Xornadas soberanía alimentar no C.S. Atreu d'A Coruña

Programa das xornadas de soberanía alimentar que se levarán a cabo no Atreu

30 de Abril 09: Transxénicos e soberanía alimentar

Lidia Senra (Labrega sindicalista)

6 de Maio 09: Soberanía alimentar.

Tom Krucharz (Ecoloxistas en Acción e Verdagaia).

8 de maio 09: Encontro de cooperativas e asociacións de consumo da Galiza (Ourense, Compostela, Vigo, Lugo e Ferrol) e presentación Zocaminhoca (A Corunha)

15 de maio 09: "Alimentos transxénicos/alimentos ecolóxicos, ¿qué podemos comer?"

Ágatha Broeskamp (Horticultora ecolóxica e membra da Plataforma Antitransxénicos Tui) e César Lema (Productor ecolóxico e membro de Permacultura Galiza )

Todas as palestras serán no CS Atreu ás 20:30h.
_________________

Xornada - Encontro - 6 de Marzo de 2009: Soberanía Alimentar

Elena López -elenuli@hotmail.com-
3 de março de 2009 16:38

Dende EMAÚS en colaboración coa Iniciativa pola Soberanía Alimentar dos Pobos (ISAP) e a participación da Marcha Mundial de Mulleres e dun representante do Movimento Nacional Campesino e Indíxena de Arxentina (MNCI) entre outros…

Organizamos unha xornada-encontro que se centrará nas experiencias de colaboración entre organizacións e sectores diversos, tanto no eido local, como estatal e internacional, para a difusión e fortalecemento da Soberanía Alimentaria...

• Data: venres, 6 de marzo.
• Horario: das 10:30 ata as 19 horas.
• Lugar: CIP (Club Internacional de Prensa): Avda. A Coruña, 6 baixo Santiago de Compostela.
  

Envío o programa e agradeceríamos a maior difusión posible...

SAÚDOS e MOITAS GRAZAS!
Charo Baamonde

Emaús Fundación Social
r/ San Francisco, 59
36202 Vigo
Tl/ Fax: 986 22 02 84
galicia@emaus.com
edgalicia@emaus.com
http://www.emaus.com/

Iniciativa pola Soberania Alimentar dos Pobos
"Cara a un Foro Galego pola Soberanía Alimentar"
http://soberaniaalimentar.info
________________

Baixar o Programa da Xornada - Encontro en formato - pdf- [Aquivos do Colectivo Ártabra 21]
______________

Os famentos saen de novo ás rúas: Volvemos ver en moitas cidades do mundo disturbios pola carestía dos alimentos

De: Alexandre -mpoulo@teleline.es-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 21 de abril de 2008 08:35
Asunto: Os famentos saen de novo ás rúas


ANÁLISE: A CUARTA PÁXINA
Os famentos saen de novo ás rúas
Volvemos ver en moitas cidades do mundo disturbios pola carestía dos alimentos. Isto revela ata que punto está podrecido o corazón da política e a economía de tantos países en vías de desenvolvemento.

POR RAJ PATEL 19/04/2008

Recentemente, os prezos dos alimentos experimentaron en todo o mundo unhas subidas extraordinarias. Tanto é así, que Nacións Unidas anunciou que necesitan 500 millóns de dólares antes de que transcorra un mes a fin de evitar que se produza unha fame negra xeneralizada. O pasado marzo, o prezo do arroz subiu nos mercados asiáticos un 30% nun só día. Esta e outras subidas de prezos son o resultado dunha tormenta perfecta na que se combinaron os efectos das malas colleitas, a escaseza de alimentos almacenados, a substitución de cultivos de alimentos por outros que producen biocombustibles, o aumento da demanda de carne, o prezo marca do petróleo, e a especulación financeira.
Os disturbios pola comida son un síntoma agudo da ausencia dunha verdadeira democracia.

En Haití prospera hoxe a industria das "galletas de barro", feitas con margarina, sal e arxila.

O aumento do custo dos alimentos chegou a ser tan grave que ata se inventou un nome para bautizalo: agroflación (agflation). Unha fea palabra, sen dúbida, cuxos efectos son aínda máis feos. E que produciu o regreso dunha das formas de activismo colectivo máis antigas do mundo: os disturbios rueiros dos famentos.

