Pablo Hasél, [Pablo Rivadulla Duró], é un mozo catalán, nacido en Lleida hai tan só 23 anos [1989], máis ten compostas máis de 286 cancións-versos, publicados co seu correspondente vídeo. Pablo Hasél, é un rapero indignado e comprometido. Poñendo "Pablo Hasél" no buscador de Google, dá uns 408.000 resultados. Ten un blogue persoal que deixou de actualizar en Decembro de 2008 [http://haselpablo.blogspot.com/] e un canle no youtube onde colga as súas fabulosas cancións.
O pasado Martes 4 de Outubro foi detido na rúa, ao redor das 10 da mañá, pola Policía Nacional, por un suposto delito de enaltecimiento do terrorismo. Posteriormente meteron-no nun coche e xa esposado levaron-no a súa casa, onde a policia practicou un rexistro "buscando material informático" levan un computador portátil, algún pendrive con música e poemas e unha cámara de fotos.
Pablo Hasél foi posto en liberdade en apenas 24 horas tras a súa detención, aínda que queda como imputado e deberá comparecer os días 1 e 15 de cada mes no xulgado de Lleida. O xuíz da Audiencia Nacional fixo referencia a varios vídeos colgados en Youtube onde se supón que Pablo eloxiaba actos dos GRAPO, ETA, Al Qaeda ou Terra Lliure.
Durante a súa detención, foron numerosos os comentarios e movementos que se xeraron polas redes sociais, Twitters, Facebooks e recollidas de firmas, sacaron fume, até nunha charla con Willy Toledo no diario público, Willy apoia a Pablo claramente con frases como "... Quizais o propio presidente do Goberno, debería ser detido tamén por enviar unha carta de felicitación ao señor Obama polo atentado terrorista que presuntamente acabou coa vida de Osama Bin Laden ...".
Foron moitas as mostras de solidariedade con Pablo, concentracións, cartas, denuncias, ... pola Liberdade de Expresión, pola Xustiza, ... Son ignificativas as declaracións de Pablo a súa saída da Audiencia Nacional, cando foi posto en liberdade.
Coas cousas un pouco máis acougadas, Pablo Hasél decidiu emitir un comunicado sobre o acontecido o pasado 4 de Outubro, tras a súa detención, acusación, mobilizacións ao seu favor e finalmente a súa posta en liberdade:
Tratarei de resumir ao máximo aforrando anécdotas aínda que as haxa para un libro e intentando mostrarme lúcido e claro a pesar dos días que fai que non pego ollo en condicións. Esta declaración asínoa única e exclusivamente eu, sen presenza de avogado nin presión algunha por parte de alguén.
O Martes 4 de outubro fun detido na rúa pola Policía Nacional ao redor das 10 da mañá. Coméntanme que é por un suposto delito de enaltecimento do terrorismo, acto seguido métenme nun coche e xa esposado lévanme ao meu domicilio a practicar un rexistro "buscando material informático". Por cousas que me din se que me estiveron seguindo tempo e que non é a primeira vez que pisan a miña rúa. En total hai uns dez policías dentro do piso e se se suman os de abaixo xa nin se. Esposado na miña habitación contemplo como buscan por todos os recunchos ese "material informático" do que pouco van atopar máis aló dun computador portátil, algún pendrive con música e poemas ou unha cámara de fotos. Estou tranquilo porque se que non teño nada escondido nin que ocultar, á vez é tremenda a impotencia de ver como levan diarios persoais, fotos de recordo coas miñas parellas, letras, poemas, etc. Tamén levan libros coma se da época de Hitler se tratase. Que democracia é esta en a que libros son secuestrados? A mesma que golpeaba a estudantes armados con libros e a xornalistas que cubrían a noticia das protestas contra a lei Bolonia, por exemplo. O que máis me enerva é que leven os dous computadores cos que a miña familia traballaba pero aínda que os medios de manipulación traten de intoxicalos saben de sobras que teño de mala persoa o que a OTAN de pacifista. Prometen que os devolverán pronto pero iso aínda está por ver, outros a quen lles practicaron similares rexistros non contan o mesmo. Percibo nas caras dalgúns axentes que senten vergoña de ter que acatar as ordes que lles levan a realizar semellante operativo contra un rapaz que non posúe máis arma que a voz e que non ten ningunha intención de practicar a loita armada aínda que ás veces o cabreo ante tanta inxustiza fágalle escribir desde a rabia sen autocensura, pero sobre a miña teima de dicir o primeiro que penso xa comentarei algo logo. A avogada de oficio tamén alucina, non lle pode cadrar que alguén así sexa rexistrado cal talibán.
