Amosando publicacións coa etiqueta Pascual Serrano. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Pascual Serrano. Amosar todas as publicacións

martes, decembro 08, 2015

O chavismo perde, que pasará agora en Venezuela?, ... Por Pascual Serrano


Por Pascual Serrano [*]
08.12.2015


A dereita convéncenos de que a esquerda é democrática pero só cando non goberna. | O chavismo perde, que pasará agora en Venezuela?


Por fin non houbo fraude en Venezuela. A fraude electoral produciuse nas eleccións dos últimos 16 anos cando gañaba o chavismo. Estas son as primeiras eleccións que gaña a dereita e, xa que logo, sen fraude. É a diferenza entre democracia e ditadura. Cando gaña a dereita é democracia e si non, é ditadura. A dereita que gañou é a mesma que até agora non recoñecía as anteriores vitorias do movemento bolivariano. Por iso até este domingo os grandes medios e portavoces neoliberais -venezolanos, españois e do resto do mundo- denunciaban que ía haber unha fraude. Gañaron, xa non fan falta novos recontos e xa non botan de menos aos observadores internacionais.

Déronse conta de que agora recoñecerán que Venezuela non era unha ditadura? É porque a dereita convéncenos de que a esquerda é democrática pero só cando non goberna. Si por algunha excepcional razón a esquerda gaña unhas eleccións (Segunda República Española, Allende en Chile, Chávez en Venezuela...), inmediatamente o país convértese en ditadura, e só a chegada dun goberno de dereitas, polas urnas ou polas armas -a vía é un detalle insignificante-, garante a volta á democracia.

Segundo PP, Cidadáns e PSOE en Venezuela gañou a liberdade. Até agora non gañaba a liberdade porque non gañaba a dereita.

Aínda que o que cambia é a maioría parlamentaria e non o presidente, os nosos medios e políticos de dereita xa non falarán tanto do presidente de Venezuela. Deixaremos de oír o nome de Maduro. Como sucede co nome do presidente de Portugal ou o de México. Quen os coñece? Alí todo vai ben, e si algo non vai ben a culpa non é do presidente.

A partir de agora, as manifestacións da oposición (agora chavista) xa non serán noticia, si morre ou é encarcerado algún opositor (agora chavista) non sairá nos xornais. Seica ven noticias de manifestacións ou opositores mortos en Colombia?

Si algún chavista golpea unha cacerola en protesta contra a maioría parlamentaria de dereitas será terrorista, non un loitador pola democracia e a liberdade. Iso era até agora.

Os novos deputados maioritarios poderán cantar rancheiras e ver paxarariños sen que nos riamos deles.

Os venezolanos que viven en Estados Unidos a partir de agora deixan de ser exiliados en Estados Unidos para ser residentes.

Até hoxe eran os roxos os que debían irse a Venezuela porque tanto lles gustaba Chávez e Maduro. Seguro que agora serán todos os españois de dereitas os que empezarán a irse a Venezuela.

As cifras de delincuencia e asasinatos volverán ser como antes do chavismo, é dicir, as mesmas, pero xa non sairán na prensa española.

Agora xa non haberá colas nos supermercados. Todo grazas a que os produtos deixarán de estar subvencionados polo goberno e quen non teña diñeiro non poderá compralos, non fará falta que gaste o seu tempo facendo colas.

En conclusión, circulen e vaian esquecéndose de Venezuela que alí xa deixará de haber problemas: nin mobilizacións, nin delincuencia, nin inflación. De momento non haberá corresponsais de prensa para contalo. Gobernan os bos.

Pascual Serrano | @pascual_serrano | 07.12.2015 - 19:48h |
Fonte: http://pascualserrano.net/ | http://www.eldiario.es/.


[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964), xornalista e escritor, ensaísta, analista de medios e os seus grupos empresariais. Escribiu numerosos libros moi críticos cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Foi cofundador do xornal dixital Rebelion.org, xornal senlleiro da media alternativa, coñecido e consultado millóns de veces en todo o mundo. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional. O seu último libro é A prensa morreu: viva a prensa! (La prensa ha muerto: Viva la Prensa!  - Editorial Península. Barcelona).

http://www.pascualserrano.net

Contas do xornalista en facebook e twitter.

Buscando a Pascual Serrano no buscador libre DuckDuckGo.

Copyleft: Pascual Serrano permítese a reprodución de todos os textos aloxados na súa páxina citando autor e fonte.

---
Foto postada por Ártabra 21: Felipe González en venezuela apoiando á contrarevolución (9 de Xuño de 2015).
_________________

luns, marzo 30, 2015

Podemos, Cidadáns e o pastoreo dos medios, ... Por Pascual Serrano


Por Pascual Serrano [*]
30.03.2015


A estas alturas xa case ninguén dubida de que a lúa de mel de Podemos cos medios chegou ao seu fin. Unha das preguntas máis recorrentes que se facían os cidadáns de esquerda era que explicación darlle ao feito de que medios con accionistas claramente de dereitas como La Sexta (Planeta) ou Intereconomía desen tanto protagonismo a Pablo Iglesias e a Podemos. Preguntado un alto directivo televisivo respondía: "é o home do momento e calquera programa que o teña dispara as súas audiencias" [1]. A iso engadíase que a primeira reacción desde o poder político era ignoralo ("Primeiro ignóranche, despois rinse de ti, logo atácanche", dicía Gandhi). Ignorarche desde o poder político inimigo si o mediático dáche protagonismo é o mellor que che pode suceder. Pero os atractivos televisivos son moi perecedoiros, xa todos e todas o sabemos. Si a imaxe vai resultando aburrida, e encima, algún poder político comeza a presionar ás televisións, a estrela pode empezar a apagarse. O seu tirón baixa, algunhas entrevistas defraudan (non se pode triunfar sempre) e a demanda televisiva cae. A iso engádese que o poder político comeza a atacar en clave pública e mediática (caso Monedero e caso Errejón). É entón cando os de Podemos entenden que tamén é bo limitar a súa presenza mediática, que de exitosa pode pasar a cansina e contraproducente.

O preocupante é que o patrimonio (sustento cidadán) adquirido por Podemos, no seu intento de que sexa o máis amplo posible, é demasiado heteroxéneo, demasiado ambiguo, sen un ideario definido. En realidade é o reflexo da propia sociedade, de aí o éxito fulgurante. Por todo iso é un apoio facilmente dirixíbel, pastoreábel, atreveríame a cualificar. Pastoreábel por quen mellor pastorean a unha cidadanía de ideoloxía indefinida (nin de dereitas nin de esquerdas) nunha sociedade da comunicación: os medios e especialmente a televisión. Bastaba buscar outra figura nova, que dese ben en pantalla, resolta e cun discurso minimamente rupturista para que seduza a unha poboación indignada cos políticos tradicionais. Ou sexa: Albert Rivera e Cidadáns. En realidade os medios estarían facendo o que mellor saben facer e que levan facendo toda a vida: substituír un cantante de moda que se apaga por outro novo, ou un presentador, ou un humorista, ou unha modelo... Si ademais se trata de cambiar un líder político posibelmente díscolo por outro máis centrado, que se axusta mellor ao ideario neoliberal dos propietarios das teles, os mercados e os bancos, a operación ponse en marcha coa precisión e eficacia dun reloxo suízo.

