil. Ponente e autora de artigos en distintos foros e medios sobre dereitos de infancia.

AGAMME: Asociación afincada en Galicia, fundada en 2010. Os seus obxectivos principais son a visibilización da problemática do maltrato infantil, e de forma sinalada o abuso sexual incestuoso, ofrecer apoio e información a vítimas e as súas familias ou profesionais que traballan habitualmente con nenos, nenas e adolescencia. Para rematar a participación en procesos lexislativos e a presentación de demandas á administración para o cumprimento da lexislación vixente.

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
4 de maio de 2019 18:03
__________

O coordinador parental como expresión da violencia contra as mulleres. Cando a palabra é a arma, ... Por Estrela Gómez Viñas e Xabier Ron

Por Estrela Gómez Viñas  e Xabier Ron [*]
22.01.2019

A sabotaxe da ética na linguaxe do pensamento politicamente correcto

Na actualidade, nada semella librarse das gadoupas do pensamento politicamente correcto que, non obstante, e de forma nada paradoxal, representa unha perversión dos valores morais e da ética. Cando menos representa unha imposición dogmática, que foxe da reflexión, do debate e do diálogo. E quen ouse discutir os seus fundamentos será vilipendiado e exposto á turba dixital das redes sociais.

O termo coordinador parental véndese como neutro e pretende identificar unha realidade que é inventada para que a súa aplicación sexa lóxica

Non é nada estraño que sexa así se consideramos que o capitalismo neoliberal e hipertecnoloxizado converteu as nosas vidas nunha acelerada competición que nos aliena e nos somete a autoexplotación. Este capitalismo precisa que o pensamento sexa plano, superficial, fragmentario, desideoloxizado, que non conduza a ningures, pois sabe que o avance e o pensamento crítico se alimentan da controversia, da discrepancia, da dialéctica. E ese pensamento crítico suporía sempre e en todo momento un freo para a aceleración. E un freo significaría perda de rendibilidade económica para o capital.

Ademais, para que se dea ese diálogo, debe existir comunidade ou sociedade. Mais o capital abraza o hiperindividualismo antipático, que foxe do contacto e a quen lle resulta moi incómodo ter que escoitar ideas e opinións doutros seres. A empatía élles descoñecida, xa que a empatía representa o encontro co outro ser e do que derivaría, necesariamente, diálogo, enriquecemento mutuo, desprendimento e aprender a coñecerse a si mesmo desde o contacto co outro. A ausencia de empatía explica por que hoxe prenden con máis forza as ideas xenófobas e racistas.

Baixo estas condicións a existencia da turba dixital é necesaria, pois o anonimato e a ausencia de canles efectivas para o pensamento reflexivo e crítico facilitan a penetración da linguaxe e realidade do pensamento politicamente correcto, que se volve hexemónico e dominante. Toda esta andamiaxe é moi difícil de desmontar. Somete a abafo e desencadea a autocensura, mais cómpre resistir e expoñerse publicamente para que se entenda que a realidade que se transmite é unha realidade falaz.

A imposición dun coordinador obrigará á muller a ver como o maltratador accede a algún tipo de trato favorecedor con respecto aos seus fillos ou fillas

A linguaxe que usa o pensamento politicamente correcto emprega o eufemismo como ferramenta comunicativa, non quere aristas e procura palabras ‘positivas’, inventa termos ‘positivos’ e asigna funcións a estes termos nunha realidade que, ao ser nomeada desta maneira, é tan imposta e dogmática como a palabra que a identifica. Así, sobre todo coa guerra e coa crise xurdiron termos como ‘danos colaterais’, ‘comportamento disruptivo’, ‘fogo amigo’, reaxuste de persoal’, ‘crecemento negativo’, ‘desaceleración’, ‘neutralizar’, ‘desaparecido’, ‘hiperactivo’, ‘centros de internamiento’, ‘alivio fiscal’....ás que podemos engadir agora ‘coordinador parental’. O eufemismo serve para manter o control ideolóxico e escurecer deliberadamente a realidade que lle subxace. Se se emprega de forma inmoral, resulta evidente que o emprego dun eufemismo como ‘coordinador parental’ só poder servir para confundir.

