Chavismo e Venezuela hoxe, ... Por Ignacio Ramonet

Por Ignacio Ramonet [*]
06.06.2017

De todas as institucións estadounidenses que reflexionan sobre a política exterior, sen dúbida a máis influínte é o Council on Foreign Relations, fundado en 1921, editor da revista de maior impacto mundial en materia de asuntos exteriores: Foreign Affairs (1). A súa sé principal atópase no corazón de Manhattan, en Nova York, nunha esquina da moi elegante Park Avenue, e por ela pasaron, ao longo de case un século, algunhas das principais personalidades políticas que marcaron a historia contemporánea.

Con ocasión da edición en inglés do meu libro Hugo Chávez: A miña primeira vida (2), o Council on Foreign Relations decidiu organizar unha mesa redonda de reflexión e debate en torno ao tema "Chavismo e Venezuela hoxe". Obviamente, esa decisión tomouse fai dez meses, en setembro pasado, cando ninguén imaxinaba que as cousas tomarían o cariz que teñen nestes momentos en Caracas. Ou sexa que, cando chegou o día do evento, o pasado 17 de maio, en plena ola de manifestacións e violencias en Venezuela, a atmosfera estaba bastante cargada de electricidade até en pleno Nova York.

Acompañában-me na mesa: Jennifer McCoy, profesora de Ciencia Política na Universidade de Georgia e, sobre todo, exdirectora do Centro Carter (fundado polo expresidente de Estados Unidos Jimmy Carter), que seguiu moi de cerca todos os procesos electorais en Venezuela (3). E Lisa Viscidi, especialista en temas de enerxía e petróleo, e autora habitual da revista Foreign Affairs (4). O debate foi introducido por Romuald Sciora, ensaista, especialista do sistema de Nacións Unidas. E estivo moderado por Jonathan Tepperman, redactor xefe de Foreign Affairs.

O sentimento que os demais relatores, e até o moderador, trataron de instalar de inmediato foi que o "sistema chavista" estábase derrubando, que iso era unha cuestión de días, como máximo de semanas, e que o debate, segundo eles, debía centrarse sobre o tema "por que se desmoronó o chavismo"?. Expresei o meu desacordo. O chavismo, alfaia, non é só unha corrente política, senón que é sobre todo unha realidade sociolóxica maioritaria en Venezuela. Pase o que pase, o chavismo está, por longos decenios, instalado no sentimento da poboación venezolana máis humilde. Igual que o peronismo en Arxentina.

É o que desexo explicar.

Como todas as revolucións, a Revolución Bolivariana é unha arquitectura na que se conxugan unha serie de forzas diversas importantes que, reunidas e fusionadas, conforman unha dinámica política radicalmente innovadora. Como di o presidente Nicolás Maduro: "O chavismo é o encontro de varios camiños abertos polos Libertadores e o encontro de varias procuras iniciadas por moitos soñadores sociais que convergen nun punto nodal: o pensamento de Hugo Chávez".

Cando o Comandante Chávez chega ao poder "en 1999" non posúe un gran partido; chega á cabeza dun movemento popular extremadamente diverso que inclúe a militares, a exguerrilleros e a unhas esquerdas moi variopintas. E consegue gañar o apoio popular cun discurso de refundación: a refundación de Venezuela, que é a base mesma do chavismo. Porque no núcleo duro da filosofía chavista atopámonos coa recuperación do concepto de nación, e a restauración e a defensa da identidade nacional.

Hugo Chávez inventa para Venezuela e América Latina o que poderiamos chamar unha "política da liberación", como dicimos que existe unha "teoloxía da liberación". Cunha opción preferencial polo pobo, os pobres e os humildes. Coa súa capacidade de pedagoxía política, Chávez impulsa unha politización popular masiva, e conceptualiza unha política da liberación do pobo na que o pobo, dotado de conciencia política, é autor do seu propio destino.

Chávez intúe que a época permite estrear novos camiños nunca antes andados. E logra elaborar dese modo e transmitir ao pobo venezolano desmoralizado un novo relato de esperanza. Nese sentido, o chavismo é unha narrativa que explica aos venezolanos quen son, a que poden aspirar e cales son os seus dereitos. É unha explicación nova que dá resposta a vellas preguntas: que é a sociedade venezolana?, cales son os seus problemas?, quen son as vítimas?, quen os culpables?, que solucións? E ese novo relato é narrado, día tras día, discurso tras discurso, con enorme eficacia comunicacional, por Hugo Chávez, que se converte en referente intelectual e carismático.

De tal modo que o chavismo constitúe unha vía política latinoamericana innovadora que se libera e emancípase da eterna tutela conceptual europea e anglosaxona. Unha política que, por primeira vez, é orixinal, fonte, manantial, e non espello ou copia do que se fixo noutras partes.

Nese sentido tamén, o chavismo é unha opción revolucionaria. É o proxecto máis innovador e máis atrevido que ha ter Venezuela desde Bolívar. É o único proxecto de paz, desenvolvemento, xustiza e prosperidade para o pobo venezolano desde 1810.

Logo, que é ser chavista? Ser chavista é achegarse ao pensamento político dos fundadores de Venezuela. A "Árbore das Tres Raíces" é un concepto capital do chavismo. Que Chávez definía do seguinte xeito: "Primeiro está a raíz bolivariana pola formulación que fai Simón Bolívar de igualdade e liberdade, e pola súa visión xeopolítica da integración de América Latina; daquela a raíz zamorana, por Ezequiel Zamora, o xeneral do poboo soberano e da unidade cívico-militar; e finalmente a raíz robinsoniana, por Simón Rodríguez, o mestre de Bolívar, o 'Robinson', o sabio da educación popular, e de novo a liberdade e a igualdade. Aínda que a esas tres raíces, Chávez vaille engadindo outras: por exemplo, Miranda e Sucre. E máis tarde outras máis como José Martí, Che Guevara e Fidel Castro"

Pero ser chavista é tamén ser profundamente cristián. O Comandante Chávez considerou sempre o cristianismo verdadeiro como parte da súa vida, da súa esencia e dos seus valores.

Hugo Chávez foi un líder pragmático que soubo adaptar as modalidades da súa acción ás circunstancias históricas, que nunca esqueceu os obxectivos por alcanzar e que sempre mantivo intanxíbeis os seus principios. El estaba convencido de que si Venezuela puido facer gloriosas fazañas no pasado, chegando a ser una as principais nacións de América Latina, foi porque estaba mobilizada por un alto ideal cara a un destino común. Inversamente, Chávez sabía que os venezolanos teñen en permanencia a tentación de repregarse sobre as súas querellas e divisións internas (políticas, sociais, intelectuais), o cal (segundo a visión chavista) failles constantemente correr o risco de caer e deslizarse polo tobogán da decadencia.

En consecuencia, para poder dar o mellor dela mesma e poñerse á fronte das nacións latinoamericanas, Venezuela debe estar unificada por un líder histórico e un proxecto grandioso, e articulada (nun eficaz equilibrio dos poderes) por institucións políticas, militares, económicas e sociais decididas a evitar as loitas intestinas.

Hai que insistir no feito de que, no seo do chavismo, existe unha filosofía patriótica do humanismo, herdeira do cristianismo e da teoloxía da liberación. O humanismo chavista é, á vez, unha finalidade da grandeza de Venezuela, porque a mensaxe que Venezuela dirixe ao mundo é profundamente humanista, e unha consecuencia da política de xustiza social cuxo primeiro obxectivo é cohesionar á nación.

O chavismo posúe, pois, diversas dimensións: histórica, filosófica e política. Desde o punto de vista ideolóxico, o chavismo recolle e sintetiza, como xa se dixo, a acción política de Hugo Chávez e tamén os seus pensamentos políticos, ou sexa a doutrina que se deduce dos seus discursos e dos seus escritos.

