Multitudinaria manifestación en Barcelona: Catalunya proclama que é unha nación

Catalunya proclama que é unha nación

A marcha contra a sentenza desbórdase e seconvierte nun berro polo autogoberno dominado polos símbolos soberanistas

ALBERT MARTÍN VIDAL
Barcelona 10/07/2010 21:25 Actualizado: 11/07/2010 00:41

A vella proclama de Llibertat, amnistia i Estatut d'autonomia que se gritou o 1 de febreiro de 1976 en Barcelona; a histórica reclamación do Estatut de meses despois en Sant Boi; a multitudinaria marcha do 11 de setembro do 77. A esas vellas imaxes, alicerces do legado sentimental catalán, uniuse onte unha nova marea humana convocada baixo un lema distinto: "Som una nació. Nosaltres decidim".

Unha metáfora ilustra o clamor popular que acompañou á mensaxe. Tras días de pugna para pactar un protocolo para a cabeceira da marcha que fose admisible para todas as forzas políticas, este, finalmente, resultou invisible. O paseo de Gràcia quedou desbordado e a milleiros de manifestantes resultoulles imposible situarse detrás da senyera, da proclama e dos presidentes da Generalitat e do Parlament actuais e anteriores que tiñan que encabezar a marcha. O tapón humano forzou que a manifestación arrincase con 45 minutos de atraso e que, nunha hora, avanzase menos de cen metros. Tras unha hora e media de estática reivindicación, disolveuse oficialmente a concentración.

A céntrica vía barcelonesa ofrecía un aspecto insólito: en pleno sábado, cos termómetros sobre os 30 graos e un sol inclemente, non eran os turistas os que se apropiaban das súas beirarrúas, senón persoas de todas as idades con senyeres (bandeira de Catalunya) e estelades (insignia independentista). Os escaparates de boutiques e xoierías pasaban inadvertidos para un enxame humano que tiña serias dificultades para saber onde comezaba a manifestación, posto que o armazón de rúas perpendiculares do Eixample parecían celebrar, colapsadas, a súa propia marcha.

'Adéu, Espanya'

Entre os convocantes había case 1.700 entidades, sindicatos e os partidos políticos que representan ao 87% do Parlament de Catalunya. Múltiples sensibilidades estaban representadas, pero foi o independentismo o que gañou por goleada a batalla dos símbolos e os lemas.

A de onte foi unha das maiores concentracións da historia de Catalunya. O número de manifestantes oscilou entre o millón e medio que contou a organización e as 1.100.000 persoas que viu a Guàrdia Urbana. En todo caso, foron centenares de miles de manifestantes os que acudiron á marcha acompañados de decenas de miles de estelades e berros a favor da independencia. A estrela do merchandising foi unha man xigante con dúas palabras: Adéu, Espanya.

Entre a multitude había familias, anciáns e nenos. Aos seus 85 anos, Eduard Martí non podía conter as bágoas cando recordaba as marchas da Transición. "Foi apoteósico, moi emocionante", dicía. Xunto a el, Isabel, de 48 anos, referíase ao TC: "É inxusto o que nos fixeron". E Joan, de 58 anos, culpaba aos partidos cataláns: "Aos de aquí faltoulles ambición; os de alí xa sabemos como son". Xavier, de 21 anos, era claro. "Quero a Catalunya; pola nosa historia e tradicións xa fai moito que teriamos que ser un país independente". Preto del, Enrique, con 65 anos e gorra do PSC, dicía sentirse español. "Son estremeño, pero dalgunha forma quero a Catalunya".

Semellante variedade de opinións parecía contradicir á secretaria xeral de PP, María Dores de Cospedal, que horas antes manifestou que a marcha non sería "representativa" do sentir dos cataláns. A magnitude da protesta foi tal que diversos líderes políticos puxéronse de acordo para falar de que o 10-J suporá un antes e un despois. Artur Mas, presidente de CIU, expresaba esa idea: "Catalunya fixo unha gran aposta por un Estado plurinacional, pero o TC quere unha Constitución pechada". A súa conclusión foi que "Catalunya debe escoller un camiño distinto".

O presidente de ERC, Joan Puigcercós, constatou que "o autonomismo acabouse". Visiblemente satisfeito, asegurou que o soberanismo atopou un novo nicho: "Hai moita xente que non é independentista pero que está vendo que non queda outro camiño". O secretario xeral de ICV, Joan Herrera, afirmaba, pola súa banda, que a xornada de onte foi "histórica e marcará un antes e un despois" e pedía levar a unión ao Parlament.

Un dereito inalienable

Os manifestantes puideron escoitar as palabras lidas desde o escenario no sentido de que "Catalunya, como toda nación, ten o dereito inalienable de decidir libremente o seu futuro e aspirar se quere á plena soberanía". A presidenta de Òmnium Cultural, Muriel Casals, lanzaba un aviso aos políticos: "Que saiban que nos terán ao seu lado se dan o paso adiante que o país necesita".

A marcha, que rexistrou un único incidente cando un exaltado encarouse co president Montilla e tivo que ser interceptado polo servizo de seguridade, viviu pequenas réplicas en lugares como San Sebastián, Londres, Berlín, Bruxelas, Bos Aires, Nova York ou Los Ángeles. O catalanismo poderá recordar o 10 de xullo de 2010 e xulgar se esa data serviu para pechar a impaciencia de Lluís Llach. "Estou ata os collóns de que letras que escribín fai 30 anos sexan aínda vixentes", dixo onte. O seu tema L'estaca foi, como na Transición, a banda sonora dunha marcha histórica.

Fonte: Público

Para acceder aos máis de 250 comentarios entrar no enlace da fonte
_____________________

Enlace coa organización convocante:

Òmnium Cultural

Lingua, Cultura, País

Òmnium Cultural, entidade fundada no ano 1961, traballa pola promoción e a normalización da lingua catalá, a cultura e a identidade nacional de Catalunya. Na actualidade, e despois de anos de traballo constante, Òmnium ten a vontade de ser o punto de encontro da sociedade civil. Unha casa común xeradora de ideas e proxectos que permitan afrontar os novos retos que expón unha sociedade cambiante e en constante evolución: a Catalunya do século XXI. É por iso que Òmnium abriu unha nova etapa coa cal quere tomar a iniciativa de traer máis aló a lingua, a cultura e o país.

http://www.omnium.cat/www/omnium/ca/
________________________