O termo coordinador parental véndese como neutro e pretende identificar unha realidade que é inventada para que a súa aplicación sexa lóxica. En esencia, os seus ideólogos crean unha enorme mentira, pero véndena como verdade para dominar politicamente, o que Lee McIntyre define como Posverdade.

Os ideólogos do termo apelan, tal como se facía no período de entreguerras [aínda é imprescindible o traballo de Victor Klemperer sobre a apropiación da linguaxe realizada polo nazismo e como a linguaxe creou a exclusión que logo sería realidade], á existencia de supostas probas científicas para dotar de obxectividade algo que non o ten. Saben que co apoio da ciencia é máis doado ‘colocar’ o termo e a realidade que transmite na sociedade a través, neste caso, dos seus representantes políticos. Iso acontece co termo ‘coordinador parental’ que conta cun grupo de presión, Filia, que adorna a necesidade do termo-realidade apoiándose en supostos argumentos científicos –no fondo, como se detallará máis abaixo, unha patraña misóxina-. A escolla do termo nunca é inocente porque, quen non desexa que alguén ‘axude’ na tarefa de coordinar e solucionar un problema que se orixina entre a parella e a súa descendencia?

Pode un maltratador ser un bo pai?

O eufemismo crea un marco mental positivo. Un pensamento plano, superficial, fragmentario, hexemonizado pola ausencia de reflexión será incapaz de detectar a perversidade moral e ética que se agocha detrás do ‘coordinador parental’: someter á muller vítima de violencia machista a unha nova violencia institucional como sería a imposición dun coordinador que, forzosamente, obrigará á muller a ver como o maltratador accede a algún tipo de trato favorecedor con respecto aos seus fillos ou fillas. Pode un maltratador ser un bo pai?

O problema que subxace co politicamente correcto é que quere ‘quedar ben’ con todo o mundo. Mais iso é imposible: non se pode, nin se debe, estar ao mesmo tempo cos verdugos e coas vítimas, a menos que nos vistamos de indiferenza coa dor que experimentan as mulleres maltratadas. Os cálculos electoralistas non poden nunca servir de escusa para unha opción que incide na violencia machista.

O que hai detrás do 'coordinador parental'

Entendémolo perfectamente cando un Varoufakis nos fala de teorías tóxicas, pero esperta un sorriso escéptico cando nos referimos á violencia de xénero. No primeiro caso, a macroeconomía sucede no espazo público, é de interese xeral; en cambio, a violencia patriarcal pertence ao privado. Aínda que no discurso oficial é recoñecida como un problema colectivo, no escenario social real segue observándose como particular, un lugar cara onde non se debe mirar, do que non é lícito falar. De aí a enorme dificultade de facer comprender unha teoría xeral sobre a violencia de xénero, sobre as múltiples formas da violencia de patriarcal.

Tres exemplos desa teoría tóxica: a muller manipuladora como orixinadora da denuncia falsa, a idea de conflito como desencontro de intereses entre iguais e a coordinación parental para a resolución do mesmo

Destripando a linguaxe de Fundación Filia, como exemplo visible e actualmente activo no estado español dun grupo de presión que actúa simultaneamente nos parlamentos de países ao leste e oeste do Atlántico, toparemos con tres exemplos desa teoría tóxica: a muller manipuladora como orixinadora da denuncia falsa, a idea de conflito como desencontro de intereses entre iguais e a coordinación parental para a resolución do mesmo –en realidade son catro porque o propio concepto de conflito é tamén falaz. Catro exemplos que son os ingredientes básicos da teoría que Richard A. Gardner desenvolveu como perito en tribunais estadounidense aló polos anos 80 para eliminar a validez dos testemuños das vítimas en procedementos por abuso sexual incestuoso. Posteriormente, pasaría a utilizarse amplamente en casos de violencia de xénero e maltrato infantil.

Sucede que esa teoría, a suposta síndrome de alienación parental (ssap), é, a día de hoxe, un concepto hermo: a comunidade científica nega que sexa ciencia, numerosas entidades estatais e sociais advirten do risco de utilizala, os equipos e tribunais que a poñen en práctica rara vez a nomean, simplemente seguen a súa metodoloxía, os seus teóricos renoméana con novas etiquetas que non poden ocultar a súa esencia.