Como acción política, o chavismo caracterízase polos seguintes grandes lineamentos:

soberanía e independencia nacional; rexeitamento da dominación de calquera superpotencia imperial, en particular Estados Unidos. Chávez dicía: "Non pode entender a Patria nin defendela quen non sabe que o seu principal inimigo é o imperialismo norteamericano";

rexeitamento de calquera pretendido superpoder económico e financeiro (FMI, Banco Mundial, OMC). A independencia deféndese, non só no campo político, senón tamén nos sectores económicos, xeopolíticos, culturais, diplomáticos e ata militares;

institucións estatais sólidas, como as da V República instituídas pola Constitución de 1999;

un Executivo forte e certa persoalización da política para opoñerse á impotencia do réxime dos partidos;

un poder executivo forte e estábel que confire ao presidente da República un papel primordial;

unha relación directa entre o líder e o pobo que pasa por encima dos corpos intermediarios, grazas a unha concepción "participativa" da democracia, con recurso frecuente ao referendo e ás eleccións, e ao diálogo interactivo líder-pobo o mediante un uso singular dos medios de comunicación de masas;

unha articulación cívico-militar cuxo engrenaxe constitúeo o propio presidente, que coordina o mellor dos movementos progresistas civís e a intelixencia patriótica dos aparellos militares; as Forzas Armadas están intimamente asociadas ao proxecto de desenvolvemento nacional no marco da unidade cívico-militar;

a independencia nacional e a grandeza de Venezuela;

a unión nacional de todos os venezolanos "máis aló das diferenzas políticas ou rexionais tradicionais que foron outrora causa de división e de decadencia", nunha relación directa entre o líder e o pobo, cohesionada polas políticas sociais de inclusión e de xustiza social;

a prioridade da política sobre outras consideracións (económicas, administrativas, técnicas, burocráticas, etc.);

respecto da autoridade do Estado;

vontade profunda de xustiza social;

intervención do Estado na economía;

a reactivación da OPEP e unha coordinación das políticas petroleiras dos países produtores e exportadores;

a integración latinoamericana como horizonte constante e imperativo ideolóxico ditado polo propio Simón Bolívar; e creación de entidades concretas para a integración (ALBA, Unasur, Banco do Sur, Celac, Petrocaribe, TeleSUR);

a concepción dun mundo multipolar sen hexemonías; o cal esixe derrotar o proxecto de hexemonía imperial unipolar para garantir a paz planetaria e o "equilibrio do universo". Impulsar un mundo multicéntrico e pluripolar. Chávez sinalou-no como o cuarto gran obxectivo histórico do "Plan da Patria", o seu programa de goberno para o período 2013-2019;

unha diplomacia Sur-Sur con multiplicación dos lazos cos países do Sur a través do Movemento dos non-alineados e de alianzas horizontais: América do Sur / África (ASA) e América do Sur / Países Árabes (ASPA). Chávez apoiou tamén ao grupo BRICS (Brasil, Rusia, a India, Chinesa e Sudáfrica) e suscitouse unha alianza de Venezuela con ese grupo para consolidar un mundo multipolar;

a solidariedade nacional entre os cidadáns e os territorios; e a solidariedade latinoamericana;

respecto das nacións, que son entidades culturais esculpidas pola historia e baluartes dos pobos contra os imperialismos;

o rexeitamento da doutrina do neoliberalismo económico, e a preferencia por unha economía orientada polo Estado con vistas a un desenvolvemento voluntarista e estrutúrante (con ambiciosos proxectos públicos, nacionalización dos sectores estratéxicos, soberanía alimentaria, etc.);

construír un "Estado das misións" para responder máis directamente ás diversas demandas sociais do pobo;

avanzar cara á definición dun socialismo bolivariano e humanista, en democracia e en liberdade, que ademais de outorgar aos traballadores unha protección social avanzada, os empodere dándolles acceso tanto ás decisións da empresa como aos beneficios da mesma.

Un dos obxectivos primordiais do chavismo é reconciliar aos venezolanos coa patria, irmanda-los e conseguir edificar un Estado con maior soberanía, maior eficacia administrativa, maior xustiza e maior igualdade.

O chavismo aspira a reunir a homes e mulleres de todas as orixes políticas en torno a un gran proxecto de "país potencia" e á acción voluntarista dun líder. Para alcanzar eses obxectivos, o método do chavismo é o pragmatismo e o rexeitamento dos corsés ideolóxicos. Os seus dous principais eixes: unidade interna ao servizo dun ambicioso proxecto patriótico e social; e independencia e proxección dunha "Venezuela potencia" en Latinoamérica e no mundo.

O chavismo é, por conseguinte, un sistema "de pensamento, de vontade e de acción". Parte dos feitos e das circunstancias; non actúa predeterminado por unha doutrina ou unha ideoloxía. Voluntarismo contra fatalismo; acción contra a pasividade, contra o abandono e a renuncia.

Para Chávez, o primeiro é Venezuela. O seu actuar político consiste en crear as condicións para que a patria poida dar o mellor de si mesma. E isto só se consegue si o pobo venezolano está unido en torno a un proxecto de progreso social definido por un líder carismático que o propulsa cara ao seu gran ideal histórico.

O pensamento chavista ten como bases ideolóxicas varias raíces que se entrelazan entre si para formar unha nova ideoloxía progresista venezolana. A cal caracterízase pola ausencia de dogmatismos, para diferenciarse dos experimentos socialistas fracasados na Europa do século XX. Por iso, para distinguilo do que foi rexeitado polas clases populares en Polonia en 1980, ou do que se derrubou co muro de Berlín en 1989, ou do que implosionou en 1991 coa caída da Unión Soviética, Chávez falaba de "socialismo do século XXI". Trátase dun socialismo xurdido en América Latina, que debe axustarse ao noso tempo, e por iso Chávez engadiu-lle fundamentalmente tres dimensións: a democracia participativa, o feminismo e o sentimento ecoloxista.

Ese "socialismo do século XXI" considérase compatíbel coa propiedade privada, aínda que alenta outras formas socialistas e solidarias de propiedade como a cooperativa e a conxestión. Tamén se declara compatíbel co nacionalismo económico. Chávez non dubidou en nacionalizar as grandes empresas de sectores estratéxicos en mans de capitais estranxeiros.

O "socialismo do século XXI" é así mesmo compatíbel, insisto niso, co cristianismo social. Chávez fai súa a vella consigna dos sandinistas: "Cristianismo e revolución, non hai contradición". Partindo do postulado segundo o cal a verdadeira identidade do cristianismo é a que lle confire a teoloxía da liberación. Non en balde, Chávez afirmaba que Jesucristo foi o primeiro socialista da éra moderna e que o "reino de Deus" había que construílo aquí, na Terra.

Porque o chavismo é, esencialmente, un proxecto de democratización da felicidade.

De todo isto dedúcese que ten vocación de exercer naturalmente, en Venezuela, unha hexemonía. Pola súa capacidade para levar a dirección intelectual e moral da sociedade. E porque permitiu a recuperación política dunha democracia na que deben participar Goberno, Forzas Armadas e pobo, unidos na expansión dos dereitos sociais e na redistribución xusta das riquezas do país.

Na sala do Council on Foreign Relations, non todos os oíntes estiveron de acordo con estas teses. Normal. No coloquio que seguiu de intercambio entre público e relatores, varias intervencións defenderon, con paixón ás veces acalorada, os argumentos da oposición venezolana (5).

Na rúa, un pequeno grupo de manifestantes partidarios desa oposición denunciaba o principio mesmo deste evento académico. Moi malo sinal. A ética elemental da democracia se fundamenta nunha regra básica: escoitar ao outro.