Seica non comprobamos sorpresivamente como os diarios tradicionais e as televisións envorcáronse co partido de Albert Rivera nas últimas semanas? O pastoreo resultou perfecto. Un sector da poboación que apoiaba a Podemos coa mesma profundidade ideolóxica coa que segue unha serie de televisión de moda ou unha marca de pantalóns, é pastoreado cara a Cidadáns polos mesmos medios que o convenceron con Podemos. E o que nos queda por ver.

A idea dos dirixentes de Podemos quizais non fose mala nin deshonesta: manterse nunha calculada ambigüidade ideolóxica, situándose só en cuestións básicas que puidesen unir a grandes sectores da poboación para lograr aglutinar en torno a eles unha masiva cantidade de votos. O problema é que a fórmula é tan sinxela e obviar que outros a poden copiar. E que cando vendes fume, o éxito non o garante o produto (o partido político co seu programa), senón o axente comercial (o medio que o anuncie). O máis preocupante é si apostando a esa carta perdemos unha oportunidade, e ao final todos terminamos perdendo a partida.

[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964), xornalista e escritor, ensaísta, analista de medios e os seus grupos empresariais. Escribiu numerosos libros moi críticos cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Foi cofundador do xornal dixital Rebelion.org, xornal senlleiro da media alternativa, coñecido e consultado millóns de veces en todo o mundo. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional. O seu último libro é A prensa morreu: viva a prensa! (La prensa ha muerto: Viva la Prensa!  - Editorial Península. Barcelona).

http://www.pascualserrano.net

Contas do xornalista en facebook e twitter.

Buscando a Pascual Serrano no buscador libre DuckDuckGo.

[1] No xornal dixital prprensa | 23 de marzo de 2015.
_____________

luns, agosto 27, 2012

"Lenin. O revolucionario que non sabía demasiado", un libro recomendado para as prazas do 15M, ... Por Pascual Serrano

Por Pascual Serrano
24.08.2012


Reseña de "Lenin. O revolucionario que non sabía demasiado". Vladímir Ilich Lenin (Edición de Constantino Bértolo)

Un libro recomendado para as prazas do 15M

Nestes momentos de convulsión capitalista están aparecendo moitos libros de pequeno formato que buscan facerse un oco na procura cidadá de interpretacións alternativas do que acontece, posto que o pensamento dominante xa mostrou ser unha fraude. Pero poucos deles fano botando a vista atrás e recuperando aos clásicos revolucionarios. Esta breve antoloxía de textos de Lenin é un destes e na súa ampla introdución, o seu compilador, Constantino Bértolo, recoñece que está pensando en todos eses cidadáns, na súa maioría novas, que tomaron as rúas e prazas españolas no que se veu a chamar o 15M.

Propor a un movemento que non quere saber de partidos políticos, que renega de líderes e que repudia as xerarquías organizativas, un libro recompilatorio de textos e pensamentos do fundador do maior partido de masas -xunto co Partido Comunista de China-, do primeiro dirixente histórico dunha revolución obreira triunfante e quen logrou desenvolver a máis operativa e estruturada organización proletaria do mundo -os soviets- é, sen dúbida, dunha audacia impresionante por parte de Constantino Bértolo. E, na miña opinión, tan audaz como necesario e digno de agradecemento. E, ademais, aínda que non o pareza, é un signo de humildade de quen mediante palabras que non son súas intenta propor e suxerir.

Oxalá este libro circule entre as prazas indignadas españolas e o 15M madrileño de 2011 aprenda do outubro de Petrogrado de 1917.

Lenin. El revolucionario que no sabía demasiado”. Vladímir Ilich Lenin (Edición de Constantino Bértolo). La Catarata. 2012

www.pascualserrano.net


[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964) é un xornalista e ensaísta español moi crítico cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional. [Fonte: A Wikipedia]. O seu último libro é "Contra a neutralidad. Tralos pasos de John Reed, Ryzard Kapuścińsky, Edgar Snow, Rodolfo Walsh e Robert Capa" . Editorial Península. Barcelona
_______________

xoves, agosto 16, 2012

Carta a unha caixeira de Mercadona, ... Por Pascual Serrano

Por Pascual Serrano [*]
12.08.2012


Estimada traballadora da cadea de supermercados Mercadona.

Todos puidemos ver o vídeo [1] no que, ao atoparche con que numerosos dos xornaleiros do Sindicato Andaluz de Traballadoras e Traballadores intentaban expropiar diversos alimentos básicos do teu supermercado para doalos a un banco de alimentos, intentaches evitalo e recibiches o empurrón dun deles. Como resultado sentíchesche humillada e quedáchesche chorando nun recuncho. Moitos políticos, analistas e medios de comunicación saíron na túa defensa e convertéronse, sorpresivamente e por primeira vez, en defensores dos traballadores, mellor dito dunha traballadora como ti. Agora, varios días despois, probablemente sigas indignada cos que che empuxaron e síntasche arroupada e agradecida con estes defensores.

En primeiro lugar quero dicirche que é comprensible a túa reacción instintiva de oposición a quen intentaban levarse a comida no centro onde traballas, por iso é necesario recorrer á razón para non limitarnos ao instinto. Para empezar precisaremos que o teu traballo consiste en cobrar os produtos aos clientes, non custodialos nin impedir a súa sustracción nin apropiación sen pago. Cando intentaches evitalo non estabas cumprindo co teu traballo, tomaches posición nun conflito que non era o teu, porque a discusión pola propiedade duns litros de aceite, outros de leite e algunha lata, entre o dono da cadea de supermercados e uns activistas que querían repartilo entre familias sen recursos para comer, era un asunto alleo ás condicións laborais do teu contrato.

Estimada traballadora, non sei si oíches falar das clases sociais ou da loita de clases. Basicamente consiste en recoñecer que nunha sociedade hai ricos e pobres, e que se atopan en conflito porque a máis riqueza para os ricos, máis pobreza para os pobres. Algo moito máis indignante si son estes pobres os que, co seu traballo, logran que os ricos amasen a súa fortuna. Co teu xesto doutro día, tomaches unha posición nesa loita, nese conflito. Cando tiveches que decidir entre os pobres que deben recorrer á caridade do banco de alimentos onde irían destinados os produtos subtraídos do supermercado onde traballas e o patrimonio da familia Roig, propietaria da cadea, cun beneficio no ano 2011 da 474 millóns de euros, ti, libremente, púxechesche á beira dos segundos. Non che quero culpar por iso, insisto en que puido ser unha reacción instintiva que che fixo esquecer que eses produtos que pasan durante corenta horas polas túas mans non son teus, son dunha familia millonaria, a túa só traballas cobrando aos clientes. Equivocáchesche á hora de defender os intereses dunha clase social, defendiches os do rico malia que ti es unha traballadora e os teus intereses son opostos aos del: para que el sexa rico ti debes cobrar menos, si ti cobrases máis el sería menos rico. Os teus intereses, aínda que algúns insistan no contrario, non son os mesmos que os do dono de Mercadona. Non es a única que confunde os intereses da súa clase cos dos ricos, basta observar cantos traballadores votaron ao Partido Popular para que aprobe unha amnistía fiscal aos ricos que defraudan a Facenda ou destine diñeiro público a bancos dirixidos por directivos que gañan centos de miles de euros e, ao mesmo tempo obrígualles a eses traballadores a que paguen máis IVA polo material escolar dos seus fillos ou os despida como empregados públicos si son interinos.