A suposta síndrome de alienación parental (ssap), é, a día de hoxe, un concepto hermo: a comunidade científica nega que sexa ciencia

A utilización do xénero na lingua non é carente de intención, unha vez que se identificou como inaceptable que unha teoría pretendese criminalizar ás mulleres polo seu xénero –na orixe dirixíase exclusivamente contra mulleres- pasouse a utilizar a referencia a ambos xéneros, a pesar de que as medidas seguían afectando a supostas manipuladoras. Neste senso é moi interesante o estudo xurisprudencial sobre a ssap realizado pola Asociación Abogadas Asturianas por la Igualdad, que demostra que, se ben se aplicou a etiqueta a algúns homes, non se tomou ningunha medida correctora contra eles, mentres que contra as nais se tomaron decisión drásticas como redución do tempo de contacto cos fillos ou fillas, cambio de custodia, etc.

Di Filia que existen en España 100.000 casos de “divorcios conflitivos”. Non informa da procedencia do dato nin especifica se inclúe na estatística casos con antecedentes por maltrato. O que si se pode comprobar é que no informe do seu proxecto piloto figuran casos nos que houbo denuncia previa.

Segundo este uso da palabra, o conflito non sería entendido como acontecemento violento e asimétrico, senón conflito entre iguais, conflito de intereses entre pares. Aquí nace e desemboca todo, nunha caste de pensamento autorreferencial ao estilo da escaleira de Penrose. En contexto de violencia, a igualdade é imposible pola propia natureza da relación: a asimetría de poder é e será o seu ingrediente básico, e en consecuencia, a mediación é inútil e potencialmente perigosa para a vítima. Pero se partimos do conflito entre iguais dáse unha situación na que a mediación é posible e incluso beneficiosa.

Por suposto, o argumento parte da afirmación de que eses 100.000 casos son tamén de denuncia falsa, desoíndo as estatísticas anuais oficiais. Ocúltase así a realidade das vítimas que permanecen invisibles para o sistema: as vítimas que nunca o denunciarán e aquelas que si o fixeron pero que a xustiza penal deixou fóra do sistema de protección ou contemplounas, pero non aos seus fillos e fillas –a lei non é concluínte aínda neste punto, é unha posibilidade pero non unha obriga do-a xuíz-a. Ocúltase tamén que as institucións españolas continúan a amparar as vinculacións paterno-filiais forzosas de nenos e nenas que rexeitan réximes de custodia ou visitas.

Isto é o que subxace a esta estratexia do patriarcado: renomear a violencia como conflito entre iguais, promover a mediación e, neste contexto, devolver ás vítimas ao escenario inicial, baixo o control do vitimario

Chegamos entón ao destino: o coordinador parental, a nova figura que se pretende establecer en todas as Comunidades Autónomas para resolver estes “divorcios conflitivos” e cuxo obxectivo é, segundo todas as previsións, levar a efecto estas vinculacións forzosas ou forzadas. Técnico de medidas coercitivas sería sen dúbida un termo máis acorde á súa función, nesta era dos conceptos confusos, da lingüística de fío de platino. Coordinar soa tan pacífico e cívico que custa representar mentalmente o verdadeiro cometido desta figura.

Na comparecencia de Filia na Comisión de Infancia do Congreso dos Deputados, a súa presidenta non dubida en manifestar que “los niños ponen denuncias falsas todos los días en los juzgados de España, los niños ponen denuncias falsas (…) de abuso sexual, cuando ni siquiera les han tocado, y les obligan a hacerlo”. Unha entidade coa que o goberno ten subcontratado o Teléfono do Menor.

Isto é o que subxace a esta estratexia do patriarcado: renomear a violencia como conflito entre iguais, promover a mediación e, neste contexto, devolver ás vítimas ao escenario inicial, baixo o control do vitimario.

Cómpre devolver a honestidade á linguaxe.

Publicado en Praza Pública - 21.01.2019

[*] Estrela Gómez Viñas, presidenta da Asociación Galega Contra o Maltrato a Menores - Agamme.

