Impor silencio a berros: O linchamento de Willy Toledo

Por Santiago Alba, Belén Gopegui, Pascual Serrano e Carlos Fernández Liria/ Rebelión

04.03.2010

O pasado luns, o coñecido actor español Willy Toledo declarou publicamente o seu desasosego pola morte do preso cubano Orlando Zapata e censurou ao goberno cubano por non saber salvar unha vida que, privada de liberdade, estaba baixo a súa responsabilidade. Pero Willy Toledo tivo tamén o atrevemento de referirse ao falecido como a "un delincuente común" e a algúns dos así chamados "disidentes" como a "terroristas", reproducindo a información das autoridades de Cuba, e inmediatamente os mesmos medios, os mesmos políticos e os mesmos intelectuais que aceptan con naturalidade as versións oficiais do goberno israelí, colombiano ou afgán lanzáronse, henchidos de indignación, a romperlle figuradamente os ósos á vez que autoproclamaban a súa limpeza de sangue democrático. El País e El Mundo, por exemplo, dedicaron nos tres últimos días máis referencias a estas "imperdoables" declaracións que ás vítimas civís de Afganistán ou aos orfos de Haití, por non falar da bloguera iraquí Hiba Ao-Shamari, detida, torturada e desaparecida durante un mes e agora sometida a xuízo en Bagdad por "desprestixiar a imaxe da nación" sen que ningún dos ofendidos polo "réxime de Castro" levante a súa voz ou aireado as súas tripas. Contra Willy Toledo desatouse unha unanimidade oceánica, un tsunami de pulgares boca abaixo e moralizantes azoutes perdonavidas. O mesmo día en que Otegi era condenado a dous anos de cárcere por "exaltación do terrorismo" (ou, o que é o mesmo, por dicir unha frase), Elvira Lindo chuspía a Willy Toledo as vantaxes da nosa democracia, que permite falar ata a un tipo como el, e Rosa Montero, co mesmo amorne moral co que saudou en 2006 os mísiles arroxados sobre o Líbano, desprezaba a Willy Toledo cualificándoo de "gentuza castrista". Como dun apestado, os 9.000 actores, bailaríns, directores de escena e dobladores de España representados por Alicerce Bardem desmarcáronse da súa audacia declarativa e deixárono caer só no abismo. Decenas de portadas, columnas e faladoiros hanse rasgado as vestiduras contra a "abxección moral" do actor.

É nas cuestións pequenas onde se revela o estado de saúde dunha democracia. Non é moi grave que cale a boca a un actor, mutilando e criminalizando as súas declaracións, nun país onde se ameazan as pensións, perséguese aos inmigrantes, segue habendo torturas, péchanse periódicos, poñen-se atrancos á recuperación da memoria histórica, protéxese a criminais de guerra e mándanse soldados a invadir e matar civís noutras terras. Algunhas das voces deste coro marcial -no que cada un gritou libremente o mesmo que todos os demais- reflicten a calidade ética dun medio xornalístico e cultural no que o desprezo pola verdade é inseparable da idea de que a democracia consiste en impor a berros silencio aos demais e da seguridade de que o intimidado non poderá responderlles. As outras voces do coro únense á cantilena un pouco por interese e un pouco por medo, a propósito de que, mentres o mundo vire na mesma dirección que van eles, é mellor non preguntarse quen manexa o volante nin a cantos esmagan as rodas. En España hai tres ou catro temas que non poden discutirse en público e Willy Toledo atreveuse a rozar un deles. Se os filtros mecánicos fallan -como neste caso- e máis persoas das que caben nun pano escoitan o que non se debe dicir, entón intervén o Santo Oficio para acosar, desprestixiar e ameazar ao infractor. A Willy Toledo déronlle un berro para que non se atreva a falar de novo.

Un xornal dixital dicía que Willy Toledo se quedou só, o deixaran, "máis só que a unha". Non é verdade. Se aínda non sabe que non o está, sirvan estas liñas de apoio e solidariedade para recordarllo.

Fonte: pascualserrano.net
______________________