En canto aos que che defenderon e presentáronche como vítima duns ladróns de supermercado que non respectan a lei, quero que saibas que só o fixeron para utilizarche contra os da túa propia clase social, nunca eses políticos e xornalistas de Intereconomía ou da CÓPE preocupáronse por ti si quedáches sen traballo, nunca se interesaron porque unha caixiera cobre un soldo digno. É máis, a eses que lles molestou tanto o empuxón que sufriches, nunca dixeron nada cando aos traballadores que pedían que non lles despedisen coa nova reforma laboral, que os seus fillos tivesen calefacción no colexio ou que as medicinas seguisen sendo gratuitas para os nosos pensionistas os policías abríanlles a cabeza cunha porra.

Querida traballadora, o outro día choraches desconsolada despois do empuxón, sen dúbida sentícheste soa. Sentícheste soa porque estiveches defendendo as propiedades dun millonario que gaña 474 millóns ao ano, e mentres tanto ese millonario ben podería estar gozando das súas vacacións de agosto nun luxoso hotel ou nun yate mentres ti defendías o seu diñeiro. En cambio, os sindicalistas que tomaban a comida do supermercado nunca están sos porque saben cal é a súa clase social, saben de que lado están, axúdanse, e por iso foron a por comida ao supermercado que, por certo, non é teu. Na túa man está non volverche a sentir soa, non volver chorar por nada semellante. Esas persoas que che empuxaron cando che puxeches ao lado do empresario son as mesmas que volverán a por comida para ti si mañá es ti a que non tes para comer. Serán eles os que che axuden e non os xornalistas de Intereconomía. Só necesitas recoñecer aos teus, son todas esas persoas que loitan para que ninguén pase fame mentres outros se fan millonarios. Si os volves a ver no supermercado onde traballas, recorda que non son os teus inimigos, que a comida do supermercado non é túa, que quizais mañá ti non teñas traballo e a necesites, que eles a estarán collendo para ti e que o dono de Mercadona gaña 474 millóns ao ano.


www.pascualserrano.net

Fonte: http://www.pascualserrano.net/noticias/carta-a-una-cajera-de-mercadona

[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964) é un xornalista e ensaísta español moi crítico cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional. [Fonte: A Wikipedia]. O seu último libro é "Contra a neutralidad. Tralos pasos de John Reed, Ryzard Kapuścińsky, Edgar Snow, Rodolfo Walsh e Robert Capa" . Editorial Península. Barcelona

Nota de Ártabra 21.-
[1] Non poñemos o enlace do vídeo por estar publicado nos canles da polas pro-tofascistas libertaddigial e esradio. Mais pode-se ver nun desafortunado e moi contestado post da web do compañeiro Juan Torres López.

________________

domingo, febreiro 26, 2012

Quen pechou o diario español Público?, ... Por Pascual Serrano


Por Pascual Serrano [*]
26.02.2012

Finalmente o diario Público desapareceu na súa versión en papel, aínda que se mantén a dixital. Público chegou aos quioscos o 26 de setembro de 2007, editado por Mediapubli, e hoxe levaba perdidos uns 80 millóns de euros cunha débeda total actual que rolda os 21 millóns [1]. Jaime Roures, principal impulsor do rotativo, anunciou ao persoal que a empresa necesitaba uns nove millóns de euros para manter a edición impresa nas actuais condicións, polo que el e os seus socios estaban buscando inversores. Tiñan ao redor dun mes para reunir o capital, prazo que marca a lei para presentar un plan de viabilidade trala suspensión de pagos, pero as xestións levadas a cabo —tanto en España como en América Latina— non prosperaron.

Segundo a empresa, a suspensión de pagos se cadra era debido á “ intensificación da crise publicitaria, a profunda transformación que está sufrindo o sector da prensa escrita e as dificultades para acceder a novo financiamento”. Roures dixo, desde un hotel de Beverly Hills nos Angeles, que as razóns eran “a crise económica, a do papel fronte ao medio dixital e a da política de esquerdas en España[2].

Por que resultou inviable Público? O seu director, Jesús Maraña, nunha despedida repleta de lanzamentos de balóns fóra, aporta razoamentos demasiado imprecisos: “A agudísima crise económica, a publicitaria, a do papel… son factores decisivos que fixeron inviable o proxecto de ‘Público’, como tamén o son os propios erros desde a dirección do diario ou desde a empresa editora[3]. Até o último momento a dirección do xornal alardeaba de vendas e lectores; e si se trata de erros da dirección e da empresa, podería o director precisarnos algo máis.

O colaborador Antonio Avendaño recoñece na súa columna de despedida [4], con metáfora sanitaria incluída, que el non entende moitas cousas:

... da morte de Público, que se fai efectiva hoxe 24 de febreiro do ano de desgraza de 2012, apenas sabemos nada. Por non saber, nin sequera sabemos si morreu ou o mataron (…). Non se sabe moi ben que pasou alí dentro nin quen eran os especialistas chamados a salvar a Público, pero si sabemos que fracasaron, aínda que non sabemos o por que se produciu ese fracaso: si por falta de fe, por falta de pericia ou, simplemente, porque non houbo forma humana de amorear esas poucas pero cruciais bolsas de sangue que había que dar vía transfusión con urxencia ao enfermo, aínda que tamén é verdade que o sangue que gastaba o puñetero é dun tipo moi pouco usual e moi difícil de atopar nos bancos (de plasma sanguíneo).

Morrémos sós ou nos matan? Dalgún modo, todos os que morren antes de tempo morren porque os matan. Público morreu antes de tempo. E si é así, quen o matou? É certo que tamén se pode morrer de morte natural antes de tempo, pero cando se producen tales mortes todos temos a impresión de que non foron mortes naturais en sentido estrito. Con Público pásanos algo diso: morre tan novo que nos cruza velozmente pola cabeza o mesmo pensamento que cando morre unha rapariga no esplendor da súa mocidade: por que diaños vivirán tantos anos algúns que non o merecen e tan poucos anos estoutros que nos facían a vida tan interesante”.