NOTAS

[1] https://www.foreignaffairs.com/.
[2] Ignacio Ramonet, Hugo Chavez: My First Life, Verso, Londres, 2016.
[3] Léase, por exemplo, Jennifer McCoy (con Francisco Díez), International Mediation in Venezuela, United States Inst of Peace Edit., Washington DC, 2011.
[4] Léase, por exemplo, Lisa Viscidi, "Venezuela on the Brink. How the State Wrecked the Oil Sector and How to Save it", Foreign Affairs, Nova York, setembro-outubro de 2016.
[5] https://www.foreignaffairs.com/events/2017-05-17/chavismo-and-venezuela-today

Ignacio Ramonet - Abril 2016

[*] Ignacio Ramonet, Redondela 1943. Director de Le Monde diplomatique en español. PhD en Semiótica pola École des Hautes Études en Sciences Sociales, en París, Ramonet foi un profesor de teoría da comunicación audiovisual na Universidade de París-VII e un editor-xefe do xornal Le Monde Diplomatique. Actualmente, el lidera a versión en español da revista. Un intelectual activista, Ignacio Ramonet é internacionalmente recoñecida e respectada. El é un dos principais líderes do movemento alter-globalización. Foi o fundador da Attac (Asociación pola Tributación das Transaccións Financeiras en Apoio aos Cidadáns) e un dos organizadores do Foro Social Mundial en Porto Alegre. Presidente do Media Watch Global, é autor de varios libros, incluíndo Castro Miña Vida, Hugo Chávez My First Life, guerras do século 21, a Xeopolítica do Caos, The Tyranny of Communication, a explosión de Xornalismo e O Imperio de Vixilancia. [Na Galipedia]

Fonte: Dominio Público | Con numerosos comentarios, polo que se recomenda visitar no sitio. | Publicado en 3 de Xuño, de 2017.
_______________

As 10 vitorias do Presidente Maduro en 2016, ... Por Ignacio Ramonet - Todo se presentaba moi complicado a inicios de 2016 para as autoridades de Caracas. Principalmente por tres razóns...

Por Ignacio Ramonet [*]
05.01.2017

No ano máis duro e máis longo, no que tantos apostaron polo seu tropezo, o Presidente Nicolás Maduro, sorteando todos os escollos, todas as trampas e todas as dificultades, demostrou a súa talla excepcional de home de Estado. E de líder indestrutíbel da Revolución Bolivariana

Todo se presentaba moi complicado a inicios de 2016 para as autoridades de Caracas. Principalmente por tres razóns: 1) a oposición neoliberal gañara as eleccións lexislativas de decembro 2015 e controlaba a Asemblea Nacional; 2) os prezos do petróleo, principal recurso de Venezuela, caeran ao seu nivel máis baixo nos últimos decenios; 3) o presidente estadounidense Barack Obama asinara unha orde executiva na que declaraba que Venezuela representaba unha "inusual e extraordinaria ameaza para a seguridade nacional e a política exterior de Estados Unidos".

Ou sexa, en tres campos decisivos -político, o económico e o geopolítico- a revolución bolivariana parecía estar á defensiva. Mentres que a contrarevolución, tanto interna como externa, pensaba ter, por fin, o poder en Venezuela ao alcance da man.

E todo isto nun contexto de guerra mediática de longa duración contra Caracas que comezou coa chegada ao poder de Hugo Chávez en 1999 e intensificouse a partir de abril de 2013. Alcanzando uns niveis inauditos de violencia logo da elección do presidente Nicolás Maduro.

Esta atmosfera de agresivo e permanente acoso mediático produce unha insidiosa desinformación sobre Venezuela que confunde ata a moitos amigos da Revolución Bolivariana. En particular porque, nesta era da "post-verdade", a práctica da mentira, da fraude intelectual e do engano descarado non é sancionado por ningunha consecuencia negativa, nin en términos de credibilidade, nin de imaxe. Todo vale, todo serve nesta "era do relativismo post-factual", e nin sequera os feitos ou os datos máis obxectivos son tomados en consideración. Tampouco se acepta o argumento -tan obvio no caso de Venezuela- do complot, daconxura, da conspiración. De antemán, o novo discurso mediático dominante denuncia e ridiculiza o "pretendido complotismo" como un inaceptable argumento dunha "vella narrativa" que non é de recibo...

Todo pois, a principios de 2016, aparecía moi costa arriba para o presidente de Venezuela. Até o punto de que o achacoso opositor neoliberal Henry Ramos Allup, pasabelmente embriagado pola súa maioría parlamentaria permitiuse asegurar, en xaneiro de 2016 durante o seu primeiro discurso como presidente da Asemblea Nacional, que "nun lapso non maior a seis meses" sacaría do poder a Nicolás Maduro. Inspirándose sen dúbida no golpe de Estado institucional contra a presidenta Dilma Rousseff en Brasil e apostando por unha vitoria nun eventual referendo revocatorio.

Así estaban as cousas cando o presidente Maduro, nunha maxistral secuencia de xogada de xadrez que ninguén viu vir e perfectamente legais segundo a Constitución, sorprendeu a todo o mundo. Renovou, como era o seu dereito, aos membros do Tribunal Supremo de Xustiza (TSX), órgano superior do Poder Xudicial, cuxa Sala Constitucional ten a última palabra en materia de interpretación da Constitución.

Saturada de soberbia, a oposición cometeu entón dous erros mayúsculos:

1. Decidiu ignorar as advertencias do TSX e sesionar con tres deputados do estado Amazonas cuxa elección, en decembro de 2015, estaba baixo suspensión cautelar por irregularidades. Ante esa afronta, o TSX ditaminou obviamente que a incorporación dos tres deputados "non electos regularmente" retiraba toda validez ás decisións da Asemblea Nacional. De feito, o TSX declarou en desacato (desobediencia) á Asemblea e determinou que "se considerarán nulas todas as súas decisións". De tal modo que -polos seus propios erros- a Asemblea non só non conseguiu lexislar nin controlar ao goberno senón que, como o recoñecen prestixiosos especialistas en dereito constitucional, se anulou a si mesma, dilapidou o seu poder e se autodisolveu. Esta foi a primeira gran vitoria de Nicolás Maduro en 2016.

2. No seu obsesivo afán de derrocar ao presidente, a oposición antichavista tamén decidiu ignorar os requisitos legais (Art. 72° da Constitución), en términos de etapas imprescindíbeis e de pasos esixidos polos regulamentos xurídicos, para lanzar un referendo revogatorio en 2016. Aí os opositores fracasaron igualmente de xeito estrepitosa.

E iso constituíu outra gran vitoria de Nicolás Maduro.

Aínda así chegou un momento, cara a marzo-abril de 2016, en que todo se complicou enormemente. Porque ás embestidas habituais das forzas hostís á Revolución Bolivariana veu a sumarse unha impresionante seca, a segunda máis grande desde 1950, e calores extremas causados polo fenómeno El Niño. En Venezuela, o 70 por cento da enerxía xérase por hidroelectricidade e a principal central hidroeléctrica depende do embalse El Guri. Ao reducirse as choivas, os niveis deste embalse diminuíron case ao nivel mínimo.

A contrarevolución tratou de aproveitar esta circunstancia para multiplicar os sabotaxes eléctricos, buscando a crear caos enerxético, malestar social e protestas. O perigo era maiúsculo porque ao problema eléctrico sumábase, por efectos da persistente seca, a falta de auga potábel...

Pero o Presidente Maduro actuou de novo con celeridade e adoptou medidas drásticas: decidiu a substitución de millóns de lampadas incandescentes por aforradores; ordenou o substitúo dos vellos acondicionadores de aire por outros de nova tecnoloxía aforradora; estableceu o medio día laboral na administración pública e decretou un plan especial de aforro nacional do consumo eléctrico e de auga.