"Antes gañabamos 14 dólares á semana e chegábanos xusto para gañarnos a vida. Pero desde que subiron tanto os prezos, non nos alcanza para vivir. Limitámonos a existir". A muller que pronunciou esta frase podería ser cidadá de calquera dos países pobres onde, durante os últimos meses, producíronse disturbios rueiros provocados pola agroflación. Pero estas frases desesperadas foron pronunciadas en Nova York, o ano 1971, e díxoas unha das Mulleres Xudías do East Side que protestaban polos prezos inalcanzables que os alimentos tiñan naquel momento na cidade. As súas circunstancias atopan un eco na actualidade.

E é que a similitude entre as protestas históricas e as deste comezo do século XXI non é meramente cosmética. Vale a pena analizar os vínculos entre os prezos dos alimentos e a inestabilidade política. Moitas das protestas actuais ocorreron en países considerados como bastións da estabilidade. houbo revoltas en cidades de Mauritania, Senegal e Burkina Faso, por exemplo. Pero estes disturbios distribuíronse de forma irregular.

En Haití, un dos países máis pobres do hemisferio occidental, o fame propiciou nos últimos tempos a aparición de novas estratexias de supervivencia, froito dunha desesperación cada vez máis acentuada. Nas chabolas de Citei Soleil prospera hoxe a industria das "galletas de barro". É dicir, galletas feitas con margarina, sal e arxila. A xente cómellas porque non pode comprar nada mellor. Pero ata alí a xente terminou saíndo á rúa e enfrontándose ás forzas da orde.

Haití representa un caso extremo, pero a súa traxectoria parece unha versión acelerada do camiño que van ir seguindo decenas de países, moitos dos cales sufriron anos de crise alimenticia, sempre ao bordo da fame negra. Dado que os ingresos familiares neses países dedícanse no seu maior parte á compra de alimentos, é indubidable que é alí onde a agroflación terá efectos máis dolorosos.

Agora ben, os disturbios rueiros non se producen necesariamente nos países máis pobres. Exipto e a India, por elixir dúas dos países onde houbo recentemente manifestacións, ocupan unha posición intermedia.

Como explicar entón a explosión dos disturbios, se a súa causa non é o fame extrema? O historiador británico E. P. Thompson bríndanos algunha luz respecto diso. Analizando os disturbios provocados pola carestía dos alimentos na Inglaterra do século XVIII, localizou os dous factores cruciais que se suman para dar lugar ás revoltas. En primeiro lugar, o capitalismo trouxo consigo unha brutal diferenza entre o que a xente entendía como os seus dereitos e as cousas que en realidade conseguía. En segundo lugar, as protestas xurdían cando os famentos pensaban que esa era a única forma de facerse oír.

A suma destes dous criterios, a saber, a distancia moi marcada entre aquilo ao que un cre ter dereito e aquilo que en realidade obtén, por unha banda; e, por outro, o que non haxa mellor xeito de articular unha protesta política que mediante a protesta rueira, permite explicar os disturbios causados pola falta de comida en circunstancias diversas. Esta clase de disturbios foron frecuentes en Europa ata a metade do século XIX, pois entón Europa comezou a importar cereais procedentes das súas colonias para alimentar así ás súas masas de traballadores. Paralelamente, as protestas rueiras foron substituídas por outro tipo de actividades máis sofisticadas e coordinadas, como as folgas.

Os disturbios reapareceron en Estados Unidos xusto ao termo da Primeira Guerra Mundial. As mulleres estaban na primeira liña das manifestacións en Filadelfia, Chicago, Toronto e Nova York, por exemplo. Esas mulleres crían ter o dereito de alimentar ás súas familias. Cousa cada vez máis imposible, debido á forte inflación que se produciu ao terminar a guerra. Ademais, esas mesmas mulleres estaban excluídas da participación política e non tiñan máis alternativa que a protesta rueira. En canto as mulleres conseguiron o dereito a voto e comezou a producirse unha mellor redistribución dos bens, os disturbios pola carestía dos alimentos foron perdendo forza.