O meu admirado Isaac Rosa tampouco aporta moitas claves do sucedido, en parte polo seu estado de ánimo: “Outro día, si queren, discutimos sobre que hai que facer (e que non hai que facer) para ter un medio crítico, e que leccións hai que aprender de Público. Hoxe, como comprenderán, non teño humor para iso”. Aínda que si insinúa que Público estivo funcionando grazas á heroicidade dos seus traballadores: “Nin a independencia, nin a voz crítica, nin a liberdade nin a valentía xorden espontaneamente por fundar unha cabeceira, nin aparecen da nada porque así o queira a empresa ou porque figuren nunha declaración de principios. Hai que pelexalos día a día, deixándose horas, esforzo, nervios e non pouca saúde, atrevéndose a mirar onde outros non miran e a preguntar onde outros asenten; hai que dar a cara como a deron todos estes traballadores ata o último día (…)”. Pero Rosa tamén insinúa soidade por parte deles: “Xa sei que hoxe é día de lamentar o dano á pluralidade informativa, a perda dunha voz crítica, a orfandade de tantos lectores ou o oco que queda no lado esquerdo do kiosco cando máis falta fai telo cuberto, en tempos de ofensiva reaccionaria. Pero permitiranme que non gaste a miña última columna en repetir tópicos, pois ningún deles salvou o xornal, nin tampouco foron eses lugares comúns e afectados os que fixeron posible que o diario estivese na rúa catro anos e medio”. [5]

Para rematar, os traballadores no seu comunicado falan de “mala xestión da empresa”, sen afondar máis no asunto.

Segundo os últimos datos da OJD, o xornal tiña un promedio de tirada de 129.679 exemplares, e 87.983 de difusión [6]. Si un consulta o listado de diarios de información xeral auditado pola OJD, descobre que, de case un centenar, Público atopábase o sétimo en tirada e oitavo en difusión. É verdade que os rexionais pódense permitir menos tirada porque conlevan menos custo en distribución e en elaboración, pero é indiscutible que a colleita de lectores de Público non era mala. É evidente xa que logo que os datos de vendas e lectores non xustifican por si sós a inviabilidade do proxecto.

Pero creo que a esquerda debería reflexionar sobre o sucedido con Público e aprender algo da experiencia. O primeiro a destacar é que, aínda que se presentaba como unha proposta informativa de esquerdas, os seus propulsores, ou mellor devandito o seu propulsor, era un empresario adiñeirado que asumía economicamente a iniciativa, Jaume Roures. Un financiador que intentou xogar simultaneamente a dúas cartas: seducir á cidadanía máis radical presentando sen ambaxes un xornal de esquerdas e prestar un leal servizo a un sector do entón gobernante partido socialista, excesivamente dependente do grupo PRISA. Os primeiros servían como caladoiro de lectores nun panorama orfo de medios que se situasen na esquerda nacional e internacional, e os segundos para conseguir unhas boas relacións cun poder político que lle garantisen acceso a adxudicacións a súa produtora (RTVE), licenzas de emisión, acceso a diferentes servizos lucrativos (fútbol), etc... O plan parecía estratexicamente acertado pero incluía unha grave contradición: unirse aos rebeldes por unha banda e aceptar as regras de xogo por outro. É dicir, como se diría en castelán antigo, querían estar en misa e repicando.

Como resultado deste dobre xogo aparecían cousas curiosas que resultaban imperdoables para os lectores da esquerda (a de verdade, non a que gobernou en nome dos mercados). Non se comprendía que se lle concedese o artigo estrela de opinión ao embaixador israelí, que se unise ao final ao discurso de hostilidade contra os gobernos progresistas latinoamericanos, que tivese tres directores en tres anos e un terminase na nómina do goberno socialista, que incorporase analistas oportunistas do País (Ernesto Ekaizer) ou que a presenza de líderes do PSOE fose constante. Agora leo algún twitter de xornalistas de Público queixándose “as interferencias constantes de Roures no traballo da redacción”. Doutra banda, a pata de “apoio político” crebóuselle cando o PSOE perde as eleccións xerais e o sector do partido máis próximo a Público perde o congreso. O resultado é que quixeron xogar a dúas bandas e quedáronse en terra de ninguén.

Ademais, no seu deseño e forma Público xogou a ese xornalismo moderno de urxencia e brevidade, é dicir, foise a xogar a un terreo que non é o do xornalismo escrito, senón que é o de internet e perdeu, sen que a súa boa selección de DVD's e libros de agasallo puideran evitalo. As películas e os libros serven para vender ese día -aumentar a tirada e poder contratar a correspondente publicidade- pero non che garante fidelidade diaria que é o que necesita un xornal.

Para rematar, cando os directivos e accionistas de Público vían que se achegaban ao abismo pediron axuda aos lectores, apelaron ao noso compromiso cun medio de esquerdas. Era lóxico que así o fixesen, pero para pedir axuda aos “camaradas” hai que poñer as cartas sobre a mesa: compartir a contabilidade, facer públicos os soldos e honorarios de todos os que traballan, ofrecer canles de participación para a selección dos contidos, firmas e soldos; e probablemente cambiar o modelo de accionariado. En Italia, Il Manifesto tamén declarou recentemente suspensión de pagos, pero eles levan anos explicando a súa política salarial e expoñendo aos lectores a súa contabilidade.

Pero sería inxusto, desde a esquerda, limitarnos a criticar a Roures e ao resto de accionistas do seu proxecto. Antes de Público, con todos os seus erros e contradicións, estabamos peor, a súa aparición tampouco obstaculizaba ningún outro plan mediático máis radical. Basta observar como molestaba á dereita mediática montaraz, a fauna de “intereconomía” non deixaba de embestir contra eles e se xactaron dun modo miserable da súa pechadura [7]. Tamén toca facer algunha autocrítica dos lectores e audiencias de esquerda. A maioría segue esperando o “mirlo branco” millonario ou empresario: Roures con Público, Teodulfo Lagunero coa La Voz de La Calle. Un medio de esquerdas cun contido valioso e verdadeiramente alternativo só pode existir si hai unha audiencia que o apoia e o promove, en realidade é o mesmo que sucede cun sindicato ou un partido político, ninguén vai facer o traballo que só a colectividade pode facer. Non podemos poñer a esperanza mediática da esquerda en mans dun empresario que lle pilla a pechadura do seu xornal nun hotel de Beverly Hills con motivo dos Óscar.

E así chegamos ao terreo da economía. A esquerda non pode estar pedindo información gratis, reportaxes gratis e xornalismo gratis e logo queixarse con tristeza cando ve como as iniciativas terminan arruinadas. Ou pagamos nós ou pagan os poderes públicos. A dereita non ten ese dilema porque conta con grupos económicos dispostos a poñer -e perder- o diñeiro que faga falta: como accionistas, como anunciantes, como patrocinadores. Por iso Libertad Digital gaña diñeiro aínda que teña menos lectores que moitos medios dixitais alternativos de esquerda, ou La Gaceta non pecha aínda que a súa cifra de difusión sexa a metade que Público (segundo a OJD 45.835 respecto de 87.983 de Público). Xóganse a defensa ideolóxica do mantemento do seu modelo, é lóxico que estean dispostos a pagar por iso. Pola contra, a esquerda, ou logra que os gobernos colaboren como o fan con outros servizos públicos como a sanidade ou a educación, ou o pagamos entre todos para que se manteñan. Si observamos o panorama de medios de prensa verdadeiramente de esquerda que hai no mundo, ningún mantense grazas a un millonario. Detrás hai lectores que se creen o proxecto e págano: Le Monde Diplomatique, Il Manifesto, El Viejo Topo, Diagonal. Ou organizacións que asumen as perdas, no caso de Mundo Obrero co Partido Comunista. Poden ter algúns textos gratuítos en internet pero ningún se atopa integramente na rede. É curioso, El País, ABC ou La Gaceta si están enteiros en internet. Seica alguén cre que eles están máis preocupados pola “socialización da información”. Non será que eles teñen xa ao Corte Inglés, Repsol, BBVA ou Telefónica para sobrevivir e non necesitan lectores que paguen?

