A batalla Venezuela

Por Ignacio Ramonet [*]

07.09.2010

As forzas conservadoras internacionais concentran todos os seus ataques para intentar debilitar ao Presidente Hugo Chávez e a revolución bolivariana. O que aquí está en xogo é a elección dos 165 deputados da Asemblea Nacional (non hai Senado). Nestes últimos meses, as arremetidas viñeron alternándose. Desde a chegada de Hugo Chávez á Presidencia, o investimento social hase quintuplicado. Estes esperanzadores resultados, merecen realmente tanto odio? A batalla Venezuela

Na pugna pola supremacía ideolóxica en América Latina, dúas confrontacións decisivas desenvolveranse as próximas semanas: eleccións lexislativas en Venezuela, o 26 de setembro; votación presidencial en Brasil, o 3 de outubro. Se neste país-xigante non gañase a esquerda democrática, o péndulo político inclinaríase maioritariamente, a escala continental, cara ás dereitas que xa gobernan en Chile, Colombia, Costa Rica, Honduras, México, Panamá e Perú. Pero esa eventualidade resulta pouco probable; é inverosímil que José Serra, do Partido Social Demócrata Brasileiro (PMDB, centro-dereita) consiga imporse a Dilma Rousseff, do Partido dos Traballadores (PT), apoiada polo moi popular Luiz Inácio Lula dá Silva, Presidente saínte que, de non habelo impedido a Constitución, fose facilmente reelixido para un terceiro mandato.

En consecuencia, as forzas conservadoras internacionais concentran todos os seus ataques sobre o outro fronte, Venezuela, para intentar debilitar ao Presidente Hugo Chávez e a revolución bolivariana. O que aquí está en xogo é a elección dos 165 deputados da Asemblea Nacional (non hai Senado). Cunha particularidade: os lexisladores saíntes son chavistas na súa case totalidade, pois a oposición, nos precedentes comicios de 2005, boicoteou o escrutinio. Esta vez non o fará; unha infinidade de partidos e de organizacións dispares [1], aglutinados polo rancor antichavista, preséntanse baixo o estandarte común da Mesa da Unidade Democrática (MUD) contra o Partido Socialista Unificado de Venezuela (PSUV) [2] do Presidente Chávez.

Inevitablemente, o goberno bolivariano contará con menos deputados na nova Asemblea. En que proporción? Poderá seguir levando a cabo o seu programa de grandes reformas? Terá a oposición a facultade de porlle freo á revolución?

Tales son os desafíos. O 60% dos escanos repártense de modo nominal, e o 40% restante de modo proporcional. A lista que obteña máis do 50 por cento dos votos recibirá o 75 por cento dos escanos reservados ao escrutinio proporcional. Isto último é importante pois a Constitución prevé que as leis orgánicas deben ser votadas polos dous terzos dos deputados, e as leis que habilitan ao Presidente a lexislar por decreto, polas tres quintas partes dos lexisladores. Noutras palabras: bastaríalle á oposición con obter 56 escanos (sobre 165) para impedir a adopción de leis orgánicas, e 67 escanos para imposibilitar a aprobación de leis habilitantes. Cando, ata agora, as principais reformas puideron realizarse grazas precisamente a leis habilitantes.

Por iso é polo que a batalla Venezuela mobilice tantas enerxías e que as campañas internacionais de difamación contra o Presidente Hugo Chávez rezumen perversidade. Nestes últimos meses, as arremetidas viñeron alternándose. Insistiuse primeiro sobre os problemas de abastecemento de auga e de cortes de electricidade (hoxe resoltos) achacándoos ao Goberno, sen mencionar apenas a súa causa climática: a seca do século que afectou ao país. Persistiuse despois, repetindo ata a saciedade as imputacións sen probas do ex Presidente de Colombia Álvaro Uribe sobre unha suposta ''Venezuela santuario de terroristas''. Denuncias abandonadas hoxe polo novo Presidente colombiano Juan Manuel Santos tras o seu encontro con Hugo Chávez en Santa Marta o pasado 10 de Agosto no que este, unha vez máis, reiterou que as guerrillas deben abandonar a loita armada: ''O mundo de hoxe non é o dos anos 1960. Non hai condicións en Colombia para que poidan tomar o poder. En cambio, convertéronse na principal escusa para o imperio: penetrar Colombia a fondo e desde aí agredir a Venezuela, Ecuador, Nicaragua, Cuba'' [3].

Contra toda evidencia, os medios de odio seguen sostendo que, en Venezuela, as liberdades políticas áchanse cercenadas e que unha suposta censura impide a liberdade de expresión. Omiten sinalar que o 80% das emisoras de radio e das canles de televisión pertencen ao sector privado, mentres que só o 9% deles son públicos (4). Ou que, desde 1999, realizáronse quince eleccións democráticas nunca cuestionadas por ningún organismo supervisor internacional. Como o realza o xornalista José Vicente Rangel: ''Cada venezolano pode afiliarse a calquera dos miles de partidos políticos, sindicatos, organizacións sociais ou asociacións, e logo mobilizarse por todo o territorio nacional para debater as súas ideas e puntos de vista sen limitación algunha'' [5].

Desde a chegada de Hugo Chávez á Presidencia, o investimento social  quintuplicouse respecto da realizada entre 1988 e 1998; decisión crave para que Venezuela alcance case todas as Metas do Milenio fixadas pola ONU para 2015 [6]. A pobreza baixou dun 49,4% en 1999 a un 30,2% en 2006, e a indigencia pasou do 21,7% ao 7,2% [7].

Estes esperanzadores resultados, merecen realmente tanto odio?

[*] Ignacio Ramonet Míguez [Redondela 1943], xornalista, escritor, ...

Notas:
[1] Acción Democrática (social-demócrata), Alianza Bravo Pobo (dereita), Copei (demócrata cristián), Forza Liberal (ultraliberal), A Causa R (ex comunistas), MAS (Movemento ao socialismo), Movemento Republicano (neoliberal), PPT (Patria para todos), Podemos (Pola democracia social), Primeiro Xustiza (ultraliberal) e Un Novo Tempo (social-liberal).
[2] Creado en 2007, agrupa á maioría das forzas políticas que apoian a revolución bolivariana (Movemento Quinta República, Movemento Electoral do Pobo, Movemento Independente Gañamos Todos, Liga Socialista, Unidade Popular Venezolana, etc.). O Partido Comunista de Venezuela (PCV) non se integrou no PSUV pero o apoia e é o seu aliado nestas eleccións.
[3] Clarín , Bos Aires, 25 de xullo de 2010.
[4] Tamén calan que, en Honduras, por exemplo, nos seis primeiros meses deste ano, foron xa asasinados nove xornalistas.
[5] www.abn.info.ve/node/12781
[6] http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/specials/2009/ chavez_10/newsid_7837000/7837964.stm
[7] www.radiomundial.com.ve/yvke/noticia.php?45387

Fonte: A web de TeleSUR A Nova Televisión do Sur C.A. (TVSUR)
______________________