Xabier Ron, Docente, activista social, membro de EU e do Foro Galego de Inmigración.
---

Agamme

Asociación galega contra o maltrato a menores
http://www.agamme.org/

FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com
21 de janeiro de 2019 21:19
__________

Presentación en Pontedeume do libro 'O feminismo, imprescindible para construír outra Europa', este venres 21 de setembro, ás 8 da tarde, na Casa da Cultura de Pontedeume (Paseo de Raxoi, 1), coa eurodeputada Lídia Senra e a Coordinadora de AGAMME, Estrela Gómez - A parlamentaria defende mecanismos contra o machismo nas organizacións e formación de xénero para o persoal que implementa e aplica as leis.

Presentación en Pontedeume do libro “O feminismo, imprescindible para construír outra Europa”. | Este venres 21 de setembro ás 20:00 horas, na Casa da Cultura de Pontedeume (Paseo de Raxoi, 1), coa eurodeputada Lídia Senra e a Coordinadora de AGAMME, Estrela Gómez. |  A parlamentaria defende mecanismos contra o machismo nas organizacións e formación de xénero para o persoal que implementa e aplica as leis.

A Casa da Cultura de Pontedeume (Paseo de Raxoi, 1) acollerá este venres, 21 de setembro, ás 20:00 horas, a presentación do libro “O feminismo, imprescindible para construír outra Europa” coordinado pola eurodeputada Lídia Senra. No acto público, intervirán ademais da propia europarlamentaria, a Coordinadora da Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME), Estrela Gómez Viñas.

A europarlamentaria quere poñer enriba da mesa o debate sobre como artellarse na sociedade para derrotar o patriarcado e o machismo e facer que todos os dereitos das mulleres sexan respectados. Neste sentido, Lídia Senra avoga por non permitir nin unha súa actitude machista e por denunciar todo tipo de acoso ou actitude reprobable cara ás mulleres, aínda que esta veña dos propios compañeiros de organización ou de institución. Así, a eurodeputada chama a non baixar a garda e a rematar con ese machismo que sigue imperando a día de hoxe en todos os ámbitos e que se ve claramente no feito de que as mulleres seguen sendo minoría á hora de encabezar listas electorais, ser portavoces de organizacións políticas ou sindicais, ou directivas no seu ámbito laboral. Os avances logrados polas mulleres foron moitos nos últimos anos, tamén grazas ás leis en defensa da paridade e contra a discriminación de xénero e os malos tratos, pero para que esas leis teñan unha aplicación na práctica efectiva, é imprescindible tamén que se leve a cabo unha avaliación profunda do nesgo machista co que se aplica a diario a xustiza, defende Senra. Así, reclama que se dote de medios e dunha sólida formación con perspectiva de xénero a todas as persoas que teñen que implementar e aplicar as leis.

Durante o acto en Pontedeume, repartirase gratuitamente o libro en versión impresa a todas as persoas que asistan e estean interesadas nel. A publicación, que conta tamén cunha versión dixital que se pode consultar na web de Lídia Senra, recolle textos de mulleres que participaron na xornada organizada por Senra en novembro do 2016 en Ourense co mesmo título que o libro e na visita realizada ao Parlamento Europeo en novembro do 2015 para participar na xornada “O nesgo machista na aplicación das políticas: o caso da Xustiza”. Así, na primeira parte recóllense artigos da feminista e profesora da Universidade de Valladolid Alicia H. Puleo, sobre o ecofeminismo; da brasileira doutoranda en socioloxía Eliane de Moura Martins, sobre o feminismo popular para facerlle fronte á colonialidade, ao capitalismo depredador e a todas as formas de machismos; de Fiadeiras, o Grupo de Traballo en Igualdade do Colexio de Educadoras e Educadores Sociais de Galicia (CEESG), sobre a acción social desde o feminismo e a súa experiencia de traballo; das membros de Anova Ourense Nerea Conde e Tania Bouzo, sobre participación política e liderado feminino; da deputada Paula Verao, sobre a loita contra a precariedade e pobreza laboral feminina; e da Decana do Colexio Oficial de Psicoloxía de Galiza, Rosa Álvarez, sobre como os micromachismos cimentan o patriarcado.

