Reflexións de Fidel Castro: A política cínica do imperio [A mantenta dun discurso de Obama, candidato á Presidencia do EE.UU]

Reflexións de Fidel

A política cínica do imperio

Non sería honesto da miña parte gardar silencio despois do discurso de Obama a tarde do 23 de maio ante a Fundación Cubano-Americana, creada por Ronald Reagan. Escoiteino, como fixen co de McCain e o de Bush. Non gardo rancor cara á súa persoa, porque non foi responsable dos crimes cometidos contra Cuba e a humanidade. Se o defendese, faríalles un enorme favor aos seus adversarios. Non temo por iso criticalo e expresar con franqueza os meus puntos de vista sobre as súas palabras.

Que afirmou?

"A través da miña vida houbo inxustiza e represión en Cuba, e nunca durante a miña vida o pobo coñeceu a verdadeira liberdade, nunca na vida de dúas xeracións coñeceu o pobo de Cuba unha democracia... non vimos eleccións durante 50 anos... Nós non imos soportar estas inxustizas, xuntos imos buscar a liberdade para Cuba," exprésalles aos anexionistas e continúa: "Esa é a miña palabra. Ese é o meu compromiso. ...é hora de que o diñeiro estadounidense faga que o pobo cubano sexa menos dependente do réxime de Castro. Vou manter o embargo..."

O contido das palabras deste forte candidato á Presidencia de Estados Unidos, me exonera da necesidade de explicar o porqué desta reflexión.

O propio José Hernández, un dos directivos da Fundación Cubano-Americana ao que Obama eloxia no seu discurso, era o propietario do fusil automático de calibre 50, mirilla telescópica e raios infravermellos capturado por casualidade xunto a outras mortíferas armas, durante a súa transportación por mar cara a Venezuela, onde a Fundación proxectou asasinar ao que isto escribe nunha reunión internacional que tivo lugar en Margarita, estado venezolano de Nova Esparta.

O grupo de Pepe Hernández desexaba volver ao pacto con Clinton, a quen o clan de Mais Canosa traizoou, ofrecéndolle mediante fraude a vitoria a Bush no 2000 porque prometera asasinar a Castro, algo que todos aceptaron gustosos. Son rejuegos políticos propios do sistema decadente e contraditorio de Estados Unidos.

O discurso do candidato Obama pódese traducir nunha fórmula de fame para a nación, as remesas como esmolas, e as visitas a Cuba en propaganda para o consumismo e o modo de vida insostible que o sustenta.

Como vai enfrontar o gravísimo problema da crise alimentaria? Os grans hai que distribuílos entre os seres humanos, os animais domésticos e os peixes, que de ano en ano son cada vez máis pequenos e máis escasos nos mares sobreexplotados polos grandes arrastreiros aos que ningún organismo internacional foi capaz de frear. Non é fácil producir carne a partir do gas e o petróleo. O propio Obama sobreestima as posibilidades da tecnoloxía na loita contra o cambio climático, aínda que está máis consciente que Bush dos riscos e do escaso tempo dispoñible. Podería asesorarse con Gore, que é tamén demócrata e deixou de ser candidato, porque coñece ben o ritmo acelerado en que se incrementa o arrequecemento. O seu próximo rival político aínda que non aspirante, Bill Clinton, experto en leis extraterritoriales como a Helms-Burton e a Torricelli, pode asesoralo nun tema como o bloqueo, que prometeu erradicar e nunca cumpriu.

Como se expresou no seu discurso de Miami o que sen dúbida é, desde o punto de vista social e humano, o máis avanzado candidato á postulación presidencial en Estados Unidos? "Durante 200 anos" -dixo- "Estados Unidos deixou en claro que non imos soportar a intervención no noso hemisferio, con todo debemos ver que hai unha intervención importante, o fame, a enfermidade, a desesperación. Desde Haití ata Perú podemos facer algo mellor as cousas e debemos facelo, non podemos aceptar a globalización dos estómagos baleiros¼ " ¡Magnífica definición da globalización imperialista: a dos estómagos baleiros! Debemos agradecerllo; pero fai 200 anos Bolívar loitou pola unidade de América Latina e fai máis de 100 anos Martí deu a súa vida combatendo contra a anexión de Cuba a Estados Unidos. Onde están as diferenzas entre o que proclamou Monroe e o que dous séculos despois proclama e reivindica Obama no seu discurso?

"Teremos un enviado especial da Casa Branca, como o fixo Bill Clinton" ? expresou case ao concluír? "¼ imos ampliar o Corpo de Paz e ímoslles a pedir a máis novas que fagan que os nosos vínculos coas xentes fáganse máis fortes e quizais máis importantes. Podemos forxar o futuro, e non deixar que o futuro fórxenos a nós." É unha bela frase, porque admite a idea, ou polo menos o temor, de que a historia fai aos personaxes e non ao revés.

Os Estados Unidos de hoxe non teñen nada que ver coa declaración de principios de Filadelfia formulada polas 13 colonias que se rebelaron contra o colonialismo inglés. Hoxe constitúen un xigantesco imperio, que non pasaba naquel momento pola mente dos seus fundadores. Nada cambiou con todo para os indios e os escravos. Os primeiros foron exterminados a medida que a nación estendíase; os segundos continuaron sendo obxecto de poxas nos mercados ?homes, mulleres e nenos? durante case un século, a pesar de que "todos os homes nacen libres e iguais", como afirma a declaración. As condicións obxectivas no planeta favoreceron o desenvolvemento dese sistema.

Obama no seu discurso atribúe á Revolución Cubana un carácter antidemocrático e carente de respecto á liberdade e os dereitos humanos. É exactamente o argumento que, case sen excepción, utilizaron as administracións de Estados Unidos para xustificar os seus crimes contra a nosa patria. O bloqueo mesmo, por si só, é genocida. Non desexo que os nenos norteamericanos edúquense nesa bochornosa ética.