Detrás de proxectos alternativos escritos que funcionan como The Nation en Estados Unidos ou New Left Review no Reino Unido hai uns lectores convencidos da necesidade de mantelos e financialos. Il Manifesto periodicamente vese obrigado a sacar un exemplar por cincuenta euros para tapar os seus frecuentes buracos económicos, A Xornada de México logrou fondos poxando cadros e The Nation conta con 30.000 socios solidarios que pagan por encima do prezo da subscrición. Nós, en cambio, queremos que estea gratis en internet e compralo os domingos cando nos regalen un DVD.

Logo están os gobernos progresistas latinoamericanos, que, con razón, quéixanse da “ditadura mediática” que domina a información mundial e que tanto lles vapulea, manipula e terxiversa. Moitos deses gobernos, con gran acerto, desenvolveron os seus medios públicos, aprobado lexislacións destinadas a avanzar na democratización da comunicación concedendo licenzas aos movementos sociais, estableceron límites á concentración de medios nos seus países. Pero a información xa non ten fronteiras, deben ter a audacia e a visión para pensar fóra do seu país. Si os seus recursos naturais son xestionados polas empresas españolas, moitos dos seus servizos públicos tamén son prestados por estas empresas e ata parte dos seus medios de comunicación están en poder de multinacionais españolas, por que non se suscitan eses gobernos a necesidade de dedicar parte do seu esforzo e recursos a participar nalgunha opción mediática española que rompa o monopolio da dereita? como esperan que mellore a imaxe falsa e manipulada que existe en España deses gobernos? esperan que rompamos ese cerco mediático e logremos levar a verdade deses países aos españois uns cantos xornalistas coas nosas páxinas webs?

Como conclusión só resta dicir que non é fácil enfrontar o actual panorama monolítica de medios de dereita, até non sei sequera si é posible si tampouco sabemos cambiar os gobernantes e continuamos con gobernos que se renden ante o mercado que, do mesmo xeito que fan co resto dos sectores económicos, deixan a el o control da información e o xornalismo. Pero xeracións e xeracións de homes e mulleres loitaron na historia da humanidade por cambiar situacións que parecían máis difíciles que as actuais. E algunhas veces -non moitas- o conseguiron. Por poucas que fosen débennos de bastar para apostar por seguir loitando.

Fonte: http://www.pascualserrano.net/noticias/bfquien-cerro-el-diario-espanol-publico


[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964) é un xornalista e ensaísta español moi crítico cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional. [Fonte: A Wikipedia].

O seu último libro é "Contra a neutralidade. Tras os pasos de John Reed, Ryzard Kapuścińsky, Edgar Snow, Rodolfo Walsh e Robert Capa". Península. Barcelona, 2011

Outro interesante libro de Pascual Serrano. "O xornalismo é noticia" Icaria, abril 2010

Notas do Artigo.-
3 Maraña, Jesús. “El papel de 'Público'”. Público, 24-2-2012 http://blogs.publico.es/buzondevoz/972/el-papel-de-%E2%80%98publico%E2%80%99/
4 Avendaño, Antonio. “Si muero, dejad el balcón abierto”. Público, 24-2-2012 http://blogs.publico.es/antonio-avendano/2012/02/24/si-muero-dejad-el-balcon-abierto/
5 Rosa, Isaac. “Se acabó”. Público, 24-2-2012
_____________________

luns, outubro 31, 2011

A chegada de internet ao xornalismo, ... Por Pascual Serrano

Pascual Serrano, escribe con lucidas liñas o espazo informativo protagonizado por webs, blogues e redes sociais, nun intento de analizar todo o positivo que posúen como método transformador é produción democrática de información, mais tamén todo o perigoso que resulta do seu formato e de quen detenta a súa propiedade. Desde Ártabra 21 recomendamos parase a ler esta interesante análise.


Por Pascual Serrano
31.10.2010
Hoxe a maioría dos mozos non entenden o xornalismo e a información sen internet. Eu pertenzo a unha xeración que viviu un experiencia excepcional, era un xornalista alternativo antes da aparición de internet e fun vivindo na miña propia carne e na miña forma de enfrontar o meu xornalismo comprometido o desenvolvemento da rede, as súas diferentes tecnoloxías, a súa evolución na sociedade ... Quizais por todo iso quero deixar constancia e render homenaxe nestes tempos de gloria da rede, ao xornalismo alternativo que xa existía antes da implosión de internet: boletíns escritos de moi difícil elaboración pero aínda máis difícil distribución, radios libres combatendo nos límites da capacidade de emisión das súas antenas ... Para que se fagan unha idea, naqueles tempos, cando eu tiña algunha idea ou algunha información para algún texto ou artigo iniciaba un via crucis entre as publicacións alternativas de papel para ver en cal había sitio para o meu traballo. Cando algunha a aceptaba, que non era sempre, é cando o escribía e a súa publicación supuña chegar a tres mil persoas que era a tirada media dunha desas revistas.

Agora é absolutamente diferente. En primeiro lugar non se trata de conseguir ningunha información especial ou en exclusiva, xa toda a información está na rede. Agora a orixinalidade consiste no tipo de elaboración, relación de ideas, aglutinación de informacións, conclusión argumental. Cousas así. Hoxe nada queda sen escribir por non ter onde publicalo. Contarás con máis ou menos lugares, de máis importancia ou menos, pero a publicación está asegurada. E en moitos casos o logro daqueles tres mil lectores da miña publicación en papel tamén está asegurada para a maioría dos xornalistas cun mínimo de calidade.

Pero se nos quedásemos nesta análise triunfalista sería moi superficial, a reflexión sobre internet e xornalismo debe ir máis aló. En primeiro lugar porque o obxectivo non é que unha persoa poida publicar senón algo moito máis ambicioso, en segundo lugar porque ademais de luces hai sombras que debemos identificar, en terceiro lugar porque están aparecendo elementos novos que debemos diseccionar como son as redes sociais. E, para rematar, porque debemos intentar prever os escenarios futuros.

