Non nos convertamos no mal que deploramos

Por Amy Goodman
17 de setembro de 2009

O 14 de setembro de 2001, a Cámara de Representantes de Estados Unidos considerou a Resolución Conxunta 64 "Para autorizar o uso das Forzas Armadas estadounidenses contra os responsables dos recentes ataques lanzados contra Estados Unidos". A ferida do 11 de setembro estaba aberta aínda, e a sede de vinganza parecía universal. A votación da Cámara foi notable, comparada co partidismo extremo que agora é evidente no Congreso, xa que 420 deputados votaron a favor da resolución. Pero máis rechamante aínda foi o único voto en contra, emitido por Barbara Le de San Francisco. Le iniciou a súa declaración sobre a resolución dicindo: "Hoxe álzome con moito pesar no meu corazón, cunha profunda dor polos familiares e os seres queridos que morreron e resultaron feridos en Nova York, Virginia e Pennsylvania. Só os máis bobos ou os máis desapiadados non comprenderían a dor que paralizou ao pobo estadounidense e a millóns de persoas en todo o mundo. Este terrible ataque contra Estados Unidos fíxome confiar no meu compás moral, na miña conciencia e o meu Deus para orientarme". Podíase sentir a súa emoción mentres falaba ante a Cámara de Representantes. A congresista Le continuou:

"O 11 de setembro cambiou o mundo. Os nosos máis profundos medos atorméntannos agora. Con todo, estou convencida de que a acción militar non evitará outros atentados de terrorismo internacional contra Estados Unidos. Este é un tema moi complexo e complicado. Sei que esta resolución para o uso de forza será aprobada a pesar de que todos sabemos que o Presidente pode declarar unha guerra ata sen esta resolución. Con todo, por máis difícil que pareza esta votación, algúns de nós debemos exhortar a exercer a moderación. O noso país está de loito. Algúns debemos dicir -retrocedamos un momento, fagamos unha pausa por tan só un minuto e pensemos ben nas repercusións das nosas accións hoxe, para que isto non se salga de control-".

O Senado tamén aprobou a resolución nunha votación unánime de 98 votos, e enviouna ao entón Presidente George W. Bush. O que Bush fixo con esta autorización, e coa autorización de ir a guerra con Iraq un ano máis tarde, podería dicirse que se converteu na maior catástrofe de política exterior na historia de Estados Unidos. A cuestión que se presenta agora é que fará o Presidente Barack Obama con Afganistán.

O 7 de outubro ingresaremos no noveno ano da ocupación estadounidense de Afganistán, a mesma cantidade de anos que a suma da participación de Estados Unidos na Primeira Guerra Mundial, a Segunda Guerra Mundial e a Guerra de Corea xuntas. Obama centrou a súa campaña na súa oposición á guerra de Iraq, pero ao mesmo tempo prometeu enviar máis soldados a Afganistán. O primeiro venres da súa presidencia, as forzas armadas do Comandante en Xefe Obama lanzaron tres mísiles Hellfire desde un avión non tripulado en Paquistán, deixando un saldo de 22 mortos, na súa maioría civís, entre eles mulleres e nenos. Obama aumentou o número de soldados estadounidenses en Afganistán en máis de 20.000, levando a cifra total a 61.000. Isto sen contar aos contratistas privados en Afganistán, que agora superan o número de soldados. E está previsto que o novo comandante das Forzas Armadas de Estados Unidos en Afganistán, o xeneral Stanley McChrystal, solicite aínda máis soldados.

Agosto de 2009 foi o mes en que se rexistraron máis mortes de soldados estadounidenses en Afganistán ata o momento, alcanzando 51 baixas, e 2009 é por lonxe o ano en que se rexistraron máis mortes, con 200 soldados estadounidenses mortos ata o momento. Estas estatísticas non inclúen a cantidade de soldados que se suicidaron logo de regresar ao país, nin os que resultaron feridos, e definitivamente non inclúe o número de afgáns mortos. Segundo información recente, os ataques tamén son cada vez máis sofisticados. Entón non debería sorprendernos que cada vez haxa máis comparacións entre Afganistán e Vietnam.

Cando o New York Estafes preguntoulle ao Presidente Obama acerca desta comparación, Obama respondeu: "É preciso aprender as leccións da historia. Doutra banda, cada momento histórico é diferente. Non nos bañamos dúas veces no mesmo río. E Afganistán non é Vietnam ... Os perigos de ir máis aló das nosas posibilidades e non ter metas claras e non ter un forte apoio do pobo estadounidense, eses son os temas nos que penso todo o tempo".

Segundo unha recente enquisa de CNN/Opinion Research, o 57 por cento das persoas consultadas oponse á guerra de Estados Unidos en Afganistán, o nivel máis alto de oposición desde que comezou a guerra en 2001. Entre os enquisados, o 75 por cento dos demócratas opúxose á guerra, o que podería explicar as recentes declaracións de importantes congresistas demócratas contra o envío de máis soldados a Afganistán. A Presidenta da Cámara de Representantes, Nancy Pelosi, dixo o xoves pasado: "Non creo que haxa moito apoio ao envío de máis soldados a Afganistán nin no país nin no Congreso", e sumou así a súa voz ás do senador demócrata de Wisconsin, Russ Feingold, e ao senador demócrata de Michigan e presidente do Comité de Servizos Armados do Senado, Carl Levin.

O presidente Obama dixo no seu discurso sobre o sistema de asistencia de saúde ante a sesión conxunta do Congreso: "O plan que propoño custará ao redor de 900.000 millóns de dólares ao longo de 10 anos, menos do que gastamos nas guerras de Iraq e Afganistán".

O Presidente Lyndon Johnson propiciou a escalada da guerra de Vietnam e finalmente decidiu non postularse á reelección. Pero tamén aprobou o plan de saúde Medicare, o ponderado programa universal de seguro de saúde de pagador único para persoas da terceira idade. A congresista Barbara Le comparou en forma profética a invasión de Afganistán coa guerra de Vietnam no seu discurso de 2001 e pechou a súa intervención citando ao Reverendo Nathan Baxter, deán da Catedral Nacional: "Ao actuar, non nos convertamos no mal que deploramos".

Publicado: en Democracy Now! "Non nos convertamos no mal que deploramos" --
Columna de Amy Goodman 18 de setembro de 2009 18:40

Pódese escoitar o artigo en español: Clicando aquí

_________________________

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.



Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________