Grazas a estas audaces medidas, o Presidente conseguiu evitar o colapso enerxético. E obtivo así una das súas máis populares vitorias do ano 2016.

Outro dos problemas importantes (quizais o máis grave) que tivo que enfrontar o Goberno -consecuencia en parte da guerra económica contra a revolución bolivariana- é do abastecemento alimentario. Hai que recordar que antes de 1999, o 65 por cento da poboación vivía en situación de pobreza e que só o 35 por cento podía gozar dunha alta calidade de vida. Ou sexa, de cada dez venezolan@s só tres consumían regularmente carne, polo, café, millo, leite, azucre... Mentres que, nos últimos 17 anos, o consumo alimentario (grazas ao investimento social masiva da revolución) disparouse nun 80 por cento.

En si, este cambio estrutural explica por que, de súpeto, a produción nacional de alimentos, moito máis importante do que se cre, resultou insuficiente.

Como a demanda aumentou masivamente, tamén se disparou a especulación. E ante unha oferta estruturalmente limitada, os prezos eleváronse vertixinosamente. E se expandiu o fenómeno do mercado negro ou "bachaqueo". Moitas persoas compraban os produtos subvencionados polo Goberno a prezos inferiores ao do mercado para vendelos a prezos superiores ao mercado. Ou os "exportaban" masivamente aos países veciños (Colombia, Brasil) onde os revendían polo dobre ou o triplo do seu prezo subvencionado. De tal modo que Venezuela se "desangraba" dos seus dólares -cada vez máis escasos polo derrube dos prezos do petróleo- para alimentar a uns "vampiros" que lle arrebataban os produtos de primeira necesidade aos máis humildes, á vez que se enriquecían de xeito excepcional. Semellante inmoralidade non podía continuar.

Unha vez máis o Presidente Maduro decidiu actuar con man firme. Primeiro -moi importante- cambiou a filosofía da axuda social. E corrixiu un erro maiúsculo que se levaba cometendo en Venezuela desde facía lustros. Decidiu que o Estado, no canto de subvencionar os produtos, debía subvencionar ás persoas. Para que só os pobres, os que realmente o necesitan, tivesen acceso aos produtos subvencionados polo Goberno. Para todos os demais, o produto vende-se ao seu prezo xusto establecido polo mercado. O cal evita a especulación e o bachaqueo.

E segunda medida decisiva o Presidente anunciou que, a partir de agora, o Goberno poñería todo o seu empeño en cambiar o carácter económico do país para pasar dun "modelo rentista" a un "modelo produtivo". A este respecto, o Presidente definiu "15 motores" para reanimar a actividade económica tanto do sector privado como do sector público e da economía comunal.

Esas dúas decisións esenciais converxen nunha orixinal creación imaxinada polo Presidente Maduro: os CLAP (Comités Locais de Abastecemento e Produción) que constitúen unha nova forma de organización popular. Fogar por fogar, os representantes das comunidades organizadas entregan, a prezo regulado, bolsas repletas de alimentos. Moitos destes alimentos son de nova produción nacional. Os CLAP deberían abastecer, nos próximos meses de 2017, a unhas catro millóns de familias humildes. Garantindo a alimentación do pobo. Rubricando así unha nova gran vitoria do Presidente Maduro.

Outra vitoria non menor neste ano 2016 tan difícil constitúea o récord obtido en materia de investimento social que alcanzou o 71,4 por cento do orzamento do país. É un récord mundial. Ningún outro Estado no planeta dedica case as tres cuartas partes do seu orzamento ao investimento social.

En materia de saúde, por exemplo, o número de establecementos hospitalarios multiplicouse por 3,5 desde 1999. E o investimento nun novo modelo humano de saúde pública multiplicouse por dez.

A Misión Barrio Dentro, cuxo obxectivo é atender aos enfermos nas áreas urbanas máis humildes do país, realizou case 800 millóns de consultas e salvado a vida dun millón 400 mil persoas. As universidades de medicina formaron a 27 mil novos médicos. E outros 30 mil deben obter o seu diploma en 2017. Oito Estados alcanzaron unha cobertura de Barrio Dentro 100% en 2016, cando a meta era de seis.

Outra vitoria social fundamental, non mencionada polos grandes medios dominantes, é a alcanzada en materia de adultos maiores que reciben unha pensión de xubilación. Antes da revolución apenas o 19 por cento dos xubilados recibían unha pensión, o resto subsistía a miúdo na miseria ou a cargo dos seus familiares. Este ano 2016, a porcentaxe de persoas xubiladas que reciben unha pensión (aínda que non poidan cotizar á seguridade social durante a súa vida laboral activa) alcanzou o 90 por cento. Un récord en Sudamérica.

Outra vitoria espectacular -e que tampouco mencionan os grandes medios dominantes- é a conseguida pola Misión Vivenda encargada de construír vivendas sociais, a prezo regulado, para as familias venezolanas humildes.

En 2016, esta Misión entregou nada menos que 359 mil vivendas (a título de comparación, un país desenvolvido como Francia apenas construíu, en 2015, 109 mil vivendas sociais). A iso hai que engadir as 335 mil vivendas rehabilitadas no marco da bonita Misión Barrio Novo, Barrio Tricolor. Unha Misión particularmente eloxiada polo xenio da arquitectura Frank Gehry, autor do Museo Guggenheim de Bilbao e do Museo Louis Vuitton en París, que declarou desexar involucrarse nela. De tal modo que estamos falando de case 700 mil vivendas sociais entregadas en 2016. Unha cifra sen equivalente no mundo.

Desde que iniciou o seu mandato, en 2013, o Presidente Maduro xa entregou preto dun millón e medio de vivendas a familias modestas. Récord mundial pasado baixo silencio por todos os medios hostís á revolución bolivariana. E que até moitos amigos omiten ás veces de mencionar.

Recordemos, para terminar, algunhas das brillantes vitorias conseguidas no ámbito xeopolítico. Por exemplo, impedir que a Organización de Estados Americanos (OEA), dominada por Washington, condenase a Caracas como o pretendía o secretario Xeral desta organización, Luís Almagro, quen invocaba a Carta Democrática contra Venezuela.

Ou o éxito da XVII Cume do Movemento dos Países Non Alineados (MNOAL) realizada en setembro de 2016 no Centro de Convencións Hugo Chávez da illa Margarita coa presenza de numerosos xefes de Estado e de Goberno e de representantes de cento vinte países que aportaron a súa solidariedade a Venezuela.

En fin, neste campo a principal vitoria do Presidente Maduro, quen efectuou varias xiras internacionais con ese obxectivo, foi o logro inaudito dun acordo entre países OPEP e Non-OPEP para a redución concertada das exportacións de petróleo.

Este acordo histórico, asinado en novembro de 2016, freou de inmediato o deterioro dos prezos dos hidrocarburos que se esborrallaban desde mediados de 2014 cando excedían os 100 dólares por barril.

Grazas a esta vitoria capital, os prezos do petróleo -que estaban en 24 dólares en xaneiro- excedían os 45 dólares a final de decembro 2016.

Así pois, no ano máis duro e máis longo, no que tantos apostaron polo seu tropezo, o Presidente Nicolás Maduro, sorteando todos os escollos, todas as trampas e todas as dificultades, demostrou a súa talla excepcional de home de Estado. E de líder indestrutible da Revolución Bolivariana.


Publicado en  'El Correo del Orinoco' | 01.01.2017 | Ir á Web.

[*] Ignacio Ramonet Míguez [Redondela 1943], xornalista, escritor, altermundista... Ir á Galipedia.