Na segunda parte do libro, recóllense artigos da eurodeputada do GUE/NGL Ángela Vallina, sobre a figura da Síndrome de Alienación Parental (SAP) como reforzo do heteropatriarcado nas sociedades europeas; da concelleira de Marea de Vigo Marga López Barreiro, sobre o nesgo machista na xustiza; da psicóloga clínica forense e experta en vitimoloxía e violencia de xénero Sonia Vaccaro, sobre a utilización do SAP como unha forma de violencia machista máis; da Rede de Mulleres Veciñais Contra os Malos Tratos de Vigo, sobre as dificultades da violencia machista nos procesos xudiciais; de Estrela Gómez Viñas, coordinadora da Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME), sobre por que se debe incluír a cuestión dos dereitos da infancia no debate sobre o nesgo de xénero presente nas institucións; da coordinadora da Área de Mulleres do Sindicato Labrego Galego (SLG), Ana Eiras, sobre a realidade das mulleres labregas; e de Rosa Álvarez novamente, desta vez cunha ollada desde a psicoloxía á violencia contras as mulleres para unha abordaxe integral do problema.

Pontedeume, 20 de setembro de 2018.

Libro “O feminismo, imprescindible para construír outra Europa”. 140 páxinas en formato pdf. | Acceder/Baixar.

Lídia Senra, eurodeputada galega, integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL). | Tlf: 609 845 861, | lidia.senra@europarl.europa.eu
http://lidiasenra.gal/
Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME).

WEB | FACEBOOK | TWITTER

Enviado por:
AGEe Europa
-ageeneuropa@gmail.com-
20 de setembro de 2018 13:17
___________________
_________________

A eurodeputada galega Lídia Senra, estará hoxe venres 11 de maio en Ferrol, para presentar o libro, do cal é coordenadora: 'O feminismo, imprescindible para construír outra Europa' - Ás 19:30hs no Ateneo Ferrolán - Estará acompañada pola activista ferrolán Estrela Gómez Viñas, de Agamme

A eurodeputada galega Lídia Senra, estará hoxe venres 11 de maio en Ferrol, para presentar o libro, do cal é coordenadora: "O feminismo, imprescindible para construír outra Europa". A cita é ás 19:30hs no Ateneo Ferrolán.

O libro inclúe 15 artigos de diferentes autoras na defensa dos dereitos das mulleres e distribuirase de forma gratuíta en versión dixital e impresa.

Lídia Senra defende a necesidade de que as mulleres sigamos reuníndonos, reflexionando e encontrándonos en foros para que poida avanzar a loita pola igualdade e poder facerlle fronte aos machismos que continúan presentes na nosa sociedade.

Lídia Senra, estará acompañada pola activista ferrolán Estrela Gómez Viñas, de Agamme (Asociación Galega contra o Maltrato a Menores).

Versión dixital completa do libro de 140 páxinas en formato pdf.. | Acceder/Baixar.

Sitio web da Eurodeputada:
http://ageuropa.gal/

Sitio Web de Agamme:
http://agamme.org/

Na foto: Sandra Pesqueira, Estrela Gómez e Lídia Senra, en marzo deste ano 2018, na presentación oficial do libro, na rolda de prensa de Compostela.

___________

Enlace relacionado:

Presentación en Ferrolterra do libro ‘O feminismo, imprescindible para construír outra Europa’, o venres 11 de maio, no Ateneo Ferrolán ás 19:30 horas, coa eurodeputada Lídia Senra e con Estrela Gómez Viñas, activista de Agamme - A eurodeputada galega chama a rebelarse contra o machismo que campa na xustiza, que castiga ás mulleres e que segue provocando dor e sufrimento.| Ir á Web.

___

Presentación en Ferrolterra do libro ‘O feminismo, imprescindible para construír outra Europa’, o venres 11 de maio, no Ateneo Ferrolán ás 19:30 horas, coa eurodeputada Lídia Senra e con Estrela Gómez Viñas, activista de Agamme - A eurodeputada galega chama a rebelarse contra o machismo que campa na xustiza, que castiga ás mulleres e que segue provocando dor e sufrimento

Presentación en Ferrolterra do libro ‘O feminismo, imprescindible para construír outra Europa’, o venres 11 de maio, no Ateneo Ferrolán ás 19:30 horas, coa eurodeputada Lídia Senra.      