Como creo que para analizar as situacións sempre se necesita estudar os antecedentes, tomareime a licenza de recordar os inicios da páxina web que axudei a fundar alá por 1996 e que creo foi pioneira en algo que agora xa nos parece unha obviedad cando non unha antigualla. Rebelion.org nace da sinerxía técnica de dous profesionais que tiñan unha sintonía ideolóxica, un xornalista e un informático. Naquelas datas existía máis ou menos o correo electrónico pero as páxinas webs apenas comezaban, nin os grandes medios nin as axencias tiñan páxinas web, nin existían os buscadores. Os grandes medios non tiñan páxinas webs porque non as necesitaban, non lles servían para xerar ingresos e ademais xa tiñan o control da oferta informativa. Foron as pequenas organizacións sociais as que comezaron a crear as súas páxinas webs para colgar as súas propostas, accións ou formas de contactar. Como xa sinalei, os xornalistas que nos dedicabamos á información alternativa comezabamos a acceder a algunhas informacións grazas ao correo electrónico pero seguiamos con esa dinámica de buscar un medio escrito no que colocar os nosos textos. Foi nese contexto cando o informático dille ao xornalista algo como o seguinte: "Hoxe pódese crear un xornal intangible cuxas noticias pódeas ler calquera desde calquera lugar do mundo con só ter un computador e unha liña de teléfono. Ti cres que podes conseguir polo menos dous ou tres noticias á semana para manter ese xornal actualizado?". A nosa idea era crear unha axencia de prensa, é dicir, fornecer noticias de ámbito internacional a medios locais. Algúns tiñamos experiencia en información internacional alternativa, unha información que non era fácil de lograr para os medios alternativos de entón (boletíns de papel ou radio libres de barrio). Como estabamos convencidos da necesidade de incorporar elementos da loitas globais á información local, o noso obxectivo era poder axudar a eses medios locais a conseguir esas informacións globais. Nunca pensamos que a nosa páxina puidese interesar ao cidadán medio, non se nos ocorría de que forma podía unha persoa hispanoparlante de calquera lugar do mundo coñecer a existencia de rebelion.org (recordade que non existían os buscadores, o número de internautas era pequeno e limitábase aos que se comunicaban mediante o correo electrónico). Cando nos puxemos en marcha comprobabamos cousas que entón resultaron visionarias:
Que o número de lectores aumentaba canto máis noticias colgabamos, é dicir, pedíannos máis contidos, máis frecuencia, máis regularidade.

Que asinas de gran prestixio na esquerda mundial puxéronse á nosa disposición cunha xenerosidade impresionante.

Que nos creamos un prestixio polo cal moitas organizacións utilizábannos como mediadores para porse en contacto.
A partir de entón comezaron a desenvolverse todo tipo de páxinas web dos grandes medios e axencias de prensa, a funcionar os buscadores, multiplicarse o número de internautas e, como consecuencia, aparecer máis periódicos alternativos do estilo de rebelion.org.

O espectro de medios alternativos movíase en diferentes graos do que eu chamaría democratización participativa e fiabilidade informativa. Explícome. Nun dos seus límites xorde Indymedia co máximo grao de democratización participativa posto que, polo menos nos seus inicios, calquera podía colgar un texto ou unha imaxe; pero cunha terrible inseguridade sobre a fiabilidade do seu contido: non había garantías de que ese comunicado do exército zapatista fose verdadeiro ou ese artigo de Eduardo Galeano fose de verdade escrito por el e recente. No punto oposto atopábase Rebelion.org, o modelo do noso xornal non era participativo porque consistía en que un equipo dunha decena de persoas decidía os contidos. En cambio, a súa fiabilidade era maior na medida en que o noso rigor para contrastar os contidos tamén o era.

O seguinte paso na dinámica do xornalismo alternativo en internet foi a aparición dos blogues. A tecnoloxía popularizouse tanto que calquera podía manexar as condicións técnicas para escribir os seus propios textos e editalos na súa propia páxina web. Como sempre, este novo formato tiña as súas luces e as súas sombras. O seu lado positivo é que permitía o seguimento dun determinado autor. Segundo fóra o seu prestixio profesional, a súa honestidade e a súa traxectoria o blogue sería máis seguido e con máis valor para mellorar o xornalismo alternativo. Moitos xornalistas honestos, aínda que tiñan presenza en medios tradicionais, vían moi limitada a súa capacidade de informar e, grazas ao seu blogue, lograron máis profundización e unha análise máis comprometida. Doutra banda, fronte a un proxecto informativo global e colectivo que supuñan medios como rebelion.org agora despegaba un formato ideal para a vaidade e o egocentrismo de quen se convertía na fonte única de información. A cantidade infinita de blogues supuña tamén unha marea de propostas en internet que non sempre facilitaba diferenciar os autores rigorosos e cribles dos mediocres. Con todo, nun panorama de desconfianza informativa, algúns blogueros lograron un recoñecemento e un prestixio que permitiu que fosen uns referentes en temas complexos.

Internet tamén ía desenvolvendo a ilusión dunha participación cidadá na información mediante moitas propostas: foros, comentarios nas noticias, etc ... Unha participación que, como comprobamos, achegou moi pouco ao coñecemento da realidade, ben por ser marxinal ou pola pobreza de moitas das colaboracións.

Mentres todo isto ía sucedendo, os grandes medios seguían aparecendo como as propostas máis profesionais, con información máis contrastada, con fontes máis fiables, con maior estrutura de correspondentes e enviados in situ. É verdade que os medios alternativos lograramos sementar unha certa desconfianza nos grandes medios, demostraramos en moitas ocasiones manipulacións, desinformacións e ata mentiras, pero nunca -e menos aínda os blogues- facían sombra aos grandes medios en imaxe de credibilidade.

Nunha seguinte fase atopamos o despegamento de youtube, o que supón a implosión da linguaxe audiovisual en internet. Na miña opinión, se xa o audiovisual televisivo supón unha simplificación e espectacularización da mensaxe xornalística, a imaxe en internet acentúa aínda máis a simplificación aínda que só sexa porque a noticia de youtube aínda debe ser máis breve que en televisión. Doutra banda, o vídeo de youtube dificilmente pode ir acompañado de texto, o que lle fai máis dependente do audiovisual. O documental en profundidade de media ou unha hora de duración que podería distribuírse con éxito en dvd e emisión en televisión é de difícil éxito na rede. Doutra banda, o vídeo en youtube non axuda a diminuír a incerteza informativa, a manipulación e ata a falsificación basta e a mentira funciona perfectamente nestes vídeos.

Agora atopámonos nunha fase na que o protagonismo téñeno as redes sociais. O debate en torno ao papel das redes sociais é impresionante. Chama a atención o protagonismo que lle dan os grandes medios á hora en consideralas fundamentais na mobilización dos cidadáns. Comprobámolo nas mobilizacións árabes, nas de Londres, no 15M en Madrid.

Como na maioría das cuestións de internet, hai dous compoñentes diferenciados nas redes sociais: o relacionado coa vaidade e a soidade de moitas persoas e o de métodos de información, catalizadores e dinamizadores sociais. Do primeiro fálase pouco porque leva unha crítica ás redes que afecta negativamente aos intereses empresariais ao redor delas e mostra unha faceta pouco agradable da mitificada nova sociedade tecnolóxica. Pero é importante destacala e recordar que o uso das redes obedece máis veces a este perfil que ao do activismo político. Do mesmo xeito que no uso de internet predomina máis o entretemento ou o porno que a procura de información útil.