A revolución armada no noso país non sería talvez necesaria sen a intervención militar, a Emenda Platt e o coloniaje económico que esta trouxo á illa.

A Revolución foi produto do dominio imperial. Non se nos pode acusar de habela imposto. Os cambios verdadeiros puideron e deberon orixinarse en Estados Unidos. Os seus propios obreiros, fai máis dun século, lanzaron a demanda das oito horas, filla da produtividade do traballo.

O primeiro que os líderes da Revolución Cubana aprendemos de Martí foi crer e actuar en nome dunha organización fundada para levar a cabo unha revolución. Sempre dispuxemos de facultades previas e, unha vez institucionalizada, fomos elixidos coa participación de máis do 90 por cento dos electores, como é xa costume en Cuba, e non a ridícula participación que moitas veces, como en Estados Unidos, non chega ao 50 por cento dos electores. Ningún outro país pequeno e bloqueado como o noso sería capaz de resistir tanto tempo, a base de ambición, vaidade, engano ou abusos de autoridade, un poder como o do seu veciño. Afirmalo constitúe un insulto á intelixencia do noso heroico pobo.

Non cuestiono a aguda intelixencia de Obama, a súa capacidade polémica e o seu espírito de traballo. Domina as técnicas de comunicación e está por encima dos seus rivais na competencia electoral. Observo con simpatía á súa esposa e as súas nenas, que o acompañan e animan todos os martes; é sen dúbida un cadro humano agradable. No entanto, véxome obrigado a varias delicadas preguntas, aínda que non pretendo respostas, unicamente consignalas.

1º É correcto que o Presidente de Estados Unidos ordene o asasinato de calquera persoa no mundo, sexa cal for o pretexto?

2º É ético que o Presidente de Estados Unidos ordene torturar a outros seres humanos?

3º É o terrorismo de estado un instrumento que debe utilizar un país tan poderoso como Estados Unidos para que exista a paz no planeta?

4º É boa e honorable unha Lei de Axuste que se aplica como castigo a un só país, Cuba, para desestabilizalo, aínda que custe a vida a nenos e nais inocentes? Se é boa, por que non se aplica o dereito automático de residencia aos haitianos, dominicanos e demais países do Caribe, e faise o mesmo cos mexicanos, centroamericanos e suramericanos, que morren como moscas no muro da fronteira mexicana ou en augas do Atlántico e o Pacífico?

5º Pode Estados Unidos prescindir dos inmigrantes, que cultivan vexetais, froitas, améndoas e outras exquisiteces para os norteamericanos? Quen varrería as súas rúas, prestaría servizos domésticos e realizarían os peores e menos remunerados traballos?

6º Son xustas as redadas de indocumentados que afectan ata a nenos nacidos en Estados Unidos?

7º É moral e xustificable o roubo de cerebros e a continua extracción das mellores intelixencias científicas e intelectuais dos países pobres?

8º Vostede afirma, como recordei ao comezo desta reflexión, que o seu país advertiu fai tempo ás potencias europeas que non admitiría intervencións no hemisferio, e á vez reitera a demanda dese dereito, reclamando ao mesmo tempo o de intervir en calquera parte do mundo co apoio de centos de bases militares, forzas navais, aéreas e espaciais distribuídas no planeta. Pregúntolle, é esa a forma en que Estados Unidos expresa o seu respecto pola liberdade, a democracia e os dereitos humanos?

9º É xusto atacar sorpresiva e preventivamente sesenta ou máis escuros recunchos do mundo, como os chama Bush, sexa cal for o pretexto?

10º É honorable e cordo investir millóns de millóns de dólares no complexo militar industrial para producir armas que poden liquidar varias veces a vida na Terra?

Vostede debese coñecer, antes de xulgar ao noso país, que Cuba, cos seus programas de educación, saúde, deportes, cultura e ciencias, aplicados non só no seu propio territorio senón tamén noutros países pobres do mundo, e o sangue derramado en solidariedade con outros pobos, a pesar do bloqueo económico e financeiro e as agresións do seu poderoso país, constitúe unha proba de que pode facerse moito con moi pouco. Nin á nosa mellor aliada, a URSS, foille permitido trazar o noso destino.

Para cooperar con outros países, Estados Unidos só pode enviar profesionais vinculados á disciplina militar. Non pode facelo doutra forma, porque carece de persoal en número suficiente disposto a sacrificarse por outros e ofrecer apoio significativo a un país con dificultades, aínda que en Cuba coñecemos e cooperaron connosco excelentes médicos norteamericanos. Eles non teñen a culpa porque a sociedade non os educa masivamente nese espírito.

A cooperación do noso país nunca a subordinamos a requisitos ideolóxicos. Ofrecémoslla a Estados Unidos cando o Katrina golpeou duramente a cidade de Nova Orleans. A nosa brigada médica internacionalista leva o nome glorioso de Henry Reeve, un mozo nacido nese país que loitou e morreu pola soberanía de Cuba na primeira guerra pola nosa independencia.

A nosa Revolución pode convocar a decenas de miles de médicos e técnicos da saúde. Pode convocar de forma igualmente masiva a mestres e cidadáns dispostos a marchar a calquera recuncho do mundo, para calquera nobre propósito. Non para usurpar dereitos nin conquistar materias primas.

Na boa vontade e disposición das persoas hai infinitos recursos que non se gardan nin caben nas bóvedas dun banco. Non emanan da política cínica dun imperio.

Fidel Castro Ruz

Maio 25 de 2008

_______________

Enlace co artigo orixinal no "Granma Internacional"
__________