Lídia Senra chama a rebelarse contra o machismo que campa na xustiza, que castiga ás mulleres e que segue provocando dor e sufrimento.
Despois de ser presentado noutras cidades e vilas da Galiza, chega a ferrolterra a presentación do libro “O feminismo, imprescindible para construír outra Europa” coordinado pola eurodeputada Lídia Senra. No acto público, que dará comezo ás 19:30 horas, intervirán ademais da propia europarlamentaria e Estrela Gómez Viñas, coordinadora da Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME).

Continúa deste xeito a rolda de presentacións do libro que a eurodeputada está a facer por varias localidades galegas. Así, despois de que a mediados de abril tivera lugar a presentación en Chantada, e a semana pasada en Vigo, este último sábado 5 de maio na Estrada e agora, o venres 11 de maio, presentarase tamén no Ateneo Ferrolán ás 19:30 horas.

Lídia Senra pretende con estes actos dar a coñecer a publicación, que se distribúe ademais de xeito gratuíto, e poñer a énfase no debate para lograr acabar co patriarcado que a día de hoxe continúa a imperar na sociedade, na xustiza e tamén nas organizacións políticas e sindicais. A eurodeputada critica “como se inventan todo tipo de argucias para castigar ás mulleres e seguir provocando dor e sufrimento e como esas argucias son aplicadas, en demasiadas ocasións, pola xustiza sen ningún tipo de base”. Así, chama a rebelarse contra o nesgo machista na xustiza e tamén a reflexionar sobre a necesidade de combater as resistencias que sigue habendo nas organizacións para que as mulleres feministas teñan voz.

Ademais da versión impresa, que conta cunha tirada inicial de 1.500 exemplares, o libro está dispoñible tamén en aberto na súa versión dixital na propia web de Lídia Senra. A publicación recolle textos de mulleres que participaron na xornada organizada por Senra en novembro do 2016 en Ourense co mesmo título que o libro e na visita realizada ao Parlamento Europeo en novembro do 2015 para participar na xornada “O nesgo machista na aplicación das políticas: o caso da Xustiza”. Así, na primeira parte recóllense artigos da feminista e profesora da Universidade de Valladolid Alicia H. Puleo, sobre o ecofeminismo; da brasileira doutoranda en socioloxía Eliane de Moura Martins, sobre o feminismo popular para facerlle fronte á colonialidade, ao capitalismo depredador e a todas as formas de machismos; de Fiadeiras, o Grupo de Traballo en Igualdade do Colexio de Educadoras e Educadores Sociais de Galicia (CEESG), sobre a acción social desde o feminismo e a súa experiencia de traballo; das membros de Anova Ourense, Nerea Conde e Tania Bouzo, sobre participación política e liderado feminino; da deputada Paula Verao, sobre a loita contra a precariedade e pobreza laboral feminina; e da Decana do Colexio Oficial de Psicoloxía de Galiza, Rosa Álvarez, sobre como os micromachismos cimentan o patriarcado.

Na segunda parte do libro, recóllense artigos da eurodeputada do GUE/NGL Ángela Vallina, sobre a figura da Síndrome de Alienación Parental (SAP) como reforzo do heteropatriarcado nas sociedades europeas; da concelleira de Marea de Vigo Marga López Barreiro, sobre o nesgo machista na xustiza; da psicóloga clínica forense e experta en vitimoloxía e violencia de xénero Sonia Vaccaro, sobre a utilización do SAP como unha forma de violencia machista máis; da Rede de Mulleres Veciñais Contra os Malos Tratos de Vigo, sobre as dificultades da violencia machista nos procesos xudiciais; de Estrela Gómez Viñas, coordinadora da Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME), sobre por que se debe incluír a cuestión dos dereitos da infancia no debate sobre o nesgo de xénero presente nas institucións; da coordinadora da Área de Mulleres do Sindicato Labrego Galego (SLG), Ana Eiras, sobre a realidade das mulleres labregas; e de Rosa Álvarez novamente, desta vez cunha ollada desde a psicoloxía á violencia contras as mulleres para unha abordaxe integral do problema.

Versión dixital completa do libro de 140 páxinas en formato pdf.. | Acceder/Baixar.

Sitio web da Eurudiputada:
http://ageuropa.gal/

Sitio Web de Agamme:
http://agamme.org/

__________________