Tras máis de tres horas efectuando devandito rexistro, lévanme a urxencias a que me efectúen unha revisión. Esperamos máis de dúas horas para cinco minutos de atención, que oficialmente as urxencias de Lleida sexan as peores de Catalunya non é broma. A min nese momento non me importa esperar, pois estexa onde estexa estarei esposado, pero imaxino que os enfermos acordaranse da nai desta sanidade cada vez máis recortada. Unha vez finalizada a revisión lévanme a Madrid e aforrándome detalles pasarei ás dez da noite, hora aproximada de chegada e á que me levan ao hospital a por outra revisión. Esta vez esperamos tres horas e pico. Posteriormente lévanme a comisaría e alí espero a que chegue o meu avogado de oficio. En honra á verdade hei de dicir que non me torturaron nin trataron mal, puntualizo que xa era bastante tortura o rexistro que me fixeron e estar detido por escribir sen andrómenas. Non hei de dar as grazas por que non me golpeasen, o normal debe ser que un policía respecte a túa integridade pero vivimos nun Estado con demasiadas denuncias de Amnistía Internacional, entre outros organismos, por torturas.
Cando chega o meu avogado procedo a declarar sempre esposado e a cousa alárgase ata as catro e media da mañá cando tras contestar a numerosas preguntas trasládanme ao calabozo. Comprobo na declaración que saben máis da miña que moitos amigos: os sitios onde estiven ao longo dun ano e pico, as miñas contas de internet de fai anos, blogues que xa non están activos, etc. Xa na cela non se me facilita un colchón e "durmo" no chan ata que xa cando a noite terminou un policía con mellor fondo que o que me trasladou percibe que non teño e ofréceme un como é costume con todos os reclusos. Tras media hora de soño espértanme e lévanme directamente sen posibilidade de aseo ou almorzo á Audiencia Nacional.
Tras esperar un intre tomo declaración ante o xuíz e en resumidas contas cítame varios versos nos que se me acusa de enaltecimiento do terrorismo. Como comentara na declaración anterior, que é terrorismo e que non, levaría a un debate de horas e de reproches ao sistema capitalista tan experto en cometer un xenocidio diario ao redor do planeta ou de practicar, por exemplo, o terrorismo laboral entre incontables máis. Hai moitos tipos de terrorismos dos que non interesa falar ao poder e que suceden a diario. Como non dispoño de tanto tempo nin creo que o señor xuíz estivese disposto a escoitarme, coméntolle a realidade evidente de que eses versos máis explícitos escribinos nunha época na que a miña filosofía era outra e non facía máis que dar pretextos ao sistema para determe ou facerme quedar como un terrorista desfasado. Fai xa tempo que dou unha mensaxe máis intelixente e elaborado pero non me detiveron naquela época porque talvez non estaban cerca as eleccións ou a falsa democracia non se deixaba tanto en evidencia, pero deténdome volveu a espir á súa ditadura do capital. Aos que aspiramos a un mundo máis xusto impídennos con violencia que podamos exercer multitude de dereitos democráticos como non imos estalar ás veces?