Enviado por:
Manuel Angel Rodríguez Carballeira
-lalan1954@gmail.com-
2 de janeiro de 2017 07:35
___________

Por que o Oriente Médio está em chamas, ... Por Ignacio Ramonet

Por Ignacio Ramonet [*]
13.09.2014

Com Síria, Iraque e os confrontos entre Israel e os palestinos na Faixa de Gaza, há agora três guerras abertas ocorrendo simultaneamente no Oriente Médio. A estas hostilidades militares, é preciso acrescentar as as tensões com o Irã, envolvendo seu programa de energia nuclear, e as rivalidades diplomáticas entre diversas potências regionais, como Arábia Saudita e Egito. Tudo confirma: a região é o “barril de pólvora” do planeta e a “ante-sala da confusão” no mundo.

Uma primeira pergunta vem à mente: porque essa acirramento repentino? As causas locais são múltiplas, devido à própria a diversidade dos atores envolvidos e de seus motivos (religiosos, étnicos, territoriais, políticos, petroleiros, etc). Mas um fato geopolítico parece determinante: a decisão dos Estados Unidos de reduzir seu envolvimento militar no teatro do Oriente Médio e se focar no leste da Ásia. Após os belicosos anos Bush, o governo Obama parece ter chegado a duas conclusões estratégicas: primeiro, um poderoso aparato militar não pode fazer tudo; e o país, atingido pela crise, já não tem os meios para exercer uma hegemonia absoluta.

Resultado: os Estados Unidos estão se retirando do Oriente Médio. Sobretudo, desde que o argumento principal para sua presença na região, o petróleo, vem perdendo a cada dias um pouco mais de importância, na medida em que o gás ou petróleo de xisto, no subsolo americano, substituem gradualmente as importações de hidrocarbonetos do Oriente Médio.

É este o momento geopolítico preciso que a região atravessa: uma potência hegemônica, os EUA, retiram-se progressivamente; e outras potências e outras forças locais confrontam-se para ocupar o espaço político abandonado. Os acontecimentos parecem se acelerar de repente, como se todas as partes envolvidas começassem a pressentir a aproximação de um acontecimento decisivo, onde novas cartas serão colocadas na mesa. Isto dá espaço para os conflitos atuais, num contexto regional sacudido pelo crescimento do conflito entre sunitas e xiitas que incendeiam toda a região do Crescente Fértil, de Gaza ao Golfo Pérsico.

Uma leitura fragmentada – a que os jornais diários oferecem – não captura o movimento geral, no cenário de operações. Temos o impressão que aquilo que está acontecendo em Gaza não tem nada a ver com os acontecimentos na Síria, e que eles são independentes das hostilidade no Iraque ou as negociações com o Irã. Na realidade, é uma falsa impressão, uma vez que todos os acontecimento são articulados entre si.

Começamos por Gaza. Por que a ofensiva atual de Telaviv? Aparentemente as coisas são simples: tudo começou em 12 de junho, quando três jovens israelense foram sequestrados na Cisjordânia. O governo de Israel acusou imediatamente o Hamas (que governa Gaza) de estar por trás do sequestro e, em seus esforços para tentar os jovens, multiplicou as detenções arbitrárias. O Hamas nega qualquer responsabilidade no sequestro de três jovens. Mas isso não impede que as autoridades israelenses prendam quatrocentos palestinos supostamente próximos do Hamas. Outros são mortos. Casas e apartamentos pertencentes a suspeitos são destruídos. Em retaliação, foguetes são disparados de Gaza contra Israel. Em 30 de junho os corpos dos três jovens desaparecidas são encontrados: foram assassinados perto de Halhoul, na Cisjordânia. O primeiro-ministro israelense Benjamin Netanyahu disse: “O Hamas é responsável; o Hamas pagará”. Nada, nenhuma prova evidência do envolvimento do Hamas no sequestro e assassinato hediondo dos três jovens israelenses. No entanto, nada impediu, alguns dias depois, a “punição” militar lançada contra Gaza.

Qual é a verdadeira razão? É precismo voltar a 29 de março. Naquele dia, Israel recusou-se a libertar, conforme acordado, um último grupo de prisioneiros palestinos, exigindo uma extensão das negociações de paz para além do prazo previsto de 29 de abril. É preciso dizer que o governo de Netanyahu – o mais a direita na história de Israel – não demonstrou vontade real em negociar com a Autoridade Palestina e abandonar sua política de colonização, conforme demonstrou a iniciativa natimorta do secretário de Estado norte-americano John Kerry, lançada ano passado.

O presidente palestino, Mahmoud Abbas, declarou-se disposto a prolongar as discussões, com a condição de que Israel libertasse os prisioneiros, congelasse os assentamentos e aceitasse discutir a demarcação das fronteiras do futuro Estado palestino. O governo de Telaviv rejeitou as demandas. E a partir desse momento, as hostilidades entre israelenses e palestinos aumentaram.

Neste contexto, no momento em que o processo de paz encontra-se totalmente atolado, uma sucessão de eventos ocorre: os palestinos assinam, em 23 de abril, um acordo de reconciliação entre o Fatah — que governa a Cisjordânia — e o movimento islâmico Hamas, no poder em Gaza. Juntos, decidem formar um governo de “consenso nacional”. Liderado pelo premiê Rami Hamdallah, e composto por tecnocratas. ele não conta com nenhum membro filiado ao Hamas. Os líderes israelenses ficam furiosos, e acusam o presidente palestino Abbas de ter escolhido “o Hamas, e não a paz”.

Afim de tranquilizar os israelenses e a comunidade internacional, o presidente Abbas prometeu que o novo governo da unidade nacional, rejeitará a violência, reconhecerá Israel e respeitará os compromissos internacionais. Por sua vez, Washington anunciou sua intenção de colaborar com o novo governo palestino e acrescentou que manterá sua ajuda financeira à Autoridade Palestina. A União Europeia também declarou apoio ao novo gabinete palestino.

Mas o primeiro-ministro israelense, Bejamin Netanyahu, afirma: “O Hamas é uma organização terrorista que visa a liquidação de Israel; esta aliança é inaceitável”. Logo após, ocorre o sequestro dos três jovens israelenses. E como os acontecimentos estão ligados, fornecem o pretexto para o governo israelense “destruir o Hamas”.

Na verdade, as coisas são ainda mais complexas. Pois, de fato, o Hamas vem sofrendo as consequências de uma reversão de alianças feitas recentemente. Lembremos de que, sob a influência de dois Estados próximos da Irmandade Muçulmana, Turquia e Qatar, o Hamas – ele mesmo, uma ramificação da Irmandade – mudou sua diplomacia regional no ano passado e fez escolhas geopolíticas que se mostraram desastrosas: afastou-se do presidente sírio, Bashar Al-Assad (e, portanto, do Irã) em plena guerra civil na Síria, pensando em forjar uma nova aliança com a Irmandade Muçulmana no Egito, que poderia ajudar o Hamas em Gaza.

Foi um grande erro: todas as previsões fracassaram. A Irmandade Muçulmana, que a Arábia Saudita também combate, foi derrubada no Egito — onde o general Al-Sissi assumiu o poder e não está, obviamente, ansioso por ajudar o Hamas — ligado à mesma Irmandade Muçulmana que ele persegue sem tréguas em seu solo. Em troca, Cairo tem restaurado a cooperação de segurança com Israel, em prejuízo de Gaza, onde condições de vida estão degradadas e os cidadãos estão culpabilizando os dirigentes islâmicos.

Sem o poder necessário, o Hamas não conseguiu melhorar a vida dos dois milhões de habitantes de Gaza. O movimento islâmico permanece sujeito à escalda local de grupos radicais, como a Jihad Islâmica, responsável pelo disparo contínuo de foguetes contra o território israelense. Assim, em um ano, o Hamas perdeu seus principais aliados — a Síria, o Irã e o Egito. Constrangido, aproximou-se do Fatah e da Autoridade Palestina. Atraindo ainda mais a ira do governo de Israel…

Além disso, Bashar el-Assad continua no poder na Síria, apoiado pela Rússia, Irã e o Hezbollah libanês. Embora a guerra em seu país esteja longe de acabar, está claro que as autoridades em Damasco marcaram pontos e, agora, retomaram a iniciativa na guerra.