Intentemos analizar o segundo compoñente do papel das redes, o de fontes de información e catalizadores da mobilización social. O primeiro é recoñecer como afectaron aos usos de internet como fonte informativa. É indiscutible que o armazón destas redes desenvolveu unha relación interpersoal que minou a estrutura informativa dun medio emisor que se destinaba a un gran sector da sociedade. Os cidadáns convertéronse (para ben ou para mal) en mediadores de información, de forma que as audiencias xa non se dirixen a un medio (tradicional ou alternativo) senón que é a través das súas relacións nas redes sociais como accede ás informacións. Explícome, tanto unha noticia do New York Times como de rebelion.org ou de calquera dos nosos blogues ten unha alta porcentaxe de accesos a través das suxestións ou propostas creadas desde páxinas persoais de facebook ou de twitter. Desta forma se pulveriza a preponderancia do medio cuxa influencia agora se fragmenta en recomendacións e suxestións da comunidade virtual. Iso podería considerarse positivo en canto o que supón de democratizador, pero, doutra banda, fragmenta o modo de informarse do cidadán que se enfronta ao que eu chamaría un chispeo informativo superficial, fugaz e disperso. O chispeo impide coñecer na súa profundidade as cuestións complexas e menos aínda axuda a formarse un coñecemento sólido dos asuntos. En poucas palabras non sabería dicir se informa ou simplemente difumina a fronteira entre información e entretemento a favor deste último.

Outra faceta das redes sobre a que se estendeu moito é a da súa capacidade de organizar e mobilizar. Nun primeiro momento eu sempre pensei que as redes daban unha falsa imaxe de organización e mobilización que, dalgún xeito e paradoxalmente, podía ter un papel desmobilizador ao fomentar cidadáns que limitaban o seu activismo ao computador e o teclado. Parece evidente que non sempre foi así, as redes favoreceron a coordinación de accións nos países árabes, o 15M en España ou o 15O no mundo. A coordinación mediante as redes sociais logrou que triunfen determinados boicots a empresas, ou lograr financiamento para proxectos moi valiosos.

Pero agora eu incorporo outro elemento pesimista. Ofreceron as redes suficiente coñecemento para que esas mobilizacións conteñan propostas, ideas e análises das situacións? Como diría o político español Xullo Anguita, "antes de encher a rúa de xentes fose desexable encher de ideas suficientemente maduras a cabeza desas xentes". A miña percepción é que as redes puideron encher as rúas de xentes, pero as mesmas redes impediron encher antes as cabezas das xentes de algo máis ou menos elaborado. É evidente o carácter politicamente precario dos movementos xerados grazas ás redes sociais. E é evidente tamén o carácter politicamente primario do ideario de quen se están mobilizando. Basta observar que as redes están promovendo mentalidades, na miña opinión, excesivamente preguiceiras. Obsérvese o modelo twitter de mensaxes de 140 carácteres, que profundidade analítica, que elaboración intelectual, que reflexión política pode caber nesa extensión? Ou nos tres ou catro minutos do vídeo de youtube, ou no comentario de facebook? As novas xeracións non queren nin oír falar de reportaxes cun texto de catro páxinas, unha conferencia dunha hora e non digamos un libro de duascentas páxinas. Se observamos, as supostas revolucións apoiadas nas redes sociais non promoveron verdadeiros cambios na estrutura de poder: nin nos países árabes, nin en Europa nin en Estados Unidos. Son cambios lampedusianos, cámbiase algo para que todo siga igual. Como dixo o profesor Ramón Reig, existe un extasis cibernético de carácter místico en Occidente -eu engadiría que tamén en América Latina- que mitifica ás redes e ás novas tecnoloxías para encomendar a elas as revolucións.

Outro elemento que non debemos esquecer é a propiedade dos portais e hostings. Facebook de microsoft, youtube de google, twitter é dunha empresa californiana. A dependencia da cidadanía é absoluta, basta observar a frecuencia coa que nos chegan noticias dos abusos e atropelos que comenten estas empresas expulsando vídeos incómodos de youtube ou páxinas de facebook ao redor de organizacións ou causas que non son do gusto do poder, etc ... É evidente que non pode ser moi forte un movemento organizativo ao redor dunha páxina de facebook se dun teclazo microsoft poida facelo desaparecer. A experiencia do goberno chinés é curiosa, alí o goberno logrou desenvolver toda unha estrutura de redes sociais baixo o control das autoridades chinesas e alternativa ás occidentais.

Para rematar, as redes tamén xeran incerteza que, ata, contamina os formatos tradicionais. Agora facebook ou twitter serve como fonte perfecta, calquera tese que un medio queira defender ten as súas correspondentes fontes informativas en facebook ou twitter sen que iso supoña ningún rigor. É habitual citar a facebook para indicar que se produciron vítimas nunha manifestación no país X, o cal en termos de rigor xornalístico é como dicir chamoume un tipo por teléfono que non me dixo quen era para dicirme que mataron a tres persoas no país X, algo que nunca publicaría un medio.

As redes sociais e o mundo virtual son tremendamente vulnerables á intoxicación e a manipulación. Xa son moitas as experiencias de campañas destinadas a enviar tropas de internautas a condicionar contidos mediante páxinas de facebook, blogues, participación con comentarios e en foros. O caso de Wikipedia, un proxecto con vocación participativa e democrático, é elocuente. En marzo de 2008 o portal Electronic Intifada [1], xestionado polo xornalista estadounidense-palestino Ali Abunimah, denunciaba que o grupo israelí Comité para a Precisión da Información sobre Oriente Próximo en América (CAMERA), recrutaba voluntarios para editar a enciclopedia online e impedir así que os "editores antiisraelíes introduzan todo tipo de prexuízos e erros en moitos artigos relacionados con Israel" [2]. CAMERA recordaba na súa convocatoria que "a inmensamente popular enciclopedia online, pode ser editada por calquera" aínda que "a mala noticia é que iso permite que 'editores' anti-israelís poidan introducir todo tipo de prexuízos e erros en moitos artigos relacionados con Israel". A organización israelí suxería rexistrarse como editores de Wikipedia e, unha vez gañada a confianza da comunidade da enciclopedia, comezar a revisar a favor do goberno israelí os artigos relacionados co éxodo palestino e as súas causas, Hamas, Hezbollah, os árabes de Israel, a Naqba (o desastre, tal como chaman os palestinos ao día da creación do Estado de Israel) e o dereito de retorno.

En 2009 sóubose que a rede de ferrocarrís alemáns destinara 1'3 millóns de euros en relacións públicas ocultas, é dicir, en colocar información positiva da compañía en foros de internet e redes sociais.

Outro caso de intoxicación informativa foi o caso do blogue dunha lesbiana siria que informaba sobre o país e resultou ser un home estadounidense que non se moveu do seu país.


Que facer

O dilema é que debemos incorporarnos a algo que non nos gusta para poder cambialo. É verdade que, cada vez máis, en Europa a discusión do xornalismo faise ao redor dos dispositivos, os formatos e as linguaxes, sen entrar nos principios do rigor, a veracidade, o xornalismo comprometido con valores ou o avance na democratización da información. Pero sería un suicidio ignorar todos os formatos e os dispositivos. É coma se, levados polo noso pacifismo ou o noso ecoloxismo, non utilizásemos o avión para vir aquí a reunirnos, ou os gobernos progresistas renunciasen aos exércitos mentres os imperialistas estivésense rearmando.


Penso que debemos
Denunciar o control de cada vez máis prestacións de internet por grandes empresas do Norte.