Póñolle o exemplo de que se a súa señoría discute con alguén e ten ganas de partirlle a cara seguramente a súa racionalidade levaralle a non facelo. Dígolle que se escribise seguro que comentaría ao folio as ganas que tiña de partirlle a cara ao devandito e no caso de que gravase para desafogarse faría unha canción, iso fago eu cando estou farto e non quero coller as armas. Seica se tan "terrorista" fose non iniciase xa a loita armada? Pero lle volvo a comentar que ese non é o meu camiño e que si, hai cousas que podían dicirse doutro xeito pero as miñas ideas non as poden cambiar. Deben deter a miles de escritores ou guionistas por apoloxía á violencia nos seus libros ou películas? Eu non fago apoloxía á violencia porque non a practico nin teño antecedente algún derivado desta. Moitas das miñas cancións narran feitos que pasaron e que cada un saque as súas propias conclusións. Non lles vou a dar máis pretextos fáciles para que poidan volver a por o meu, iso é o que quixesen moitos dos que enxalzan ao franquismo non só sen ser detidos, senón con libros nas seccións principais das librerías ou aqueles que gozan vendo aumentar os ceros das súas contas ante unha nova guerra por petróleo ou diamantes. Xa se sabe que neste Estado hai liberdade de expresión para dicir o que queren escoitar ou para ser de dereitas, pola contra siléncianche, criminalizanche ou perseguenche. Déixolle claro ao xuíz iso do que xa me deu conta fai tempo: non farei máis letras desfasadas pero si seguirei sendo un comunista consecuente dando a mensaxe intelixente e traballado que os poderosos máis temen porque quedan sen argumentos. A fiscal pide a miña liberdade con cargos e ando á espera de coñecer a sentenza final mentres teño que ir asinar cada dúas semanas ao xulgado sen poder abandonar o país, vixiado ata as trancas por quen me detiveron por ordes evidentes.
Ao saír á rúa sorpréndeme a cantidade de prensa que hai. Se o chego a saber e prepárome un discurso pero nin mo esperaba e habendo durmido só media hora coa cabeza a piques de estalar só se me ocorre responder a dúas preguntas: á de se seguirei cantando respondo que claro e á de se fago enaltecimento do terrorismo respóndolle que son o PP e o P$OE quen o fan apoiando guerras no terceiro mundo e vendendo mísiles aos xenocidas de Israel. Podería dicir moitísimo máis pero só teño ganas de respirar e falar cos meus amigos. Son só os medios minoritarios os que logo reproducirán as miñas palabras, as grandes cadeas censúranas porque só lles convén sacar frases fóra de contexto e criminalizarme inventándose graves falacias como a de que apoio a Al Qaeda e isto é serio.
Se algo fixen sempre foi condenar a Al Qaeda. O 11 M foi unha barbaridade a cuxas vítimas inocentes dediquei unha canción, pero claro, nin a porán nos seus telexornais nin comentarán nada os xornais como da miña solidariedade cos esquecidos e oprimidos que nin sequera teñen algo que levar á boca mentres os occidentais que lles saquean habitan en mansións. Pablo Hasél céntrase abrigo niso pero agora só convén deixalo como un diaño sanguinario prol Al Qaeda. Se eu son un vilán non se que serán os que fan videoxogos disparando a inmigrantes e seguramente ocupen o goberno en breve. Me repatea que manipulen ata tales extremos, exercendo unha clase de terrorismo mediático (cando serán detidos?) cuxo único fin é desprestixiarme e facerme dano. Hoxe chamei á Sexta, un desas canles que verteron semellante acusación esixíndolles que pedisen desculpas e dixéronme que me chamaban os responsables en breve pero pasou case un día e aínda espero a chamada. Penso denunciarlles aínda que imaxino que sairán airosos, coma se me acusaran de comer chipirons con maionesa. Non teñen vergoña e o peor é que logo se fan chamar xornalistas. Tamén me acusan de chegar aquí por fama, claro, paguei aos máis de 10 policías que había na miña casa para que levasen as miñas únicas posesións, as miñas cancións que andaban por saír, o meu libro de poemas que ía ser editado en breve, os meus recordos, os meus diarios persoais... Tamén me puxen eu as esposas para que non parecese unha montaxe, ah, e estiven tirado no chan do calabozo sen colchón para facerme o duro. Pero en fin, non perderei máis o tempo coas súas especulacións propias de prográmalos lixo que tanto critican para logo facer cousas ata peores. A manipulación é o motor deste sistema insostible a todos os niveis. Por certo, tamén se dixo que dediquei unha canción ao camarada Areas "líder dos GRAPO" e non, en todo caso dediqueina ao secretario do PCE (r) posto que xamais realizou unha acción armada e os GRAPO eran unha guerrilla armada. Se queren guerra verbal polo menos que xoguen limpo. O delirio de certos medios chega a puntos tan enfermizos en que collen versos meus ditos en broma e tómanos ao pé da letra. Como teñan que facer o mesmo con todo a arte xa poden deter a medio planeta, como teñan que encerrarme por odiar aos gobernantes xa poden meter a máis de media España.