É neste contexto regional que se desenvolvem os recentes acontecimentos no Iraque. Em especial a tomada, por um grupo de jihadistas sunitas, da importante região de Mosul — não só rica em petróleo, mas também território que concentra os Curdos. Este acontecimento inesperado ocorre no momento preciso em que as negociações entre o Irã e as potenciais ocidentais, sobre o programa nuclear, estão mais próximas que nunca de levar a um acordo, em que a Arábia Saudita perde sua aposta na Síria.

O reino saudita, ligado a uma vertente radical do islamismo — o wahhabismo — investiu pesadamente na luta para derrubar o presidente Assad. Durante três anos, cerca de 45 mil combatentes estrangeiros, financiados pela Arábia Saudita, foram enviados ao território sírio para lutar contra as autoridades de Damasco. Eles chegaram a oferecer, para engrossar o efetivo dos grupos islâmicos, prisioneiros já condenados à morte, acenando com a possibilidade de se redimir, caso fizessem a guerra santa (jihad) na Síria. O reino não só abriu seus depósitos de armas para a oposição, como teria comprado fábricas de armas na Ucrânia, cuja a produção era enviada diretamente para os combatentes na Síria, através da Jordânia. Apesar desta impressionante manobra, as autoridades de Damasco conseguiram manter o equilíbrio de forças no terreno

É por isso que a resposta chegou no Iraque. Rejeitados na Síria, os jihadistas sunitas juntaram-se ao grupo islâmico ISIS (Estado Islâmico do Iraque e do Levante, em inglês) para lançar uma ofensiva-relâmpago em junho, ameaçando Bagdá. Grupos sunitas armados, menos radicais, aderiram ao movimento com o propósito de criar um califato através das fronteiras entre Síria e Iraque.

Os curdos aproveitaram a chance para apoderar-se de outra cidade, Kirkuk, rica em petróleo, cujo controle disputaram, durante vários anos, com o governo de Bagdá. A incompetência do governo central e sua política favorável aos xiitas criaram as condições perfeitas para a insurgência sunita. Em todo caso, o golpe de força dos jihadistas do ISIS coloca em dificuldades o primeiro ministro iraquiano (xiita) Nouri al-Maliki, aliado do Teerã.

Este embaralhamento de cartas deve resultar no retorno da Arábia Saudita às negociações no Iraque. E ao mesmo tempo, esse novo contexto permite, sobretudo, que o Irã volte a ser uma potência regional decisivo. Porque compartilha alguns interesses-chave com os ocidentais, especialmente os Estados Unidos. Os americanos têm em comum com o Irã xiita o mesmo inimigo: o jihadismo sunita, e particularmente seu grupo atual mais ativo, o ISIS, financiado pela Arábia Saudita, oficialmente um aliado de Washington…

Como podemos ver, num Oriente Médio em chamas em plena recomposição, a grande questão estratégica atual é o confronto entre Arábia Saudita e Irã — travado, “por procuração”, por meio de aliados locais destes dois países. O Estado-tampão que constituía o Iraque é agora disputado abertamente por ambos os lados. Com o pano de fundo do conflito na Síria e no Iraque, e a continuação do confronto entre o exército israelense contra o Hamas na Faixa de Gaza, a região vive uma virada geopolitica. A diplomacia parece paralisada, interrompida, o governo norte-americano e os europeus estão cada vez mais convencidos de que a estabilidade no Oriente Médio não pode ser alcançada sem a contribuição do Irã. Este quer ser reconhecido como potência (inclusive, no desenvolvimento de um programa nuclear civil). Não será algo que a Arábia Saudita engolirá com facilidade. E ela ainda não pronunciou sua última palavra.

Nota.-  Tradução de Cauê Seignemartin Ameni.

Fontes: Altamiro Borges  |  Outras palavras.

[*] Ignacio Ramonet, redondela 1943. Xornalista, escritor e análista político. Presidente e director de redación do xornal internacional 'Le Monde Diplomatique'.
__________________

¡Perigo! Acordo Transatlántico, ... Por Ignacio Ramonet

¡Perigo! Acordo Transatlántico

Por Ignacio Ramonet [*]
10.04.2014

Dentro de dous meses, o 25 de maio, os electores españois elixirán aos seus 54 deputados europeos. É importante que, esta vez, á hora de votar se saiba con claridade o que está en xogo. Até agora, por razóns históricas e psicolóxicas, a maioría dos españois -xubilosos de ser, por fin, "europeos"- non se molestaban en ler os programas e votaban a cegas nas eleccións ao Parlamento Europeo. A brutalidade da crise e as desapiadadas políticas de austeridade esixidas pola Unión Europea (UE) obrigáronlles a abrir os ollos. Agora saben que é principalmente en Bruxelas onde se decide o seu destino.

Entre os temas que, nesta ocasión, haberá que seguir con maior atención está o Acordo Transatlántico sobre Comercio e Investimento (ATCI) [1]. Este convenio estase negociando coa maior discreción e sen ningunha transparencia democrática entre a Unión Europea e Estados Unidos (EEUU). O seu obxectivo é crear a maior zona de libre comercio do planeta, con perto de 800 millóns de consumidores, e que representará case a metade do Produto Interior Bruto (PIB) mundial e un terzo do comercio global.

A UE é a principal economía do mundo: os seus cincocentos millóns de habitantes dispoñen, en promedio, duns ingresos anuais per cápita de 25.000 euros. Iso significa que a UE é o maior mercado mundial e o principal importador de bens manufacturados e de servizos, dispón do maior volume de investimento no estranxeiro, e é o principal receptor planetario de investimentos estranxeiros. A UE é tamén o primeiro inversor en EEUU, o segundo destino das exportacións de bens estadounidenses e o maior mercado para as exportacións estadounidenses de servizos. A balanza comercial de bens arroxa, para a UE, un superávit de 76.300 millóns de euros; e a de servizos, un déficit de 3.400 millóns. O investimento directo da UE en EEUU, e viceversa, rolda os 1,2 billóns de euros.

Washington e Bruxelas quixesen pechar o tratado ATCI en menos de dous anos, antes de que finalice o mandato do presidente Barack Obama. Por que tanta présa? Porque, para Washington, este acordo ten un carácter xeoestratéxico. Constitúe un arma decisiva fronte á irresistible subida en poderío de China; e, máis aló de Chinesa, das demais potencias emerxentes do grupo dos BRICS (Brasil, Rusia, a India, Sudáfrica). Hai que precisar que, entre os anos 2000 e 2008, o comercio internacional de China creceu máis de catro veces: as súas exportacións aumentaron un 474% e as importacións un 403%. Consecuencia? Estados Unidos perdeu o seu liderato de primeira potencia comercial do mundo que ostentaba desde facía un século ... Antes da crise financeira global de 2008, EEUU era o socio comercial máis importante para 127 Estados do mundo; China só o era para 70 países. Ese balance investiuse. Hoxe, China é o socio comercial máis importante para 124 Estados; mentres que EEUU só o é para 76.

