America Latina

America Latina

XOSÉ MARÍA DOBARRO PAZ
21.09.2008

Desde ben cativo sempre sentín a chamada do mar. De neno soñaba con ir a América. Concretamente a Cuba, a La Habana, onde botara ducias de anos enrolado en barcos pesqueiros meu avó mugardés Santiago Paz Gelpi, arrendatario da casa do barrio do “muelle” de Ferrol na que nacíon.

A vida quixo que as primeiras veces que pisei terra americana fose no norte, nesa yankilandia que, pretendendo dominar o mundo, ten un aspirante a presidente que non sabe nin onde situar España nun mapa. Xa non digamos Jalisia, que din -e con toda razón- os da zona onde ultimamente habito. Mister John McCain non sabe nin do presidente do Estado Español.

Pensa que debe ser un Evo Morales calquera a quen lle amargar a vida e os, para min, interesantes proxectos que leva intentando botar adiante. ¡Jodido, mi hermano! Xa non falemos do presidente ecuatoriano Correa.

Pasado un tempo, cando puiden pisar terras latinoamericanas, non foi a amada Cuba o primeiro lugar. Esa circunstancia supuxo o meu namoro de Montevideo e do Uruguay todo. Para sempre.

Logo aterrei no aeroporto José Martí, o daquela Habana soñada. E alí volvín sempre que fun quen de facelo.

Nas mellores e peores circunstancias. Económicas e climáticas. Iso é tan outra cousa do que os nosos mandatarios non souberon facer. Posiblemente non o entenderán xamais. Traballei naquela soñada Habana -de jratís, sen cobrar, que dicimos no meu pueblo, ou cidade sexquicentenaria- e vivín feliz. Sempre que fun -veces abondas, case de máis- usei clase turista. Naturalmente pobre.

Nas miñas estancias só sentín pequenas incidencias ciclónicas. Afortunadamente. Ike -nome que, aló polos cincuenta, andaba polo cume dos edificios madrileños para saudar a presencia do daquela presidente de USA, Eisenhower, que viña recoñecer o goberno fascistoide de Franco- causou grandes estragos na inxustamente maltratada Cuba. Por ese capitalismo imperial apadriñado polos do norte que xa se ve a onde nos queren levar. Todo privatizado. Ata que hai calquera problema e pedimos papas. Aló por Haití e pola imperial Tejas morreron uns cantos. Na machacada Cuba só catro ou cinco imprudentes. ¡Viva o capitalismo! Que nos favorece a todos. A uns, que non é o caso, moito máis que a outros. Moito máis.

E non só esa Cuba pobre a que está a padecer ciclóns e perdas. Tamén están Bolivia ou Ecuador. Uns, os de arriba, queren controlar todo e en todas partes. Outros, algúns dos de abaixo, decidiron andar ó seu xeito. E teñen razón. Mais hai que ir a por eles. "O chalete da serra quen o mantén" E a serra é a morena. Of course.
______________________