Independentemente de diferenzas ideolóxicas, o que é evidente é que coa miña detención cometeuse unha violación da liberdade de expresión intolerable e de que como dixo alguén de cuxo nome non me acordo: "quen lle pecha o camiño á revolución pacífica ábrello á violenta" Si, dixen cousas duras e só se quedaron con elas dándolles o sentido que queren obviar a maioría do meu contido lírico pero aínda así, a min ninguén pode obrigarme a quen admirar ou por quen sentir pena se morre. Por esa regra de tres que deteñan aos meus inimigos cando eu faleza e sorrían. Se tanto lles molesto que deixen de darme a razón oprimíndome, pero imos, a razón dánnola a diario a quen non nos conformamos cun sistema que comete o seu xenocidio diario impunemente. Só faltaría que encima non puidésemos cabrearnos cando nos recortan os dereitos e pretenden que unicamente sexamos os seus robots, as súas máquinas sen espírito crítico nin solidariedade, que non é o mesmo que a caridade. Os mass media fixéronme o protagonista de algo no que non me deixan nin participar, tremendo paradoxo. Poden verter todo tipo de especulacións pero non me outorgan a opción de defenderme, outra vez a ditadura decorada retratándose. Non, se no fondo van ser eles quen volvan revolucionaria a xente allea a coñecer que da política depende case absolutamente todo, as súas vidas aínda por riba.
Poden pintarme como un diaño que a xente non é boba e quen me coñecen saben como son: non son eu quen apoia bombardeos a hospitais e colexios, non son eu quen impide referendos democráticos, non son eu quen ten cochazos de luxo e mansións á conta da explotación e da miseria allea, non son eu quen mira cara a outro lado ante a inxustiza, non son eu quen quere acabar cos servizos públicos, non son eu quen abre brechas a xente sentada pacificamente, non son eu quen usa as armas para perpetuar as abismais desigualdades sociais, non son eu quen non respecta as liberdades da muller, non son eu quen recibe diñeiro do Estado para esconder a pedófilos e expandir a homofobia, non son eu quen quere financiar mísiles para que nenos non poidan ter unha infancia, non son eu quen quere un sistema escravista, non son eu quen ten canles de TV e xornais para bendicir ao fascismo, non son eu quen permanece impasible ante unha historia que en demasiadas cousas parece anquilosada na idade media, non son eu quen inventa armas de destrución masiva para masacrar pobos, non son eu quen impide unha sociedade onde o ser humano sexa moitísimo máis que unha cifra ao servizo dunha minoría elitista, non son eu quen pecha os ollos e non loita polo futuro da humanidade e do planeta á fin e ao cabo cuxos "amos" arrasan sen contemplacións por uns trillóns máis, non son eu quen se nutre do racismo para gañar votos...sigo? Como dixen antes o tema do terrorismo daría para tantísimo ... Seguramente me acusarán de facer demagoxia pero é o único que saben dicir cando andan faltos de argumentos ante a insultante evidencia. Non son eu quen detén a alguén que aperta forte o bolígrafo cansado de que importe máis se a duquesa de Alba casa que arranxar dunha maldita vez un mundo que citando ao gran Galeano "está farto de estar patas para arriba"
O mundo ao revés detívome o martes e non a quen si practican unha ampla gama de terrorismos. Que citen rimas miñas como estas:
Poden pór ao Che nunha camisa mentres lle chaman asasino
e facerme quedar cal psicópata cando só rimo
os versos que non deixaron acabar a Xara e a tantos,
pero a historia dispara máis claro do que canto,
gritando que a avarícia crónica é o terrorismo
que nos leva aos humanos a autodestruirnos.
Poden encerrar á liberdade e enchela de merda
Que as feces son efémeras pero a liberdade eterna.
Instrumental de Frank Brown. Os recortes en educación.
Fonte do vídeo: Canle de Pablo Hasél
Enviado por:
Damch GZ
-damchgz@gmail.com-
11 de outubro de 2011 16:47
_____________________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon