A mala fe de Galicia Bilingüe

A mala fe de Galicia Bilingüe
Manuel de Castro García
Martes, 11 de marzo de 2008

Nas clásicas películas de guerras coloniais, o exército imperial afai enviar por diante unha marea de nativos de recheo que se deixan a vida na primeira andanada. Con todo, a música non se pon tráxica e o protagonista non se bota as mans á cabeza ata que morreu o seu amigo blanquito. Onde o guionista ve un amigo morto na batalla eu vexo miles de mortos, un deles máis blanquito que os demais e que, encima, adoita ser do bando invasor. Cun pouco de sentido común e de sentido da xustiza, conviremos en que a segunda visión é máis honesta que a primeira. Se non miramos con perspectiva e limitámonos a unha parte, estaremos expondo unha mentira. Iso pasa coas polémicas lingüísticas no Estado español.

Está recibindo certo eco mediático -e eu súmome como un altofalante máis- unha nova organización aplaudida pola extrema dereita política e pola extrema dereita ideolóxica (ás veces, algúns progres só son progres en catro pinceladas externas) que se chama Galicia Bilingüe, e que ten como finalidade devolver o idioma galego á caverna e aos complexos de inferioridade nos que se sumiu durante o franquismo e en escuras épocas do alto Medievo. Para haberse erixido en pobres vítimas, dispón dun bo aparello de propaganda para denunciar a suposta tiranía do idioma galego sobre o castelán. O castelán é o idioma que emprego libremente para escribir este artigo nun medio que se chama Xornal.com, o mesmo no que están escritos a práctica totalidade dos medios de comunicación de Galicia, as películas nos cines, a publicidade en todas partes. Por suposto, o castelán é o idioma oficial dos personaxes máis poderosos de Galicia: os grandes empresarios, os presidentes das caixas, os políticos fóra das cámaras e, sobre todo e por encima de todo, rúbelos que aspiran a ocupar un sitio aos pés destes poderosos. Eu mesmo, que traballo como xornalista para diversas empresas galegas, admito que me quedou sen clientes e sen traballo se iniciase os meus contactos cos empresarios en galego. Esta é unha descrición con perspectiva e con xustiza da situación lingüística na Comunidade autónoma de Galicia aínda que haxa, excepcionalmente, algún blanquito morto entre unha marea de vítimas. Pretender colocar ao castelán no papel de vítima en Galicia non pode ser considerado unha opinión senón unha mentira con mala fe, e ás mentiras históricas non opinables debería porlle freo a Fiscalía por propia iniciativa. Salvando as distancias de fondo, xuridicamente debería ser como negar o Holocausto en Alemaña. Pódese opinar contra o galego, e ata propugnar a súa desaparición, pero non se pode facer negando e deformando a dolorosa historia do idioma autóctono deste país.

Sabe, lector, onde está a verdade? Nos avós, que non poden ser acusados de manipuladores de última hora. Os avós, nos seus pobos de orixe, falaron exclusivamente no seu idioma autóctono porque foi a súa realidade lingüística máis íntima, aínda que moitos evitáronlla aos seus fillos por un complexo histórico ou para atopar traballo nun mercado laboral no que o idioma propio estivo abertamente vetado e desprezado. Ten graza que a persoa que me topei estes días defendendo Galicia Bilingüe (que dá toda a súa información en monolingüe castelán) sexa incapaz de sacudirse de encima un forte acento da terra. Ese é o panorama xusto, con perspectiva, de Galicia. Encantoume que aos meus fillos, se os tivese, ou a min mesmo educáronme en galego para engrandecer o meu patrimonio cultural, pero na miña infancia o profesor ou o pai que o suxeriu terían que saír como un lóstrego.

Por iso, con perspectiva, ninguén ten dereito a denunciar os presuntos abusos do galego nun lugar no que o idioma castelán impúxose pola forza, moitas veces a forza bruta. É como o escándalo que montou o PP -teoricamente con razón- polo malgaste da Consellería de Cultura en Cuba, durante a feira editorial da Habana. A min tamén me parece un escándalo o desembarco de ostentación galega no país do mundo que máis en serio se toma a austeridade institucional, pero me pregunto que autoridade moral pode ter o Partido Popular para criticar ao departamento de Cultura galego cando ese partido deu o dobre de diñeiro, o dobre, a un só cantante de Miami (Xullo Igrexas) para fomentar nosequé cultura galega, unha cultura que existe e non só consiste en cantar o "Juendolín" nas verbenas. A acusación do PP exclúe unha comparación previa que habería que pór sobre a mesa, do mesmo xeito que Galicia Bilingüe pretende tomarnos por bobos esaxerando algún problema puntual coas normas para defender o galego. Aprovéitase dos nosos complexos lingüísticos para tratar de estender unha difamación.

Nota: a definición de extrema dereita non é un insulto; é unha colocación no espectro político. Para algunhas cousas, eu situaríame a min mesmo na extrema esquerda, tendo en conta que me sinto á esquerda dos actuais grandes partidos que incumpren a Constitución, que fomentan as desigualdades económicas e que permiten que millóns de compatriotas sobrevivan con menos de mil euros ao mes. A liberdade da que tanto se fala empeza, de entrada, cobrando máis de mil euros. Con menos non existe nin o principio de liberdade e a palabra democracia resérvase para uns poucos privilexiados que, como eu, gañamos máis que esa cantidade e podemos pensar en escoller ou ata en non ir votar.

Enlace co artigo orixinal en Xornal.com

Outros artigos de Manuel de Castro en:
Xornal.com

Outros interesantes artigos de Manuel de Castro en:
Rebelión
____________