Que significa iso? Que Pekín, nun prazo máximo de dez anos, podería facer da súa moeda, o yuan [2], a outra gran divisa de intercambio internacional [3], e ameazar a supremacía do dólar. Tamén está cada vez máis claro que as exportacións chinesas xa non só son produtos de baixa calidade a prezos adquiríbeis pola súa man de obra barata. O obxectivo de Pekín é elevar o nivel tecnolóxico da súa produción (e dos seus servizos) para ser mañá líder tamén en sectores (informática, finanzas, aeronáutica, telefonía, ecoloxía, etc.) que EEUU e outras potencias tecnolóxicas occidentais pensaban poder preservar. Por todas estas razóns, e esencialmente para evitar que China se converta na primeira potencia mundial, Washington desexa blindar grandes zonas de libre cambio ás que os produtos de Pekín terían difícil acceso. Neste mesmo momento, EEUU está negociando, cos seus socios do Pacífico [4], un Acordo Transpacífico de Libre Cambio (Trans-Pacific Partnership, TPP, en inglés), xemelo asiático do Acordo Transatlántico (ATCI).

Aínda que o ATCI empezou a xestarse nos anos 1990, Washington presionou para acelerar as cousas. E as negociacións concretas iniciáronse inmediatamente despois de que, no Parlamento Europeo, a dereita e a socialdemocracia aprobasen un mandato para negociar (aceptado tamén, en España, na proposición presentada conxuntamente, no Congreso dos Deputados, polo PP e o PSOE...). Un informe, elaborado polo Grupo de Traballo de Alto Nivel sobre Emprego e Crecemento, creado en novembro de 2011 pola UE e EEUU, recomendou o inicio inmediato das negociacións.

A primeira reunión tivo lugar en xullo de 2013 en Washington, seguida doutras dúas en outubro e decembro [5]. E aínda que as negociacións están actualmente suspendidas debido a desacordos no seo da maioría demócrata no Senado de Estados Unidos [6], as dúas partes están decididas a asinar canto antes o ATCI. De todo isto, os grandes medios de comunicación dominantes falaron pouco, coa esperanza de que a opinión pública non tome conciencia do que está en xogo, e de que os burócratas de Bruxelas poidan decidir sobre as nosas vidas con toda tranquilidade e en plena opacidade democrática.

Mediante ese acordo de marcado carácter neoliberal, EEUU e a UE desexan eliminar aranceis e abrir os seus respectivos mercados ao investimento, os servizos e a contratación pública, pero sobre todo intentan homoxeneizar os estándares, as normas e os requisitos para comercializar bens e servizos. Segundo os defensores deste proxecto librecambista, un dos seus obxectivos será "achegarse o máis posible a unha eliminación total de todos os aranceis do comercio transatlántico en bens industriais e agrícolas". En canto aos servizos, a idea é "abrir o sector servizos, como mínimo, tanto como se logrou noutros acordos comerciais ata a data" e expandilo a outras áreas, como o transporte. Sobre o investimento financeiro, as dúas partes aspiran a "alcanzar os niveis máis altos de liberalización e protección dos investimentos". E sobre os contratos públicos, o acordo pretende que as empresas privadas teñan acceso a todos os sectores da economía (ata ás industrias de defensa), sen discriminación algunha.

Aínda que os medios de comunicación dominantes apoian sen restrición este acordo neoliberal, as críticas multiplicáronse sobre todo no seo dalgúns partidos políticos [7], de numerosas ONG e de organizacións ecoloxistas ou de defensa dos consumidores. Por exemplo, Pia Eberhardt, membro da ONG Corporate Europe Observatory, denuncia que as negociacións leváronse a cabo sen transparencia democrática e sen que as organizacións civís tivesen coñecemento en detalle do que se acordou até agora: "Hai documentos internos da Comisión Europea -declara a activista- que indican que esta se reuniu, na fase máis importante, exclusivamente con empresarios e os seus lobbys. Non houbo un só encontro con organizacións ecoloxistas, con sindicatos, nin con organizacións protectoras do consumidor" [8]. Eberhardt observa con inquietude unha posible diminución das esixencias para a industria alimentaria. "O perigo -comenta- confórmano os alimentos non seguros importados de EEUU que poderían conter máis transxénicos, ou os polos desinfectados con cloro, procedemento prohibido en Europa". Engade que "a industria agrícola-gandeira estadounidense esixe a supresión dos obstáculos europeos a ese tipo de exportacións".

Outros críticos temen as consecuencias do ATCI en materia de educación e de coñecemento científico, pois podería estenderse aos dereitos intelectuais. Neste sentido, Francia, para protexer o seu importante sector audiovisual, xa impuxo unha "excepción cultural". O ATCI non abarcará as industrias culturais.

Varias organizacións sindicais denuncian que, sen ningunha dúbida, o Acordo Transatlántico afondar nos recortes sociais, na redución dos salarios, e destruirá emprego en varios sectores industriais (electrónica, comunicación, equipos de transporte, metalúrxica, papel, servizos ás empresas) e agrarios (gandería, agrocombustíbeis, azucre).

As ecoloxistas europeas e as defensores do comercio xusto explican ademais que o ATCI, ao suprimir o principio de precaución, podería facilitar a supresión de regulacións medio ambientais ou de seguridade alimentaria e sanitaria, á vez que pode supoñer unha merma das liberdades dixitais. Algunhas ONG ambientalistas temen que se comece tamén a introducir en Europa o fracking, ou sexa o uso de sustancias químicas perigosas para os acuíferos, co fin de explotar o gas e o petróleo de enquisto [9].

Pero uno dos principais perigos do ATCI é que incorpora un capítulo sobre "protección dos investimentos", o que podería abrir as portas a demandas multimillonarias de empresas privadas en tribunais internacionais de arbitraxe (ao servizo das grandes corporacións multinacionais) contra os Estados por querer estes protexer o interese público, o cal pode supoñer unha "limitación dos beneficios dos inversores estranxeiros". Aquí o que está en xogo é sinselamente a soberanía dos Estados e o dereito destes para levar a cabo políticas públicas en favor dos seus cidadáns. Para o ATCI, os cidadáns non existen; só hai consumidores, e estes pertencen ás empresas privadas que controlan os mercados.

O desafío é inmenso. E a vontade cívica de parar o ATCI non debe ser menor.

Editorial do 'Le Monde Diplomatique' número 221 do Marzo de 2014.

[*] Ignacio Ramonet, redondela 1943. Xornalista, escritor e análista político. Presidente e director de redación do xornal internacional 'Le Monde Diplomatique'.

Notas.-
[1] En inglés, Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP).
[2] O valor do iuan está aliñado sobre o do dólar estadounidense.
[3] En abril de 2011, no marco da Cimeira dos BRICS en Sanya (illa de Hainan, China), asinou se un acordo de cooperación financeira entre as cinco potencias emerxentes que prevé a apertura de liñas de crédito nas súas moedas nacionais respectivas, co fin de reducir a dependencia a respecto do dólar. En 2008, xa Pequín asinara este tipo de acordo con Arxentina.
[4] Australia, Brunei, Canadá, Chile, Corea do Sur, Xapón, Malaisia, México, Nova Celandia, Perú, Singapur e Vietnam.
[5] Por parte europea, o xefe dos negociadores da UE é o español Ignacio García Bercero.
[6] Léase Le Figaro, París, 4 de outubro de 2013.
[7] Léase, por exemplo, la resolución sobre o ATCI adoptada por Izquierda Unida: http://www.izquierda-unida.es/sites/default/files/doc/RESOLUCION_TLC_UE_... E a posición de Jean-Luc Mélenchon, líder del 'Parti de Gauche' francés: http://europe.jean-luc-melenchon.fr/sujet/grand-marche-transatlantique/
[8] Léase Deutsche Welle en español, 17 de febrero de 2013, http://www.dw.de/tratado-ee-uu-ue-libertades-recortadas/a-17438697
[9] Léase “A Brave New Transatlantic Partnership”, 4 de outubro de 2013, http://corporateeurope.org/trade/2013/10/brave-new-transatlantic-partnership-social-environmental-consequences-proposed-eu-us

