A extrema dereita que vén

Por Miguel Anxo Fernán Vello [*]

12.11.2010

Estamos a asistir, como é ben notorio, a un crecemento -escura mancha de aceite que se estende- da extrema dereita en Europa e, en xeral -véxase o caso particular dos EE UU-, en todo o espazo político occidental. Asombra, por exemplo, comprobarmos como un partido de extrema dereita con claras adherencias neonazis obtén 20 escanos no parlamento de Suecia, país este emblemático como modelo de democracia con calidade social, e non deixa de abraiar en certa maneira tamén o feito de que o partido de extrema dereita húngaro Jobbik teña unha representación de 26 deputados. Esta formación política húngara, que colleita votos nas zonas obreiras máis deprimidas do país, declárase publicamente antisemita e define a minoría xitana (arredor do 6% da poboación) como "etnia criminal". Xa me dirán vostedes. A extrema dereita neofascista medra visibelmente tamén en Italia (8,3%), Francia (11,9%), Noruega (22,9%), Dinamarca (13,9%), Suíza (28,9%), Austria (28,2%), Bulgaria (9,4%) e Holanda (15,5%), entre outros países, e ten presenza na actualidade en 13 parlamentos europeos. Digámolo doutra maneira: a extrema dereita neofascista europea obtivo en 8 países da UE o mellor resultado dende a II Guerra Mundial, ao mesmo tempo que a dereita tradicional consolida á alza as súas posicións e a socialdemocracia retrocede en apoio popular. Como di Sami Naïr, catedrático na Universidade de París VIII, "estamos sobre un campo de ruínas e a esquerda está completamente desorientada, o que abre a vía para as aventuras e calquera demagogo pode aproveitarse da situación". E así acontece. Ou dito con absoluta contundencia, gravidade e ollándomos cara á historia: a ausencia de política de esquerda nun contexto de crise leva ao apoxeo da extrema dereita. E son responsábeis aquí, en primeira instancia, aqueles gobernos socialdemócratas que abrazaron políticas económicas neoliberais. Como en Hungría: o Partido Socialista Húngaro pasou do 43,2% ao 19,3. Recortou o gasto público e ligou co FMI. E así lle foi. A esquerda en Babia.

Publicado en Caderno Aberto - Galicia Hoxe

[*] Miguel Anxo Fernán Vello, Cospeito en 1958, é un escritor e editor galego
___________________________________

Nun hospital coruñés

Por Miguel Anxo Vello

26.11.2009

Nun hospital coruñés cuxo nome anterior era execrábel teño a ocasión de observar determinados comportamentos e actitudes que non deixan de me provocar certa indignación, se queren de carácter cívico, no sentido máis extenso (dereitos e obrigas individuais) que posúe este termo; mais tamén unha indignación, se se quixer, de carácter ético-estético que ten relación directa co profesional ou coa percepción práctica da profesionalidade. Máis alá de que a Asociación do Defensor do Paciente diga, con datos na man, que o gran hospital coruñés é hoxe "o peor de toda a rede" do Servizo Galego de Saúde no que atinxe á información aos pacientes ingresados e familiares próximos -algo que calquera pode comprobar e padecer in situ-; e máis alá igualmente de que existan deficiencias no plano espacial-asistencial e organizativo, que sofren os doentes alí ingresados, no hospital coruñés non é difícil -dou fe de tal- vivir experiencias como a que lles vou relatar. Como vostedes ben saberán, a tal centro médico, magnífico en tantos sentidos, tanto acode un labrego de Mesía como un mariñeiro de Caión, poñamos por caso, e así é que nas salas de espera ou nos longos corredores do hospital vemos de xeito maioritario as nosas xentes maiores, moitos velliños e velliñas que alí van e están, obrigados polas doenzas, polo accidente ou pola enfermidade seria. Pois ben, eu teño visto como profesionais ao servizo da saúde, sexan estes doutores ou persoal técnico sanitario, se negan a utilizar o idioma destas nosas xentes, que se expresan decote en galego -alí tamén-, e aténdenos exclusivamente en castelán -nun centro público de saúde- desprezando así a fala, forzada a ser tímida e temerosa, autorrebaixada, das persoas afectadas. E teño visto vellos labregos coas fazulas vermellas ao vérense incomprendidos, e así desprezados, por persoal sanitario galego que aínda por riba fala un castelán estentóreo e de pésimas formas. Estamos no século XXI e aínda acontece isto. Entre a imposición do castelán e o racismo lingüístico.

Publicado no Caderno Aberto no xornal Galicia Hoxe


Enviado por:

Fernández Sixto, Juan - Monturas (FE)

-jefersix@gmail.com-

26 de novembro de 2009 12:49

____________

Multicrise galega

Por Miguel Anxo Fernán Vello
24.11.20090

Galicia ou Galiza -país con dúas denominacións: unha oficial e outra alternativa, para máis enguedello dos cidadáns- vive, na miña opinión, unha multicrise. Padecemos a situación derivada das turbulencias financeiras internacionais orixinadas nos EEUU, vemos como nos dous últimos anos desapareceron ou se declararon insolventes máis de 2.500 empresas (resultaron fulminados ademais 5.000 negocios inmobiliarios) e temos un sector lácteo que perde arredor de 1 millón de euros diarios, ao mesmo tempo que 4.000 explotacións, un terzo do total galego, teñen serias dificultades para seguiren en activo. Mais a crise en Galicia -a multicrise, mellor dito- non é só económica -con ser este segmento, talvez, o máis importante-, pois ofrece moi variadas facianas e ámbitos distintos a partir dunha mesma raíz material -e velaí o económico outravolta. Vexamos. O sistema educativo galego, por exemplo, perde cada ano perto de 5.000 alumnos debido á crise demográfica, dato este que resulta verdadeiramente preocupante. E acabamos de saber, con datos do Instituto Nacional de Estatística, que o noso país, previsibelmente, vai perder 85.000 habitantes no período 2009-2019. Tema grave. Porque se partimos, por outra banda, dun informe feito público polo Instituto Galego de Estatística (IGE), podemos concluír, dadas as circunstancias e no máis factíbel dos escenarios, que Galicia pode perder 300.000 habitantes en menos de 40 anos; non en van temos a taxa de natalidade máis baixa do Estado español, xunto con Asturias, e unha das máis baixas do planeta. Esa é a realidade. Mais tamén existe no noso país unha crise propiamente política e cultural, cuestión lingüística incluída. Temos un Goberno que non goberna, está aínda quecendo motores, e temos unha oposición política que navega, uns e outros, no proceloso mar das interinidades, das indefinicións e da falta de Sturm un Drang, o clásico e romántico paixón e brío que tanta falta fai aquí e agora. Do asunto das Caixas, outra crise, falaremos nun próximo artigo.

Publicado en Galicia Hoxe
___________________