Así pois, a historia dinos que prestemos atención a ambos os factores, a distancia entre expectativas e realidades, por unha banda, e por outro a inexistencia dun auténtico sistema democrático. Prodúcense disturbios rueiros pola comida naqueles países onde as subidas rápidas dos prezos fan prohibitiva a compra de alimentos. E onde, ademais, o desenvolvemento agudizou as desigualdades económicas entre os seus propios cidadáns, o cal fai que crezan as expectativas á vez que as probabilidades de satisfacelas van diminuíndo. Son países onde o abismo entre expectativas e logros fíxose enorme. Ao mesmo tempo, os disturbios ocorren en países que só teñen sistemas de participación meramente formal, de maneira que os pobres non atopan modos eficaces de expresar o seu descontento.

Noutras palabras, os disturbios pola comida son un síntoma agudo da ausencia dunha verdadeira democracia, xunto cunha grave diminución da posibilidade de obter aquilo ao que os cidadáns cren ter dereito. Desde Haití ata a India, esta dobre deterioración ten unha causa común. Ambos son subproductos das políticas de desenvolvemento aplicadas con criterios neoliberais. Aínda que se fixo correr a especie de que xa non ten validez nin se segue aplicando, en realidade o chamado "consenso de Wáshington" segue vixente, e supuxo para os países en vías de desenvolvemento un recorte radical das axudas dos Estados aos pobres, e, ademais, unha profundización do hiato entre expectativas e realidades.

Ademais, as políticas de austeridade impostas a eses países requiren a intervención de gobernos capaces de ignorar as presións democráticas dos seus cidadáns. As institucións financeiras internacionais concédenlles créditos soamente se pon en marcha políticas de austeridade, por moito que se queixen os seus cidadáns. Esas mesmas institucións incentivan aos gobernos a acalar as protestas populares. De modo que, finalmente, en lugar dun debate democrático neses países apenas se se produce unha escenificación politicamente inocua da "participación" cidadá, o cal permite seguir pondo en práctica políticas de desenvolvemento contrarias á vontade das maiorías.

Frustradas as expectativas, e sen nada que permita aos cidadáns expresar as súas necesidades, a agroflación provoca unha conmoción social que pode conducir á revolta popular. O feito de que volvamos ver nas cidades do mundo disturbios ocasionados pola carestía dos alimentos mostra ata que punto está podrecido o corazón mesmo das economías e os sistemas políticos de moitos países en vías de desenvolvemento. E que descomunal é o fracaso das institucións internacionais que pretenderon levar o desenvolvemento económico e democrático tanto aos países onde hai disturbios como a aqueles onde non se produciron.

Raj Patel é autor de "Obesos e esfameados". O impacto da globalización no sistema alimentario mundial [Os Libros do Lince].
______________________

http://www.rajpatel.org/
____________

Raj Patel: "Tras unha barrita de chocolate hai nenos escravos"

De: Alexandre -mpoulo@teleline.es-
Para: artabra21@gmail.com
Data: 14 de abril de 2008 14:09
Asunto: "Tras unha barrita de chocolate hai nenos escravos" -A ENTREVISTA CON RAJ PATEL, ECONOMISTA E SOCIÓLOGO-


A ENTREVISTA CON RAJ PATEL, ECONOMISTA E SOCIÓLOGO
Raj Patel: "Tras unha barrita de chocolate hai nenos escravos"
Empezou protestando en Seattle e acabou escribindo "Obesos e esfameados". O impacto da globalización no sistema alimentario mundial ["Os Libros do Lince"].

Foto: JOSEP GARCÍA


NÚRIA NAVARRO

--Hai 800 millóns de esfameados e 1.000 millóns de obesos.
--A fame e o sobrepeso son síntomas do mesmo problema. Están vinculados entre si polas cadeas de produción que levan os alimentos desde o campo ata a mesa.

--Vinculados en que sentido?
--O control do sistema alimentario mundial está en mans dunhas poucas empresas. Unilever, que controla o 90% do mercado mundial do té; Cargill e supermercados como Wal- Mart, Tesco ou Carrefour. Eles véndennos comida que ten o que os nosos corpos desexan: azucres, graxas, sal.

--Se o desexan os nosos corpos ...
--Aparentemente, os súper ofrecen liberdade de elección, pero os nosos instintos están manipulados pola súa estrutura mesma. Fixouse en que hai panaderías á entrada?

--Si, señor.
--É un dos últimos inventos. Non as instalan porque gañen diñeiro vendendo pan, senón porque o cheiro a pan invita a entrar e a comprar máis.