Fonte: http://www.monde-diplomatique.es/

Enviado por:
Fernández Sixto, Juan - Monturas (FE)
-jefernandez@navantia.es-
9 de abril de 2014 11:35
forosocialdeferrolterra
-forosocialdeferrolterra@gmail.com-
10 de abril de 2014 01:14
--
Rede Social de Ferrol Terra

Encontro | Foro | Rede de Apoio Mutuo | Arméria Soc Coop
Directorio (Teléfonos, Correos, Blogues e Web)
http://redesocialdeferrolterra.blogspot.com.es/

Documentación:

Reportaxe en RT | EE.UU. quere colonizar Europa co Acordo Transatlántico: http://actualidad.rt.com/actualidad/view/123459-acuerdo-ttip-eeuu-europa-colonia

Documento oficial da CEOE sobre o Acordo Transatlántico:
http://www.ceoe.es/resources/image/a_fondo_negociaciones_acuerdo_transatlantico.pdf
____________

A batalla Venezuela

Por Ignacio Ramonet [*]

07.09.2010

As forzas conservadoras internacionais concentran todos os seus ataques para intentar debilitar ao Presidente Hugo Chávez e a revolución bolivariana. O que aquí está en xogo é a elección dos 165 deputados da Asemblea Nacional (non hai Senado). Nestes últimos meses, as arremetidas viñeron alternándose. Desde a chegada de Hugo Chávez á Presidencia, o investimento social hase quintuplicado. Estes esperanzadores resultados, merecen realmente tanto odio? A batalla Venezuela

Na pugna pola supremacía ideolóxica en América Latina, dúas confrontacións decisivas desenvolveranse as próximas semanas: eleccións lexislativas en Venezuela, o 26 de setembro; votación presidencial en Brasil, o 3 de outubro. Se neste país-xigante non gañase a esquerda democrática, o péndulo político inclinaríase maioritariamente, a escala continental, cara ás dereitas que xa gobernan en Chile, Colombia, Costa Rica, Honduras, México, Panamá e Perú. Pero esa eventualidade resulta pouco probable; é inverosímil que José Serra, do Partido Social Demócrata Brasileiro (PMDB, centro-dereita) consiga imporse a Dilma Rousseff, do Partido dos Traballadores (PT), apoiada polo moi popular Luiz Inácio Lula dá Silva, Presidente saínte que, de non habelo impedido a Constitución, fose facilmente reelixido para un terceiro mandato.

En consecuencia, as forzas conservadoras internacionais concentran todos os seus ataques sobre o outro fronte, Venezuela, para intentar debilitar ao Presidente Hugo Chávez e a revolución bolivariana. O que aquí está en xogo é a elección dos 165 deputados da Asemblea Nacional (non hai Senado). Cunha particularidade: os lexisladores saíntes son chavistas na súa case totalidade, pois a oposición, nos precedentes comicios de 2005, boicoteou o escrutinio. Esta vez non o fará; unha infinidade de partidos e de organizacións dispares [1], aglutinados polo rancor antichavista, preséntanse baixo o estandarte común da Mesa da Unidade Democrática (MUD) contra o Partido Socialista Unificado de Venezuela (PSUV) [2] do Presidente Chávez.

Inevitablemente, o goberno bolivariano contará con menos deputados na nova Asemblea. En que proporción? Poderá seguir levando a cabo o seu programa de grandes reformas? Terá a oposición a facultade de porlle freo á revolución?

Tales son os desafíos. O 60% dos escanos repártense de modo nominal, e o 40% restante de modo proporcional. A lista que obteña máis do 50 por cento dos votos recibirá o 75 por cento dos escanos reservados ao escrutinio proporcional. Isto último é importante pois a Constitución prevé que as leis orgánicas deben ser votadas polos dous terzos dos deputados, e as leis que habilitan ao Presidente a lexislar por decreto, polas tres quintas partes dos lexisladores. Noutras palabras: bastaríalle á oposición con obter 56 escanos (sobre 165) para impedir a adopción de leis orgánicas, e 67 escanos para imposibilitar a aprobación de leis habilitantes. Cando, ata agora, as principais reformas puideron realizarse grazas precisamente a leis habilitantes.

Por iso é polo que a batalla Venezuela mobilice tantas enerxías e que as campañas internacionais de difamación contra o Presidente Hugo Chávez rezumen perversidade. Nestes últimos meses, as arremetidas viñeron alternándose. Insistiuse primeiro sobre os problemas de abastecemento de auga e de cortes de electricidade (hoxe resoltos) achacándoos ao Goberno, sen mencionar apenas a súa causa climática: a seca do século que afectou ao país. Persistiuse despois, repetindo ata a saciedade as imputacións sen probas do ex Presidente de Colombia Álvaro Uribe sobre unha suposta ''Venezuela santuario de terroristas''. Denuncias abandonadas hoxe polo novo Presidente colombiano Juan Manuel Santos tras o seu encontro con Hugo Chávez en Santa Marta o pasado 10 de Agosto no que este, unha vez máis, reiterou que as guerrillas deben abandonar a loita armada: ''O mundo de hoxe non é o dos anos 1960. Non hai condicións en Colombia para que poidan tomar o poder. En cambio, convertéronse na principal escusa para o imperio: penetrar Colombia a fondo e desde aí agredir a Venezuela, Ecuador, Nicaragua, Cuba'' [3].

Contra toda evidencia, os medios de odio seguen sostendo que, en Venezuela, as liberdades políticas áchanse cercenadas e que unha suposta censura impide a liberdade de expresión. Omiten sinalar que o 80% das emisoras de radio e das canles de televisión pertencen ao sector privado, mentres que só o 9% deles son públicos (4). Ou que, desde 1999, realizáronse quince eleccións democráticas nunca cuestionadas por ningún organismo supervisor internacional. Como o realza o xornalista José Vicente Rangel: ''Cada venezolano pode afiliarse a calquera dos miles de partidos políticos, sindicatos, organizacións sociais ou asociacións, e logo mobilizarse por todo o territorio nacional para debater as súas ideas e puntos de vista sen limitación algunha'' [5].

Desde a chegada de Hugo Chávez á Presidencia, o investimento social  quintuplicouse respecto da realizada entre 1988 e 1998; decisión crave para que Venezuela alcance case todas as Metas do Milenio fixadas pola ONU para 2015 [6]. A pobreza baixou dun 49,4% en 1999 a un 30,2% en 2006, e a indigencia pasou do 21,7% ao 7,2% [7].

Estes esperanzadores resultados, merecen realmente tanto odio?

[*] Ignacio Ramonet Míguez [Redondela 1943], xornalista, escritor, ...

Notas:
[1] Acción Democrática (social-demócrata), Alianza Bravo Pobo (dereita), Copei (demócrata cristián), Forza Liberal (ultraliberal), A Causa R (ex comunistas), MAS (Movemento ao socialismo), Movemento Republicano (neoliberal), PPT (Patria para todos), Podemos (Pola democracia social), Primeiro Xustiza (ultraliberal) e Un Novo Tempo (social-liberal).
[2] Creado en 2007, agrupa á maioría das forzas políticas que apoian a revolución bolivariana (Movemento Quinta República, Movemento Electoral do Pobo, Movemento Independente Gañamos Todos, Liga Socialista, Unidade Popular Venezolana, etc.). O Partido Comunista de Venezuela (PCV) non se integrou no PSUV pero o apoia e é o seu aliado nestas eleccións.
[3] Clarín , Bos Aires, 25 de xullo de 2010.
[4] Tamén calan que, en Honduras, por exemplo, nos seis primeiros meses deste ano, foron xa asasinados nove xornalistas.
[5] www.abn.info.ve/node/12781
[6] http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/specials/2009/ chavez_10/newsid_7837000/7837964.stm
[7] www.radiomundial.com.ve/yvke/noticia.php?45387

Fonte: A web de TeleSUR A Nova Televisión do Sur C.A. (TVSUR)
______________________