Justicia, Riquiescat In Pace, ... Por Estrela Gómez Viñas - Á nosa compañeira María Salmerón seralle arrebatada a súa liberdade contravindo todos os principios da Xustiza con maiúsculas

Si algunha vez houbo un leve sopro de verdade na palabra xustiza hoxe hase esfumado definitivamente. Nos próximos días o sistema xudicial, co beneplácito do aparello institucional do goberno, cometerá o maior dos latrocinios. Á nosa compañeira María Salmerón seralle arrebatada a súa liberdade contravindo todos os principios da Xustiza con maiúsculas. O movemento feminista e de dereitos de infancia non deixou de dirixirse ao goberno pedíndolle que parase esta atrocidade e, ou non responderon ou o fixeron con palabras ocas. Esta semana decatámonos de que a mesma Ministra que despachaba a solicitude de indulto de María Salmerón co cacarexado "impedimento legal" por reincidencia denegou-lle en abril deste ano a cancelación dos antecedentes penais. A quen pretende enganar este goberno? Chamemos a cada cousa polo seu nome. Alguén nalgún lugar alá no alto debeu decidir que si se deixaba a María Salmerón saír ilesa sentaría precedente e moitas outras mulleres serían máis valentes para protexer aos seus fillos e fillas, máis mulleres desobedecerían sentenzas nas que se expuxese aos seus fillos e fillas a proxenitores violentos. Coñecemos a estratexia, seguímola sufrindo década tras década, a "educación" das mulleres a través do medo, o maltrato institucional como forma de control.

"Estamos fartas de que mentres organismos internacionais como a ONU tíralle das orellas a España por un sistema xudicial no que o machismo segue campando ás súas anchas"

Estamos fartas de que mentres organismos internacionais como a ONU tíralle das orellas a España por un sistema xudicial no que o machismo segue campando ás súas anchas (desculpen as xuízas e xuíces feministas pola xeneralización) en casa seguimos deixando que todo siga exactamente igual. Ata os cumios de que se aproben leis novas que quedan en papel mollado porque non son suficientemente claras para tirar abaixo décadas de aplicación do SAP (só fai falta revisar a xurisprudencia aplicable ou a Circular do ano 2009 da FGE sobre o testemuño de nenos e pícaras vítimas) ou porque ningún goberno concretounas e dotado de recursos. Estamos encabuxadas, non hai outra palabra, porque o goberno ao que se lle enche a boca dicindo que os fillos e fillas de vítimas non terán que visitar ás súas proxenitores é o mesmo que permitirá que a nosa compañeira sexa feita prisioneira, ¡nunca máis chamarémola presa!.

Todo o sistema actuou durante 20 longos anos para cobrarse a súa presa. Coas garras do SAP. Recorda o xogo sádico do gato que non asesta o golpe mortal á súa vítima, posterga o final, regozixa-se nel, aínda que, por suposto a súa presa non ten desde o principio ningunha oportunidade. Con María Salmerón e coa súa filla Míriam xogaron as institucións dende o minuto cero. Desde o mesmo momento en que se lle di a aquela muller que acaba de saír do maltrato (será necesario recordar que o violento non cumpriu a condena de cárcere porque non tiña antecedentes?) que ela se salva pero a súa filla, un bebecito, non, que a súa filla quédase atrás, baixo o control do agresor. Seguiuno facendo cada vez que ignorou as peticións de axuda de nai e filla e en cada unha das ocasións nas que se aceptaron as denuncias presentadas polo vitimario, evitando ver o obvio, que eran un instrumento máis para manter a María baixo control, esgotala economicamente, irlle quitando ano tras ano de vida. Nada cambiou. Non me digan que se avanzou, non o aceptamos. Isto é tan só o colofón da estratexia máis groseira e ao mesmo tempo máis efectiva do patriarcado nas últimas décadas, a aplicación do SAP e a terapia da ameaza. Por que diso vai o tema, de ameazar, de ameazarnos a todas. Entre as liñas da notificación de ingreso en prisión a María Salmerón vai escrito en tinta indeleble: "isto é o que che pode pasar si denuncias". ¡Que gran sistema xudicial, que grande o seu poder pedagóxico! Por iso, con María nos todas á sombra.

María, es grande. Loitas cada día por ti, pola túa filla, por todas nós. Cada acto de resistencia hónrache e seguirao facendo. Nós sentímonos impotentes ante tamaña inxustiza, con ese absurdo pero tan necesario escintileo que perdura coa esperanza de que algo suceda ao teu favor no último momento. Esta carta é froito da desazón e non está especialmente ben escrita, pero non hai nada peor que quedarse de brazos cruzados.

Compañeira, estamos contigo. 100.000 almas pediron a túa liberdade e séguenche alá onde esteas. Non nos rendemos, non o faremos xamais.

Publicado en Tribuna Feminista.  | 02.06.2022

[*] Estrela Gómez Viñas. Coordinadora de AGAMME (Asociación Galega contra ou Maltrato a Menores). Profesora de educación secundaria. Mediadora social en prevención do abuso sexual infantil. Relatora e autora de artigos en distintos foros e medios sobre dereitos de infancia.

Enviado por:
Inacio GZ
inaciogz@gmail.com
3 de junho de 2022 08:27
_______