Non hai rescate para os máis golpeados

Por Amy Goodman 19.03.2009

A utilización de diñeiro do rescate financeiro -diñeiro achegado polos contribuíntes- para o pago de curmás de AIG provocou, con razón, unha virulenta reacción masiva contra a aseguradora e contra Wall Street. Pero tamén contra o Presidente Barack Obama e os seus asesores económicos -o Secretario do Tesouro Timothy Geithner e Larry Summers-. Co rescate financeiro, os cidadáns estadounidenses pasaron a ser propietarios do 80 por cento de AIG. A indignación fíxose notar tanto no Partido Demócrata como no Republicano. O Senador republicano por Iowa Charles Grassley dixo sobre os executivos de AIG: "O primeiro que me faría sentir un pouco mellor con eles é que seguisen o modelo xaponés, fixesen unha profunda reverencia ante o pobo estadounidense, desculpásense e logo optasen por unha destas dúas alternativas: renunciar ou suicidarse". O Fiscal Xeral de Nova York Andrew Cuomo acaba de difundir detalles do pago de curmás que deixan en evidencia a absurda afirmación de AIG de que se trata de "curmás de retención" dirixidas a conservar a empregados crave: once dos executivos que recibiron primas dun millón de dólares xa non traballan para AIG.

Estes millonarios de AIG terían que devolver estas fortunas que non gañaron co seu traballo, e de feito cabe a posibilidade de que o Congreso aprobe unha lei impositiva exclusivamente para eles, que grave as súas curmás nun 100 por cento. Pero, para quen foron os máis golpeados pola crise económica, servirá de algo toda esta indignación? Chegará algo dos centos de millóns de dólares dos diversos paquetes de estímulo económico e rescates financeiros ao cidadán común que simplemente intenta saír adiante? Ou serán acaparados polas corporacións consideradas "demasiado grandes como para ir á quebra", deixando atrás a millóns de persoas que, polo visto, son suficientemente pequenas como para deixalas crebar?

O Centro para a Inclusión Social (CSI, polas súas siglas en inglés) acaba de publicar un informe sobre a crise económica que inclúe recomendacións sobre o mellor xeito para resolvela. Vincula o factor racial coa falta de oportunidades e a proliferación das tristemente famosas hipotecas de alto risco que desencadearon a crise económica.

Maya Wiley, Directora Executiva de CSI, díxome: "Para estimular a economía temos que estimular a igualdade". A xente precisa educación, transporte, vivenda e un medio ambiente limpo, porque eses son os factores que lles permiten ter unha base sólida para responder á crise e saír adiante. Wiley advirte que a proposta de crear postos de traballo a partir de proxectos de infraestrutura de rápida implementación (proxectos coñecidos como -shovel-ready-) dirixidos a estimular a economía, favorecerá en forma desproporcionada a quen xa traballan no sector da construción, que son predominantemente homes brancos. Por iso propón que se establezan acordos de beneficios comunitarios para a creación de empregos. Sobre este tema, Wiley díxome: "É necesario contar con acordos de beneficios comunitarios para as obras de construción; debemos asegurarnos de que cando o goberno realice obras de construción garanta que as persoas de baixos ingresos, as persoas de cor e as mulleres accedan en igualdade de condicións a eses postos de traballo. E debemos asegurarnos de que o orzamento de tránsito, ou máis ben, o orzamento de transporte destínese realmente a proxectos intelixentes de tránsito que conecten á xente que necesita traballo cos lugares onde están os postos de traballo".

O grupo Unidos por unha Economía Xusta tamén pon énfase na brecha racial que existe na distribución da riqueza sinalando que un "24 por cento da poboación negra e un 21 por cento da latina viven baixo a liña de pobreza, mentres que só un 8 por cento da poboación branca atópase nesa situación. No mundo corporativo estamos presenciando os maiores rescates financeiros da historia, á vez que as remuneracións que reciben os executivos alcanzan montos inusitados. O soldo dun alto executivo é 344 veces maior que o dunha traballadora media".

Existe unha crenza xeneralizada de que a liberación de créditos salvará á economía e de que, polo tanto, estes xigantes bancarios necesitan centos de miles de millóns de dólares dos rescates financeiros custeados polos contribuíntes. Pero a crise comezou xustamente polos incumprimentos de pago dos créditos hipotecarios de alto risco. Unha solución que se podería intentar cando comezou a crise fose axudar aos propietarios que non podían pagar, de maneira que se salvasen da execución da súa vivenda. Maya Wiley do Centro para a Inclusión sinala: "O 35 por cento dos titulares de hipotecas de alto risco estaban en realidade en condicións de recibir préstamos a taxas preferentes. Trinta e cinco por cento. Así que imaxínense se tivésemos un sistema de financiamento no cal a xente accedese realmente aos créditos que lle correspondían. A maioría desa xente eran persoas de cor. E ata se miramos como se estendeu a industria dos préstamos de alto risco, vemos que en gran medida desenvolveuse porque estas comunidades de cor non tiñan un acceso xusto ao crédito".

Os bancos e as institucións de préstamos hipotecarios impulsaron unha estratexia agresiva para imporlles préstamos riesgosos a persoas pobres e minorías. A Asociación Nacional para o Progreso da Xente de Cor (NAACP, polas súas siglas en inglés) presentou demandas contra Wells Fargo e HSBC, acusando a estas institucións de "racismo sistemático e institucionalizado na concesión de préstamos hipotecarios".

Os bancos empaquetaron estes préstamos riesgosos en valores financeiros e vendéronos; logo, en base a eses valores, crearon instrumentos derivados que resultan imposibles de entender e moito menos valuar. AIG asegurou aos bancos de investimento contra as potenciais perdas destes instrumentos derivados complexos. O Tesouro de Estados Unidos rescatou entón aos bancos e a AIG. AIG logo utilizou decenas de miles de millóns de dólares do seu diñeiro do rescate financeiro para pagarlles a eses mesmos xigantes bancarios que xa recibiran miles de millóns de dólares en fondos de rescate: Bank of America e Goldman Sachs. Pero, a pesar desta sangría de centos de miles de millóns de dólares que se destinou a estes megabancos, resulta que agora nos din que o mercado crediticio segue paralizado. Moitos bancos europeos tamén recibiron fondos a través de similares rescates, incluído o banco suízo UBS, que ofrece contas bancarias secretas que permiten aos estadounidenses máis ricos evadir impostos. De feito iso é o que están facendo os tan golpeados contribuíntes estadounidenses: rescatando aos seus adiñeirados compatriotas evasores de impostos.

Obama rodeouse de asesores financeiros, como Summers e Geithner, que teñen vínculos moi estreitos con Wall Street. É hora de canalizar o estímulo económico cara a quen realmente o necesitan: os cidadáns que o están financiando cos seus impostos.

_____

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

Amy Goodman é presentadora de "Democracy Now!", un noticiero internacional diario dunha hora de duración que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. En 2008 foi distinguida co "Right Livelihood Award", tamén coñecido como o "Premio Nobel Alternativo", outorgado no Parlamento Sueco en decembro.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Laura Perez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________