--Así de fácil?
--Si. Xa dentro, inflúen a colocación dos produtos nos corredores, o tipo de iluminación, a música. Atópasche centos de cereais cunha porcentaxe de azucre elevadísimo, pero ninguén che anima a comprar froitas e verduras de tempada.

--Que non hai que botar nunca no carro da compra?
--Se quere morrer pronto, bote nel todos os produtos que teñan unha longa lista de ingredientes. Xa sabe, colorantes, conservantes, saborizantes, antioxidantes. Engada os conxelados, precocinados, fritidos de antemán, caramelos e chocolates.

--Suspende aos chocolates?
--Un dos principais produtores de cacao do mundo é Costa do Marfil. Sabemos con certeza que nas súas plantacións traballan nenos escravos. Así que, detrás dunha barrita, están eses nenos. Ademais, se mira a lista de ingredientes da barrita verá que aparece a lecitina.

--Estraña a lecitina.
--É un subproducto da soia que mantén a graxa e a auga unidos. En Brasil, hai 50.000 escravos agrícolas que traballan nos campos de soia. ¡Máis escravos para o chocolate!

--Volvamos ao súper. En concreto, aos departamentos de compras.
--Os campesiños dos lugares máis remotos do planeta son vítimas dos ditados deses departamentos de compras. O de Carrefour, por exemplo, é o que lle di aos payeses de Lleida: "Non produzades as vosas mazás, senón esas que brillan máis e aguantan mellor o transporte". ¡Non saben a nada!

--Empezo a dar solucións.
--Un paso enorme sería non comprar no súper. Os produtores da zona non son máis caros, ofrecen máis variedade e o diñeiro non se foxe fóra.

--Esa idea tropeza coas présas.
--Pois é algo a cambiar. En EEUU pódese consumir no coche, indo dun traballo a outro, unha ración de patacas fritidas con salsa de queixo dun fast food. ¡Ten 3.000 calorías! Unha alternativa é o slow food, un movemento que sabe que, para gozar da comida, necesítase tempo e diñeiro. Presionan sindicalmente para conquistar dúas horas para xantar e o aumento do salario min- nimo dos traballadores.

--Máis suxestións.
--tiveron casos de vacas tolas, non? Hai que cambiar a forma en que se produce a comida, porque a actual non é sostible. Necesítase unha caloría de combustible fósil por cada caloría de comida que producimos. Reinventemos o futuro.

--Alguén o intenta xa?
--En Brasil, por exemplo, o movemento dos sen terra tomou terras infrautilizadas e cultivan comida de verdade. Organízanse en comunidades, abren escolas e teñen unha taxa de desenvolvemento moi superior á dos programas trazados polo Goberno para a soia. E logo hai iniciativas pensadas para os nenos.

--Candidatos ao sobrepeso.
--As crianzas que viven en familias que gozan da comida crecen máis sans. Pola contra, polo menos en EEUU, están condenados a morrer cinco anos antes que os seus pais.

--¡Que espanto!
--En California púxose de moda o recreo comestible. Durante as horas de patio, os nenos cultivan un horto. Ven como crece o que comen.

--EEUU é capaz do mellor e do peor.
--Hai analistas que din que a guerra de Iraq é unha guerra vinculada á comida. "É a conquista do petróleo que comemos", din. O certo é que, antes de que entrase a axuda humanitaria a Bagdad, xa abriran un Burger King.

--España vai ben?
--É o segundo país da UE no que máis rápido creceu a obesidade, por detrás de Gran Bretaña. E é pola multiplicación dos fast food. Teñan moito coidado.
_______________

Enlaces relacionados:

Raj Patel subliña que "no mundo actual, os máis famentos e os máis obesos son pobres"

Eu, o supermercado
Raj Patel, en 'Obesos e esfameados' (Os Libros do Lince), analiza o impacto da globalización no sistema alimentario mundial e describe como cambiaron os hábitos alimenticios coa poderosa irrupción dos supermercados - Raj Patel 30/03/2008
_________________

Nasce a Iniciativa pola Soberanía Alimentar dos Pobos

As organizacións Sindicato Labrego Galego -SLG-, Veterinarios Sen Fronteiras -VSF-, Verdegaia e Amarante apresentaron en conferencia de prensa a alianza que veñen de forxar seguindo o mandado do Foro Mundial para a Soberanía Alimentar [Foro de Nyéléni 2007]. A Iniciativa pola Soberanía Alimentar dos Pobos nasce co obxecto de “dar a coñecer, construír e defender a Soberanía Alimentar dos pobos, en e desde Galiza”.