Propor aos gobernos progresistas o desenvolvemento de infraestruturas que impidan a dependencia tecnolóxica destas empresas.

Denunciar a simplificación das mensaxes ideolóxicas e políticos sacrificados no altar do formato fácil das novas tendencias.

Reivindicar a necesidade dun xornalismo rigoroso, analítico, con suficiente atención aos antecedentes e contextos. Que explique o mundo, que oriente ao cidadán e que transmita valores.

Denunciar o modelo tradicional en mans dun oligopolio de grupos empresariais que converteron a liberdade de expresión e o dereito á información nun privilexio para a súa exclusividade. E impedir que os novos escenarios tecnolóxicos non reproduzan ese privilexio.

Formar e cualificar a novas xeracións de xornalistas nos coñecementos e principios necesarios ao servizo dun modelo xornalístico máis democrático e con valores humanísticos.

Esixir aos gobernos iniciativas e lexislacións que permiten avanzar nese modelo xornalístico e que logre superar a estrutura mercantil e oligopolista que hoxe domina o panorama dos medios de comunicación.

Para rematar quero terminar quero compartir a miña esperanza nun xornalismo mellor. Os cidadáns estanse vendo desbordados pola masificación de datos, a superficialidade, o ritmo febril na transmisión de informacións, a fetichización das tecnoloxías. Como resultado: caos, desorientación, sensación -fundada- de estar enterrados na palla e atafegados polo ruído. O que comezou como unha orxía feliz de información ao instante, variada e gratuíta converteuse nun pesadelo, nunha laxa informativa que, ao final, non logra informarnos. A miña impresión é que o cidadán espertará dese pesadelo e buscará formas de sacudirse toda esa información inútil e non desexada. Quererá que alguén lle interprete o mundo, descubrirá que unha reportaxe de dez páxinas, ao final, é máis útil e clarificador e ata lle roubará menos tempo, que cen textos breves que non lle levarán a ningún lado. A miña tese é que, ao final da borracheira da información low cost, como a denomina Ignacio Ramonet [3], pasaremos a resaca con análises interpretativas, elaborados por xornalistas que "se mollen", que demostren que son humanos, que se indignen ante calquera inxustiza cometida contra calquera persoa en calquera lugar do mundo, como dixo o Che á súa filla na súa carta de despedida de Cuba. O meu desexo é que consigamos que a rede e as novas tecnoloxías estean ao servizo dese xornalismo e non ao contrario.


Esta é a intervención de Pascual Serrano no 1º Encontro Mundial de Blogueros. Foz de Iguaçu (Brasil). 27, 28 e 29 de Outubro de 2011


Fonte: pascualserrano.net

[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964) é un xornalista e ensaísta español moi crítico cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional. [Fonte: A Wikipedia].

O seu último libro é "Contra a neutralidade. Tras os pasos de John Reed, Ryzard Kapuścińsky, Edgar Snow, Rodolfo Walsh e Robert Capa". Península. Barcelona, 2011

Outro interesante libro de Pascual Serrano. "O xornalismo é noticia" Icaria, abril 2010

Notas do Texto.-

[2] Citado en Serrano, Pascual. "Desinformación. Cómo os medios ocultan o mundo". Península, 2009
[3] Ramonet, Ignacio, "A explosión do xornalismo", Madrid, Clave Intelectual, 2011
______________________

xoves, abril 22, 2010

Evo Morales e a homosexualidade


Por Pascual Serrano
22.04.2010

Vaia rifa que lle montaron a Evo Morales por un fragmento do seu discurso na Conferencia Mundial dos Pobos sobre o Cambio Climático e os Dereitos da Nai Terra, celebrada onte en Cochabamba. Os medios acusáronlle de homófobo tomando textos de axencia. El País titulaba "Evo Morales atribúe a homosexualidade e a calvicie aos transxénicos" e Público "Morales culpa aos transxénicos da homosexualidade e a calvicie". Ata El País recollía a reacción dun portavoz da Confederación Española de Lesbianas, Gais, Bisexuais e Transexuais (COLEGAS) que "esixiu unha rectificación pública ao presidente de Bolivia e anunciou que transmitirá o seu malestar á embaixada do país en España". "Este tipo de afirmacións sen base científica algunha, son ademais de insidiosas e falaces, unha mensaxe de odio e rexeitamento á poboación homosexual, sobre todo cando quen as fai é o presidente dun país", declarou un representante de Colegas.

O presidente de Bolivia estaba falando sobre os polos criados de forma intensiva en granxas, e afirmou textualmente: "O polo que comemos está cargado de hormonas femininas. Por iso, cando os homes comen eses polos, teñen desviacións na súa ser como homes". Como se pode apreciar non nomeou a palabra homosexualidade. É máis, eu entendo que por desviación pretendía referirse -quizais sen utilizar o vocábulo máis adecuado- a disfunción ou esterilidad, de todos é sabido que a concentración de espermatozoides diminuíu no seme dos homes dos países desenvolvidos. Ou quizais se refería á alternación do proceso de maduración sexual dos nenos debido a esas hormonas. É curioso que quen acusan a Evo Morales de homófobo sexan os que relacionaron desviación con homosexualidade. Por que o portavoz do colectivo Colegas dáse por aludido cando escoita a palabra desviación se ninguén estaba falando de homosexualidade?

É oportuno recordar a sintonía entre o colectivo Colegas e o Partido Popular, así como os servizos prestados por esta organización para atacar á revolución cubana. En xaneiro de 2008 Colegas coordinou, con fondos da Comunidade de Madrid e o apoio do Partido Popular, unhas xornadas denominadas "Cuba: Revolución e Homosexualidade". O 4 de novembro de 2009, Colegas emitiu en Madrid un comunicado de prensa na que denunciaba o suposto arresto de seis homosexuais cubanos, ademais dunha cifra de miles de detencións similares entre 2007 e 2008. Foron os propios gais e lesbianas de Cuba quen mediante un comunicado do Centro de Educación Sexual de Cuba desmentiron esa información. A relación de Colegas co Partido Popular é dabondo coñecida, en xuño de 2009, a asociación asinou un contrato-programa co PP de Sevilla de face ás eleccións de 2011, e que contemplaba tamén o rexeitamento á Cabalgata do Orgullo Gai que esta cidade, gobernada polo PSOE e EU, celebraba ese ano por primeira vez con financiamento municipal.

Independente do maior ou menor rigor científico de Evo Morales, creo, sinceramente, que os cegos intentos por desprestixiar a un líder campesiño e indíxena desde o noso etnocentrismo levou a xornalistas e algún membro do colectivo homosexual a ver xigantes onde só había muíños.

Pascual Serrano é xornalista. Acaba de publicar o libro "O xornalismo é noticia" Icaria, abril 2010

En Rebelión

Fonte: pascualserrano.net

[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964) é un xornalista e ensaísta español moi crítico cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional. [Fonte: A Wikipedia]

______________________

Cambio Climático, Inauguración conferencia mundial dos pobos - Evo Morales 1/3



Cambio Climático, Inauguración conferencia mundial dos pobos - Evo Morales 2/3



Cambio Climático, Inauguración conferencia mundial dos pobos - Evo Morales 3/3


_____________________