Seguindo o mandado do Foro de Nyéléni, SLG, VSF, Verdegaia e Amarante veñen de forxar unha alianza coa que pretenden contribuír a “dar a coñecer, construír e defender a Soberanía Alimentar dos pobos en e desde Galiza, cos pés na terra e cunha ollada global, colaborando con iniciativas similares existentes noutros países, sen descartar a integración en alianzas ou plataformas supranacionais”, segundo recolle o manifesto, que se pode ler en www.soberaniaalimentar.info.

As organizacións integrantes da Iniciativa denuncian o feito de que centos de millóns de persoas, mulleres na súa maioría, padecen fame e desnutrición no mundo, aínda vivindo na súa maioría en contornos rurais. O industrialismo en xeral, e o sistema industrial de producción/estracción e comercialización de alimentos en particular —insustentábel, oligárquico e enfocado á exportación—, impede a labregos e labregas aceder aos recursos necesarios para producir os alimentos básicos, do mesmo modo que reduce á mínima expresión a nosa capacidade para decidir os alimentos que consumimos.

“Galiza, como parte da minoría global privilexiada que é, non padece problemas de abastecimento de alimentos para a súa poboación, pero non por iso goza de Soberanía Alimentar. A nosa capacidade para decidir os alimentos que producimos e consumimos é cada vez menor, porque o noso rural esmorece; porque estamos a desertizar a nosa terra, ríos e mar; e porque dependemos do sistema industrial. Ao mesmo tempo, somos fonte de erosión da Soberanía Alimentar doutros pobos” di o manifesto da Iniciativa, para continuar afirmando que “Avanzando na nosa Soberanía Alimentar construiremos unha Galiza cun rural vivo, máis ecoloxicamente sustentábel e socialmente xusta, cunha menor pegada e débeda ecolóxica. A construción e garantía da Soberanía Alimentar do pobo galego, ademais, debe ser compatíbel coa dos demais pobos do mundo”.

A Iniciativa defende o direito a decidirmos qué alimentos producir e consumir, o direito das xentes que traballan a terra e o mar a producir os alimentos básicos, amósase convencida de que podemos vivir sen devorar o planeta e o futuro, e asegura que acabar coa fame e a desnutrición é posíbel, superando o industrialismo. A Soberanía Alimentar prioriza a produción sustentábel de alimentos para consumo familiar, local, rexional ou nacional frente á produción industrial para a exportación.

Galiza, 11 de Abril de 2008

Iniciativa pola Soberanía Alimentar dos Pobos
Cara a un Foro Galego pola Soberanía Alimentar"
info@soberaniaalimentar.info

• Manifesto “Unha alianza para a Soberanía Alimentar”
• Folleto Informativo en formato -PDF-
• web da Iniciativa pola Soberania Alimentar dos Pobos
  

Enlaces de Interese:

• Foro de Nyeleni
• Plataforma Rural
• Via Campesina

Organizaçons integrantes da Iniciativa:

• Amarante
  amarante@amaranteong.org
• Sindicato Labrego Galego
  labregas@terra.es
• Verdegaia
  info@verdegaia.org
• Veterinarios Sen Fronteiras
  galicia@veterinariossinfronteras.org
  ____________
  

Video: Soberanía Alimentaria

Video: Soberanía Alimentaria.

Este vídeo, recomendado na web da Cooperativa de Consumo Responsable A Xoaniña, explica cun toque de humor, a traxédia que supón a usurpación, por parte do Mercado, do dereito dos pobos á soberania alimentaria. Pensar o que comemos, o que mercamos, como consumimos e como se produce, non é só unha cuestión de saúde, é unha cuestión de construción dunha sociedade máis xusta ou do imperio do Mercado e a destrucción do planeta. Nós eleximos, e coa nosa elección decidimos tamén.

É HORA DA SOBERANÍA ALIMENTARIA !!

___________________

___________________

Coordenadora Labrega Europeia

Sindicato Labrego Galego - CC.LL.

A Vía Labrega - Movimento Agrario Internacional

Foro internacional pola Soberania Alimentaria - Nyeleni 2007
_____________